ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 240

ฉินซูโหรวมองเขาด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ น้ำตาหลั่งรินอย่างต่อเนื่อง นี่เป็นสิ่งที่พ่อควรพูดออกมาอย่างนั้นหรือ?

เซียวเฉวียนกลับไม่สนใจ “ตั้งแต่วันนี้ไปข้าจะทำอะไรข้างนอกไม่เกี่ยวกับเจ้า！”

“ถ้าเจ้าขวางทางข้า ！ทำให้ข้าวุ่นวาย！”

“ข้าจะไม่มีผู้หญิงอีกเลย！”

“.....” ฉินซูโหรวตื่นตระหนก เหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านทั่วร่างกายอย่างไรอย่างนั้น

เซียวเฉวียนกำลังขู่นางใช่ไหม?

“อีกเรื่อง เก็บความเหนือกว่าของจวนฉินกลับไปด้วย！บัดนี้ข้ายังเป็นนายท่านของจวนฉิน เพราะเห็นแก่หน้าของฉินปาฟาง ถ้าคนตระกูลฉินคิดฆ่าข้าอีก ข้าจะ....”

อะไรคือคิดฆ่าเขาอีกครั้ง?

ฉินซูโหรวไม่เข้าใจ หรือว่าท่านพี่ทำอะไรเขา?

“เจ้า....เป็นอย่างไรบ้าง?”

เซียวเฉวียนกัดฟัน ก่อนที่ฉินปาฟางจะตายจู่ ๆ ดวงตาที่แข็งกร้าวและร่างกายที่บิดเบี้ยวไปมาก็ปรากฏขึ้นมาตรงหน้าเขา

เขาไม่ตอบคำถามนี้ของฉินซูโหรว เขาข่มขู่อย่างไร้เยื้อใยจนหญิงสาวผู้นี้หวาดกลัว “ข้ามีธุระต้องทำ พวกเจ้าไม่แก้แค้นเพื่อฉินปาฟาง แต่ข้าอยากแก้แค้น！”

“พวกเจ้าไม่สนใจการตายของเหวินฮั่น แต่ข้าสน！”

“หนทางชีวิตการเป็นขุนนางของคนที่มาจากตระกูลยากจน ความสงบสุขของประชาราษฎร์ พวกเจ้าไม่สน แต่ข้าสน！”

เซียวเฉวียนขยับเข้าใกล้ฉินซูโหรว “ดังนั้นอย่ามองแต่เรื่องการรับเขยขององค์หญิง ข้าและอี้กุยจะสนิทกันอย่างไรนั้นไม่เกี่ยวกับเจ้า อย่าเอาคุณหนูของเจ้ามาสร้างความวุ่นวายให้สหายและพี่น้องของข้า”

“หากเจ้าสร้างความวุ่นวายให้ข้า ข้าจะกักขังเจ้าเสีย ข้าจะไม่ฆ่าเจ้าเช่นกัน แต่ข้าจะกักขังเจ้าให้อยู่แต่ในห้องเล็ก ๆ เพียงลำพัง มองเห็นแค่เดือนเห็นตะวันอย่างเพ้อฝันไปตลอดชีวิต”

คำพูดนี้หนักหน่วงเหมือนก้อนหิน บดขยี้ความเย่อหยิ่งของฉินซูโหรวไม่เหลือชิ้นดี！

ความเคียดแค้นในสายตาของเขาคือของจริง ไม่ได้ล้อเล่นสักนิด

เซียวเฉวียนมีกำลังมหาศาล บีบคางของนางจนปวดร้าวรานไปหมด

“ได้ยินไหม?” ทุกถ้อยคำของเซียวเฉวียนล้วนแฝงไปด้วยความเคยดแค้นชิงชัง

“....”

“พูดสิ！ ฉินซูโรว เจ้าได้ยินชัดแล้วใช่ไหม?”

เซียวเฉวียนตะคอก ตะคอกเสียงดังจนทำให้อวัยวะภายในของฉินซูโหรวเต็มไปด้วยไอเย็น

เซียวเฉวียนเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ได้ ช่างน่าแปลกใจยิ่งนัก...

สองสามวันนี้เขาเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

“ชัด...แล้ว”

ฉินซูโหรวกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เซียวเฉวียนแสดงท่าทีอยากให้นางอยู่ห่างเขาสักหมื่นลี้อย่างไรอย่างนั้น “กลับจวนฉินของเจ้าไปเสีย！”

นางปวดคางจากการถูกบีบ แต่ต่อให้เจ็บแค่ไหนก็ไม่สู้หัวใจที่เจ็บปวด

ฉินซูโหรวตัวสั่นเทิ้ม ก่อนจะแข็งใจพูดว่า “เจ้ามีความทะเยอทะยานแค่ไหน ข้าไม่สน แต่เจ้าสร้างความละอายใจให้ข้า เจ้าทำถูกแล้วอย่างนั้นหรือ?”

เซียวเฉวียนดูแคลนอย่างยิ่ง เถียงไม่ได้ก็เลยจะเรียกร้องความเห็นอกเห็นใจอย่างนั้นสิ?

“ถ้าเจ้าเห็นว่าข้าคือสามีคนหนึ่ง ข้าจะไม่สนใจนางสนมหรือองค์หญิงอะไรนั้นอีก ว่าแต่เจ้าเห็นข้าเป็นสามีของเจ้าหรือไหม?”

ประโยคนี้ ฉินซูโหรวหยุดชะงัก ไร้คำตอบ

เซียวเฉวียนหันหลังให้นาง เหลือไว้แค่แผ่นหลังที่ไร้เยื้อใยให้นาง “วันส่งท้ายปีเก่า จวนฉินของพวกเจ้าและข้าไร้วาสนาต่อกันอีก”

เสียง ‘ปัง’ ดังขึ้น เซียวเฉวียนปิดประตู

ด้านนอก ฉินซูโหรวอึ้งงันไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันหน้าไป “หงอวี้！”

“เจ้าค่ะ นายหญิง”

หญิงสาวร่างสูงคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น ฉินซูโหรวเช็ดน้ำตาที่อาบแก้ม ก่อนฝืนใจพูดว่า “ไปสืบมาให้ข้าว่าท่านพี่ทำสิ่งในในคืนส่งท้ายปี อีกเรื่อง ไปสืบมาว่าช่วงนี้เขาไปมาหาสู่กับใครบ้าง”

หงอวี้คือผู้อารักขาหญิงคนแรกของต้าเว่ย ติดตามฉินซูโหรวมานานหลายปีแล้ว

เนื่องจากฉินซูโหรวจะอยู่ในห้องนอนส่วนตัวเสียส่วนใหญ่ ไม่ได้รับอันตราย ดังนั้นหงอวี้จึงไม่เคยปรากฏตัว

หงอวี้พยักหน้า แม้ว่านางจะเป็นผู้อารักขาหญิง แต่กลับไม่ได้อ่อนแอเลยสักนิด “เจ้าค่ะ นายหญิง”

ทันทีที่หงอวี้ลับตาไป ฉินซูโหรวก็กำมือแน่น คืนส่งท้ายปี มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

คืนนั้น ท่านพี่และน้องสามบอกว่าจะไปรับเซียวเฉวียนกลับมา ผลปรากฎว่าทั้งสามคนไม่มีใครเข้าร่วมงานเฉลิมฉลองของราชสำนักสักคนเดียว

หลังจากคืนส่งท้ายปี ท่านพี่เงียบยิ่งกว่าเดิม

แต่เมื่อน้องสามเห็นนาง เขาพยายามหลบเลี่ยง กลัวว่านางจะถามบางอย่าง

นัยน์ตาของฉินซูโหรวเคร่งขรึมลง นางลูบท้องก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปยังทิศทางของจวนฉิน หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าวนางก็หันกลับมามองปราดหนึ่ง พบว่าประตูด้านข้างของศาลาคุนหวู่ยังคงปิดสนิท

นัยน์ตาของนางนิ่งสงบ กัดฟัน ก่อนจะสาวเท้าก้าวจากไป

เมืองหลวง นอกประตูเมือง

ผู้คนกว่าสี่สิบคนพากันล้มตายมาสามวันแล้ว

ต้นฤดูใบไม้ผลิที่มีอากาศหนาว ต้นฤดูใบไม้ผลิของต้าเว่ยยังคงหนาวถึงขั้วกระดูก

ชายคนหนึ่งทอดมองไปยังหัวประตูเมืองที่ไม่ได้ออกไปนานมากแล้ว