ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1928

เมื่อฟังเซียวเฉวียนวิเคราะห์ เจี้ยนจงก็เห็นด้วย แต่ปัญหาคือ ย่าเหยียนเลือกพักในโรงเตี๊ยมใกล้ห้องสมุดชิงหยวน แสดงว่าเธอรู้ว่าห้องสมุดชิงหยวนมีบาเรียปกป้องอยู่

เธอไม่ได้ไม่สามารถทำลายบาเรียได้ แต่อยากไม่ให้เจี้ยนจงและคนอื่นๆ รู้ว่าเธอมาเมืองหลวง เธอต้องการมาสืบหาที่อยู่ของเซียวเฉวียนอย่างเงียบๆ และจัดการกับเขาโดยไม่ให้ใครรู้

หากเจี้ยนจงจงใจถอดบาเรียออก มันจะดูจงใจเกินไปและทำให้ย่าเหยียนสงสัย เธออาจจะรู้ว่าเจี้ยนจงรู้แล้วว่าเธอมาเมืองหลวง

และเพื่อความปลอดภัยของนักเรียน ถึงแม้ว่าเจี้ยนจงจะกลับมาที่ห้องสมุดชิงหยวนแล้ว แต่เขาก็ยังให้นักเรียนและพนักงานในห้องสมุดอยู่ในห้องสมุด ห้ามออกไปไหน

หากเจี้ยนจงจู่ๆ อนุญาตให้คนในห้องสมุดออกไป ย่าเหยียนก็จะสงสัยเช่นกัน

โดยสรุป เจี้ยนจงคิดว่าต้องหาวิธีบอกย่าเหยียนอย่างแนบเนียนว่าเซียวเฉวียนไม่อยู่ห้องสมุด

เมื่อได้ยินดังนั้น เซียวเฉวียนจึงพูดว่า “เรื่องในเมืองหลวงก็ต้องรบกวนท่านบรรพชนแล้ว”

ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันของเซียวเฉวียน แม้ว่าเขาจะอยากช่วย แต่ความสามารถของเขาไม่เอื้ออำนวย

สิ่งเดียวที่เขาทำได้ตอนนี้คือซ่อนตัวและรักษาบาดแผล

เรื่องอื่นๆ เขาชั่วคราวช่วยอะไรไม่ได้ คงทำได้แค่เสนอแนะ แต่ดาบจอมยุทธเป็นอมตะที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายพันปี ย่อมมีประสบการณ์และความคิดมากกว่าเซียวเฉวียนมาก ไม่จำเป็นต้องให้เซียวเฉวียนเสนอแนะ เขาสามารถจัดการเองได้

ที่สำคัญคือเซียวเฉวียนก็เชื่อในความสามารถของเขา

สรุปคือ ย่าเหยียนอยู่ที่เมืองหลวง เจี้ยนจงจัดการเอง

แม้ว่าเจี้ยนจงจะเผชิญหน้ากับย่าเหยียนเซียวเฉวียนก็ช่วยอะไรไม่ได้ ตอนนี้เขาสู้กับใครก็ไม่ได้

ดีนะที่ย่าเหยียนไปเมืองหลวง

แบบนี้เธอคงไม่กลับมาที่ก้นเหวอีกแล้ว เซียวเฉวียนปลอดภัยแน่นอน

เจี้ยนจงต้องการรู้แค่ว่าเซียวเฉวียนเป็นอย่างไรบ้าง บอกเซียวเฉวียนเกี่ยวกับที่อยู่ของย่าเหยียนและหารือเกี่ยวกับวิธีจัดการกับเธอ

แต่เซียวเฉวียนได้รับบาดเจ็บสาหัส ชั่วคราวช่วยอะไรไม่ได้ ทั้งสองจึงจบการสื่อสารด้วยทางไกล

ก่อนจบ ทั้งสองฝ่ายเตือนกันให้ระวัง

ย่าเหยียนไปเมืองหลวง อันตรายต่อเซียวเฉวียนลดลงมาก

จริงๆ แล้วเขาไม่มีอะไรต้องกังวล แค่กังวลเจี้ยนจงและคนอื่นๆ ในเมืองหลวง

อย่างไรก็ตาม ด้วยความสามารถของย่าเหยียนไม่มีใครเทียบเธอได้

แม้ว่าเธอจะสู้กับเจี้ยนจงและคนอื่นๆ โอกาสที่พวกเขาจะเอาชนะเธอนั้นน้อยมาก

แต่เขาคิดมากแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์ ได้แต่หวังว่าย่าเหยียนจะไม่ก่อเรื่องวุ่นวายในเมืองหลวง

มิฉะนั้น เมืองหลวงจะเผชิญกับภัยพิบัติครั้งใหญ่

ด้วยความที่ได้รับบาดเจ็บ เซียวเฉวียนจึงใช้พลังจิตมากในการสื่อสารกับเจี้ยนจง เขาจึงรู้สึกเหนื่อยล้าและเผลอหลับไป

ในฝัน เซียวเฉวียนเห็นภาพรางๆ ของปีศาจกวีและเซียวเทียน

ทั้งสองยืนอยู่ตรงหน้าเซียวเฉวียน แต่สายตาของพวกเขาจ้องไปที่อื่น ราวกับว่าเซียวเฉวียนเป็นอากาศธาตุ

เซียวเฉวียนจ้องมองพวกเขาและตะโกนว่า “ท่านพ่อ! อาจารย์!”

แต่ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะตะโกนอย่างไร ทั้งสองก็ไม่สนใจ ราวกับว่าไม่ได้ยิน

ในที่สุดร่างของทั้งสองก็ค่อยๆ เลือนหายไป กลืนหายไปกับแสงสว่าง

โดยสัญชาตญาณ เซียวเฉวียนยื่นมือออกไปเพื่อคว้าพวกเขาไว้ ไม่ให้พวกเขาจากไป

แต่เขากลับคว้าอะไรไม่ได้ ร่างของเซียวเทียนและอาจารย์บทกวีก็หายไป

เซียวเฉวียนอดไม่ได้ที่จะตะโกนว่า “ท่านพ่อ! อาจารย์!”

เสวียนจิ้งที่อยู่ด้านนอก ปิดตาพักผ่อนอยู่ ได้ยินเสียงตะโกนของเซียวเฉวียน เขาเผลอสะดุ้งลืมตาขึ้น มองหาว่าเกิดอะไรขึ้นภายใน

แม้จะตกอยู่ในความลำบาก แต่หัวใจที่รักการนินทาของเสวียนจิ้งกลับลุกโชน

โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเซียวเฉวียน เขาสนใจมาก

แต่น่าเสียดาย ด้วยมุมมองของเขา มีบาเรีย บังอยู่ เขาจึงมองอะไรไม่เห็น

ไม่เพียงแต่ไม่ได้เห็นเรื่องนินทา เสวียนจิ้ง ยังถูกลูกน้องของเขาตําหนิด้วยสายตา ราวกับกำลังเหน็บแนมว่า ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด ยังมีเวลาส่องเรื่องนินทาของคนอื่นอีก!

หลังจากถูกลูกน้องตําหนิเสวียนจิ้ง จำใจต้องถอนสายตา กลับมาหลับตาพักผ่อนต่อไป

ในใจ อธิษฐานว่า “อย่าให้กิเลนกลับมาเลย ดีที่สุดคือให้ย่าเหยียนค้นหากิเลนเจอ”

แม้เธอค้นหากิเลนเจอ เธอจะต้องมาที่นี่

เสวียนจิ้ง ฝันถึง ย่าเหยียนมาที่นี่ ช่วยเขาให้พ้นจากนรก

แต่เสวียนจิ้งไม่รู้ว่า ตอนนี้ย่าเหยียนอยู่ที่เมืองหลวง ห่างไกลจากกิเลน

แต่อาเล่อ ที่ติดตามนกพิราบมา กลับค้นพบกิเลน

แม้ว่าความเร็วของอาเล่อจะตามนกพิราบได้ แต่เขากลัวว่าจะส่งผลร้าย จึงไม่กล้าตามใกล้ ๆ

ไม่คาดคิดว่า เขาคิดผิด

หลังจากตามมาสักระยะ เขาทำนกพิราบหลุดมือ

เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายกับย่าเหยียนอย่างไร เลยตัดสินใจเดินต่อไปทางทะเลทราย หวังว่าจะโชคดี

โชคดีก็มีจริง แต่เขาไม่ได้เจอนกพิราบ หรือค้นหาฐานทัพ แต่เขาค้นพบกิเลน