ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1975

คำพูดเดิมๆ ยังคงใช้ได้เสมอ เหตุการณ์นี้แสดงให้เห็นถึงความสามารถอันยิ่งใหญ่ของเซียวเฉวียน ที่สามารถหนีรอดจากเงื้อมมือของย่าเหยียนได้อีกครั้ง！

อาจั้นและอาเผิงก็มีความคิดเช่นเดียวกัน จากประสบการณ์ที่พวกเขาสั่งสมมา ย่าเหยียนไม่เคยโกรธใครมากขนาดนี้มาก่อน ยกเว้นเซียวเฉวียนคนเดียว

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น แค่ความสามารถในการกวนประสาทของเซียวเฉวียนก็ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกทึ่งแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขายังสามารถช่วยย่าเหยียน และหนีออกมาได้อย่างปลอดภัย

อย่างไรก็ตาม ดวงตาอันเฉียบคมของย่าเหยียนทำให้ทั้งสองรู้สึกเหมือนถูกมองทะลุถึงความคิดภายใน

ดังนั้นต่อหน้านาง ทั้งสองจึงไม่กล้าแสดงสีหน้าหรือแสดงอารมณ์มากนัก เพราะกลัวว่าหากเผลอไป ย่าเหยียนอาจโกรธขึ้นมาและเกิดผลร้ายตามมา

เมื่อได้ยินคำพูดของย่าเหยียน ทั้งสองจึงรู้สึกโล่งใจที่นางเริ่มคลายความโกรธลง หมายความว่านางคงไม่ลงโทษพวกเขาด้วยความโกรธ

อาจั้นก็ในที่สุดก็กล้าพูดกับย่าเหยียนด้วยคำที่ปกติ “ผู้นำเหยียน เซียวเฉวียนอยู่ที่ไหน?”

ย่าเหยียนมองอาจั้นด้วยสายตาเย็นชา โทนเสียงของนางก็สงบลงบ้าง แต่ยังคงมีความโกรธเคืองอยู่บ้าง” อยู่ในป่าลึกที่ลึกลับ”

จากที่นี่ ต้องข้ามไปสองภูเขา

ก็เพราะเช่นนั้นย่าเหยียนจึงไม่ได้โทษทั้งหมดไปที่อาจั้นและอาเผิง

หากเป็นนางตอนแรกนางก็คงไม่คิดว่าเซียวเฉวียนจะซ่อนตัวอยู่ในป่าลึกที่ห่างไกลจากถนนชางเชิงมากมาย

ยังทำให้เซี่ยวเฟิงและเสี่ยวเซียนชิวต้องวิ่งไกลมาที่นี่เพื่อซื้อของ

สัตว์ที่มีพลังพิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่สามารถเดินทางได้หลายพันลี้ในหนึ่งวัน จริงๆ แล้วเป็นเรื่องที่ชวนให้หลงใหล.

เหตุผลที่ไม่ได้บอกว่าเป็นแผนการของเซียวเฉวียน เพราะย่าเหยียนคิดว่าเซียวเฉวียนคงไม่ได้สั่งการว่าต้องไปซื้อของที่ไหน.

เซียวเฉวียนอาจจะพลั้งพลาดซ่อนตัวเข้าไป แม้แต่สถานที่นั้นอยู่ภายใต้การควบคุมของใคร มีถนนอะไรอยู่ใกล้เคียงเขาก็ไม่รู้.

เก้าในสิบคือเซี่ยวเฟิงและเสี่ยวเซียนชิวตัดสินใจเอง วิ่งไปที่ไกลๆ มาที่นี่

ย่าเหยียนพูดด้วยเสียงเย็น “ดูเหมือนว่าเซียวเฉวียนรู้ว่าเราจะมุ่งเป้าหมายไปที่รัฐมู่อวิ๋น เขาจึงออกจากป่าลึกนั้น”

เขาไปที่ไหน ครั้งนี้จริงๆ แล้วเราไม่มีทางรู้เลย.

จะทำอย่างไรได้?

ก็แค่ปล่อยให้เป็นไปตามโชคชะตา

ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า เซียวเฉวียนจริงๆ แล้วเป็นโจรที่แสนเล่ห์เหลี่ยม!

ไม่แปลกที่มีหลายคนที่ต่อต้านเซียวเฉวียน สุดท้ายก็พ่ายแพ้ในมือเขา

หลังจากที่หามาหลายวัน สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรเลย อาจั้นและอาเผิงก็รู้สึกผิดต่อความไม่สามารถของตัวเอง

เห็นทั้งสองแสดงอาการเช่นนี้ย่าเหยียนในที่สุดก็กลับมาพูดด้วยโทนเสียงปกติ “เจ้าทั้งสองไม่ต้องรู้สึกผิดหวังเซียวเฉวียนไม่ใช่คนธรรมดาไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการ”

หากทั้งสองสามารถหาเซียวเฉวียนได้ง่ายๆ นั่นก็ไม่ใช่เซียวเฉวียนแล้ว

“อนาคตให้เจ้าทั้งสองเรียนรู้จากประสบการณ์นี้”

ย่าเหยียนท่านนี้ ยังกลับมาปลอบโยนอาจันและอาเผิงอย่างไม่คาดคิด

ผู้นำแบบนี้ จริงๆ แล้วก็ถือว่าเป็นผู้นำที่ดี

คำพูดของนางทำให้สองหนุ่มกล้าหาญรู้สึกอบอุ่นใจอย่างกะทันหัน อาจั้นกล่าว “ขอบคุณย่าเหยียนที่ให้อภัย”

ย่าเหยียนโบกมือ เป็นสัญญาณบอกให้สองคนนี้ไม่ต้องพูดจาอย่างนี้

อาเผิงกล่าว “ย่าเหยียน ไม่ทราบว่าตอนนี้เราควรไปที่ไหนดีขอรับ?”

ไม่สามารถแค่นั่งรออยู่ที่นี่ได้

เหมือนที่ย่าเหยียนพูด ยิ่งเสียเวลาไปวันหนึ่ง อาการบาดเจ็บของเซียวเฉวียนก็จะดีขึ้นวันหนึ่ง ซึ่งจะยิ่งเป็นเรื่องไม่ดีสำหรับพวกเขา

ต้องรีบตามหาเซียวเฉวียน

หลังจากที่ย่าเหยียนครุ่นคิดไปสักพัก กล่าวว่า “การหาอย่างมั่วซั่วนี้ก็ไม่ใช่วิธี ตอนนี้เรากลับไปที่ก้นเหวก่อนดีกว่า”

ในช่วงไม่กี่วันนี้ ย่าเหยียนถือว่าก้นเหวเป็นฐานทัพใหญ่ของตนเองแล้ว

อาจั้นแสดงความสงสัย “แล้วเราควรจะชวนชาวต้าเว่ยพวกเขาไปด้วยไหมขอรับ?”