ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2092

เพราะเซียวเฉวียนเป็นคนที่มักทำสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ และสิ่งที่เขาทำก็ล้วนน่าทึ่ง

อย่างเรื่องการทำลายผนึกจูเสิน เขาก็กล้าคิด

ไม่เพียงแค่คิด แต่เขายังลงมือทำ และที่สำคัญที่สุดคือเขาประสบความสำเร็จ

ดังนั้น เซียวเฉวียนจึงเป็นตัวตนที่พิเศษ

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีเสี่ยวเซียนชิวเป็นตัวอย่าง ชิงหลงจึงรู้สึกว่าสิ่งที่เซียวเฉวียนพูดนั้นสมเหตุสมผล เขาสามารถยอมรับเซียวหมิงชิวที่เก่งกาจได้

สรุปง่ายๆ ก็คือ ชีวิตของเซียวเฉวียนและคนรอบข้างเขา ไม่สามารถมองด้วยสายตาของคนทั่วไปได้

ถ้ามองด้วยสายตาของคนทั่วไป สุดท้ายแล้วคนที่ลำบากก็คือตัวเขาเอง

เซียวเฉวียนใช้เวลาเพียงหนึ่งปี จากนักศึกษาขี้แพ้ที่ใครๆ ก็รังแก กลายเป็นคนที่ต่อสู้กับผู้มีอำนาจต่างๆ ได้ และยืนหยัดอยู่ได้โดยไม่พ่ายแพ้ นี่ก็เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อ

ตัวเขาเองก็มีเรื่องน่าประหลาดใจมากมาย ตอนนี้ก็แค่มีเซียวหมิงชิวเพิ่มมาอีกคน

ด้วยคำพูดของเซียวเฉวียน บวกกับชิงหลงเองก็คิดวนไปมา คิดจนเข้าใจ เขาจึงไม่สงสัยเซียวหมิงชิวมากนัก และยอมรับคำอธิบายของเซียวเฉวียน

เมื่อเห็นชิงหลงมีท่าทีเชื่อ เซียวเฉวียนก็โล่งอกอย่างลับๆ

การมีลูกสาวที่มีพลังมหาศาลก็มีเรื่องน่าปวดหัว

เรื่องที่น่าปวดหัวที่สุดคือ เซียวเฉวียนต้องหาวิธีแก้ต่างความอยากรู้อยากเห็นและความสงสัยของคนอื่นอยู่เสมอ

โชคดีที่คนที่รู้จักเซียวหมิงชิวมีน้อยมาก และล้วนเป็นคนที่น่าเชื่อถือและถูกเซียวเฉวียนหลอกได้ง่าย เซียวเฉวียนจึงหลอกได้ง่ายขึ้น

เมื่อได้ยินพ่อของเธอหลอกองค์ชายแห่งภูเขาคุนหลุนแบบนี้ ดวงตาของเซียวหมิงชิว ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ไม่อาจปกปิดได้ เธอพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “เป็นไงคะ อาชิงหลง คราวนี้คุณอาเชื่อคำพูดของหนูแล้วหรือยังคะ?”

เซียวหมิวชิวไม่ใช่อารมณ์ร้อน ถึงแม้จะถูกชิงหลงตั้งคำถาม แต่เธอยังสามารถพูดกับชิงหลงอย่างใจเย็น

ถ้าเป็นเสี่ยวเซียนชิวที่มีอารมณ์ร้อน คงจะโมโหใส่ชิงหลงแน่ ๆ

เธอเป็นคนไม่รู้ แต่เธอมีใจอธิบายให้ฟัง แต่กลับไม่เชื่อ

นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน?

เมื่อได้ยินดังนั้น ชิงหลงรีบขอโทษหมิงชิว “อาชิงหลงผิดเอง”

ไม่น่าเชื่อเธอ

เซียวหมิงชิวทำท่าเป็นผู้ใหญ่ ใจดีมาก “ไม่เป็นไรค่ะ อาชิงหลงไม่รู้ความสามารถที่แท้จริงของหนู ก็เลยสงสัย เป็นเรื่องปกติค่ะ”

“อาชิงหลงไม่ต้องคิดมากนะคะ”

ฟังดูสิ เด็กคนนี้เข้าใจมาก

ชิงหลงยิ้มเบาๆ พูดว่า “หมิงชิวช่างเป็นเด็กดีเสียจริง”

แต่ว่า ชิงหลงก็อดสงสัยไม่ได้ “แสดงว่าที่นี่มีตำราโบราณของภูเขาคุนหลุนที่ย่าเหยียนซ่อนไว้?”

เซียวหมิงเซียวพยักหน้า “ตามหลักแล้ว ใช่ค่ะ”

ถ้าเธอไม่ได้กลับมาเอาตำราโบราณไปไว้ที่อื่น ตำราโบราณเหล่านั้นก็น่าจะอยู่ในป่าแห่งนี้

แต่เธอไม่รู้ว่าตำราโบราณอยู่ที่ไหน

อีกอย่าง ความทรงจำในหัวของเธอมีเพียงเรื่องนี้เท่านั้น ว่าย่าเหยียนกลับมาหรือไม่ เธอก็ไม่รู้

แต่มีอย่างหนึ่งที่แน่ใจได้คือ ย่าเหยียนไม่ได้มาที่นี่ห้าร้อยปีปีก่อน

อย่าถามเซียวหมิงชิว ว่าเธอรู้เรื่องมากมายได้อย่างไร ถามไปเธอก็ไม่รู้เหมือนกัน

อาจจะเหมือนกับเซียนอุ๊ที่รู้เรื่องราวมากมายบนโลกตั้งแต่เกิด

แต่ที่ต่างคือ เซียวหมิงชิว รู้มากกว่าเสี่ยวเซียนชิว

ด้วยเรื่องของย่าเหยียนเป็นบทพิสูจน์ ชิงหลงจึงเชื่อสิ่งที่เซียวหมิงชิวพูดทั้งหมด

เมื่อได้ยินว่ามีโอกาสค้นพบตำราโบราณของภูเขาคุนหลุนในป่าแห่งนี้ รอยยิ้มจางๆ ก็ปรากฏบนใบหน้าของชิงหลง