ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2055

ชิงหลงคนนี้ถึงแม้จะทั้งซื่อตรงและซื่อสัตย์ แต่เขาก็ไม่ได้โง่

ไม่เพียงแต่ไม่โง่ ยังฉลาดอีกด้วย

คนที่นั่งในตำแหน่งเจ้าชายแห่งคุนหลุนได้ จะโง่ได้ถึงไหนกัน ?

แม้ว่าเซียวหมิงชิวจะปิดหน้าของเธออยู่ แต่ก็ยังมองออกได้จากตาของเธอ เสน่ห์ของเธอค่อนข้างคล้ายกับทั้งของเซียวเฉวียนและองค์หญิงต้าถง

เมื่อรวมกับหุ่นของเซียวหมิงชิวแล้ว ไม่ยากสำหรับชิงหลงที่จะเดาได้ว่าเธอก็คือเซียวหมิงชิว

และด้วยเธอยังเป็นแค่เด็กตัวขนาดนี้ เซียวเฉวียนก็พาเธอติดตามตัวเขา ยังพาเธอมาถึงทะเลทราย ถ้าเธอไม่มีฝีมือ เซียวเฉวียนจะยอมพาเธอออกมาผจญภัยได้หรือ ?

เพราะเซียวเฉวียนออกมาครั้งนี้ ไม่ใช่มาท่องเที่ยว แต่เพื่อสู้รบกับยายเหยียน หรือไม่ก็ค้นหาที่อยู่ของกองทัพ ซึ่งเต็มไปด้วยอันตราย

สรุปในประโยคเดียว พลังของเซียวหมิงชิว แม้คิดจะปิดบังชิงหลง ก็คงปิดบังไม่อยู่

แทนที่จะหลบๆ ซ่อนต่อหน้าชิงหลง จะยิ่งทำให้เขาสงสัย สู้บอกชิงหลงไปตามตรงดีกว่า

ขณะที่พ่อลูกกำลังสนทนากัน เซียวหมิงชิวก็ตาสว่างขึ้นและพูดว่า "พ่อ ดูสิ ที่นี่ก็มีรอยเท้า"

ตรงนี้มีรอยเท้ามากหน่อย แต่ก็ถูกทรายปกคลุมจนเหลือไม่กี่รอย ต้องตั้งใจดูเป็นพิเศษถึงจะเห็น

รอยเท้าทั้งหมดชี้ไปในทิศทางเดียวกัน ทั้งขนาดก็เหมือนกับที่เห็นก่อนหน้านี้

เซียวเฉวียนกล่าวว่า "ไปกันเลย เราเดินตามรอยเท้านี้ไป"

แต่พวกเขาเดินไปได้ไม่กี่เมตร รอยเท้าก็หายไปแล้ว

เซียวหมิงชิวชักงง ทำไมรอยเท้าแถวนี้เดี๋ยวมีเดี๋ยวหาย ?

เซียวเฉวียนยิ้มๆ และกล่าวว่า "บางทีตรงไหนที่ไม่มีรอยเท้า เขาอาจจะใช้วิชาตัวเบาก็ได้"

คนไม่ได้เดินอยู่บนดิน ก็ไม่ทิ้งรอยเท้าแล้วมิใช่หรือ ?

คนนี้เก้าสิบเก้าส่วนร้อยคงเหินอยู่กลางอากาศ จากนั้นก็อาจจะลงไปที่พื้นเพื่อสังเกตสถานการณ์และดูว่าจะพบอะไรหรือไม่

ได้ยินเช่นนี้ เซียวหมิงชิวก็ทำหน้าเข้าใจกระจ่างแจ้งทันที "โอ้ เป็นอย่างนี้นี่เอง"

เซียวเฉวียนกล่าวว่า "อืม ไปกันเถอะ เราหาตามทิศทางนี้ไปเรื่อยๆ "

บางทีอาจจะเจออะไรก็ได้

รอยเท้าไม่ได้มีอย่างต่อเนื่อง พอจะอธิบายได้ว่า รอยเท้าพวกนี้ไม่ได้ถูกทิ้งไว้โดยคนธรรมดาทั่วไป

เจ้าของของรอยเท้าพวกนี้ ไม่ใช่ของนักปราชญ์ก็ต้องเป็นของชิงหลง

เซียวหมิงชิวเงยหน้าขึ้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอย่างเด็กน้อย "พ่อ ทำไมพ่อไม่ส่งเสียงทางไกลถึงท่านอาชิงหลงล่ะ ?"

ทำอย่างนี้ ก็รู้แล้วว่าชิงหลงอยู่ที่ไหนแล้วมิใช่หรือ ?

คำพูดคำเดียวนี้สะกิดให้คนสะดุ้งตื่นได้ ทำไมเซียวเฉวียนไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้จริงๆ

มาให้หนูน้อยอายุขวบกว่ามาเตือนสติ เซียวเฉวียนก็รู้สึกว่าไม่รู้จะเอาใบหน้าแก่ๆ ของเขาไปซุกไหนดี เขาลืมไปได้ยังไงนี่ ?

เขากระแอมกระไอสองทีอย่างเคอะเขินและพูดว่า "หมิงชิวพูดถูก"

เพื่อกอบกู้ภาพลักษณ์ที่รอบรู้และทำได้ทุกอย่างของเขาในใจของเซียวหมิงชิว เซียวเฉวียนต้องพูดโกหกว่า "แต่ว่า ตอนที่กำลังจะมาทะเลทราย พ่อได้ลองติดต่อกับเขาแล้ว แต่ติดต่อไม่ได้ ”

ก็คือจะบอกว่า ไม่ใช่ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ ข้าคิดไปแล้วล่ะ แต่แค่ไม่สามารถติดต่อชิงหลงได้เท่านั้นแหละ

เซียวเฉวียนในตอนนี้ ก็ไม่รู้ว่าเซียวหมิงชิวไม่สามารถตรวจฟังเสียนในใจของเขาได้อีกแล้ว เขาได้แต่อธิษฐานในใจว่าหนูน้อยอย่ามาฟังเสียงในใจของเขา อย่ามาจับโกหกเขาเลย

เซียวเฉวียนที่กินปูนร้อนท้อง มองหน้าเซียวหมิงชิวด้วยตาปริบๆ จะดูว่าเธอมีปฏิกิริยาอย่างไร

ในเวลานี้ เสียงในใจของตราจูเสินดังเข้ามาที่หูของเซียวเฉวียน "เซียวเฉวียน เจ้าไม่ต้องห่วง เซียวหมิงชิวสัมผัสรับรู้เสียงในใจของเจ้าไม่ได้แล้ว"

ก็คือว่า พลังความคิดของเจ้าได้ฝึกฝนจนได้ที่แล้ว

พอได้ยิน เซียวเฉวียนไม่สู้อยากจะเชื่อ “จริงหรือ ?”

ตราจูเสินพูดสำเนียงลำพองว่า "แน่อยู่แล้ว ตราจูเสินอย่างข้าเคยหลอกเจ้าเสียเมื่อไร ?"

เจ้าคิดว่าทุกคนมีนิสัยเหมือนเจ้า ชอบหลอกคนไปทั่วงั้น

เซียวเฉวียนยิ้มแห้งๆ รีบกล่าวขอโทษ "ก็นั่นละสิ บรรพบุรุษผู้อาวุโสน่าเชื่อถือมากที่สุด พูดคำไหนคำนั้น"