ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1895

ระเบิดพวกเขาให้กระจายออกไป！

ทำให้เสวียนอวี๋เข้าไปได้ ถ้าย่าเหยียนอยู่ข้างใน เสวียนอวี๋ก็จะมีอันตราย

เซียวเฉวียนไม่ยอมให้คนที่มีความสามารถอย่างเสวียนอวี๋ต้องไปเสี่ยงอันตรายแน่นอน

ได้ยินว่าเซียวเฉวียนคิดอยากจะใช้แผนการนี้ เสวียนอวี๋ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูดว่า “ทำอย่างนี้และ”

ก่อนหน้านี้เสวียนอวี๋ไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ตอนนี้มาคิดดูแล้วเขารู้สึกว่าน่าสนุกอย่างมาก

พูดจบ เขาก็รีบลงมือไปเก็บรวบรวมใบไม้กิ่งไม้แห้ง

เซียวเฉวียนก็เข้าไปช่วยด้วย

เมื่อได้ยินภายนอกไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ในใจของย่าเหยียนก็รู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย

ย่าเหยียนพยายามฟังดูว่า เซียวเฉวียนและเสวียนอวี๋ไปแล้วจริงหรือไม่

ไม่ได้ยินเสียงพูดคุยกันแล้ว แต่ว่าข้างนอกก็ยังมีเสียงกรอบแกรบ ย่าเหยียนยังไม่กล้าออกไป

และเมื่อมองจากในถ้ำออกไปภายนอกแล้ว เพราะพื้นที่ที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่ ไม่ได้อยู่ตรงกับทางเข้าปากถ้ำ จึงทำให้มองเห็นสถานการณ์ภายนอกถ้ำได้ไม่ชัดเจน

เสียงนี้ดึงขึ้นต่อเนื่องอยู่ระยะหนึ่ง ในที่สุดก็หยุดลงแล้ว

ที่จริงแล้วไม่ได้หยุด เป็นเพราะเซียวเฉวียนและเสวียนอวี๋ใช้ใบไม้กิ่งไม้แห้งปิดปากถ้ำไว้แล้ว เสียงไม่สามารถดังเข้าไปถึงข้างในได้

เมื่อไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้ว ย่าเหยียนพูดว่า “ข้าจะออกไปดูสถานการณ์ว่าเป็นอย่างไรบ้าง”

นางมีความรวดเร็วว่องไวมาก เรื่องนี้ให้นางทำจะเหมาะสมมากที่สุด

คาดไม่ถึงว่า นางเพิ่งจะเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้กลิ่นควันพุ่งเข้ามาในจมูก ไม่เพียงแต่ทำให้สำลัก และยังบดบังสายตาด้วย

ในที่สุดย่าเหยียนก็เข้าใจแล้วว่าเสียงข้างนอกคืออะไร

เซียวเฉวียนเตรียมที่จะใช้ควันไฟบีบทำให้พวกออกมาจากถ้ำ！

บ้าชะมัด！

เซียวเฉวียนร้ายกาจจริงๆ！

เพียงชั่วพริบตาเดียว ควันก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ย่าเหยียนเห็นว่าท่าทางไม่ดีแล้ว นางรีบเดินกลับไป รีบพูดสั่งว่า “รีบทำให้ถ้ำมีทางระบายออกเร็วเข้า”

ตอนนี้มีควันมากมายพุ่งเข้ามา คิดว่าตอนนี้ทางเข้าถ้ำน่าจะมีเชื้อเพลิงที่ทำให้เกิดควันอยู่กองเต็มไปหมด ถ้าเป็นแบบนี้ ถ้าแสงลอดผ่านเข้ามาในถ้ำแล้ว ด้านนอกไม่สามารถเห็นแสงได้ ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ถ้าไม่เปิดให้แสงเข้ามาในถ้ำ ไม่ให้อากาศที่ดีและลมเข้ามา พวกเขาจะต้องถูกรัมควันจนตาย

เมื่อเห็นย่าเหยียนออกไปและกลับมาอีกครั้ง จิตใจของทั้งสี่คนที่เหลือก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก ยังไม่ทันได้ถามย่าเหยียนว่าเกิดอะไรขึ้น ควันก็ได้ลอยเข้ามาในจมูกของพวกเขาแล้ว

เห็นอย่างนั้นจึงไม่ต้องถามแล้ว พวกเขาก็เข้าใจย่าเหยียนแล้ว

เซียวเฉวียนเจ้าคนที่น่ารำคาญ ดีที่เขาเป็นเกิดในตระกูลนักวิชาการจอหงวน และยังเป็นถึงราชครูของประเทศที่ยิ่งใหญ่ กล้าใช้วิธีแย่ๆอย่างนี้มาตอบโต้พวกเขา！

ขี้ขลาดไม่กล้าต่อสู้！

“แค่กแค่ก！”

ควันมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้พวกเขาทนไม่ไหวสำลักไอออกมา

ย่าเหยียนใช้มือปิดปากและจมูกไว้ พูดว่า “อย่าไอ ระวังคนข้างนอกจะได้ยิน”

คนข้างนอกที่พูดถึงก็คือเซียวเฉวียนกับเสวียนอวี๋

เมื่อย่าเหยียนเตือนอย่างนั้น ทุกคนก็ใช้มือปิดปากและจมูก พยายามไม่ให้สำลักควันอีก

แต่การสำลักใช่ว่าจะสามารถยับยั้งก็จะสามารถยับยั้งไว้ได้ ถึงแม้ว่าทุกคนจะใช้มือปิดปาปิดจมูกไว้ และพยายามอย่างเต็มที่แล้วที่จะไม่ไอออกมา แต่ไม่เพียงแต่ไม่มีประโยชน์ แต่ยิ่งยับยั้งไว้ก็ยิ่งไอหนักมากขึ้น

“แค่กแค่ก！”

เสียงไอดังไปทั่ว ยิ่งดังขึ้นดังขึ้น ทำให้ย่าเหยียนไม่รู้จะทำอย่างไรเหลือบตามองไม่พอใจอยู่หลายครั้ง

เนื่องจากทุกคนใช้มือปิดปากปิดจมูก ดังนั้นก็ใช้มือได้เพียงข้างเดียวในการขุดถ้ำให้มีแสงผ่านเข้ามาได้

แน่นอนว่าระดับความเร็วจึงช้าลง

แสงยังไม่ทันจะส่องลงมาได้ ควันก็เริ่มมากขึ้นทำให้ทุกคนรู้สึกเหมือนกับหายใจไม่ออก

เพื่อเป็นการช่วยตัวเอง ย่าเหยียนจึงตัดสินใจพุ่งออกไป นางใช้กำลังภายใน ใช้มือขุดให้แสงส่องทะลุผ่านเข้ามาได้แล้ว

ภายในถ้ำ เสวียนจิ้งมีสีหน้าดีใจพูดกับทุกคนว่า “ด้านนอกเป็นบ่อน้ำ”

ถึงแม้จะมีควันอยู่มากทำให้สำลัก แต่ก็ไม่ได้มีผลกระทบที่ทำให้ทุกคนไม่พอใจเหลือบตาเอือมระอาต่อเสวียนจิ้ง

ด้านนอกมีบ่อน้ำแล้วมันน่าตื่นเต้นดีใจอะไร？

ไม่ใช่พื้นที่ราบ

โดยเฉพาะกับคนที่ว่ายน้ำไม่เป็นอย่างนักปราชญ์ เขามีสีหน้าไม่พอใจเอือมระอาต่อเสวียนจิ้งอย่างมาก

แต่ไม่ว่าอย่างไร ไม่ว่าข้างนอกจะเป็นอย่างไร พวกเขาก็มีทางรอดชีวิตทางนี้ทางเดียวเท่านั้น พวกเขาทำได้แค่ออกไปทางนี้เท่านั้น

และไม่สามารถรอช้าได้ มิฉะนั้น ด้วยความฉลาดมีไหวพริบของเซียวเฉวียน เขาจะต้องปิดกั้นเส้นทางที่จะเอาชีวิตรอดของพวกเขาที่มีอยู่ทางเดียวอย่างแน่นอน

ย่าเหยียนไม่พูดอะไรทั้งนั้น ใช้หมัดพุ่งตรงไปที่ช่องแสงของถ้ำอีกครั้ง “บึ้ม！” มีเสียงดัง ทำให้ถ้ำมีช่องแสงที่กว้างใหญ่ขึ้นอีก สามารถให้คนออกไปได้

นางพูดว่า “อย่ารอช้าอยู่เลย รีบออกไปจากที่นี่เร็ว”

เพื่อจะได้รับรู้สถานการณ์ภายนอกให้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น ย่าเหยียนรีบออกไปจากถ้ำก่อน

ทางฝั่งของช่องแสงของถ้ำ เป็นบ่อน้ำจริงๆ บ่อน้ำนี้ไม่ได้ใหญ่มาก และก็ไม่ลึก สามารถมองเห็นก้นสระได้

รอบข้างของบ่อน้ำ มีพื้นที่ราบอยู่

รอบข้างทั้งสี่ทิศเป็นพื้นที่ราบ เป็นภูเขาสูงทั้งหมด

สามารถพูดได้ว่า บ่อน้ำนี้เป็นเหมือนกับส่วนลึกสุดของหุบเขา แต่หุบเขานี้ลึกมาก คนธรรมดาต้องการออกไปจากหุบเขานี้เป็นไปได้ยากมาก

หรือจะพูดอีกอย่างก็คือ ถ้าเป็นคนธรรมดาทั่วไปไม่ระวังตกลงมาอยู่ที่ด้านล่างสุดของหุบเขา ถึงแม้จะไม่ตาย ทั้งชีวิตก็คงจะถูกขังอยู่ที่นี่ออกไปไหนไม่ได้

ย่าเหยียนตั้งใจเงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้า ไม่พบร่องรอยของพู่กันเฉียนคุนแล้ว นางจึงหันหน้ากลับไปพูดกับคนที่อยู่ในถ้ำว่า “พวกเจ้ารีบออกมาเร็ว”

เวลามีค่า อย่ารีรอให้เซียวเฉวียนตามมาได้ทัน

หลังจากนั้น ย่าเหยียนพูดจบ ด้านบนก็มีเสียงเยือกเย็นของเซียวเฉวียนพูดว่า “เจ้าสำนักเหยียน พวกเราเจอกันอีกแล้วนะ！”

ย่าเหยียนเงยหน้าขึ้นมองดูเซียวเฉวียน ไม่เจอกันหลายวัน นางรู้สึกว่าพลังความเยือกเย็นในตัวของเซียวเฉวียนเพิ่มขึ้นมากกว่าแต่ก่อน