ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2043

ย่าเหยียนผู้นี้ ชิงหลงพอจะเข้าใจและรู้จักอยู่บ้าง

นางเก็บซ่อนความแข็งแกร่งมาโดยตลอด ความแข็งแกร่งของนางนั้นไม่อาจหยั่งรู้ได้ แม้ว่าเซียวเฉวียนจะหายจากอาการบาดเจ็บแล้ว แต่เขาก็เคยถูกย่าเหยียนเล่นงานมาก่อน นั่นมันแสดงว่าความแข็งแกร่งของเซียวเฉวียนนั้นยังด้อยกว่าย่าเหยียนอยู่ไม่น้อย

ความแข็งแกร่งที่ต่างกันนี้ เป็นเพียงการคาดเดาของชิงหลงเท่านั้น

เขาไม่กล้าพูดอะไรมาก เพราะกลัวว่าเซียวเฉวียนจะเสียหน้า

นี่เพิ่งจะผ่านไปได้ไม่นาน แต่เซียวเฉวียนกำลังสู้กับย่าเหยียนอีกแล้วงั้นหรือ?

แผลเก่ายังไม่ทันหาย แต่กลับมาซ้ำรอยเดิม!

ชิงหลงกล่าวออกมาด้วยความร้อนรน “ใต้เท้าเซียว เวลานี้ท่านอยู่ที่ใด?”

สิ่งที่เขาต้องการจะสื่อคือ ข้าจะไปร่วมต่อสู้กับท่าน

บ้าที่สุด การต่อสู้กับย่าเหยียนถือเป็นการต่อสู้อันยิ่งใหญ่ จะขาดคนอย่างเขาชิงหลงไปได้อย่างไร?

ความหวังดีของชิงหลง เซียวเฉวียนได้รับมันไว้แล้ว แต่การต่อสู้ครั้งนี้ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเขาจริงๆ นี่เป็นสิ่งที่เซียวเฉวียนมั่นใจ

สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือการตามหาที่อยู่ของกองกำลังชาวยุทธ์แท้ นี่คือสิ่งที่สำคัญที่สุด

แม้จะพูดออกไปเช่นนั้น แต่ชิงหลงก็ยังเป็นห่วงว่าอาจจะเกิดอันตรายขึ้นกับเซียวเฉวียน ที่อยู่ของกองกำลังชาวยุทธ์แท้นั้นหาเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ชีวิตของเซียวเฉวียนนั้นมันต่างออกไป

แม้ว่าชิงหลงจะไม่เคยสัมผัสความเก่งกาจของย่าเหยียน แต่เมื่อได้ยินว่านางสามารถสร้างบาดแผลให้กับเซียวเฉวียนได้ ชิงหลงก็รู้สึกว่านางนั้นไม่ธรรมดา

หากเซียวเฉวียนตกไปอยู่ในมือของนางอีกครั้ง เซียวเฉวียนจะทนต่อความทรมานครั้งนี้ได้อย่างไร?

อีกอย่าง ไม่ง่ายเลยกว่าที่ย่าเหยียนจะตามหาเซียวเฉวียนจนเจอ แน่นอนว่านางไม่มีทางปล่อยให้เซียวเฉวียนหนีไปง่ายๆ

ย่าเหยียนเคยมีประสบการณ์มาก่อน การที่เซียวเฉวียนคิดจะหนีไปจากเนื้อมือของนาง เกรงว่าคงไม่ใช่เรื่องง่าย

หรือพูดอีกอย่างก็คือ ชิงหลงรู้สึกว่าเขาควรจะอยู่ต่อเพื่อช่วยเซียวเฉวียนต่อสู้

การที่มีคนเพิ่มเข้ามาหนึ่งคน อย่างน้อยโอกาสชนะก็เพิ่มขึ้น

เซียวเฉวียนกล่าวออกไปว่า “ไม่จำเป็น ตอนนี้นางทำอะไรข้าไม่ได้”

หากลดความมั่นใจลงสักเล็กน้อย ต่อให้เซียวเฉวียนไม่สามารถสังหารย่าเหยียนได้ แต่เซียวเฉวียนก็ไม่มีทางเป็นอะไรแน่นอน

ความหมายของมันก็คือ ความแข็งแกร่งของเซียวเฉวียนนั้นได้เพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดดไปแล้ว

แข็งแกร่งขึ้นจนสามารถเทียบเคียงกับคนอย่างย่าเหยียนได้เลย

สิ่งนี้ทำให้ชิงหลงรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เหตุใดเซียวเฉวียนจึงสามารถพัฒนาความแข็งแกร่งอย่างก้าวกระโดดได้ในระยะเวลาเพียงแค่นี้?

เพราะเหตุใด?

การพัฒนาเช่นนี้ ชิงหลงเองก็ต้องการเหมือนกัน

อย่างไรก็ตาม ติดตามข้างกายของเซียวเฉวียนมานานถึงเพียงนี้แล้ว ชิงหลงรู้ดีว่าเซียวเฉวียนสามารถหลอกผู้อื่นได้โดยง่ายดาย

เป็นไปได้หรือไม่ว่าเซียวเฉวียนไม่อยากให้ชิงหลงเข้าร่วมการต่อสู้ กังวลว่าชิงหลงจะได้รับบาดเจ็บ เซียวเฉวียนจึงจงใจหลอกลวงชิงหลงเช่นนี้?

เมื่อคิดเช่นนี้ ความรู้สึกขอบคุณก็เอ่อล้นอยู่ในใจของชิงหลง

แต่ความรู้สึกขอบคุณก็คือความรู้สึกขอบคุณ การที่เซียวเฉวียนเป็นห่วงเขาเช่นนี้ เขายิ่งควรไปช่วยเซียวเฉวียนต่อสู้กับย่าเหยียนไม่ใช่หรือ

เขากล่าวออกมาอย่างกระตือรือร้น “ใต้เท้าเซียว ท่านบอกข้าได้หรือไม่ว่าท่านอยู่ที่ใด?”

ไม่อย่างนั้นข้าจะอยู่ที่รัฐมู่อวิ๋น และจะไม่ไปไหนทั้งนั้น

เซียวเฉวียนหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา เจ้าคนตงฉินชิงหลง เจ้ากลายเป็นคนดื้อด้านและไม่เชื่อฟังเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด?

แต่เซียวเฉวียนเป็นคนที่มาจากฮวาเซี่ยในยุคสมัยใหม่ การที่จะหลอกคนโบราณสักคน เขายังมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม เซียวเฉวียนกล่าวออกไปว่า “ข้าไม่เป็นไรจริงๆ หากข้าไม่มีพลังทัดเทียมกับย่าเหยียนจริงๆ เช่นนั้นข้าจะพูดคุยกับเจ้าได้อย่างสบายใจเช่นนี้หรือ?”

อยู่ต่อหน้าศัตรู เวลานี้เขาควรใจจดใจจ่อกับการสู้กับย่าเหยียน!

ได้ยินเซียวเฉวียนกล่าวออกมาเช่นนี้ ชิงหลงก็รู้สึกว่ามีเหตุผล หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ตอบรับกลับมาว่า “ตกลง ข้าจะเดินทางไปทะเลทราย”

เซียวเฉวียนตอบรับด้วยความพอใจ “อ่า รบกวนเจ้าด้วย”

ชิงหลงตอบกลับไป “พูดอะไรของท่าน ไม่ต้องเกรงใจ”

จากนั้นเซียวเฉวียนก็กล่าวออกมาว่า “เจ้าต้องระวังตัวให้มากและอย่าลืมน้ำเสบียงติดตัวไปด้วย”

สถานที่เฉกเช่นทะเลทราย การหาอาหารและน้ำนั้นยากเสียยิ่งกว่าปีนขึ้นไปบนท้องฟ้าเสียอีก

คิดจะสู้กับเจตจำนงของสวรรค์งั้นหรือ?

สำนักหมิงเซียนที่สง่างามของพวกเจ้า คิดว่าตนเองเป็นตัวแทนแห่งเทียนเต๋า เวลานี้แม้แต่สวรรค์ยังไม่เมตตา ไม่ช่วยเหลือพวกเจ้า พวกเจ้ายังไม่รู้ตัวว่าตนเองทำผิดอะไร ยังคิดจะฟื้นฟูสำนักหมิงเซียนขึ้นมาใหม่ แบบนั้นมันจะไม่ทำให้สวรรค์โกรธมากกว่าเดิมงั้นหรือ!

ย่าเหยียน เจ้ามีชีวิตอยู่มานานกว่าพันปี เหตุใดเหตุผลง่ายๆ แค่นี้ถึงไม่เข้าใจ แถมยังคิดจะต่อต้านลิขิตสวรรค์?

ได้ยินคำพูดของเซียวเฉวียน สีหน้าของย่าเหยียนก็เปลี่ยนไปอย่างช่วยไม่ได้ นางจ้องมองมาที่เซียวเฉวียนด้วยความโกรธแค้น หากไม่ใช่เพราะมีพายุหิมะและพู่กันเฉียนคุนพัวพันกับนางอยู่ นางจะต้องพุ่งเข้าไปตบปากสั่งสอนเซียวเฉวียนเป็นแน่!

กล้าเอาสวรรค์มาข่มขู่นางงั้นหรือ?

นางมีชีวิตอยู่มามากกว่าพันปี เหยียบย่ำทวยเทพทั้งหมดในยุคเทพเจ้า ทำลายเทือกเขาคุนหลุน มีชีวิตอยู่อย่างสุขสบายจนถึงทุกวันนี้ ทั้งหมดก็เพราะพระเจ้านั้นช่วยปกป้องนาง

นางไม่ได้ผิด!

ชาวคุนหลุนที่หัวเราะเยาะนางเหล่านั้นสมควรตาย!

กองทัพตระกูลเซียวไม่ยอมสังหารนาง นางจึงนำเลือดบริสุทธิ์ระหว่างคิ้วของกองทัพตระกูลเซียวออกมาเพื่อใช้ประโยชน์สูงสุดกับพวกเขา เช่นนั้นนางผิดอะไร?

หากนางทำผิดจริงๆ เช่นนั้นพระเจ้าก็คงลงโทษนางไปตั้งนานแล้ว พิพากษานาง เหตุใดจะต้องรอจนมาถึงตอนนี้?

เซียวเฉวียนพูดออกมามากมาย ทั้งหมดก็เพื่อต้องการเอาพระเจ้ามาทำให้จิตใจของย่าเหยียนปั่นป่วน ทำให้นางสูญเสียสมาธิ

เขาคิดว่านางจะติดกับง่ายๆ แบบนั้นเลยงั้นหรือ?

เขาดูถูกย่าเหยียนอย่างนางเกินไปหรือเปล่า!

ย่าเหยียนยิ้มอย่างเยือกเย็น “เซียวเฉวียน เลิกพูดถึงเทียนเต๋าได้แล้ว หากเจ้าเอาเรื่องพวกนี้ไปหลอกคนอื่นอาจจะพอมีทางเป็นไปได้ แต่หากคิดจะหลอกข้า มันก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น”

หากตกหลุมพรางเช่นนี้ของเจ้า แบบนั้นข้าก็ไม่ตื้นเขินเกินไปงั้นหรือ?

หากจะเอ่ยถึงเทียนเต๋า กองทัพตระกูลเซียวถูกคนของตนเองสังหาร กองทัพถูกทำลายล้าง แบบนี้ก็เป็นเทียนเต๋าด้วยงั้นหรือ?

กองทัพตระกูลเซียวกล้าหาญและมีเมตตา เก่งกาจเรื่องการสู้รบ ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงสังหารผู้คนมานับไม่ถ้วน สวรรค์ต้องการลงโทษพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงต้องตายไปอย่างเปล่าประโยชน์ด้วยเนื้อมือคนของตัวเอง

แบบนี้เรียกว่าสมควรหรือเปล่า?

พูดจบย่าเหยียนก็หัวเราะออกมาดังลั่น