ศัตรูพบหน้ากัน ดวงตายิ่งแดงก่ำด้วยความอาฆาต
แววตาของเซียวเฉวียนเต็มไปด้วยพลังที่อาฆาตมาดร้าย ทั่วทั้งร่างกายของเขาแผ่ความหนาวสะท้านและความกระเหี้ยนกระหือรือ
พลังอำนาจครั้งนี้แข็งแกร่งมากขึ้นกว่าครั้งก่อน
ย่าเหยียนเห็นแล้วก็อดตกใจไม่ได้ เซียวเฉวียนเป็นเพียงแค่สามัญชนคนธรรมดา เหตุใดจึงมีลักษณะท่าทางที่สั่นสะเทือนใจคนได้มากเช่นนี้?
ด้วยเหตุนี้ นางคิดว่าตัวเองสายตาพร่ามัว ดังนั้นนางจึงกะพริบตาอย่างแนบเนียนไม่มีที่ติ
เมื่อจ้องมองอีกครั้งหนึ่ง พลังอำนาจบนร่างกายของเซียวเฉวียนยังคงเป็นเช่นเดิม ครั้งนี้นางจึงจำเป็นต้องเชื่อสายตาตัวเอง
หากเป็นเพียงคนธรรมดาทั่วไป ด้วยพลังอำนาจอย่างเซียวเฉวียน อาจทำให้พวกเขาตกใจกลัวได้
ในเมื่อต้องต่อสู้กัน ย่าเหยียนไม่ยอมให้เซียวเฉวียนมีเวลาเตรียมตัวมากนัก นางไม่มัวพูดพร่ำ ทันใดนั้นก็แกว่งไม้เท้าในมือเพื่อเริ่มการต่อสู้เซียวเฉวียน
ขณะนั้น เขาชักดาบออกมาอย่างคล่องแคล่ว เพื่อตอบรับกระบวนท่าของย่าเหยียน ซึ่งดาบที่เซียวเฉวียนพกติดตัวก็คือดาบที่ชิงหลงมอบไว้ให้เขา
ดาบเล่มนี้ ครั้งก่อนที่ย่าเหยียนต่อสู้กับเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนยังไม่มี
หรือว่าเซียวเฉวียนจะพูดความจริง ชิงหลงมาที่นี่จริงๆ งั้นหรือ?
ดาบเล่มนี้ ย่าเหยียนมองเพียงพริบตาเดียวก็รู้ทันที มันเป็นดาบที่ใช้ศิลปะการขึ้นรูปตีดาบของเทือกเขาคุนหลุน
ซึ่งเป็นสิ่งของจากคุนหลุนอย่างแน่นอน
วิชาการตีดาบของเทือกเขาคุนหลุนมีลักษณะเด่นของตัวเอง คนที่คุ้นเคยจะสามารถแยกแยะได้ในชั่วพริบตา
คิดว่าชิงหลงเป็นผู้ที่มอบดาบเล่มนี้ให้แก่เซียวเฉวียน
ย่าเหยียนมองเซียวเฉวียนด้วยความเย้ยหยัน พูดเหน็บแนมว่า “เจ้าบอกว่าชิงหลงมาที่ทะเลทรายแห่งนี้กับเจ้าไม่ใช่หรือ?”
“เขาอยู่ที่ใด?”
เซียวเฉวียนพูดเยาะเย้ยว่า “ข้าต่อสู้กับเจ้าเพียงผู้เดียวก็พอ จำเป็นต้องลำบากองค์ชายชิงหลงด้วยหรือ?”
เหอะ!
ปากดีจริงนะ!
คำพูดของเซียวเฉวียนทำให้ย่าเหยียนโกรธจัด นางสะบัดไม้เท้าในมือพุ่งตรงไปที่เซียวเฉวียนด้วยความแรงกล้า หากไม่ผิดพลาดอะไร ทันทีที่ไม้เท้ากระแทกลงไป ถ้าเซียวเฉวียนไม่ตาย ก็ต้องพิการจนเลี้ยงไม่โต
กระบวนท่าที่ใช้จัดการเซียวเฉวียน ดูว่าเขายังกล้าพูดจาเย่อหยิ่งอวดดีอีกหรือไม่!
นางเคยพบผู้ที่เย่อหยิ่งอวดดี แต่ไม่เคยพบใครที่เย่อหยิ่งอวดดีเท่าเซียวเฉวียนอีกแล้ว!
ทว่าความจริงก็คือ เซียวเฉวียนไม่ได้ทำให้ย่าเหยียนสมปรารถนา เขาหายตัวหลบทัน แม้จะเฉียดฉิว แต่ก็นับว่าหลบไม้เท้าของย่าเหยียนได้
ไม้เท้าของย่าเหยียนโจมตีความว่างเปล่า และกระทุ้งลงบนพื้น พื้นดินมีแตกกว้างเท่ากำปั้น พร้อมกับเสียงดังปัง
ต้นไม้ที่อยู่บนพื้นดินสะเทือนจนกระเด็นไปหลายต้น
ฝุ่นบนหน้าดินฟุ้งกระจาย ราวกับเผชิญหน้ากับพายุทะเลทราย
พูดตามตรงว่า พลังนี้ของย่าเหยียน ช่างเก่งกาจเหลือเกิน
ท่ามกลางเวลาการต่อสู้ เซียวเฉวียนไม่มีเวลามากพอมาชื่นชมศัตรู จึงฉวยโอกาสตอนที่ย่าเหยียนยังไม่ได้เก็บไม้เท้ากลับไป เซียวเฉวียนสะบัดดาบในมือ และพุ่งตรงมาที่ย่าเหยียนด้วยความเร็วราวสายฟ้า
รุกโจมตีเต็มพิกัด!
เมื่อรับรู้ถึงอันตรายที่กำลังตรงมาที่ตัวเองด้วยความว่องไว ย่าเหยียนไม่มีเวลาแม้แต่จะสะบัดไม้เท้า นางจำเป็นต้องหลบไปอีกด้านตามสัญชาตญาณ
แม้ว่านางจะหลบการโจมตีของเซียวเฉวียนได้อย่างฉิวเฉียด แต่สุดท้ายก็ถูกคมดาบของเซียวเฉวียนเฉือนเข้าไป ใบหน้าของนางมีรอยแผลเล็กๆ หนึ่งแผล และมีเลือดซึมออกมา
บาดแผลไม่ใหญ่มากนัก แต่ย่าเหยียนกลับรู้สึกถึงความเจ็บที่เบาบางบนใบหน้า นางเอื้อมมือขึ้นมาลูบตามสัญชาตญาณ เมื่อเห็นเลือดบนมือ นางเบิกตาโพลงด้วยความสั่นเทา จ้องมองไปที่เซียวเฉวียนด้วยความตกใจและความโกรธแค้นอย่างที่สุด
ไอ้เด็กนี่!
บังอาจมาทำลายใบหน้าของนาง?
สำหรับผู้หญิงทุกคน ใบหน้าคือสิ่งสำคัญที่สุด!
ย่าเหยียนโมโหจนสั่นไปทั่วทั้งตัว นางพูดด้วยความโกรธว่า “เซียวเฉวียน ตายเสียเถอะ!”
พูดจบนางก็สะบัดไม้เท้า เริ่มการโจมตีเซียวเฉวียนด้วยความรุนแรงมากยิ่งขึ้น
ย่าเหยียนในตอนนี้ ราวกับหมาป่าที่ดวงตาแดงก่ำ แสดงท่าทางไม่ยอมแพ้ที่จะฆ่าเซียวเฉวียน
ทุกครั้งที่สะบัดไม้เท้าล้วนเต็มไปด้วยความน่าหวาดกลัวและความตาย แต่เซียวเฉวียนก็ทำได้เพียงหลบอย่างฉิวเฉียดเท่านั้น
อย่าว่าแต่ต่อต้านเลย เซียวเฉวียนไม่มีแม้แต่โอกาสจะหยิบดาบขึ้นมา นางไม่ยอมปล่อยโอกาสให้เลยสักนิด เรียกได้ว่า นางโจมตีเสียจนเซียวเฉวียนแทบไม่มีแรงสู้กลับ จึงทำได้เพียงหลบไปเรื่อยๆ เท่านั้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ซูเปอร์ลูกเขย
ถึงตอน139 อ่านต่อไม่ได้ต้องทำอย่างไรครับ...
ถ้าแต่งเรื่องแบบนี้ไม่ต้องแต่งเลยจะดีกว่าไม่มีความคิดสมัยใหม่เลยถ้าตัวเอกแบบนี้ก็สมที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ทัพพาลูกน้องทั้งกองทัพไปตาย...
มีเรื่องนี้ที่ตัวเอกเป็นเหมือนขยะสังคมทั้งที่ทลุมิติมากเกิด...
ไอ้คนแต่งมันปัญญาอ่อนหารือเปล่า...
มันสมควจไหมที่เอาเลือดเขามาติดต่อวิณยาณไม่มีเหตัผลที่จะทำอย่างนี้เหมือนมันไม่มีอะไรทำทำไมไม่คิดเอาวิธีช่วยลูกเมียมันจะมีประโยชน์กว่า...
เรื่องนี้ตัวเอกเหมือนควายเหมือนหมาหมามาก...
ไม่สมควรเป็นชุปเปอร์ลูกเขยน่าเป็นลูกเขยะจริงๆ...
เป็นคนที่ไม่มีสำมาคาระวะเหมือนไพร่น่ารังเกลียดไม่น่าเอามาเป็นตัวเอก...
บางครั้งเชียวเฉวียนเล่นเหมือนเด็กไม่มีความน่านับถือไม่น่าเอามาเป็นตัวเอกน่าให้เป็นคนชั้นตำ่มาก็กว่า...
แล้วมันสั่งให้ลูกน้องตอบโต้คนที่เข้ามาหาเรื่องเอาไว้ล่วงหน้าไม่ได้เหรอ กฎของนิยายเรื่องนี้มันบ้าๆ อยู่นะ แบบนี้ให้ผู้อารักขาเฝ้าบ้าน ถ้าเจ้านายไม่อยู่ โจรก็เดินเข้าไปเอาของได้สบายเลยสิ เพราะผู้อารักขาไม่มีนาย ทำอะไรโจรก็ไม่ได้...