ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1931

อย่างไรก็ตาม นักปราชญ์เป็นเจ้าสำนักหมิงเซียน ตำแหน่งของเขาย่อมสูงส่ง

เขาลงไปทำภารกิจที่ก้นเหว ตามคำสั่งของย่าเหยียน

กล่าวคือ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นที่ก้นเหว นักปราชญ์ย่อมรู้เป็นคนแรก และสามารถบอกย่าเหยียนได้

ถ้าอาเล่อลงไป มันก็เหมือนกับการแย่งชิงความดีความชอบจากนักปราชญ์

หลังจากพิจารณาแล้ว อาเล่อจึงตัดสินใจไม่ลงเหว และติดต่อย่าเหยียนแทน

เขาสามารถใช้วิชาส่งเสียงไกล ติดต่อกับย่าเหยียนได้

“ผู้นำเหยียน”

ย่าเหยียนพักอยู่ในโรงเตี๊ยมในเมืองหลวง กำลังคิดหาวิธีแอบล้วงข้อมูลจากห้องสมุดชิงหยวน

ขณะกำลังคิดเพลิน ๆ เธอก็ได้ยินเสียงวิชาส่งเสียงทางไกลของอาเล่อ

ความคิดของเธอถูกขัดจังหวะ น้ำเสียงของย่าเหยียนจึงไม่ค่อยดีนัก “มีอะไร?”

แค่ให้ตามนกพิราบ?

ตอนนี้ติดต่อมา คงไม่ใช่ว่าทำเรื่องง่าย ๆ นี้ไม่ได้?

คิดถึงตรงนี้ สีหน้าของย่าเหยียนก็ตึงขึ้น แต่เธอไม่ได้อยู่ต่อหน้าอาเล่อ เขาจึงมองไม่เห็น

แต่เขาได้ยินความไม่พอใจ ในน้ำเสียงของเธอ

อาเล่อรู้สึกใจคอไม่ดี เขายังไม่ได้พูดอะไรเลย แต่ย่าเหยียนก็พูดจาไม่ดีใส่แล้ว ถ้าเขาบอกเธอว่าเขาทำนกพิราบหลุดมือ ย่าเหยียนคงโกรธแน่

โดยปกติแล้ว ย่าเหยียนเป็นคนจริงจัง เมื่อเธอโกรธขึ้นมา บรรยากาศรอบข้างจะเย็นยะเยือกจนร่างกายสั่นเทา

โชคดีที่อาเล่อไม่ได้ไร้ประโยชน์

เขาพูดว่า “ท่านผู้นำเหยียน ขณะที่ลูกน้องกำลังติดตามนกพิราบ พบร่องรอยของกิเลน”

กล่าวคือ เขาทำนกพิราบหลุดมือ เพราะไปตามหากิเลน

พูดแบบนี้กับย่าเหยียน น่าจะทำให้เธอโกรธน้อยลง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ น้ำเสียงของยายแซ่ยานก็ดีขึ้นเล็กน้อย “แล้วไงต่อ?”

อาเล่อตอบว่า “ใกล้ ๆ หน้าผาแห่งหนึ่ง ร่องรอยของมันก็หายไป”

“ไม่ทราบว่าที่นี่ใช่หน้าผาที่ท่านเคยพูดถึงหรือไม่”

จริง ๆ แล้ว อาเล่อมั่นใจว่านี่คือหน้าผาที่ย่าเหยียนเคยค้นหา แต่เธอค้นหาเซียวเฉวียนและสัตว์ร้ายสองตัวไม่พบ แต่เขาอาเล่อกลับพบมัน ในฐานะลูกน้อง ถ้าเขาบอกย่าเหยียนตรง ๆ ว่าที่นี่คือหน้าผาที่เธอเคยค้นหา คงจะดูถูกเธอดังนั้น อาเล่อจึงคิดว่าพูดจาอ้อมๆ ดีกว่า

ดังนั้น อาเล่อจึงคิดว่าพูดอ้อมๆ น่าจะดีกว่า

อย่างน้อยย่าเหยียนฟังแล้วก็จะรู้สึกสบายใจขึ้น

เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของย่าเหยียนก็เปล่งประกายขึ้น “ใต้หน้าผามีต้นไม้ปกคลุมอยู่มากหรือไม่?”

อาเล่อตอบอย่างซื่อสัตย์ “ใช่”

ดีแล้ว

ย่าเหยียนมั่นใจถึง 99% ว่าตอนนี้อาเล่ออยู่ตรงหน้าผาที่เธอเคยไป

ย่าเหยียนถาม “เจ้าแน่ใจหรือว่าเห็นกิเลนหายไปแถวนั้น? “

และอาเล่อก็พบร่องรอยของกิเลนระหว่างทางไปทะเลทรายเพื่อตรวจสอบกองทัพ

จากข้อมูลนี้ เป็นไปได้สูงที่เซียวเฉวียนจะอยู่ในบริเวณนั้น

ไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง

พูดถึงเรื่องนี้ จวนเซียวก็เป็นฐานที่มั่นหลักของเซียวเฉวียน ถ้าเขากลับมาเมืองหลวง จวนเซียวจะต้องเป็นสถานที่แรกที่เขาเลือกพักฟื้น

แม้ว่าเขาจะเลือกสถานที่อื่นเพื่อรักษาบาดแผลเพื่อหลบเลี่ยงย่าเหยียนแต่คนที่จวนเซียวก็คงจะรู้ว่าเซียวเฉวียนกลับมาเมืองหลวงแล้ว

แต่เฉวียนซานไม่รู้เรื่องนี้ แสดงว่าเซียวเฉวียนไม่ได้กลับมาเมืองหลวง

แต่ไม่รู้ว่าเธอออกไปชั่วคราวหรือถาวร

อู่เผิงไม่กล้าทำอะไรเพลิดเพลิน เพียงแต่เฝ้าดูต่อไป

ผลคือ รออยู่นานเกือบทั้งวันก็ยังไม่เห็นย่าเหยียนกลับมา เธอออกไปนานเกินไป

อย่างไรก็ตาม ถ้าย่าเหยียนมีธุระสำคัญ เธอออกไปก็ต้องออกไปอย่างเปิดเผยจากประตูหน้า ถ้าเป็นแบบนี้ เธอออกไปนานแค่ไหนก็ไม่มีใครสงสัย

แต่เธอออกไปทางหน้าต่างอย่างเงียบๆ เพื่อไม่ให้ใครเห็น สร้างความสงสัย เธอควรจะไปเร็วและกลับมาเร็ว

แต่ย่าเหยียนออกไปนานเกือบทั้งวันแล้ว ยังไม่กลับมา จากประสบการณ์ของอู่เผิง เขาตัดสินว่าเธอมีแนวโน้มที่จะลาออก

พูดตามนี้ แสดงว่าเธอมีหลักฐานใหม่ ไปจัดการกับเรื่องอื่น

เรื่องอะไร อู่เผิงไม่รู้ แต่เขารู้ว่า สถานการณ์ที่ผิดปกติเช่นนี้ เขาต้องรีบแจ้งให้เจี้ยนจงทราบ

เขารีบร้อนไปที่ประตูห้องสมุดชิงหยวน

เพื่อปิดบังสายตา เจี้ยนจงจึงหาที่พูดคุยที่มองไม่เห็น

อู่เผิงกลัวว่าจะเสียงานใหญ่ของเจี้ยนจง เขาจึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เจี้ยนจงฟังอย่างละเอียด

เมื่อฟังจบ เจี้ยนจงรู้สึกว่าการกระทำของอู่เผิงไม่เพียงแต่ไม่มีที่ติ แต่ยังสมเหตุสมผลและรอบคอบอีกด้วย

เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “ข้ารู้แล้ว เจ้ากลับไปเถอะ เรื่องนี้จบแล้ว”

นัยยะคือ ย่าเหยียนไปที่อื่นแล้ว จะไม่กลับมาที่โรงเตี๊ยมอีก อู่เผิง เจ้าก็ทำธุรกิจต่อไปตามปกติ

อู่เผิงรับคำ สั่งว่า “ขอรับ ท่านบรรพชน”

แล้วเขาก็กลับไปที่โรงเตี๊ยม

เจี้ยนจงกลับไปที่ออฟฟิศ เขาไม่แน่ใจว่าเรื่องใหญ่แค่ไหนที่ทำให้ย่าเหยียนรีบร้อนออกจากโรงเตี๊ยม

แต่เธอมาเมืองหลวงเพื่อเซียวเฉวียน แสดงว่าเธอต้องการเอาชีวิตเซียวเฉวียนอย่างสุดหัวใจ