ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 241

“เข้าใจแล้ว”

เซียวเฉวียนเข้าใจคำพูดของจักรพรรดิตั้งแต่ที่เขาพูดออกมาครั้งแรก

เพียงแต่เซียวเฉวียนคาดไม่ถึงว่าจักรพรรดิจะจริงจัง ทั้งยังให้หลี่มู่จับตาดูเขาอีก

ความหมายมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว ถ้าเจ้าก่อความวุ่นวาย ให้นึกถึงคนของกองราชองครักษ์ดี ๆ

อยู่ใกล้กษัตริย์ก็เหมือนอยู่ใกล้เสือ จักรพรรดิองค์นี้ขี้อวดฉลาดจะตายไป ！หลี่มู่เป็นคนของเหวินเจี้ยวหยู้ หลี่มู่คนสำคัญในใจของเซียวเฉวียน ดังนั้นจักรพรรดิจึงไม่รับสั่งให้คนใกล้ตัวไปดูแลเขา แต่กลับรับสั่งหลี่มู่แทน

เวลานี้ เซียวเฉวียนก็พลันนึกถึงอาจารย์ที่ไว้ใจไม่ได้มากกว่าตัวเองเสียอีก

ถ้าตาเฒ่าปีศาจกวียังอยู่ เขาต้องคอยหนุนหลังตนแน่นอน ！อย่าว่าแต่จักรพรรดิเลย สวรรค์ก็ไม่เข้าข้างเขา！

แต่เหวินคุนที่ไม่รู้ไปเอ้อระเหยลอยชายที่ไหนก็ดันหายตัวไปไม่เห็นแม้แต่เงา！

เซียวเฉวียนไม่ได้โต้แย้งหลี่มู่ แค่พยักหน้าเป็นสัญญาณว่า ‘เจ้าวางใจเถอะ ข้าเชื่อเจ้า ข้าจะวางมือแน่นอน’

ปากก็พูดรับปากไปอย่างนั้น ความจริงแล้วเขาไม่มีวันปล่อยเว่ยชิงไป

เซียวเฉวียนให้ความร่วมมือเช่นนี้ หลี่มู่กลับเกิดความสงสัย “จริงเหรอ? เจ้ารับปากข้า คิดดีแล้วใช่ไหม?”

เซียวเฉวียนพยักหน้า เชื่อฟังอย่างเงียบ ๆ

“มันก้ต้องเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว！” หลี่มู่ตบหน้าขาหนึ่งครั้งด้วยความดีใจ จากนั้นก็ทอดถอนใจอีกครั้ง “ข้ารู้การจากไปของพวกเขา เขาคงลำบากน่าดู ข้าเคยไม่ใช่.... แต่กิจการจะต้องค่อยเป็นค่อยไป หากรีบร้อนอาจจะทำร้ายตัวเองได้”

หลี่มู่เลื่อนขั้นจากผู้อารักขาขึ้นมาเป็นขุนนาง ตอนนั้นเขาต้องมีคุณสมบัติโดดเด่น เป็นชายหนุ่มที่กล้าหาญและหัวรุนแรงแน่นอน

บัดนี้เขาอยู่ในราชสำนักมาหลายปีแล้ว ความสามารถของเขาก็ถูกบดบังขนราบไปหมดแล้ว เพื่อรักษาผลประโยชน์ของผู้อารักขากลุ่มนี้ไว้ เขาก็เหมือนเหยียบย้ำอยู่บนน้ำแข็งแผ่นบาง เซียวเฉวียนคือคนยุคใหม่ที่เข้าใจถึงความลำบากของเขา

อย่าว่าแต่ยุคโบราณเลย ต่อให้เป็นยุคปัจจุบัน ไม่ว่าตำแหน่งไหนก็ล้วนแต่ได้รับความทรมานกันทั้งนั้น สังคมมักจะขัดเกลาจนกระทั่งเจ้าปรับตัวเข้ากับวงการนี้ได้

ถ้าปรับตัวไม่ได้ ก็ทำได้แค่คัดออก

ดั่งคลื่นใหญ่ซัดสาดผืนทราย หลี่มู่ยังยืนหยัดอยู่ในราชสำนัก ย่อมมีจิตใจที่มั่นคงอย่างไม่ต้องสงสัย

หลี่มู่ชำเลืองมองอี้กุยและโย่วควนปราดหนึ่ง ก่อนจะลากเวียวเฉวียนเข้ามาในมุม ยัดขวดยาขนาดเล็กใบหนึ่งให้เขา

“นี่คืออะไร?” ขวดยาขนาดเล็กนี้ทำมาจากวัสดุเงิน ฝีมือละเมียดละไม มีการแกะสลักไว้บนขวดด้วย มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นสิ่งของจากเชื้อพระวงศ์

“เจ้าเพิ่งจะเผยรากเหง้าการฝึกตน กลิ่นอายยังไม่คงที่ ยาขวดนี้มีค่ายิ่งนัก หาซื้อข้างนอกไม่ได้ แต่ช่วยทำให้กลิ่นอายของเจ้าคงที่ได้

“ใครให้มา?”

มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นสิ่งของของจักรพรรดิ

“ของข้าสิ” หลี่ฒู่กลับไม่พูดความจริง เซียวเฉวียนเล่นขวดใบนี้อยู่ในมือ แม้ว่าจักรพรรดิจะปรามเขาแต่ก็ยังไม่วายเป็นห่วงเขาในเวลาเดียวกัน

จักรพรรดิเหมือนผู้อาวุโสของเขา ตบหน้าเขาฉาดหนึ่งแล้ว ก็ค่อยยื่นลูกอมให้เขา

“เจ้าฆ่าแขกแห่งยุทธภพไปถึงสี่สิบคน ชื่อเสียงเลื่องลือ ฝ่าบาททรงพระราชทานรางวัลเป็นเงินตราก้อนหนึ่ง ยกระดับกองราชองครักษของเราไปอีกขั้น”

ในตอนที่หลี่มู่พูดประโยคนี้ สีหน้าของเขาดูระแวงและสังเกตท่าทีของเขาตลอด

“อื้อ ขอบพระทัยฝ่าบาท”

เซียวเฉวียนคลี่ยิ้มอย่างสบายใจ หลี่มู่ก็พยักหน้าอย่างวางใจ ดูท่าเซียวเฉวียนจะเชื่อฟังจักรพรรดิจริง ๆ

“เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าจะไปรับเอกสารอนุมัติจากกองราชองครักษ์ละกัน”

“ดี”

“ต้องมานะ”

“รู้แล้ว”

“อย่าหาเรื่องใส่ตัวล่ะ”

“รู้แล้ว”

เซียวเฉวียนตบหน้าอกเป็นสัญญาณว่า เจ้ามั่นใจได้เลย

โตแล้วจะทำอะไรก็ได้ หลี่มู่ทำสำเร็จแล้ว จักรพรรดิกล่าวไว้ เซียวเฉวียนมีนิสัยดื้อรั้น ไม่ฟังใคร

บัดนี้เจ้าเด็กเหลือขอคนนี้เชื่อฟังเขา หลี่มู่โล่งใจ แสดงความเมตตา “อย่าลืมกินยาล่ะ”

“ไม่มีปัญหา”

เซียวเฉวียนเด็ดเดี่ยวมาก ท่าทางบ่งบอกว่าข้ารักษาสัญญาอยู่แล้ว ในที่สุดหลี่มู่ก็วางใจ เขามีเรื่องต้องไปจัดการอีก จึงกล่าวลาอี้กุย และจากไป

ทันทีที่หลี่มู่จากไป เซียวเฉวียนก็โยนขวดยากนั้นลงในโอ่งน้ำ

“ท่านปู่น้อย！”

อี้กุยขวางเขาไม่ทันเสียแล้ว เซียวเฉวียนทำทุกอย่างรวดเร็วมาก