ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1975

คำพูดเดิมๆ ยังคงใช้ได้เสมอ เหตุการณ์นี้แสดงให้เห็นถึงความสามารถอันยิ่งใหญ่ของเซียวเฉวียน ที่สามารถหนีรอดจากเงื้อมมือของย่าเหยียนได้อีกครั้ง！

อาจั้นและอาเผิงก็มีความคิดเช่นเดียวกัน จากประสบการณ์ที่พวกเขาสั่งสมมา ย่าเหยียนไม่เคยโกรธใครมากขนาดนี้มาก่อน ยกเว้นเซียวเฉวียนคนเดียว

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น แค่ความสามารถในการกวนประสาทของเซียวเฉวียนก็ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกทึ่งแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขายังสามารถช่วยย่าเหยียน และหนีออกมาได้อย่างปลอดภัย

อย่างไรก็ตาม ดวงตาอันเฉียบคมของย่าเหยียนทำให้ทั้งสองรู้สึกเหมือนถูกมองทะลุถึงความคิดภายใน

ดังนั้นต่อหน้านาง ทั้งสองจึงไม่กล้าแสดงสีหน้าหรือแสดงอารมณ์มากนัก เพราะกลัวว่าหากเผลอไป ย่าเหยียนอาจโกรธขึ้นมาและเกิดผลร้ายตามมา

เมื่อได้ยินคำพูดของย่าเหยียน ทั้งสองจึงรู้สึกโล่งใจที่นางเริ่มคลายความโกรธลง หมายความว่านางคงไม่ลงโทษพวกเขาด้วยความโกรธ

อาจั้นก็ในที่สุดก็กล้าพูดกับย่าเหยียนด้วยคำที่ปกติ “ผู้นำเหยียน เซียวเฉวียนอยู่ที่ไหน?”

ย่าเหยียนมองอาจั้นด้วยสายตาเย็นชา โทนเสียงของนางก็สงบลงบ้าง แต่ยังคงมีความโกรธเคืองอยู่บ้าง” อยู่ในป่าลึกที่ลึกลับ”

จากที่นี่ ต้องข้ามไปสองภูเขา

ก็เพราะเช่นนั้นย่าเหยียนจึงไม่ได้โทษทั้งหมดไปที่อาจั้นและอาเผิง

หากเป็นนางตอนแรกนางก็คงไม่คิดว่าเซียวเฉวียนจะซ่อนตัวอยู่ในป่าลึกที่ห่างไกลจากถนนชางเชิงมากมาย

ยังทำให้เซี่ยวเฟิงและเสี่ยวเซียนชิวต้องวิ่งไกลมาที่นี่เพื่อซื้อของ

สัตว์ที่มีพลังพิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่สามารถเดินทางได้หลายพันลี้ในหนึ่งวัน จริงๆ แล้วเป็นเรื่องที่ชวนให้หลงใหล.

เหตุผลที่ไม่ได้บอกว่าเป็นแผนการของเซียวเฉวียน เพราะย่าเหยียนคิดว่าเซียวเฉวียนคงไม่ได้สั่งการว่าต้องไปซื้อของที่ไหน.

เซียวเฉวียนอาจจะพลั้งพลาดซ่อนตัวเข้าไป แม้แต่สถานที่นั้นอยู่ภายใต้การควบคุมของใคร มีถนนอะไรอยู่ใกล้เคียงเขาก็ไม่รู้.

เก้าในสิบคือเซี่ยวเฟิงและเสี่ยวเซียนชิวตัดสินใจเอง วิ่งไปที่ไกลๆ มาที่นี่

ย่าเหยียนพูดด้วยเสียงเย็น “ดูเหมือนว่าเซียวเฉวียนรู้ว่าเราจะมุ่งเป้าหมายไปที่รัฐมู่อวิ๋น เขาจึงออกจากป่าลึกนั้น”

เขาไปที่ไหน ครั้งนี้จริงๆ แล้วเราไม่มีทางรู้เลย.

จะทำอย่างไรได้?

ก็แค่ปล่อยให้เป็นไปตามโชคชะตา

ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า เซียวเฉวียนจริงๆ แล้วเป็นโจรที่แสนเล่ห์เหลี่ยม!

ไม่แปลกที่มีหลายคนที่ต่อต้านเซียวเฉวียน สุดท้ายก็พ่ายแพ้ในมือเขา

หลังจากที่หามาหลายวัน สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรเลย อาจั้นและอาเผิงก็รู้สึกผิดต่อความไม่สามารถของตัวเอง

เห็นทั้งสองแสดงอาการเช่นนี้ย่าเหยียนในที่สุดก็กลับมาพูดด้วยโทนเสียงปกติ “เจ้าทั้งสองไม่ต้องรู้สึกผิดหวังเซียวเฉวียนไม่ใช่คนธรรมดาไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการ”

หากทั้งสองสามารถหาเซียวเฉวียนได้ง่ายๆ นั่นก็ไม่ใช่เซียวเฉวียนแล้ว

“อนาคตให้เจ้าทั้งสองเรียนรู้จากประสบการณ์นี้”

ย่าเหยียนท่านนี้ ยังกลับมาปลอบโยนอาจันและอาเผิงอย่างไม่คาดคิด

ผู้นำแบบนี้ จริงๆ แล้วก็ถือว่าเป็นผู้นำที่ดี

คำพูดของนางทำให้สองหนุ่มกล้าหาญรู้สึกอบอุ่นใจอย่างกะทันหัน อาจั้นกล่าว “ขอบคุณย่าเหยียนที่ให้อภัย”

ย่าเหยียนโบกมือ เป็นสัญญาณบอกให้สองคนนี้ไม่ต้องพูดจาอย่างนี้

อาเผิงกล่าว “ย่าเหยียน ไม่ทราบว่าตอนนี้เราควรไปที่ไหนดีขอรับ?”

ไม่สามารถแค่นั่งรออยู่ที่นี่ได้

เหมือนที่ย่าเหยียนพูด ยิ่งเสียเวลาไปวันหนึ่ง อาการบาดเจ็บของเซียวเฉวียนก็จะดีขึ้นวันหนึ่ง ซึ่งจะยิ่งเป็นเรื่องไม่ดีสำหรับพวกเขา

ต้องรีบตามหาเซียวเฉวียน

หลังจากที่ย่าเหยียนครุ่นคิดไปสักพัก กล่าวว่า “การหาอย่างมั่วซั่วนี้ก็ไม่ใช่วิธี ตอนนี้เรากลับไปที่ก้นเหวก่อนดีกว่า”

ในช่วงไม่กี่วันนี้ ย่าเหยียนถือว่าก้นเหวเป็นฐานทัพใหญ่ของตนเองแล้ว

อาจั้นแสดงความสงสัย “แล้วเราควรจะชวนชาวต้าเว่ยพวกเขาไปด้วยไหมขอรับ?”

หลังจากได้ยินนั้น อี้กุยก็ตอบว่า “ขอรับ”

จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและออกจากห้องตะวันตก

ก่อนออกจากประตู อี้กุยสั่งการกับพ่อบ้านคนใหม่ ให้ทุกคนในศาลาคุนหวู่ย่าเดินเตร่อย่างสุ่มสี่สุ่มห้า

นัยยะแฝงคือ ห้ามไปที่ที่ไม่ควรไป

ทุกคนในคุนหวู่เก๋อรู้ดีว่า สถานที่นั้นคือห้องตะวันตก

เรื่องนี้เป็นที่รู้กันดีของทุกคนในศาลาคุนหวู่

สาเหตุที่ห้ามคนไปก่อนหน้านี้ เพราะว่าห้องตะวันตกเป็นที่พักของอี้อู๋หลี่ห้ามให้ใครเข้าออกโดยพลการ

แต่ตอนนี้เป็นเพราะว่าเซียวเฉวียนอยู่ข้างใน

พ่อบ้านเห็นความผิดปกติของอี้กุยเขารู้ดีว่าข้างในมีอะไร เป็นความลับที่อี้กุยไม่อยากให้ใครรู้

แต่หากอี้กุยไม่พูด พ่อบ้านก็จะไม่ถาม และยิ่งจะไม่แอบไปสืบ อี้กุยพูดอะไร เขาทำตามนั้น

หลังจากอธิบายเสร็จ อี้กุยจึงออกจากศาลาคุนหวู่ด้วยความสบายใจ

เขาเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา มาที่แผนกทะเบียนประชากร

แน่นอนว่า เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำธุระ เขาแค่อยากมาหาสวีซูผิง พูดคุยกับสวีซูผิง เพื่อฆ่าเวลา

เมื่อสวีซูผิงเห็นอี้กว้ย เขาก็มีท่าทีตลกขบขัน "โอ้ นี่ไม่ใช่อี้องค์ชายใหญ่เหรอ อะไรทำให้ท่านมาที่นี่?"

น้ำเสียงเยาะเย้ยของสวีซูผิง ถ้าเซียวเฉวียนได้ยิน เซียวเฉวียนคงให้คะแนนเขาเต็มร้อย

หากอี้กุยเป็นคนคุ้นเคยกับการติดต่อสื่อสาร เขาคงยิ้มๆ และพูดว่าไม่ได้ผ่านมาแถวนี้พอดี มีเวลาว่าง เลยแวะมาหาท่านใต้เท้าสวีเพื่อคลายเครียด”

ทุกคนล้วนเป็นคนในสังคม คำพูดแบบนี้ ใครก็พูดได้?