ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2035

เธอเตรียมมือข้างหนึ่งออกมาแอบรวบรวมกำลังภายใน กะจะฉวยโอกาสที่ยายเหยียนไม่ทันระวัง ผ่านม่านกำบังชิงเอาพู่กันเฉียนคุนกลับมา

แต่ดูเหมือนว่ายายเหยียนจะรู้มาก่อนแล้วว่าเซียวหมิงชิวจะทำอย่างนั้น นางหมุนตัวไป เซียวหมิงชิวก็พลาดไปนางพูดอย่างเริงร่าว่า "เธอนั่นหรือ คิดจะเล่นตุกติกภายใต้จมูกหายใจของเจ้าสำนักอย่างข้า ? "

แต่ก่อนที่เซียวหมิงชิวทำได้ สามารถฆ่าคนของนางได้สำเร็จ เพราะนางไม่ได้ระวังเลย ทั้งไม่รู้ว่าอีกฝ่ายหนึ่งเป็นใคร

ในเวลานั้น นางตกอยู่ในสภาพถูกกระทำ อยู่ในด้านสว่าง

ตอนนี้ ในเมื่อรู้แล้วว่าคู่ต่อสู้คือเซียวหมิงชิว ยายเหยียนจะปล่อยให้เธอทำสำเร็จง่ายๆ อีกได้อย่างไร

เธอได้สังหารลูกน้องที่ยายเหยียนอุตส่าห์บ่มเพาะด้วยความเหน็ดเหนื่อยมาไปหลายคน บัญชีนี้ ยายเหยียนก็ควรทวงชำระกับเธอแล้ว

เซียวหมิงชิวไม่ได้บอกเซียวเฉวียนว่า พู่กันเฉียนคุนตกไปอยู่ในมือของยายเหยียน ไม่อยากจะกระเทือนใจเซียวเฉวียนใช่ไหม ?

แต่ยายเหยียนไม่อยากให้เธอสมใจ นางพูดเสียงหนักแน่นว่า "เธอนั่นหรือจะชิงเอาพู่กันเฉียนคุนจากมือข้าได้ ?"

อย่างว่า พอได้ยินว่าพู่กันเฉียนคุนอยู่ในมือของยายเหยียน เปลือกตาของเซียวเฉวียนก็กระตุก สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป มีความรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ทำไมพู่กันเฉียนคุนถึงประมาทเช่นนี้ ไปตกอยู่ในมือของยายเหยียนได้อย่างไร ?

ยายเหยียนไม่ทำลายมันทิ้งก็แปลกล่ะสิ

เซียวเฉวียนคิดจะชิงเอาพู่กันเฉียนคุนคืน แต่สภาพของเขาตอนนี้ เหมือนโดนกดจุดไว้ ตาลืมไม่ขึ้น ปากพูดไม่ได้ อย่าว่าแต่ไปชิงเอาพู่กันเฉียนคุนเลย ด้วยสภาพของเขานี้ แค่ออกจากม่านกำบังนี้ ก็ต้องถูกยายเหยียนตีอยู่ท่าเดียว

ยิ่งกว่านั้น ตอนนี้เขารู้สึกทรมานทั้งตัวแทบตาย ไม่มีทางจะสู้รบกับยายเหยียนได้เด็ดขาด

ให้เซียวหมิงชิวออกไปเอาคืน ก็ไม่ได้อยู่ดี

เซียวหมิงชิวก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของยายเหยียน

แต่ถ้าไม่ออกไปชิงเอากลับ พู่กันเฉียนคุนก็ต้องถูกทำลายในมือของยายเหยียน พู่กันเฉียนคุนนั้นหายากในโลก ถูกทำลายไปก็หาไม่ได้อีกแล้ว !

ขณะที่เซียวเฉวียนกำลังคิดว่าจะรักษาพู่กันเฉียนคุนไว้อย่างไร เซียวหมิงชิวก็กระซิบว่า "พ่อจ๊ะ หมิงชิวจะออกไปตอนนี้ ไปเอาพู่กันเฉียนคุนกลับมาให้พ่อ"

เซียวเฉวียนปากพูดไม่ได้ เขาใช้มือรั้งเซียวหมิงชิวไว้ด้วยความยากลำบาก ส่งสัญญาณให้เธอว่าอย่าไป

เขาส่งพลังเสียงในใจว่า "ทำไมไม่ฉวยโอกาสนี้ หลอกให้ยายเหยียนพูดออกมาล่ะ"

เซียวหมิงชิวไม่ทันคิดอะไรได้ ผงะไปครู่หนึ่ง สงสัยเซียวเฉวียนหมายถึงอะไรอยู่

เห็นว่าเซียวหมิงชิวไม่ตอบสนอง เซียวเฉวียนจึงอธิบายว่า "เรื่องของกองทัพตระกูลเซียว"

เรื่องทำลายเขาคุนหลุน นางยังยอมรับ คิดว่าเรื่องลักแก่นเลือดระหว่างคิ้วของทัพตระกูลเซียว หากนางมีส่วนร่วมจริง นางก็คงบอกเช่นกัน

ทำเช่นนี้ยิ่งกระเทือนใจเซียวเฉวียนได้มากขึ้น ทำให้เซียวเฉวียนยิ่งทำใจไม่ได้และตายด้วยใจเกลียดชัง !

พอรู้เรื่อง เซียวหมิงชิวก็ทำใจสงบ พูดด้วยความห่วงใยว่า "แต่พู่กันเฉียนคุนอยู่ในมือของนาง"

แค่นางออกแรงสักนิด พู่กันเฉียนคุนก็คง “ป๊อก”หักเป็นสองท่อน

เซียวเฉวียนกล่าวว่า "ไม่ต้องห่วง พู่กันเฉียนคุนไม่หักง่ายขนาดนั้น"

มันมาจากคุนหลุน เป็นเครื่องมืออันศักดิ์สิทธิ์ของคุนหลุน ไม่ได้เปราะบางขนาดนั้น

ถ้ามันถูกทำลายง่ายขนาดนั้น มันคงอยู่ไม่รอดมาจนถึงทุกวันนี้

ในฐานะเครื่องมืออันศักดิ์สิทธิ์ พู่กันเฉียนคุนจะแย่ยังไงก็ควรต้องแข็งกว่าดาบจิงหุนใช่ไหมล่ะ ?

ดาบจิงหุน ยายเหยียนยังกินไม่ลง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพู่กันเฉียนคุน

ที่นางพูดอย่างนั้น ก็แค่พูดขู่เซียวเฉวียนและเซียวหมิงชิวเท่านั้นแหละ

ถ้าพู่กันเฉียนคุนหักง่ายขนาดนั้นจริงๆ ตอนที่เข้าไปในมือของยายเหยียนทีแรก นางคงจะหักมันทิ้งไปนานแล้ว ไม่เก็บไว้ถึงป่านนี้หรอก

ได้ยินแล้ว เซียวหมิงชิวก็รู้สึกว่ามีเหตุผล เธอก็ล้มเลิกความคิดที่จะออกไปรบกับยายเหยียนเสียก่อน

เธอมองยายเหยียนด้วยสายตาเย็นชาและไม่พูดอะไร

ก็หมายความว่า นางจะทำอะไรก็ได้ ตามใจชอบ

ท่าทีของเซียวหมิงชิวนั้นเกินความคาดหมายของยายเหยียน เดิมทีนางคิดว่าทำอย่านี้จะสามารถยั่วยุให้เซียวหมิงชิวออกมาจากม่านกำบังได้ จากนั้นจึงรีบเก็บเซียวหมิงชิวให้เร็วที่สุด

ไม่คิดว่า เธอไม่หลงกลนี้แม้แต่นิดเดียว

เขายังมาถูกยายเหยียนวางยาพิษ !

ผู้ร้ายก็ยืนอยู่ตรงหน้า แต่เขาทำอะไรไม่ได้ !

เขาเกลียดมัน ! เกลียดตัวเองที่ไม่เข้มแข็งพอ !

ความคับแค้นอัดแน่นอยู่เต็มทรวง การสัมผัสรับรู้ของเซียวเฉวียนมีความฉับไวยิ่งกว่าก่อน เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเลือดลมในร่างกายของเขาเริ่มซัดกระหน่ำ

แรงแค้นอันแข็งกล้าและลมเหน็บในร่างกายประสานกันราวกับว่ามีคนสองคนต่อสู้กันในร่างกายของเซียวเฉวียน ทั้งสองกำลังสนุกกัน แต่ร่างของเซียวเฉวียนรู้สึกเหมือนจะถูกฉีกออกจากกันได้ทุกเมื่อ ความรู้สึกแบบนี้ยิ่งมายิ่งรุนแรงมากขึ้น

เซียวเฉวียนอดทอดถอนใจไม่ได้

สภาพของเขาตอนนี้ ทำให้เซียวหมิงชิวกังวลมาก "พ่อ"

เซียวเฉวียนกระตุกเสื้อผ้าของเซียวหมิงชิวและส่งสัญญาณให้เธอไม่ต้องหุนหันพลันแล่น ไม่ต้องกังวล

เขาไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ

แต่ครั้งนี้ เซียวหมิงชิวไม่ฟังเซียวเฉวียน เธอปล่อยมือและยืนขึ้น เธอจะออกไปฆ่านางยายเหยียนนั่น

ในเมื่อไม่มียาแก้พิษ ถ้าเซียวเฉวียนตายไป เธอจะต้องให้ยายเหยียนนั่นมาเป็นที่หนุนหลังให้พ่อ !

สัมผัสรู้สึกได้ถึงกลิ่นไออาฆาตของเซียวหมิงชิว เซียวเฉวียนจึงอดทนต่อความเจ็บปวดทั่วร่างและส่งสัญญาณถึงเซียวหมิงชิว "หมิงชิว อย่าออกไปข้างนอก"

ไม่ได้รับคำตอบจากเซียวหมิงชิว แต่รู้สึกว่าลมหายใจของเซียวหมิงชิวห่างออกไปเรื่อยๆ เซียวเฉวียนรู้ว่าหนูน้อยคนนี้ต้องแจ้นออกไปแล้ว

เซียวเฉวียนร้อนใจจนแทบตายให้ได้

วิ่งแจ้นออกไปอย่างนี้ ดีไม่ดี เซียวหมิงชิวอาจเกิดเรื่องได้ !

ไม่ได้ เซียวเฉวียนต้องหาทางช่วยชีวิตเธอ !

ปัญญาเกิดยามคับขัน เซียวเฉวียนทนกลั้นความเจ็บปวดในร่างเขาอย่างสุดฤทธิ์ เขารวบรวมพลังให้รวมศูนย์ กะจะใช้พลังแห่งความคิดเพื่อขับเคลื่อนพู่กันเฉียนคุน

แต่ว่า พลังความคิดยังไม่ทันขับเคลื่อน ไฟแค้นสุมอกของเซียวเฉวียนปะทุดัง “พัวะ” เลือดสีแดงเข้มพุ่งออกมาเต็มปาก