ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1944

เสี่ยวเซียนชิวพูดว่า “แน่นอนว่าพ่อเก่งกว่าเสี่ยวเซียนชิวสิ”

แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

เซียวเฉวียนพูดว่า “ดังนั้น เสี่ยวเซียนชิวต้องไม่ประมาทเด็ดขาด เข้าใจไหม?”

เซียวเฉวียนเองก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของย่าเหยียนถ้าเสี่ยวเซียนชิวกับนาง นางจะไม่ได้รับประโยชน์อะไรเลย แถมยังจะได้รับบาดเจ็บอีกด้วย

การต่อสู้ที่ไร้ประโยชน์แบบนี้ ทำไปเพื่ออะไร?

เซียวเฉวียนไม่อยากเพิ่มจำนวนผู้บาดเจ็บโดยไม่จำเป็นนางคือเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ของเขา เขาไม่อยากให้นางได้รับบาดเจ็บ

อย่างไรก็ตาม เสี่ยวเซียนชิวก็ไม่เคยเห็นย่าเหยียนมาก่อน ดังนั้น เซียวเฉวียนจึงจำเป็นต้องอธิบายลักษณะของย่าเหยียนให้นางฟัง

ง่าย ๆ เลย ย่าเหยียนมีผมสีขาวทั้งศีรษะ แต่ใบหน้าของนางไม่ตรงกับอายุจริง ดูอ่อนกว่าวัยมาก อาวุธประจำกายของนางคือไม้เท้า

เซียวเฉวียนพูดว่า “ถ้าเจ้าเห็นคนแบบนี้ เจ้าต้องระวังตัวให้มาก และอยู่ห่าง ๆ จากนาง”

เสี่ยวเซียนชิวพยักหน้าอย่างเข้าใจและพูดว่า “รู้แล้วเจ้าค่ะ ท่านพ่อ”

นางมองเซียวเฉวียนและพูดว่า “ท่านพ่อ เสี่ยวเซียนชิวขอรักษาให้พ่อหน่อยได้ไหมเจ้าคะ?”

ดูเหมือนว่าแม้แต่จิตดาบวิญญาณผู้ทรงพลังก็ไม่รู้ที่มาของย่าเหยียน และยิ่งไม่รู้ว่าเมื่อคนจากคุนหลุนได้รับบาดเจ็บจากคนในเผ่าเดียวกัน แผลของพวกเขาจะรักษาได้ด้วยการพักฟื้นเท่านั้น ไม่สามารถรักษาด้วยการส่งพลัง

ไม่รู้ก็ดี แบบนี้เซียวเฉวียนก็ไม่ต้องอธิบายกับเสี่ยวเซียนชิวว่าทำไมการรักษาถึงไม่มีประโยชน์กับเขา

ท้ายที่สุด เสี่ยวเซียนชิวก็ยังไม่รู้ว่าผนึกจูเสินเข้าสิงร่างของเซียวเฉวียน และไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างผนึกจูเสินกับคุนหลุน ในสายตาของนางเซียวเฉวียนไม่ใช่คนคุนหลุนแท้ ๆ เขาจึงไม่มีทางได้รับบาดเจ็บจากคนในเผ่าเดียวกัน

ถ้าพูดความจริง เซียวเฉวียนก็ต้องเล่าตั้งแต่ต้น พูดเรื่องผนึกจูเสินเข้าสิงร่าง

ก่อนหน้านี้ เซียวเฉวียนไม่อยากบอกเสี่ยวเซียนชิว ไม่อยากให้นางต้องกังวล ไม่อยากให้คนรู้มากเกินไป

เพราะตอนนั้นเซียวเฉวียนเองก็ไม่รู้ที่มาที่แท้จริงขอผนึกจูเสิน ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

ถึงตอนนี้ เซียวเฉวียนก็ยังไม่อยากบอกเสี่ยวเซียนชิว เพราะมีคนเก่งอย่างย่าเหยียนอยู่ เซียวเฉวียนไม่กล้ารับประกันว่าย่าเหยียนจะไม่ได้ยินเสียงในใจของเสี่ยวเซียนชิว

พูดกันตรงๆ เซียวเฉวียนไม่อยากให้ย่าเหยียนรู้ผนึกจูเสินเข้าสิงร่าง

ย่าเหยียนเป็นคนลึกลับ ไม่มีใครรู้ว่านางมีวิธีอะไรบ้างที่จะบังคับให้ผนกจูเสินออกจากร่างของเซียวเฉวียน

หากไม่มีผนึกจูเสินอยู่ด้วย เซียวเฉวียนจะต่อสู้กับย่าเหยียนได้ยากขึ้น

ดังนั้น เพื่อรักษาพลังของตัวเองไว้ เซียวเฉวียนจึงยังไม่บอกเรื่องผนึกจูเสินให้เสี่ยวเซียนชิวรู้

ดีที่ยานป้าไม่ได้คิดจะตามหาไป๋ฉี่เหมิงเอ้าและโย่วควนไม่งั้นเซียวเฉวียนก็ต้องกังวลว่าย่าเหยียนจะรู้จากพวกเขาว่าผนึกจูเสินอยู่ในร่างของเขา

ความลับนี้เก็บไว้ไม่อยู่แล้ว

เสี่ยวเซียนชิวพูดว่าอยากรักษาให้เซียวเฉวียน เซียวเฉวียนปฏิเสธอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่จำเป็น แผลนี้แค่พักฟื้นก็หายแล้ว”

การที่เจ้าส่งพลังมาช่วยข้ารักษาบาดแผล จะยิ่งทำให้ข้ารู้สึกอึดอัดมากขึ้น แน่นอนว่า ประโยคนี้พูดกับเสี่ยวเซียนชิวไม่ได้ เพราะเสี่ยวเซียนชิวเป็นเด็กที่ฉลาดมาก เพียงแค่มีอะไรผิดปกติเล็กน้อย เธอก็อาจจะรับรู้อะไรบางอย่างได้

เมื่อเสี่ยวเซียนชิวพูดเช่นนี้ เสี่ยวเซียนชิวก็ไม่สามารถบังคับเขาได้ จึงพูดว่า “ถ้าท่านพ่อรู้สึกว่าต้องการให้เสี่ยวเซียนชิวช่วยรักษาบาดแผล บอกเสี่ยวเซียนชิวได้เสมอ”

ช่างเป็นลูกสาวที่ดีของเซียวเฉวียนจริงๆ เซียวเฉวียนยิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดว่า “แน่นอน”

ด้วยการมาของเสี่ยวเซียนชิว ปัญหาเรื่องอาหารของเซียวเฉวียนก็จัดการได้

แต่การมาของเสี่ยวเซียนชิวก็สร้างความงุนงงให้กับสัตว์ร้ายทั้งสองตัว

เซียวเฉวียนมาที่นี่เพื่อรักษาบาดแผล ควรจะต้องมีคนมารบกวนให้น้อยที่สุด คนน้อยเป้าหมายก็ยิ่งเล็ก ยากที่ย่าเหยียนและคนอื่นๆ จะค้นพบ