ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1933

ถึงแม้ว่าอยู่ในระหว่างเดินทางกลับ ถ้าพูดตามหลักเหตุผลแล้ว ก็จะไม่มีใครพบกับกิเลน

เพราะทิศทางนี้ ย่าเหยียนและพรรคพวกของเธอได้ยกเลิกการค้นหามานานแล้ว

ดังนั้นจึงตัดมันออกไป ทันใดนั้นความคิดก็แวบขึ้นมาในหัวของเซียวเฉวียน เป็นไปได้ไหมว่าพรรคพวกของย่าเหยียน ก็ไปที่ทะเลทรายเพื่อค้นหาที่อยู่ของกองทัพด้วย?

ถ้าหากเป็นเช่นนี้ละก็ เรื่องนี้ก็จะน่าสนใจมากยิ่งขึ้นมาก

อย่างอื่นไม่ต้องพูด เรื่องที่ย่าเหยียนอยากจะได้กองกำลังชาวยุทธ์แท้เป็นเรื่องจริง

เธอและนักปราชญ์ลงเรือลำเดียวกัน แต่ต่างก็มีจุดมุ่งหมายของตัวเองไม่ช้าก็เร็วเรือก็จะล่ม

การปล่อยให้พวกเขาพลิกเรือด้วยตัวเองก็เป็นเรื่องที่น่าสนุกเช่นกัน

หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว จู่ๆเซียวเฉวียนก็ฟุ้งซ่าน และเขาก็รีบดึงความคิดของเขากลับคืนมา

ย่าเหยียนไปที่เมืองหลวงแล้ว แต่พรรคพวกของเขาไปที่ทะเลทรายอย่างไม่มีเหตุผล สงสัยพวกเขาคงค้นพบอะไรบางอย่างใช่ไหม?

มิฉะนั้น แม้ว่าย่าเหยียนอยากจะได้กองทัพ เธอไม่ควรสั่งให้พรรคพวกของเธอไปที่ทะเลทรายในขนาดที่เธอกำลังไล่ตามฆ่าเซียวเฉวียน

พูดตามหลักแล้ว การไล่ตามฆ่าเซียวเฉวียนนั้นเป็นสิ่งสำคัญอันดับแรกของย่าเหยียน

ในนั้น เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ชั่วขณะหนึ่ง เซียวเฉวียนก็คิดไม่ออก

กองบัญชาการใหญ่ของกองทัพที่อยู่ในทะเลทราย

ฉินเฟิงรออย่างใจจดใจจ่อเพื่อให้นกพิราบที่ส่งข่าวสารกลับมา

ตราบใดที่นกพิราบที่ส่งข่าวสารกลับไปถึงเมืองหลวง ก็จะมีผู้คนมาที่เมืองหลวง

ตราบใดที่มีคนมา กองทัพนี้ไม่เปลี่ยนเจ้าของหรือไม่ก็ตาย และเขาก็จะไม่ต้องอยู่ในสถานที่ที่มีลมแรงและเป็นทรายอีกต่อไป

อยู่ในทะเลทรายแห่งนี้ ทุกวันนี้กินไม่ดีและนอนไม่ค่อยหลับ และยังต้องอกสั่นขวัญแขวนอยู่ตลอดทั้งวัน

ในที่สุดนักปราชญ์ก็ได้นำเสวียนจิ้งสายลับผู้นี้ออกไปจากทะเลทรายแห่งนี้สักที หัวใจของฉินเฟิงก็กระตือรือร้นมากขึ้น

ทุกวันนี้ เขากำลังคิดคุ้นหาวิธีติดต่อกับด้านนอกอยู่

เพื่อที่ไม่ทำให้กระตุ้นความสังเกตและความสงสัยของไป๋เจวี๋ย ฉินเฟิงจึงไม่กล้าเคลื่อนไหวมากเกินไป

จนกระทั่งเมื่อไม่กี่วันก่อน ฉินเฟิงถึงหลีกเลี่ยงจากทุกคน เอานกพิราบที่ส่งข่าวสารมาอย่างเงียบๆ และเขียนจดหมายถึงจวนเซียว

เหตุผลที่เขาส่งนกพิราบที่ส่งข่าวสารให้จวนเซียว แต่ไม่ได้ส่งให้ฮ่องเต้ ก็เพราะว่าหากให้นกพิราบที่ส่งข่าวสารบินไปยังพระราชวังเพราะมันจะดึงดูดความสนใจจากผู้คนมากเกินไป

และนกพิราบที่ส่งข่าวสารนี้ก็อาจถูกดักจับหรือกำหนดเป้าหมาย

ด้วยวิธีนี้ หากมีคนติดตามเบาะแสนี้เจอ ก็จะหลีกเลี่ยงไม่ได้ว่าพวกเขาจะเดาว่ามีสายลับของเซียวเฉวียนอยู่ในกองทัพ

ทุกคนรู้กันดีว่า ฉินเฟิงและเซียวเฉวียนมีความเกลียดแค้นกันมาก และไม่มีใครคิดว่าสายลับคนนี้คือฉินเฟิง

ดังนั้น นกพิราบที่ส่งข่าวสารจึงบินไปที่จวนเซียว ไม่ว่าจดหมายนี้จะส่งถึงเซียวเฉวียนได้สำเร็จหรือไม่ ฉินเฟิงก็จะไม่เปิดเผยตัวเอง

หากนกพิราบที่ส่งข่าวสารข้อความนี้บินไปที่พระราชวังละก็ ในพระราชวังมีมีหูเป็นตามากมาย และโอกาสที่ฉินเฟิงจะถูกเปิดเผยก็จะมากยิ่งขึ้น

แต่นกพิราบที่ส่งข่าวสารตัวนี้บินจากไปนานแล้ว ยังไม่กลับมาสักที หัวใจของฉินเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะกังวล

แม้ว่าเขาจะไม่สามารถเปิดเผยตัวเองได้ ถ้าหากฉินเฟิงต้องการส่งนกพิราบที่ส่งข่าวสารอีกครั้ง ก็ต้องรอสักพักใหญ่เลย

แต่ช่วงเวลานั้น ไม่แน่นักปราชญ์ก็กลับมาแล้ว

ทันทีที่นักปราชญ์กลับมา ฉินเฟิงก็ไม่กล้าเคลื่อนไหวใดๆ

ซึ่งหมายความว่า ฉินเฟิงต้องอยู่ในทะเลทรายนี้ต่อไป และไม่มีความหวังที่จะได้ออกจากทะเลทรายนี้

ขณะที่ฉินเฟิงกำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่ ก็มีนกพิราบที่ส่งข่าวสารหนึ่งตัวก็กระพือปีกและบินมาที่บนไหล่ของฉินเฟิง

ฉินเฟิงมองไปรอบๆอย่างระมัดระวังและหลังจากยืนยันว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ ฉินเฟิงก็รีบจับนกพิราบที่ส่งข่าวสารลงมาแล้วดูกล่องจดหมายที่เท้าของมัน หลังจากพบว่าไม่มีอะไร เขาก็รีบปล่อยนกพิราบที่ส่งข่าวสารออกไป

ในระหว่างวันเขาออกไปหาคนไข้หรือไม่ก็ออกไปหายาสมุนไพร ตอนนี้ยังมีนักปราชญ์มาเป็นภาระอีก ผู้เฒ่าจังทำได้แค่อยู่ที่บ้านและให้จังผิงออกไปหายาสมุนไพร

เดิมทีก็ขาดแคลนกำลังคนอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ยังมีนักปราชญ์อีกคนมาครอบครองอีก มันทำให้ผู้เฒ่าจังกังวลจริงๆ

เขาไม่มีเวลาว่างไปยุ่งหรือไปสนใจเกี่ยวกับเรื่องกลิ่นไหม้ที่ไหนกันหรอก?

แต่คำพูดของจังผิงก็เข้าหูของนักปราชญ์ ไม่รู้ด้วยเหตุผลใด สิ่งแรกที่นักปราชญ์คิดก็คือเซียวเฉวียน

เขาสงสัยว่าเป็นไปได้ไหมว่าเซียวเฉวียนอยู่รอบๆนี้ เป็นเขาหรือเปล่าที่กำลังย่างเนื้ออยู่ในป่า และไม่ได้ตั้งใจทำให้มันไหม้?

แต่เป็นเพียงแค่กลิ่นไม้ของเหยื่อที่ถูกเผา ในกลางหุบเขาแห่งนี้กลิ่นไหม้ไม่ควรรุนแรงขนาดนี้ แต่กลิ่นมันแรงมากจนเข้ามาหมู่บ้านนี้

ยิ่งไปกว่านั้น นักปราชญ์ได้ยินย่าเหยียนพูดว่าเซียวเฉวียนได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาจะยังมีแรงทำสิ่งนี้ได้อย่างไร?

นักปราชญ์ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกได้ว่าเรื่องนี้มันลึกลับมาก

เขารู้สึกว่าเป็นเซียวเฉวียน แต่เขาก็รู้สึกว่าไม่ใช่เซียวเฉวียน

แต่ไม่ว่ามันจะใช่หรือไม่ใช่ก็ตาม แต่นักปราชญ์ก็รู้สึกว่าจำเป็นต้องไปตรวจสอบ

ดังนั้น ในที่สุดนักปราชญ์ก็หยุดแสร้งทำเป็นเป็นลมในที่สุด

รอคอยมันทั้งวันทั้งคืน ในที่สุดก็รอคอยจนนักปราชญ์ลืมตาขึ้นมา ทำให้ผู้เฒ่าจังดีใจอย่างมากจนน้ำตาแทบจะไหลออกมา

เมื่อนักปราชญ์ตื่นขึ้นมา นั่นหมายความว่าวันที่เขาจะจากลาจากครอบครัวของผู้เฒ่าจังกำลังจะสิ้นสุดลง

จังผิงดีใจมากเช่นกัน ดวงตาของเขาเป็นประกายและพูดว่า:"ท่านผู้เฒ่า ในที่สุดท่านก็ตื่นขึ้นมาสักที"

เมื่อดูสีหน้าของนักปราชญ์ดูดีมาก ไม่เหมือนคนที่ตื่นจากอาการโคม่าเลย แต่เขาดูเหมือนคนที่ตื่นนอนจากการหลับใหลดูแล้วมีชีวิตชีวามาก

จังผิงพูดแบบนี้ด้วยความสุภาพ และไม่ต้องการทำให้นักปราชญ์รู้สึกอับอาย

เพราะเขาเป็นเพียงชายชราคนหนึ่ง หากเขาแสร้งทำเป็นเป็นลม ลำบากเขาจริงๆ ไม่ควรพูดความจริงที่ทําให้คนเผชิญหน้าไม่ได