ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1944

เสี่ยวเซียนชิวพูดว่า “แน่นอนว่าพ่อเก่งกว่าเสี่ยวเซียนชิวสิ”

แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

เซียวเฉวียนพูดว่า “ดังนั้น เสี่ยวเซียนชิวต้องไม่ประมาทเด็ดขาด เข้าใจไหม?”

เซียวเฉวียนเองก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของย่าเหยียนถ้าเสี่ยวเซียนชิวกับนาง นางจะไม่ได้รับประโยชน์อะไรเลย แถมยังจะได้รับบาดเจ็บอีกด้วย

การต่อสู้ที่ไร้ประโยชน์แบบนี้ ทำไปเพื่ออะไร?

เซียวเฉวียนไม่อยากเพิ่มจำนวนผู้บาดเจ็บโดยไม่จำเป็นนางคือเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ของเขา เขาไม่อยากให้นางได้รับบาดเจ็บ

อย่างไรก็ตาม เสี่ยวเซียนชิวก็ไม่เคยเห็นย่าเหยียนมาก่อน ดังนั้น เซียวเฉวียนจึงจำเป็นต้องอธิบายลักษณะของย่าเหยียนให้นางฟัง

ง่าย ๆ เลย ย่าเหยียนมีผมสีขาวทั้งศีรษะ แต่ใบหน้าของนางไม่ตรงกับอายุจริง ดูอ่อนกว่าวัยมาก อาวุธประจำกายของนางคือไม้เท้า

เซียวเฉวียนพูดว่า “ถ้าเจ้าเห็นคนแบบนี้ เจ้าต้องระวังตัวให้มาก และอยู่ห่าง ๆ จากนาง”

เสี่ยวเซียนชิวพยักหน้าอย่างเข้าใจและพูดว่า “รู้แล้วเจ้าค่ะ ท่านพ่อ”

นางมองเซียวเฉวียนและพูดว่า “ท่านพ่อ เสี่ยวเซียนชิวขอรักษาให้พ่อหน่อยได้ไหมเจ้าคะ?”

ดูเหมือนว่าแม้แต่จิตดาบวิญญาณผู้ทรงพลังก็ไม่รู้ที่มาของย่าเหยียน และยิ่งไม่รู้ว่าเมื่อคนจากคุนหลุนได้รับบาดเจ็บจากคนในเผ่าเดียวกัน แผลของพวกเขาจะรักษาได้ด้วยการพักฟื้นเท่านั้น ไม่สามารถรักษาด้วยการส่งพลัง

ไม่รู้ก็ดี แบบนี้เซียวเฉวียนก็ไม่ต้องอธิบายกับเสี่ยวเซียนชิวว่าทำไมการรักษาถึงไม่มีประโยชน์กับเขา

ท้ายที่สุด เสี่ยวเซียนชิวก็ยังไม่รู้ว่าผนึกจูเสินเข้าสิงร่างของเซียวเฉวียน และไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างผนึกจูเสินกับคุนหลุน ในสายตาของนางเซียวเฉวียนไม่ใช่คนคุนหลุนแท้ ๆ เขาจึงไม่มีทางได้รับบาดเจ็บจากคนในเผ่าเดียวกัน

ถ้าพูดความจริง เซียวเฉวียนก็ต้องเล่าตั้งแต่ต้น พูดเรื่องผนึกจูเสินเข้าสิงร่าง

ก่อนหน้านี้ เซียวเฉวียนไม่อยากบอกเสี่ยวเซียนชิว ไม่อยากให้นางต้องกังวล ไม่อยากให้คนรู้มากเกินไป

เพราะตอนนั้นเซียวเฉวียนเองก็ไม่รู้ที่มาที่แท้จริงขอผนึกจูเสิน ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

ถึงตอนนี้ เซียวเฉวียนก็ยังไม่อยากบอกเสี่ยวเซียนชิว เพราะมีคนเก่งอย่างย่าเหยียนอยู่ เซียวเฉวียนไม่กล้ารับประกันว่าย่าเหยียนจะไม่ได้ยินเสียงในใจของเสี่ยวเซียนชิว

พูดกันตรงๆ เซียวเฉวียนไม่อยากให้ย่าเหยียนรู้ผนึกจูเสินเข้าสิงร่าง

ย่าเหยียนเป็นคนลึกลับ ไม่มีใครรู้ว่านางมีวิธีอะไรบ้างที่จะบังคับให้ผนกจูเสินออกจากร่างของเซียวเฉวียน

หากไม่มีผนึกจูเสินอยู่ด้วย เซียวเฉวียนจะต่อสู้กับย่าเหยียนได้ยากขึ้น

ดังนั้น เพื่อรักษาพลังของตัวเองไว้ เซียวเฉวียนจึงยังไม่บอกเรื่องผนึกจูเสินให้เสี่ยวเซียนชิวรู้

ดีที่ยานป้าไม่ได้คิดจะตามหาไป๋ฉี่เหมิงเอ้าและโย่วควนไม่งั้นเซียวเฉวียนก็ต้องกังวลว่าย่าเหยียนจะรู้จากพวกเขาว่าผนึกจูเสินอยู่ในร่างของเขา

ความลับนี้เก็บไว้ไม่อยู่แล้ว

เสี่ยวเซียนชิวพูดว่าอยากรักษาให้เซียวเฉวียน เซียวเฉวียนปฏิเสธอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่จำเป็น แผลนี้แค่พักฟื้นก็หายแล้ว”

การที่เจ้าส่งพลังมาช่วยข้ารักษาบาดแผล จะยิ่งทำให้ข้ารู้สึกอึดอัดมากขึ้น แน่นอนว่า ประโยคนี้พูดกับเสี่ยวเซียนชิวไม่ได้ เพราะเสี่ยวเซียนชิวเป็นเด็กที่ฉลาดมาก เพียงแค่มีอะไรผิดปกติเล็กน้อย เธอก็อาจจะรับรู้อะไรบางอย่างได้

เมื่อเสี่ยวเซียนชิวพูดเช่นนี้ เสี่ยวเซียนชิวก็ไม่สามารถบังคับเขาได้ จึงพูดว่า “ถ้าท่านพ่อรู้สึกว่าต้องการให้เสี่ยวเซียนชิวช่วยรักษาบาดแผล บอกเสี่ยวเซียนชิวได้เสมอ”

ช่างเป็นลูกสาวที่ดีของเซียวเฉวียนจริงๆ เซียวเฉวียนยิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดว่า “แน่นอน”

ด้วยการมาของเสี่ยวเซียนชิว ปัญหาเรื่องอาหารของเซียวเฉวียนก็จัดการได้

แต่การมาของเสี่ยวเซียนชิวก็สร้างความงุนงงให้กับสัตว์ร้ายทั้งสองตัว

เซียวเฉวียนมาที่นี่เพื่อรักษาบาดแผล ควรจะต้องมีคนมารบกวนให้น้อยที่สุด คนน้อยเป้าหมายก็ยิ่งเล็ก ยากที่ย่าเหยียนและคนอื่นๆ จะค้นพบ

เมื่อเซี่ยวเฟิงสามารถปรากฏตัวที่นี่ได้ แสดงว่าเซียวเฉวียนก็อยู่ไม่ไกลจากที่นี่

ให้เซียวเฉวียนพักอยู่ที่นี่อีกวัน ดีกว่าการตามหาอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า ทำให้ตกใจกลัว

การตามหาอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า ยังมีโอกาสหาเซียวเฉวียนไม่พบ กลับทำให้เซียวเฉวียนและสัตว์ร้ายรู้สึกตัวและย้ายที่

เมื่อรบกวนเซียวเฉวียนแล้ว การค้นหาเบาะแสของเขาอีกครั้ง ย่อมยากขึ้นแน่นอน

ก้นเหว

เมื่อได้ยินจากย่าเหยียนว่าเซียวเฉวียนหนีไปแล้ว และยังมีโอกาสที่เซียวเฉวียนจะฆ่าและเผาเสวี้ยนจิ้งจิ้งไปแล้ว นักปราชญ์ตกใจมาก เขาคิดในใจว่า ย่าเหยียนเพิ่งมา เซียวเฉวียนก็หนีไปแล้ว เขาได้รับข่าวสารได้รวดเร็วจัง หรือว่าสัตว์ร้ายทั้งสองตัวนั้นระแวดระวังขนาดนั้น?

จากที่ดู หากพวกเขาต้องการหาเบาะแสของเซียวเฉวียน คงไม่ใช่เรื่องง่าย

ใช่แล้ว ได้ยินว่าเซียวเฉวียนหนีไปและเสวี้ยนจิ้งอาจตาย สองประเด็นสำคัญนักปราชญ์ ให้ความสนใจกับเรื่องที่เซียวเฉวียนหนีไปก่อน

เขาสงสัยว่าทำไมเซียวเฉวียนถึงหนีได้ทันเวลา?

นักปราชญ์สงสัยว่า “ผู้นำเหยียน มาที่ก้นเหวได้อย่างไร?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของย่าเหยียนก็เปล่งประกาย นางพูดว่า "จากเมืองหลวงของต้าเว่ย"

แม้ว่าซินเจียงจะล่มสลายไปแล้ว กลายเป็นส่วนหนึ่งขอต้าเว่ย แต่คนที่อาศัยอยู่ในซินเจียงมาโดยตลอด ยังไม่มีจิตสำนึกแบบนี้ รวมถึงย่าเหยียนด้วย

ในความคิดของนาง ในจิตใต้สำนึกของนาง ยังรู้สึกว่าซินเจียงเป็นประเทศเอกราช นางจะแยกแยะต้าเว่ยกับซินเจียงโดยไม่ได้ตั้งใจ

พูดแบบนี้ แสดงว่าคนในเมืองหลวงเป็นผู้ค้นพบร่องรอยของย่าเหยียน และแจ้งให้เซียวเฉวียนทราบ

มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น จึงสามารถอธิบายได้ว่าทำไมเซียวเฉวียนถึงหนีได้ทันเวลา