ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2093

และแน่นอนนี่เป็นเพียงความคิดฝั่งเซียวเฉวียนเท่านั้น

แต่สำหรับมังกรเขียวแล้ว เกราะป้องกันของป่าได้ทลายลงแล้ว หากเขาออกจากป่าในเวลานี้ เกิดมีคนบังเอิญผ่านมาหรือเกิดย่าเหยียนนึกขึ้นมาได้และมาเอาตำราโบราณไป เราจะสูญเสียไม่น้อย

เขาเข้าใจความหมายของเซียวเฉวียน คือให้เขาหาตำราโบราณต่อไปและเซียวเฉวียนเองก็จะหาที่อยู่ของกองทัพ

เขารู้ว่าเซียวเฉวียนมีวิธีหลบหนี แต่สำหรับเขาแล้วมันไม่มีอะไรต้องหนี

หรือจะให้พูดอย่างตรงๆเลย ต่อให้เซียวเฉวียนจะเป็นคนหามันเจอก่อนมังกรเขียวแล้วแอบไว้เงียบๆ เขาก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องใหญ่อะไร

ยังไงซะตอนนี้ความสามารถของเซียวเฉวียนก็อยู่เหนือเขาแล้ว หากเซียวเฉวียนจะเรียนรู้ทักษะเพิ่มเติมสักเล็กน้อย ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร

มังกรเขียวมีลางสังหรณ์ว่าอนาคตคุนหลุนและต้าเว่ยอาจรวมเป็นหนึ่ง

มันจะเป็นความรู้สึกเดียวกับที่ซินเจียงล่มสลาย

เหมือนดังที่เซียวเฉวียนเคยว่าไว้ ไม่มีอะไรในโลกที่แยกกันอยู่นานได้ หากพวกเขาแยกกัน วันนึงมันก็จะมาบรรจบกัน

และจากสถานการณ์ในปัจจุบันแล้ว ต้าเว่ยนั้นแข็งแกร่งมาก และผู้ที่อ่อนแอก็จะถูกกลืนกินไปเป็นธรรมดา

นอกจากนี้มังกรเขียวยังไม่ได้ยึดติดอะไรกับตำแหน่งกษัตริย์ เขาไม่ใช่พวกบ้าอำนาจขนาดนั้น

หากสามารถช่วยผู้คนให้พ้นจากความทุกข์ทรมานจากสงครามได้ มังกรเขียวก็ยินดีจะยกคุนหลุนให้กษัตริย์ต้าเว่ย

และแน่นอนว่ามังกรเขียวไม่ได้คิดแบบนี้มาตั้งแต่แรก เพียงแค่เขาได้อยู่กับเซียวเฉวียนมากเข้าแล้วได้รับอิทธิพลมาจากเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนยุติธรรมและรักสันติ เขาเป็นแบบนั้นมาเสมอ

และกษัตริย์ต้าเว่ยเองก็เป้นคนมีเมตตา ขอเพียงประชาชนคุนหลุนมีชีวิตที่สงบสุข การจะไม่มียศไม่มีศักดิ์ในราชวงศ์ก็ไม่เป้นปัญหาอะไรสำหรับเขา

แม้แต่ตำแหน่งกษัตริย์มังกรเขียวยังสละได้ นับประสาอะไรกับแค่ตำราโบราณนั่น เขาไม่ได้สนใจด้วยซ้ำถ้ามันจะต้องตกอยู่ในมือของเซียวเฉวียน

อย่างไรก็ตามเซียวเฉวียนเป็นคนมีจิตใจบริสุทธิ์ ทุกสิ่งที่เขาทำก็เพื่อประเทศชาติและประชาชน ยิ่งเขาแข็งแกร่งและมีความสามารถมากขึ้นเท่าไหร่เขาก็จะสามารถสร้างประโยชน์แก่ผู้คนได้มากขึ้นเท่านั้น

และยิ่งไปกว่านั้น มังกรเขียวก็เชื่อใจเซียวเฉวียนว่าเขาจะไม่แอบเอาตำราโบราณไปเก็บไว้คนเดียว

เซียวเฉวียนต้องการสิ่งใดเขาก็จะพูดออกมาอย่างโจ่งแจ้ง ไม่มีลักเล็กขโมยน้อยแน่นอน

ถึงจะแย่งชิง แต่เขาก็แย่งชิงมาด้วยความสามารถของเขาเอง เขามีความตรงไปตรงมา

ดังนั้น มังกรเขียวพูดอย่างใจเย็น “หากมีคนเพิ่มสักคน คงจะหาตำราโบราณได้ง่ายขึ้น ถ้าเซียวเฉวียนไม่ว่าอะไร พอจะอยู่ที่นี่ช่วยข้าได้หรือไม่?”

เมื่อได้ยินคำพูดของมังกรเขียว เซียวเฉวียนก็มองไปที่เขาด้วยตาเป็นประกาย “ขอบคุณสำหรับความไว้วางใจที่ท่านมีให้ข้า ในเมื่อท่านเอ่ยปากมาแล้ว ไม่ว่าจะเรื่องอะไรข้าก็เต็มใจจะช่วย”

เมื่อได้ยินดังนั้น มังกรเขียวก็จับมือของเขาแล้วพูดว่า “ขอบคุณท่านมาก”

เซียวเฉวียนตอบกลับ “ไม่ต้องเกรงใจ”

ในตอนนั้นไฟยังไม่ดับ และฝนก็ยังไม่ตกลงมา เซียวเฉวียนต้องรอให้ฝนห่าใหญ่ตกลงมาทำให้ไฟดับก่อน ถึงจะทำการค้นหาได้

ณ พระราชวังต้าเว่ยในนครเมือง

เรื่องไปไกลเกินความคาดหมายของหวังซวนมาก

กษัตริย์ไม่เพียงแต่เอนเอียง แต่ยังมีใต้เท้าจางพูดโน้มน้าวให้กษัตริย์ยิ่งเอนเอียงเข้าไปใหญ่ หวังซวนเองที่ตั้งใจจะตัดบทก็คงยากแล้ว

ช่างน่าโมโหจริงๆ!

เขากะจะถือโอกาสนี้พูดถึงเซียวเฉวียนต่อหน้ากษัตริย์และรัฐมนตรี แต่ก็เหมือนแผนจะล่มเสียแล้ว

เขามองไปที่ใต้เท้าจางด้วยความโมโห ตาแก่นี่ช่างเรื่องเยอะเสียจริง!

เมื่อก่อนคนที่ให้ร้ายเซียวเฉวียนเป็นเขา แต่ตอนนี้คนที่ปกป้องเซียวเฉวียนก็ยังเป็นเขาอีก ไม่รู้ว่าเขาไปโดนอะไรมาถึงเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้!

นี่เกินความคาดหมายของหวังซวนมาก

เดิมทีเขาคิดว่าหากเขาแค่พูดเปิดหัวมา คนจพนวนไม่น้อยก็จะเห็นด้วยและยืนหยัดฝั่งเดียวกับเขา

แต่กลับกลายเป็นทุกคนเงียบสงัด

หวังซวนก็รู้สึกผิดหวัง

เมื่อเขาเห็นแล้วว่าความสามารถของเขาไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของคนทั้งห้องโถงได้

แทนที่จะยืนกรานโต้เถียงกับกษัตริย์ที่นี่เพียงลำพัง เขาสู้ปล่อยเบลอให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ดีกว่า อย่างน้อยก็ยังรักษาภาพลักษณ์ของเขาต่อหน้ากษัตริย์ได้

แม้ว่าใจเขาจะร้อนลุ่ม แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้

อย่างไรซะจ้าวหลานที่เป็นแฟนตัวยงของเซียวเฉวียนคงไม่คิดปล่อยเขาไปง่ายๆแน่

ตราบใดที่หูไม่หนวก จะไม่มีใครไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดเลยหรอ?

เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการสาดโคลนใส่เซียวเฉวียน

เขาพูดชัดเจนขนาดนี้ แต่จ้าวหลานก็ยังนิ่งเฉย ไม่สมกับเป็นสมุหพระอาลักษณ์เลย เขาถอนหายใจแรงๆก่อนจะพูด “ดังที่ท่านหวังพูด ใครกันที่กล้าหาญก่ออาชญากรรมครั้งใหญ่ต่อหน้าต่อตาฝ่าบาทเช่นนี้ ข้าก็อยากจะรู้นัก”

“แต่จากคำพูดของท่านหวังแล้ว เหมือนท่านเองจะมีคำตอบในใจ ท่านพูดออกมาเลยดีกว่า”

ไหนๆก็มาขนาดนี้แล้วก็พูดให้ทุกคนรู้ไปเลยว่าใครกล้าหาญชาญชัยได้ถึงเพียงนั้น

บทที่2093 ตบมือข้างเดียวไม่ดัง

เมื่อได้ยินดังนั้น หวังซวนก็มองไปที่จ้าวหลานด้วยความลำบากใจ “เกี่ยวอะไรกับเจ้าล่ะ?”

แต่ต่อหน้าคนมากมาย อีกทั้งกษัตริย์เองก็ยังนั่งอยู่บนบัลลังก์ หวังซวนก็ต้องรักษาหน้าตัวเอง เขาแก้ต่างออกไปว่า “พูดเป็นเล่นน่ะผู้ตรวจการจ้าว กระหม่อมจะร่วงรู้ได้เช่นไรว่าใครเป็นคนทำ”