ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2102

ศัตรูพบหน้ากัน ดวงตายิ่งแดงก่ำด้วยความอาฆาต

แววตาของเซียวเฉวียนเต็มไปด้วยพลังที่อาฆาตมาดร้าย ทั่วทั้งร่างกายของเขาแผ่ความหนาวสะท้านและความกระเหี้ยนกระหือรือ

พลังอำนาจครั้งนี้แข็งแกร่งมากขึ้นกว่าครั้งก่อน

ย่าเหยียนเห็นแล้วก็อดตกใจไม่ได้ เซียวเฉวียนเป็นเพียงแค่สามัญชนคนธรรมดา เหตุใดจึงมีลักษณะท่าทางที่สั่นสะเทือนใจคนได้มากเช่นนี้?

ด้วยเหตุนี้ นางคิดว่าตัวเองสายตาพร่ามัว ดังนั้นนางจึงกะพริบตาอย่างแนบเนียนไม่มีที่ติ

เมื่อจ้องมองอีกครั้งหนึ่ง พลังอำนาจบนร่างกายของเซียวเฉวียนยังคงเป็นเช่นเดิม ครั้งนี้นางจึงจำเป็นต้องเชื่อสายตาตัวเอง

หากเป็นเพียงคนธรรมดาทั่วไป ด้วยพลังอำนาจอย่างเซียวเฉวียน อาจทำให้พวกเขาตกใจกลัวได้

ในเมื่อต้องต่อสู้กัน ย่าเหยียนไม่ยอมให้เซียวเฉวียนมีเวลาเตรียมตัวมากนัก นางไม่มัวพูดพร่ำ ทันใดนั้นก็แกว่งไม้เท้าในมือเพื่อเริ่มการต่อสู้เซียวเฉวียน

ขณะนั้น เขาชักดาบออกมาอย่างคล่องแคล่ว เพื่อตอบรับกระบวนท่าของย่าเหยียน ซึ่งดาบที่เซียวเฉวียนพกติดตัวก็คือดาบที่ชิงหลงมอบไว้ให้เขา

ดาบเล่มนี้ ครั้งก่อนที่ย่าเหยียนต่อสู้กับเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนยังไม่มี

หรือว่าเซียวเฉวียนจะพูดความจริง ชิงหลงมาที่นี่จริงๆ งั้นหรือ?

ดาบเล่มนี้ ย่าเหยียนมองเพียงพริบตาเดียวก็รู้ทันที มันเป็นดาบที่ใช้ศิลปะการขึ้นรูปตีดาบของเทือกเขาคุนหลุน

ซึ่งเป็นสิ่งของจากคุนหลุนอย่างแน่นอน

วิชาการตีดาบของเทือกเขาคุนหลุนมีลักษณะเด่นของตัวเอง คนที่คุ้นเคยจะสามารถแยกแยะได้ในชั่วพริบตา

คิดว่าชิงหลงเป็นผู้ที่มอบดาบเล่มนี้ให้แก่เซียวเฉวียน

ย่าเหยียนมองเซียวเฉวียนด้วยความเย้ยหยัน พูดเหน็บแนมว่า “เจ้าบอกว่าชิงหลงมาที่ทะเลทรายแห่งนี้กับเจ้าไม่ใช่หรือ?”

“เขาอยู่ที่ใด?”

เซียวเฉวียนพูดเยาะเย้ยว่า “ข้าต่อสู้กับเจ้าเพียงผู้เดียวก็พอ จำเป็นต้องลำบากองค์ชายชิงหลงด้วยหรือ?”

เหอะ!

ปากดีจริงนะ!

คำพูดของเซียวเฉวียนทำให้ย่าเหยียนโกรธจัด นางสะบัดไม้เท้าในมือพุ่งตรงไปที่เซียวเฉวียนด้วยความแรงกล้า หากไม่ผิดพลาดอะไร ทันทีที่ไม้เท้ากระแทกลงไป ถ้าเซียวเฉวียนไม่ตาย ก็ต้องพิการจนเลี้ยงไม่โต

กระบวนท่าที่ใช้จัดการเซียวเฉวียน ดูว่าเขายังกล้าพูดจาเย่อหยิ่งอวดดีอีกหรือไม่!

นางเคยพบผู้ที่เย่อหยิ่งอวดดี แต่ไม่เคยพบใครที่เย่อหยิ่งอวดดีเท่าเซียวเฉวียนอีกแล้ว!

ทว่าความจริงก็คือ เซียวเฉวียนไม่ได้ทำให้ย่าเหยียนสมปรารถนา เขาหายตัวหลบทัน แม้จะเฉียดฉิว แต่ก็นับว่าหลบไม้เท้าของย่าเหยียนได้

ไม้เท้าของย่าเหยียนโจมตีความว่างเปล่า และกระทุ้งลงบนพื้น พื้นดินมีแตกกว้างเท่ากำปั้น พร้อมกับเสียงดังปัง

ต้นไม้ที่อยู่บนพื้นดินสะเทือนจนกระเด็นไปหลายต้น

ฝุ่นบนหน้าดินฟุ้งกระจาย ราวกับเผชิญหน้ากับพายุทะเลทราย

พูดตามตรงว่า พลังนี้ของย่าเหยียน ช่างเก่งกาจเหลือเกิน

ท่ามกลางเวลาการต่อสู้ เซียวเฉวียนไม่มีเวลามากพอมาชื่นชมศัตรู จึงฉวยโอกาสตอนที่ย่าเหยียนยังไม่ได้เก็บไม้เท้ากลับไป เซียวเฉวียนสะบัดดาบในมือ และพุ่งตรงมาที่ย่าเหยียนด้วยความเร็วราวสายฟ้า

รุกโจมตีเต็มพิกัด!

เมื่อรับรู้ถึงอันตรายที่กำลังตรงมาที่ตัวเองด้วยความว่องไว ย่าเหยียนไม่มีเวลาแม้แต่จะสะบัดไม้เท้า นางจำเป็นต้องหลบไปอีกด้านตามสัญชาตญาณ

แม้ว่านางจะหลบการโจมตีของเซียวเฉวียนได้อย่างฉิวเฉียด แต่สุดท้ายก็ถูกคมดาบของเซียวเฉวียนเฉือนเข้าไป ใบหน้าของนางมีรอยแผลเล็กๆ หนึ่งแผล และมีเลือดซึมออกมา

บาดแผลไม่ใหญ่มากนัก แต่ย่าเหยียนกลับรู้สึกถึงความเจ็บที่เบาบางบนใบหน้า นางเอื้อมมือขึ้นมาลูบตามสัญชาตญาณ เมื่อเห็นเลือดบนมือ นางเบิกตาโพลงด้วยความสั่นเทา จ้องมองไปที่เซียวเฉวียนด้วยความตกใจและความโกรธแค้นอย่างที่สุด

ไอ้เด็กนี่!

บังอาจมาทำลายใบหน้าของนาง?

สำหรับผู้หญิงทุกคน ใบหน้าคือสิ่งสำคัญที่สุด!

ย่าเหยียนโมโหจนสั่นไปทั่วทั้งตัว นางพูดด้วยความโกรธว่า “เซียวเฉวียน ตายเสียเถอะ!”

พูดจบนางก็สะบัดไม้เท้า เริ่มการโจมตีเซียวเฉวียนด้วยความรุนแรงมากยิ่งขึ้น

ย่าเหยียนในตอนนี้ ราวกับหมาป่าที่ดวงตาแดงก่ำ แสดงท่าทางไม่ยอมแพ้ที่จะฆ่าเซียวเฉวียน

ทุกครั้งที่สะบัดไม้เท้าล้วนเต็มไปด้วยความน่าหวาดกลัวและความตาย แต่เซียวเฉวียนก็ทำได้เพียงหลบอย่างฉิวเฉียดเท่านั้น

อย่าว่าแต่ต่อต้านเลย เซียวเฉวียนไม่มีแม้แต่โอกาสจะหยิบดาบขึ้นมา นางไม่ยอมปล่อยโอกาสให้เลยสักนิด เรียกได้ว่า นางโจมตีเสียจนเซียวเฉวียนแทบไม่มีแรงสู้กลับ จึงทำได้เพียงหลบไปเรื่อยๆ เท่านั้น