ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 214

ไม่ใช่แม่ฉินไม่รู้จักปีศาจกวีเหวินคุน แต่เหวินคุนอยู่ในคุกมานานแล้ว จนโฉมหน้าเปลี่ยนไป บัดนี้เป็นแค่ขอทานที่มีผมสีขาวโพลนคนหนึ่ง ไหนเลยจะผ่องใส ท่าทางน่าเกรงขาม?

ฉิน? ตระกูลฉิน?

เหวินคุนส่งเสียงฮึดฮัด เซียวเฉวียนรีบเอ่ยว่า “อาจารย์ลุง อาจารย์ใจเย็น ๆ ข้าจัดการเอง”

เหวินคุนไม่ยอม ตอนนี้เขาอยากชื่นชมเซียวเฉวียนมาก ปรากฏว่ามีผู้คนจำนวนมากออกมาเจื้อยแจ้ว！

เขาส่งเสียงฮึดฮัด “รีบไป！”

องค์หญิงใหญ่อี้อัน เหวินคุนกลับจำได้ดี นับตั้งแต่ต้าเว่ยปกครองตนเอง เหวินคุนก็มีอายุเกือบหนึ่งร้อยปีแล้ว แก่กว่าต้าเว่ยเสียอีก เหวินคุนเป็นบรรพบุรุษของต้าเว่ย

อย่าว่าแต่องค์หญิงเลย แม้ว่าปู่ของนางจะเป็นจักรพรรดิก่อตั้งที่นี่ ก็ต้องเรียกเหวินคุนว่าพี่ใหญ่ด้วยความเคารพ

“เจ้ารีบไปเถอะ！”

เซียวเฉวียนไม่รู้ว่าแม่ฉินฉวยโอกาสฆ่าเขา เพียงแต่โน้มน้าวนางไม่ให้มาสร้างปัญหาที่นี่

แม่ฉินเพิ่งมาถึง จวนว่าการชั้นในถูกทำลายจนราบเป็นหน้ากอง นางไม่มีทางฉวยโอกาสตอนชุลมุนฆ่าเซียวเฉวียน มันน่าโมโหเสียจริง

เซียวเฉวียนเสแสร้งแกล้งพูดว่าที่นี่อันตราย และยังบอกให้นางกลับบ้านอีกด้วย!

แม่ฉินชักกระบี่ออกมาอย่างคาดไม่ถึง จากนั้นก็พุ่งเข้าไปหมายจะเสียบหน้าอกของเซียวเฉวียน！

เซียวเฉวียนมือไวเท้าไว！

นางถือดาบด้วยมือข้างเดียว แต่มือกลับได้รับบาดเจ็บ！

เลือดสดไหลอาบ！

“เจ้า ！เจ้า...” เซียวเฉวียนมองเขาด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ “เจ้าจะฆ่าข้า?”

“ไม่เช่นนั้นล่ะ?” แม่ฉินเอ่ยน้ำเสียงเยือกเย็น “ชั่วช้า！”

“ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าทำลายตระกูลฉินอีก！”

“ข้าเองก็ไม่ยอมให้เจ้าทำร้ายลูกสาวของข้าอีกเช่นกัน！”

“วันนี้ เป็นโอกาสที่จะได้กำจัดเจ้า！”

“เจ้าทำผิดสถานหนัก ข้าคงไว้ชีวิตเจ้าไม่ได้！”

แม่ฉินฝึกวิทยายุทธิ์มานาน ฝีไม้ลายมือไม่ต่างกับชายวัยกลางคนสักเท่าไหร่

คอมดาบเสียบหน้าอกของเซียวเฉวียน แม่ฉินออกแรงเพียงส่วนเดียว！เขากำด้ามดาบเสียแน่น！

ดาบที่เฉียบคมทะลุเนื้อหนัง เลือดสดหลั่งริน！

สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ เซียวเฉวียนเจ็บปวดรวดร้าวปตามกล้ามเนื้อจนเกร็งไปทั้งตัว

เหวินคุนยืนอยู่ที่เดิม เขารอให้เซียวเฉวียนเอ่ยปากเรียกเขาว่า ‘อาจารย์’ ไม่ใช่ ‘อาจารย์ลุง’

แบบนี้เขาก็จะช่วยชีวิตอีกฝ่ายได้

แต่เซียวเฉวียนกัดฟันแน่น อย่าว่าแต่จะช่วยชีวิตเลย ขนาดเสียง ‘หึ’ ก็ไม่มีเล็ดลอดออกมา

“ลำพังเจ้าจะฆ่าข้าได้เหรอ?”

เซียวเฉวียนแสยะยิ้มเย็นชา เขาเกือบถูกแขวนคอในคุก ตระกูลฉินไม่เคยมาช่วย เขาก็จนปัญญา

เขาโน้มน้าวให้นางไปจากที่นี่ นางเกิดจิตสังหารเสียอย่างนั้น

หรือว่าที่นางมาที่นี่ เดิมทีคิดจะฉวยโอกาสฆ่าเขา

โหดเหี้ยม！

โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว！

แต่ลำพังแค่เจ้า?

เซียวเฉวียนกุมดาบ ไม่มีทางทีจะถอย

บีบแม่ฉิน！

ในสายตาของชายหนุ่มร่างกำยำ ท่าทางของแม่ฉินเหมือนตัวตลก

“เจ้าฆ่าลูกชายของข้า เจ้าฆ่าข้า บัญชีของเจ้าและข้าในวันนี้หมดสิ้น”

เซียวเฉวียนจ้องเขม็งไปทางนางพร้อมกับกัดฟันกรอด ความเยือกเย็นในสายตาล้ำลึก ลึกจนแม่ฉินตะลึงงัน

เซียวเฉวียนข่มความเจ็บปวดในใจ ก่อนจะชิงดาบมา

เขาตวัดดาบปลายแหลมนั้น

แม่ฉินถอยหลังติดต่อกัน

“เซียวเฉวียน！เจ้าบังอาจ！”

เวลานี้ฉินเฟิงและคนอื่นต่างมาถึงกันแล้ว เมื่อเห็นเซียวเฉวียนยกดาบ ก็ลืมคำสั่งของผู้เป็นพ่อไปเสียสนิท เขายืนอยู่ข้างแม่ของเขาแล้วชักกระบี่จิงหงออกมา

ขวางดาบของเซียวเฉวียนไว้！

ปลายดาบห่างจากหน้าของแม่ฉินเพียงสามชุ่นเท่านั้น！

เยี่ยม！

เหวินคุนพยักหน้า เด็กคนนี้โหดเหี้ยมมาก

คนของเขาไม่เลวเลย！

องค์หญิงเพียงคนเดียว ทำตัวเป็นจุดศูนย์กลางเสียได้ ดูท่าทางของนางแล้ว นางจะต้องกลายเป็นนายที่หยิ่งยโสในอนาคตแน่นอน

“ลูกรัก! ฆ่าเขาซะ!”

แม่ฉินคลี่ยิ้มบาง ๆ เหมือนเซียวเฉวียนก่อความวุ่นวาย นางเหมือนดีใจ “เจ้าเผาจวนว่าการชั้นใน ไม่ให้โอกาสรอดชีวิต ต้องฆ่าเขาเท่านั้น เรายังได้ความดีความชอบ ทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเขากับจวนฉินของเราให้สิ้นซาก！”

ทุกถ้อยคำล้วนคิดมาอย่างดีแล้ว

เซียวเฉวียนหนาวสะท้านอยู่ภายใน “เจ้ารู้ว่าข้าเผาจวนว่าการชั้นในได้อย่างไร?”

“เจ้ามั่นใจได้อย่างไรว่าเป็นข้า?”

“ไม่ใช่คนอื่น?”

แม่ฉินทำเช่นนี้มันต่างอะไรกับโจรที่ใส่ร้ายป้ายสีเซียวเฉวียนจนต้องเข้าคุกพวกนั้น?

“ก็เจ้าทำมันกับไปสารเลวนั้น”

แม่ฉินส่งเสียง ‘หึ’ ออกมา “มีแค่เจ้ายังรอดชีวิต เจ้าไม่ใช่คนร้ายแล้วเจ้าเป็นใคร！”