ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2061

มีเพียงเซียวหมิงชิวถามด้วยความไม่เข้าใจว่า "ท่านพ่อ เพราะเหตุใดเจ้าคะ"

เซียวเฉวียนอธิบายว่า "เมล็ดพันธุ์แห่งเพลิงสามารถเป็นอาวุธอันทรงพลังแก่ย่าเหยียนได้ และมันอาจเป็นอาวุธสังหารชีวิตของนางด้วย"

ย่าเหยียนเองก็มาจากคุนหลุนเช่นกัน และนางก็กลัวไฟด้วย

และเซียวเฉวียนก็รู้ตัวตนของนางด้วย นางก็กลัวว่าเซียวเฉวียนจะใช้เพลิงชุ้ยเจี้ยนมาจัดการกับเธอเหมือนที่เธอทำ

สำหรับเธอ การใช้เมล็ดพันธุ์แห่งเพลิงเป็นไพ่ตายเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

อย่างไรก็ตาม มีเพียงไม่กี่คนในโลกที่รู้ว่าหุบเขาน้ำแข็งอยู่ที่ไหน

ตราบใดที่เธอไม่ดำเนินการใดๆ มันไม่ง่ายเลยที่เซียวเฉวียนจะรู้เรื่องนี้

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เซียวหมิงชิวรู้สึกว่าการวิเคราะห์นี้สมเหตุสมผล หากเธอเป็นย่าเหยียนเธออาจจะทำตามที่เซียวเฉวียนพูด

การตามเซียวเฉวียนออกมาในครั้งนี้ เซียวหมิงชิวพบว่าเธอยังมีอะไรให้เรียนรู้อีกมาก

การเดินทางครั้งนี้ก็คุ้มค่ามากเช่นกัน

คราวนี้ เซียวหมิงชิวมีเหตุผลอื่นที่จะติดตามเซียวเฉวียน "ท่านพ่อ การติดตามท่าน หมิงชิวได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างเลยเจ้าค่ะ"

โอกาสในการเรียนรู้ที่ดีเช่นนี้ ท่านคงไม่กีดกันข้าใช่มั้ย?

เซียวเฉวียนรู้ดีอยู่แล้วว่าเด็กคนนี้คิดอะไรอยู่ในใจ และเขาคิดว่าเธอพูดถูก

ดังสุภาษิตโบราณว่าไว้ อ่านหนังสือหมื่นเล่ม ไม่เท่าเดินทางไกลหมื่นลี้

อย่างไรก็ตาม เซียวหมิงชิวก็มีความสามารถในการปกป้องตัวเองเช่นกัน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องดีที่จะพาเธอไปกับเขาเพื่อเรียนรู้ประสบการณ์มากขึ้น

เขายิ้มเบาๆ แล้วพูดว่า "ได้ ต่อจากนี้ไม่ว่าพ่อจะไปไหน ก็จะพาเจ้าไปด้วยให้มากที่สุด ดีไหมล่ะ?"

ไม่ผิดเลยที่จะบอกว่าลูกสาวเป็นคนรักตัวน้อยของพ่อ

เสี่ยวเซียนชิวติดเซียวเฉวียน เซียวหมิงชิวติดยิ่งกว่าเสี่ยวเซียนชิว

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เซียวหมิงชิวก็ยิ้มอย่างมีความสุขและพูดว่า "ตกลงตามนั้นเจ้าค่ะ"

ชิงหลงที่อยู่ด้านข้างส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และรู้สึกอิจฉา การมีลูกสาวที่น่ารักและฉลาดเช่นนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกมีความสุขและทำอะไรไม่ถูกจริงๆ

แต่ถ้าชิงหลงมีลูกสาวแบบนี้สักคน เขาก็ยินดีเป็นอย่างมาก

พวกเขาทั้งสามกำลังพูดคุยกันในขณะที่ค้นหาที่อยู่ของกองทัพ

ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งในพื้นที่ห่างไกลของซินเจียง

หมู่บ้านนี้มีบ้านมุงจากเพียงไม่กี่หลัง ซึ่งทั้งหมดเก่าและรกร้างไม่มีคนอาศัย

กล่าวอีกนัยหนึ่ง หมู่บ้านนี้ได้กลายเป็นซากปรักพังแล้ว

ย่าเหยียนมองไปที่ประตูกระท่อมมุงจากหลังสุดท้าย ถอนหายใจจนแทบไม่ได้ยิน จากนั้นจึงเดินเข้าไป

มันน่าหดหู่ใจจริงๆ ที่ต้องมาอยู่ในสถานที่แบบนี้

ผู้ที่อยู่ข้างหลังเธอคืออาเหมิง

อาเหมิงเป็นคนเดียวที่ย่าเหยียนไว้วางใจได้ ในช่วงที่หลบหนี ย่าเหยียนก็ไม่ลืมพาเขามาด้วย

เดิมที ย่าเหยียนต้องการพาอาเหมิงไปพักฟื้นที่ด้านล่างของหน้าผา พัฒนาศักยภาพของเธอ

โดยไม่คาดคิดว่า ไม่นานหลังจากที่พวกเขามาถึง เซียวเฉวียนก็ไล่พวกเขาไปถึงก้นหน้าผา

โชคดีที่เมื่อพวกเขาลงไปที่ก้นหน้าผา ย่าเหยียนไม่ได้พาอาเหมิงลงไป แต่ปล่อยให้เขาซ่อนตัวอยู่ในที่ลับบนหน้าผา

มิฉะนั้น การที่เซียวเฉวียนไล่ล่า แล้วยังพาอาเหมิงหนีไปพร้อมเธอ ย่าเหยียนคงลำบากไม่น้อย

เดิมทีย่าเหยียนเคยคิดที่จะหลบเซียวเฉวียนซ่อนตัว ชั่วขณะ แล้วจะกลับไปที่ด้านล่างหน้าผาเพื่อซ่อนตัว แต่คิดไม่ถึงว่า เซียวเฉวียนจะใช้วิธีกำจัดให้สิ้นซาก ให้กิเลนเผาหมู่บ้านที่ด้านล่างหน้าผา

ดังนั้นย่าเหยียนจึงต้องพาอาเหมิงมายังซินเจียงเพื่อหาที่หลบซ่อน

ซินเจียงอยู่ห่างไกลจากด้านล่างของหน้าผา และเซียวเฉวียนไม่คุ้นเคยกับซินเจียง คิดว่าเขาจะไม่ตามล่าซินเจียงได้เร็วนัก

ยิ่งไปกว่านั้น เขาอาจไม่คาดคิดว่าเธอจะมาที่ซินเจียง

อาเหมิงต้องทนกับความเจ็บปวดในร่างกาย เดินกะโผลกกะเผลกทำความสะอาดบ้าน

เมื่อมองจากภายนอกบ้านดูเก่าไปหน่อย แต่ภายในยังคงสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย มีโต๊ะ เก้าอี้ และเตียงที่เรียบง่าย

เป็นไปไม่ได้ที่จะให้ย่าเหยียนกลับมาจากการล่าสัตว์แล้วยังมาปรุงสุกให้เขาทานกระมัง

เมื่อย่าเหยียนได้ยินสิ่งนี้ เธอก็ตอบเบาๆ ว่า "อืม" แล้วกระพริบร่างจากไป

การกระทำในการดูแลลูกน้องของเธอ ทำให้อาเหมิงสับสนจริงๆ ย่าเหยียนเป็นผู้ที่สง่างามอย่างยิ่งมาโดยตลอด แต่เธอยินดีที่จะละทิ้งตัวตนของเธอ ไปล่าสัตว์มาให้ลูกน้องที่ได้รับบาดเจ็บของนาง?

อาจกล่าวได้ว่าเป็นหนึ่งในสิ่งมหัศจรรย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก

ในเวลาเดียวกัน อาเหมิงก็รู้สึกซาบซึ้งใจกับการเปลี่ยนแปลงของย่าเหยียน เขาได้พบกับเจ้านายที่ดี

แต่อาเหมิงไม่ได้ไปพักผ่อนจริงๆ แต่สังเกตสถานการณ์โดยรอบ

หลังจากตรวจดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ แล้ว เขาก็กลับไปที่กระท่อมมุงจาก

ทันทีที่ข้าเดินไปที่ประตู เห็นย่าเหยียนกลับมา

เธอถือไก่ป่าอยู่ในมือ

เมื่อเห็นว่าอาเหมิงไม่ได้พักผ่อน นางก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เหลือบมองเขาเบาๆ แล้วโยนไก่ป่าไปให้เขาแล้วสั่งว่า "จัดการมันซะ"

อาเหมิงตอบ "ขอรับ เจ้าสำนักเหยียน"

เขาจึงก้มลง ลงมาหยิบไก่ป่าบนพื้น

ทะเลทรายเป็นที่ตั้งของค่ายทหาร

นักปราชญ์และไป๋เจวี๋ยยังคงเกี่ยงไม่ลงเอยเรื่องการย้ายตำแหน่งของกองทัพ

นักปราชญ์ตั้งแน่วแน่จะโยกย้าย ไม่ขอชักช้า ไป๋เจวี๋ยรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องย้าย เซียวเฉวียนจะไม่หามาถึงที่นี่ และแม้ว่าเขาจะมาพบ กองทัพก็ไม่กลัวเขา

เมื่อนึกถึงเวลาที่เขายึดครองกองทหารนั้นยังน้อยอยู่ และไป๋เจวี๋ยก็เป็นบุคคลที่มีอำนาจในการพูดมากที่สุดในกองทัพ จึงไม่สมควรที่นักปราชญ์จะแตกคอกับเขา

แม้ว่าเขาจะโมโหกับความดื้อรั้นของไป๋เจวี๋ย แต่เขาก็ยังคงรักษาสีหน้าที่เจ้านายควรมีบนใบหน้าของเขา พยายามโน้มน้าวไป๋เจวี๋ยด้วยเหตุผล

แต่เห็นได้ชัดว่าเขาให้เหตุผลกับไป๋เจวี๋ย ก็เหมือนบัณฑิตเจอทหาร มีเหตุผลก็ใช้ไม่ได้

ไม่ว่าเขาจะพูดอย่างไร ไป๋เจวี๋ยก็ตั้งใจที่จะไม่เปลี่ยนจุดยืนของเขา