ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1943

พูดง่ายๆ ก็คือ ตราบใดที่ชาวคุนหลุนไม่ยุ่งกับประเทศเล็ก ๆ อื่น ๆ ทุกคนก็สามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างสงบสุข

โดยธรรมชาติแล้ว ประเทศอื่น ๆ ก็ไม่อยากยุ่งกับชาวคุนหลุนโดยง่าย

ส่วนฮ่องเต้ต้าเว่ยไม่ใช่คนชอบรบ สงครามระหว่างต้าเว่ยกับซินเจียงนั้น ดินแดนตะวันตกเป็นฝ่ายเริ่มก่อน เว่ยเพียงแค่จะตอบโต้และชนะสงคราม

ตราบใดที่ชาวคุนหลุนไม่ยุ่งกับต้าเว่ย ต้าเว่ยก็จะไม่เปิดฉากโจมตีคุนหลุน

ประการแรก ผู้คนจะพูดว่าต้าเว่ยกลั่นแกล้ง คนอ่อนแอท้ายที่สุดแล้ว กำลังคนและอาวุธของทั้งสองประเทศมีความแตกต่างกันมาก

หากไม่ใช่เพราะสงครามในซินเจียงครั้งนี้ ผู้คนไม่รู้ว่าต้าเว่ยมีอาวุธที่ทรงพลังเช่นนี้ หากคุนหลุนโจมตีต้าเว่ย ผู้คนจะคิดว่าคุนหลุนกล้าหาญและรุนแรง และหากคุนหลุนชนะ พวกเขาจะคิดว่าคุนหลุนสร้างตำนาน

เป็นตัวอย่างคลาสสิกของการเอาชนะด้วยจำนวนน้อย

คุนหลุนเป็นประเทศเล็ก ๆ ที่สามารถเอาชนะต้าเว่ยประเทศใหญ่ได้ แน่นอนว่ามันจะเป็นตำนานที่สืบทอดมาหลายพันปี

แต่ในทางกลับกัน มันก็ไม่ใช่แบบนั้น

แม้ว่าชาวคุนหลุนทุกคนจะมีทักษะพิเศษและกล้าหาญ แต่หากต้าเว่ยเป็นฝ่ายโจมตีคุนหลุน ผู้คนก็จะพูดว่าต้าเว่ยหยิ่งยโส ชอบรบ และกลั่นแกล้งคนอ่อนแอ

พูดอีกอย่างก็คือ ต้าเว่ยโจมตีประเทศเล็ก เป็นความผิดของต้าเว่ย

แม้ว่าประเทศเล็ก ๆ นี้จะหมายปองต้าเว่ยของท่านมานานแล้ว แต่การที่ต้าเว่ยของท่านเริ่มทำสงครามก็เป็นความผิดของท่าน ไม่มีเหตุผลใด ๆ

แนวคิดนี้ ในภาษาสมัยใหม่ก็คือข้าอ่อนแอ ข้ามีเหตุผล ข้าเดินไปไหนก็ถูกต้อง

ประการที่สอง ฮ่องเต้ต้าเว่ยไม่ชอบรบจริงๆ ไม่ถึงที่สุดจริงๆ เขาไม่อยากรบกับประเทศอื่นการทำสงครามเป็นการทำลายล้างทรัพยากรและผู้คน

ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น แค่คลังสมบัติก็ว่างเปล่า

การทำสงครามเป็นสิ่งที่สิ้นเปลืองที่สุด

เอาเงินนี้ไปพัฒนาประเทศไม่ดีกว่าเหรอ?ทำไมต้องทำสงคราม!

จากสองประเด็นนี้ เราสามารถสรุปได้ว่าคุนหลุนจะไม่มีปัญหาอะไรมาก

เมื่อเหล่าผู้อาวุโสพูดว่ามีธุระสำคัญให้ชิงหลงกลับไป คิดด้วยนิ้วเท้าก็รู้ได้ว่าเหล่าผู้อาวุโสกำลังโกหกชิงหลงให้กลับไป

ชิงหลงเป็นคนซื่อสัตย์จึงเชื่อพวกเขา

ถ้าเป็นเซียวเฉวียน แม้ว่าท้องฟ้าจะถล่มลงมา เซียวเฉวียนก็จะไม่กลับไป

ตราบใดที่ไม่ใช่สงคราม ปัญหาใหญ่ ๆ ของคุนหลุนก็สามารถจัดการโดยเหล่าผู้อาวุโสในเผ่าได้

หลังจากฟังคำพูดของผนึกจูเสิน เซียวเฉวียนก็เต็มไปด้วยความสงสัย ผนึกจูเสินเป็นคนพูดน้อย แต่ตอนนี้มันเต็มใจที่จะพูดคุยกับเซียวเฉวียนมากขนาดนี้ หรือว่าผนึกจูเสินก็มีอาการชอบบ่นเหมือนคนแก่?

เซียวเฉวียนรู้สึกว่าเป็นไปได้ ท้ายที่สุดแล้ว มันอาศัยอยู่บนเกาะจูเสินเพียงลำพังมาหลายพันปี ไม่มีใครคุยด้วยเลย พูดได้ว่าเหงาสุดขีด

ในที่สุดก็ได้พบกับภาชนะอย่างเซียวเฉวียน ที่สามารถพูดคุยได้ แต่ก็ต้องรักษาภาพลักษณ์ของผนึกจูเสินโบราณและรักษาความเย็นชาไว้

ตอนนี้ดีแล้ว ในที่สุดก็ทนไม่ไหว เริ่มบ่นแล้ว

กิจกรรมทางจิตของเซียวเฉวียน ผนึกจูเสิน รู้ชัด

ผนึกจูเสิน พูดด้วยน้ำเสียงต่ำ “เซียวเฉวียน เจ้ารำคาญเสียงบ่นของข้าหรือไม่?”

ที่ไหนจะกล้า

แม้จะคิดแบบนี้ แต่ปากก็พูดออกมายอมรับไม่ได้

ไม่อย่างนั้น ผนึกจูเสิน อาจจะเผาเซียวเฉวียนด้วยไฟ เซียวเฉวียนคงทรมาน

เซียวเฉวียนพูดว่า “ไม่กล้า ไม่กล้า”

ผนึกจูเสินเสียงเย็น “ฮึ ข้าก็รู้ว่าเจ้าไม่กล้า”

เขารู้ตัวว่าพูดมากไปหน่อย แต่ด้วยความเป็นผนึกจูเสินยิ่งใหญ่และน่าเกรงขาม จะยอมรับต่อหน้าเซียวเฉวียน มนุษย์ธรรมดาได้อย่างไร

พูดกันตรงๆ ผนึกจูเสินเป็นผนึกที่หยิ่ง

เซียวเฉวียนรีบตอบว่า “ขอรับๆ”

ผนึกจูเสิน จึงพอใจและหยุดพูด

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ผนึกจูเสินพูดก็เป็นสิ่งที่เซียวเฉวียนคิด