ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2028

ตลกสิ้นดี!

ย่าเหยียนสามารถทำร้ายเซียวเฉวียนได้ครั้งหนึ่ง ก็สามารถทำร้ายเขาได้ครั้งที่สอง และกับเซียวหมิงชิวก็เช่นเดียวกัน

ในสายตาของย่าเหยียน เซียวหมิงชิวมีเพียงม่านกำบังที่แข็งแกร่งเพียงพอเท่านั้น และพึ่งความโชคดี ทุบย่าเหยียนได้สัทีเท่านั้น

ด้วยวิธีนี้เซียวหมิงชิวคิดว่าเธอสามารถเอาชนะย่าเหยียนได้จริงๆ นั่นไร้เดียงสาจริงๆ

นอกจากนี้ ยังอยากใช้ชีวิตของย่าเหยียนแลกเปลี่ยนยาแก้พิษแก่เซียวเฉวียน มันเป็นเรื่องตลกที่ใหญ่ที่สุดในโลก!

ถ้าย่าเหยียนเต็มใจที่จะให้ยาแก้พิษ เหตุใดจึงต้องวางยาพิษเขาด้วยล่ะ?

จุดประสงค์ของการวางยาพิษเขาคือการฆ่าเขา!

มีรอยยิ้มที่น่าภาคภูมิใจและน่ากลัวบนใบหน้าของเธอ และเธอก็พูดอย่างถ่อมตัวว่า "พวกเจ้าหน่ะ ก็อยู่ที่นี่เถอะ!"

อย่าออกมาเชียวล่ะ รออยู่ในนั้นและรอความตาย

หากออกมา เซียวหมิงชิวก็คงไม่สามารถหลบหนีได้

กล่าวโดยสรุป จะขังจนตายอยู่ข้างในหรือจะออกม่แล้วถูกย่าเหยียนฆ่า แล้วแต่เซียวหมิงชิวเป็นผู้เลือก

เซียวหมิงชิวตะคอกอย่างเย็นชา ถอนสายตาและวางเซียวเฉวียนลงบนพื้น เธอพูดว่า "ท่านพ่อ หมิงชิวจะเอายาแก้พิษมาให้ท่านประเดี๋ยวนี้ โปรดอดทนไว้ก่อน"

ในเวลานี้ ดวงตาของเซียวหมิงชิวเต็มไปด้วยน้ำตา และเธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมาต่อหน้าเซียวเฉวียน

ด้วยความร้อนจากผนึกจูเสิน เซียวเฉวียนจึงดูดีขึ้นกว่าเดิม เขาพูดเบาๆ ว่า "ไปเถอะ ระวังตัวด้วย"

สู้ไม่ไหวก็อย่าฝืน

เซียวหมิงชิวไม่ตอบ เธอหันหลังกลับ ปาดน้ำตา จากนั้นหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินออกจากม่านกำบัง

เมื่อเห็นเช่นนี้ ย่าเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยและพูดว่า "เซียวเฉวียน เจ้ากำลังจะตายแล้ว เหตุใดต้องสังเวยเซียวหมิงชิวอีกด้วย"

ความหมายก็คือถ้าเจ้ามีจิตสำนึก เจ้าควรเกลี้ยกล่อมนางให้ยอมแพ้การต่อสู้ หันไปหาแสงสว่าง

เดิมทีนี่เป็นความขุ่นเคืองระหว่างย่าเหยียนและเซียวเฉวียน แล้วเหตุใดต้องเสียสละคนที่มีพรสวรรค์เช่นนี้?

ย่าเหยียนสนใจเซียวหมิงชิวจริงๆ คงจะดีที่สุดถ้าเธอสามารถใช้เซียวหมิงชิวเป็นของตนได้

จะเห็นได้ว่าเซียวหมิงชิวฟังคำพูดของเซียวเฉวียนเป็นอย่างมาก และเซียวเฉวียนก็ใจดีกับเซียวหมิงชิวและห่วงใยเธอจริงๆ หากเซียวเฉวียนเต็มใจที่จะปล่อยให้เซียวหมิงชิวออกจากความมืดเข้าหาทางสว่าง จะไปภักดีย่าเหยียน ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

เซียวเฉวียนยกเปลือกตาขึ้น เหลือบมองย่าเหยียนอย่างเย็นชา แล้วพูดว่า "แม้ว่านางจะจำนนต่อเจ้า แต่เจ้ากล้ารับนางไหมล่ะ?"

เจ้าคือศัตรูของข้า เจ้าทำร้ายข้าเยี่ยงนี้ต่อหน้าเธอ เจ้าคิดว่านางจะยินดีที่จะยอมจำนนต่อเจ้าด้วยความจริงใจหรือไม่?

เจ้ากล้ายอมรับคนเช่นนี้รึ?

เจ้าไม่กลัวว่านางจะปลิดชีพเจ้า เมื่อเจ้าไม่ทันระวังตัวหรือ?

ย่าเหยียนตะคอกอย่างเย็นชา “ข้อนี้เจ้าไม่ต้องกังวลนัก”

ความหมายก็คือ นี่ไม่อยู่ในขอบเขตที่เจ้ากังวล ข้ามีวิธีที่จะทำให้เซียวหมิงชิวติดตามข้าด้วยความเต็มใจ

เซียวเฉวียนขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจเธอ ลดสายตาลงและนิ่งเงียบ

เซียวหมิงชิวยิ่งโกรธมากขึ้น เพราะคำพูดของย่าเหยียน เจ้าแม่มดเฒ่าคนนี้ หน้าด้านมาจากที่ใดกัน ทำร้ายเซียวเฉวียน และยังคิดว่าเธอจะยอมจำนนต่อนางได้?

นี่ก็ต้องถามดาบจินหุนบนมือของนางด้วยว่ายินยอมหรือไม่!

เซียวหมิงชิวตะโกนอย่างเย็นชา "หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว!"

หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็โบกดาบจินหุน แล้วบินไปหาย่าเหยียน

ย่าเหยียนสกัดกั้นการโจมตีของเซียวหมิงชิวด้วยไม้เท้าในมือ ทำให้การโจมตีของเธออ่อนลงทันที

เซียวหมิงชิวผู้กระตือรือร้นที่จะชนะไม่ลังเลเลย หากการเคลื่อนไหวครั้งใดล้มเหลว นางจะใช้การเคลื่อนไหวครั้งที่สอง นางดึงดาบจินหุนออกมาและฟันต่อที่ย่าเหยียน

การโจมตีรวดเร็วและรุนแรง

แต่ในสถานการณ์แบบตัวต่อตัว ย่าเหยียนก็ผ่อนคลายมากขึ้น และเธอก็สามารถสังเกตเห็นกลอุบายได้

เซียวหมิงชิวไม่ได้เสียเปรียบหรือได้เปรียบใดๆ

อาจกล่าวได้ว่าทั้งสองมีความเท่าเทียมกันในเวลานี้