ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1930

กล้าโกหกต่อหน้าเซียวเฉวียน เสวียนจิ้งช่างไม่รู้จักรักชีวิตเอาเสียเลย!

เซียวเฉวียนจ้องมองด้วยสายตาเย็นชา สั่งว่า “จัดการมันซะ!”

เมื่อได้ยินว่าเซียวเฉวียนมอบหมายให้สัตว์ร้ายสองตัวจัดการตน เสวียนจิ้งก็รู้ตัวว่าถึงคราวสิ้นชีวิตแล้ว เขากลัวจนตัวสั่น เสียงสั่นเครือ “เซียวเฉวียน ข้าขอร้อง...”

ยังไม่ทันได้พูดคำว่า “อย่าฆ่าข้า” เซียวเฉวียนก็หันหลังกลับอย่างเย็นชา ไม่แม้แต่จะให้โอกาสเสวียนจิ้งได้อ้อนวอน

ไอ้เวรเอ๊ย! โอกาสมีตั้งหลายครั้งแต่ไม่เคยเห็นค่า ท้าทายความอดทนของเซียวเฉวียนครั้งแล้วครั้งเล่า!

ตายไปก็สมควรแล้ว!

เมื่อเห็นเซียวเฉวียนเดินจากไปโดยไม่หันกลับมา เสวียนจิ้งรีบตะโกนสุดเสียง “เซียวเฉวียน ข้าบอก! ข้าบอก! ข้าจะบอกเจ้าว่ากองทัพอยู่ที่ไหน!”

เซียวเฉวียนที่เคยถูกเสวียนจิ้งหลอกครั้งหนึ่ง ย่อมไม่มีทางหลงกลอีกเป็นครั้งที่สอง

แม้ว่าครั้งนี้เขาจะยอมบอกตำแหน่งที่แท้จริง เซียวเฉวียนก็ไม่ต้องการแล้ว

แม้เสวียนจิ้งให้ความสำคัญกับที่อยู่ของกองทัพมากกว่าชีวิตของตัวเอง งั้นก็ให้พาความลับนี้ลงนรกไปเสียเถอะ!

เซียวเฉวียนไม่ลังเล แม้แต่นิดเดียว หายลับไปจากสายตาของเสวียนจิ้งท่ามกลางเสียงตะโกน

เพื่อปกป้องเสี่ยวเฉวียน เซี่ยวเฟิงและกิเลนเลือกที่จะจัดการกับเสวียนจิ้งตรงนั้น

สัตว์ร้ายทั้งสองเลียนแบบวิธีการของเซียวเฉวียน ทรมานคนได้อย่างโหดเหี้ยม

พวกมันไม่ได้กัดเสวียนจิ้งตายทันที แต่แบ่งหน้าที่กัน กิเลนใช้อุ้งเท้าข้างหนึ่งปิดปากเสวียนจิ้ง ป้องกันไม่ให้เขาตะโกนโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

ขาอีกสองข้างของกิเลนกดทับบนตัวเสวียนจิ้ง ถ้าไม่ใช่เพราะไม่อยากให้เสวียนจิ้งตายสบาย กิเลนคงเอาตัวทั้งหมดทับลงบนตัวเขา

เมื่อเห็นกิเลนตรึงตัวเสวียนจิ้งไว้ได้ เซี่ยวเฟิงก็กัดลงบนร่างของเขา

หลังจากกัดแล้ว เซี่ยวเฟิงไม่ได้คลายปาก แต่ดึงเนื้อส่วนที่กัดไว้ไปมาอย่างรุนแรง ก่อนที่จะค่อยๆ คลายปากอย่างอ้อยอิ่ง

หลังจากให้เสวียนจิ้งได้พักหายใจ เซี่ยวเฟิงก็กัดลงบนตัวเขาอีกครั้ง ทำแบบเดิม ทรมานจนเสวียนจิ้งเจ็บปวดจนส่งเสียงอะไรไม่ออก ได้แต่ส่งเสียง “อู้อี้” ด้วยความทุกข์ทรมาน

เจ็บปวดสุดๆ!

เจ็บจนเหงื่อเย็นไหลออกมา!

เขาอยากจะร้องขอความเมตตา แต่เขาไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะพูด ได้แต่ส่งเสียง “อู้อี้”

ต่อมา เซี่ยวเฟิงก็กัดลงบนตัวเขาอีกครั้ง ทำแบบเดิมจนเสวียนจิ้งทนไม่ไหว สลบไป

ณ เวลานี้ เสวียนจิ้งเหมือนคนอาบเลือด เสื้อผ้าถูกเซี่ยวเฟิงกัดจนขาดรุ่งริ่ง เปื้อนเลือดและเหงื่อ ผมยุ่งเหยิง ดูไม่ได้

ข้างๆ ตัวเขา เนื้อที่ถูกเซี่ยวเฟิงกัดถูกโยนเกลื่อนกลาด

แต่เซี่ยวเฟิงไม่ได้ปล่อยให้เขาตายสบาย แม้จะสลบไปแล้วก็ตาม มันยังคงกัดกินร่างของเขาอย่างไม่ลดละ

เสวียนจิ้งหลอกลวงเซียวเฉวียน เคยต่อต้านเซียวเฉวียนอยู่เสมอ ตอนนี้ถึงเวลาที่จะกำจัดเขาแล้ว เซี่ยวเฟิงจะไม่ปล่อยให้เขาตายง่ายๆ แม้จะสลบไปก็ตาม

เซี่ยวเฟิงคุยกับกิเลนด้วยภาษาสัตว์ จากนั้นก็หายตัวไปในพริบตา

แต่เพียงครึ่งจอกชั่วโมง เซี่ยวเฟิงก็กลับมา

เมื่อกลับมา ปากของเซี่ยวเฟิงคาบชามอยู่ ชามนั้นยังใส่น้ำอยู่

น้ำนี้ไม่ใช่น้ำลำธารธรรมดา แต่เป็นน้ำเกลือ

เซี่ยวเฟิงเทน้ำเกลือถ้วยลงบนร่างของเสวียนจิ้ง เสวียนจิ้งลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ รูขุมขนของเขากระตุก ตาเบิกกว้าง เสียงกรีดร้องแหลมสูงกำลังจะหลุดออกจากปาก แต่กิเลนที่ว่องไวใช้กรงเล็บปิดปากเขาไว้ทัน

เสียงร้องโหยหวนกลายเป็นเสียงคร่ำครวญ “อู้ว” ที่แสนเจ็บปวด

น้ำเกลือหนึ่งขวดนี้ ทำให้เสวียนจิ้งเจ็บปวดจนจำแม่ตัวเองไม่ได้

เพื่อมอบประสบการณ์ที่เสวียนจิ้งไม่มีวันลืม เซี่ยวเฟิงอ้าปากกว้าง เขี้ยวที่ยาวและแหลมคมของมันฝังลึกเข้าไปในร่างกายของเสวียนจิ้ง สัมผัสกับกระดูกของเขา จากนั้นก็กระชากออกแรง

เลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว

เสวียนจิ้งใช้แรงเฮือกสุดท้าย ขาของเขาดิ้นชัก จากนั้นก็สิ้นใจตายด้วยความทรมาน!

คนๆ หนึ่งที่ควรจะมีชีวิตที่ดี กลับจบชีวิตลงอย่างน่าเศร้าเพราะความคิดที่ผิดๆ ของตัวเอง!

เมื่อได้ยินเสียง “อู้ว” หายไปจากด้านนอก เซียวเฉวียนก็ยิ้มเยาะในใจ ในที่สุดก็ไม่มีใครมาจดจำองค์หญิงต้าถงอีกต่อไป!

ความผิดที่เสวียนจิ้งก่อไว้ เขาต้องชดใช้ด้วยราคาที่แพง!

เซียวเฉวียนจัดการศัตรูตัวหนึ่งสำเร็จ!

หลังจากนั้นไม่นาน เซียวเฉวียนก็ได้ยินเสียงคำรามต่ำของกิเลน ทันใดนั้น เขาก็เห็นไฟลุกโชนขึ้นด้านนอก

ในเวลาไม่ถึงถ้วยชา อากาศก็เต็มไปด้วยกลิ่นเนื้อไหม้

มีกิเลนอยู่ การจัดการศพของเสวียนจิ้งก็สะดวกขึ้นมาก

เพื่อไม่ให้กลิ่นแรงเกินไปและสร้างปัญหา เซี่ยวเฟิงก็ช่วยพัดลม เป่ากลิ่นนี้ไปยังส่วนลึกของป่า

ในเวลานี้ อาเล่อยืนอยู่บนหน้าผา เขามองไปที่หน้าผาที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้หนาทึบ คิดว่าจะลงไปหรือไม่

ตามคำสั่งของย่าเหยียน นักปราชญ์ควรจะอยู่ที่ก้นเหว

หากมีอะไรเกิดขึ้นที่ก้นเหว นักปราชญ์ควรจะรับรู้ได้

อาเล่อลงไปอย่างหุนหันพลันแล่นมีความเป็นไปได้ที่จะทำให้นักปราชญ์รู้สึกไม่พอใจ