ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 242

คนคนหนึ่งที่มีจิตมืดหม่น หากมีแสดงอาทิตย์สาดส่องลงมาแล้วละก็ เช่นนั้นก็จะสูญเสียพละกำลังไป

เว่ยชิงได้รับการศึกษาของสมัยโบราณ ไม่ว่าจะใจจืดใจดำมากเช่นไร แต่ก็ยังคงมีหลักการนิดน้อยอยู่ดีเหมือนกัน ไม่คล้ายกับเซียวเฉวียนที่ไม่มีเลยแม้แต่เส้นที่ขีดเอาไว้

ศัตรูยิ่งไม่มีศีลธรรมมากเท่าไหร่ เซียวเฉวียนก็จะยิ่งไม่มีศีลธรรมมากเช่นนั้น

เว่ยชิงชาติกำเนิดสูงส่ง ราศีทั่วทั้งร่างล้วนเป็นสุภาพบุรุษผู้รากมากดี ในเมื่อเขาตกปากรับคำกับฮ่องเต้แล้วว่าจะไม่ลงมือต่อเซียวเฉวียน เช่นนั้นในที่แจ้งก็จะไม่ทำอะไรต่อเซียวเฉวียนอีกแล้วอย่างแน่นอน

โย่วควนที่อยู่ในที่แจ้งจะปลอดภัยแน่นอน

ยิ่งเป็นสถานที่ที่แสงสว่างจ้างมากเท่าใด โย่วควนก็ยิ่งจะปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้น ดังนั้นการเริ่มเล่นละครใหม่อีกครั้งนั้น สำหรับโย่วควนแล้วกลับไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรเลย

แต่กลับเซียวเฉวียนนั้นไม่เหมือนกันแล้ว เขาไม่ใช่สุภาพบุรุษ เรื่องการตกปากรับคำของฮ่องเต้นั้น ปากบอกโอเคไปก็พอแล้ว ทว่าในใจล้วนไม่ได้ตอบตกลงด้วย

ดังนั้นแล้ว หากเซียวเฉวียนเป็นศัตรูของโย่วควนแล้วละก็ โย่วควนจะตกอยู่ในอันตรายแล้ว

ใบหน้าอันหล่อเหลาหม่นหมองของโย่วควนมีการเปลี่ยนแปลงบางเบาหนึ่งสาย

เขามองการเตือนผ่านใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของเซียวเฉวียนออกว่าเขากำลังเตือนโย่วควนอยู่ หากคิดจะรักษาชีวิตเอาไว้จริง ๆ แล้วละก็ ทำได้เพียงแค่ภักดีต่อเซียวเฉวียนอย่างหมดหัวใจเท่านั้น เซียวเฉวียนไม่ใช่สุภาพบุรุษ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ให้แก่โย่วควนในวันนี้นั้น เขาสามารถรู้สึกเสียใจในภายหลังต่อท่าทีของโย่วควนได้ตลอดเวลา

บ่อน้ำฮั่น นอกเมืองที่ห่างไกลจากเมืองหลวง

สุรเสียงแตกละเอียดตกกระทบพื้นดังลั่นขึ้นมาหนึ่งเสียง ภูเขาถูกคนฉีกราวกับรอยยิ้มในชั่วพริบตา ภูเขาแตกแยกออกจากกันแล้ว ถูกฉีกออกเป็นรูใหญ่ ศิลาบนเขากลิ้งลงมา ตกสู่บ่อน้ำฮั่นเสียงดัง "ตึงตัง" หยาดน้ำกระเซ็นสูงสี่ห้าเมตร

ไม่นานหลังจากนั้น บ่อน้ำฮั่นที่แต่เดิมเต็มไปด้วยน้ำกลับถูกโคลนศิลาภูเขาทับถมจนเต็ม นับแต่นี้ต่อไป บ่อน้ำฮั่นก็จะหายไปจากโลกนี้แล้ว

บนโลกใบนี้ไม่มีใครที่จะเหมือนกันเซียวเฉวียนอีกแล้วด้วยเช่นเดียวกัน ที่จะสามารถมีรากเหง้าการฝึกตนได้

"ดี! ดี! ดี!"

เหวินคุนเก็บมือที่เต็มไปด้วยพลังกำลังกลับ การเคลื่อนไหวอันสั่นสะท้านใต้ล้าเมื่อครู่นี้นั้น เป็นเขาเองที่เป็นผู้ลงมือ

"เหตุใดท่านจึงต้องทำถึงขนาดนี้?"

คนผู้หนึ่งทางด้านข้างเหวินคุนกล่าวขึ้นมาอย่างไม่พอใจเล็กน้อย

บ่อน้ำฮั่นเป็นสถานที่ที่ดีอย่างหนึ่ง ยามต้าเว่ยสถาปนา บ่อน้ำฮั่นก็ยังอยู่

เป็นเหวินคุนที่ค้นพบสถานที่แห่งนี้

บ่อน้ำฮั่นเป็นสถานที่รักษาอาการบาดเจ็บแห่งหนึ่ง ในทุกครั้งที่เหวินคุนได้รับบาดเจ็บมักจะมาแช่ที่นี่อยู่เป็นประจำ

มันยังสามารถช่วยเหลือเซียวเฉวียนผู้ที่ไม่มีรากเหง้าการฝึกตนให้มีรากเหง้าการฝึกตนได้อีกด้วย

ทั้งก็สามารถสร้างรากเหง้าการฝึกตนอยู่แล้วด้วยเช่นเดียวกัน ทำให้เหวินคุนแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น

เหวินคุนคนตาขาวผู้หนึ่ง ศิษย์กลับมีรากเหง้าการฝึกตนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เจ้าบ่อน้ำฮั่นนี้ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเก็บเอาไว้อีกต่อไปแล้วเช่นกัน

ผู้อื่นคิดอยากที่จะใช้เล่า?

ไม่มีทางเสียหรอก!

เหวินคุนไม่มีทางให้ผู้อื่นมาค้นพบบ่อน้ำฮั่นนี้อย่างเด็ดขาด เขาจะต้องปกป้องลูกของตัวเอง!

กลยุทธ์ของเขานั้นก็รุนแรงเช่นนี้แหละ!

หากถูกคนอื่นทราบเข้าว่าบ่อน้ำฮั่นแห่งนี้สามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้ เช่นนั้นน้ำของบ่อน้ำฮั่นนั้นจะยังเป็นน้ำอยู่ที่ไหนกัน นี่คือบ่อเงินบ่อทองเลยเชียวนะ!

แต่บ่อเงินบ่อทองไม่ได้สำคัญไปกว่าศิษย์!

เขาจะไม่ยอมให้ใครเก่งไปกว่าศิษย์ของเขาอย่างเด็ดขาด!

"เฮ้อ!" คนผู้นั้นถอนหายใจหนัก ๆ ออกมาหนึ่งหน กำลังสบตามองบ่อน้ำฮั่นที่บัดนี้กลายเป็นพื้นที่ราบเป็นที่เรียบร้อยแล้วด้วยหัวใจที่เจ็บปวดอย่างถึงที่สุด "ท่านก็ยังคงไม่เคยเปลี่ยน ช่างน่าเสียดาย น่าเสียดายมากเกินไปแล้ว"

เหวินคุนยังคงเป็นคนประเภทที่ว่าสิ่งของนั่นของของข้าแม้จะหล่นลงแล้วก็ตาม แต่ก็จะไม่ยกมันให้กับเจ้าหรอกนะ!

คิดอยากจะหยิบหรือ?

แม้กระทั่งโอกาสที่จะหยิบก็ล้วนไม่มี!

อุปนิสัยต่ำช้านี้ ทั้งก็เหมือนกับเซียวเฉวียนศิษย์ผู้นั้นของเขาอย่างไม่ได้นัดหมายกัน ช่างเป็นอาจารย์ศิษย์ฟ้าลิขิตโดยแท้

"ท่านปกป้องรักษาบ่อน้ำฮั่นมาหลายปีแล้ว บัดนี้บ่อน้ำฮั่นไม่มีแล้ว ท่านเองก็ออกไปแล้วเช่นเดียวกัน ท่านจะยังมีสิ่งใดไม่พอใจอีก?" เหวินคุนไม่เข้าใจอย่างถึงที่สุด

"ไม่แล้ว แก่แล้ว ไม่ออกไปแล้ว ข้าอยู่ที่นี่จนคุ้นชินแล้ว"

คนผู้นั้นโบกมือไปมา เอามือไขว้หลัง ถอนหายใจเอือมระอา ประคองไม้เท้าเดินเข้าไปในเขาลึกอันเงียบเหงา

"เฒ่าหัวแข็ง!"

เหวินคุนส่งเสียงหึเย็นยะเยือกหนึ่งเสียง "ข้าจะไปเจียงหนานสักรอบ ท่านไม่ไปหรือ? ที่นั่นมีคนงามเยอะนะ! วสันต์ในเจียงหนาน จี้ไช่ [1] ป่ากำลังนุ่ม รสอร่อย!"

"ข้าสั่งการเจ้าไม่ได้แล้ว เจ้าเพลิดเพลินไปกับสามเดือนที่เหลือเถอะ"

สุรเสียงของคนผู้นั้นลุ่มลึกสงบนิ่ง ค่อย ๆ เดินทางห่างจากไปไกลมากขึ้น ลอยละล่องก้องกังวานอยู่ในพงไพร สุดท้ายก็ไม่ได้ยินอีกแล้ว

"เฒ่าหัวแข็ง! อย่างไรคนก็ต้องตายอยู่ดี! คำนี้มันทำให้ช้ำใจมากเกินไปแล้ว! สักวันท่านเองก็ต้องตายเช่นกันนั่นแหละ!"

เหวินคุนตะโกนโหวกเหวก เขาลึกทางฝั่งนั้นไม่มีเสียงตอบกลับ

เหวินคุนรออย่างสงบนิ่ง กำลังรออยู่

เป็นดังที่คาดการณ์เอาไว้ ในหุบเขาลึกลับมีสุรเสียงแฝงความรังเกียจดังออกมา "รีบไสหัวไป..."

"ไสหัวไป ๆ ..."

"ไสหัวไป ๆ ๆ ..."

เสียงสะท้อนตอบกลับมาดังกังวล โอ้ โกรธจริง ๆ ด้วยสินะ ทำให้คนผู้นี้บันดาลโทสะเข้าเสียแล้ว เหวินคุนกลับสะบัดชายเสื้ออย่างอารมณ์ดี เงยหน้ามองฟ้าหัวเราะยืดยาว "อย่าได้พบกันอีกเลย! ลาก่อน ๆ!"

พูดไปร่างของเหวินคุนก็ส่องแสงเป็นประกายทันที มลายหายไปในเขาลึก

เข้าสู่วสันต์ฤดู วสันต์ของต้าเว่ยคึกคักเป็นอย่างมาก ถนนทางฝนพรำชื้นแฉะ สีหญ้าแกว่งไกวมองใกล้ไกลกลับไม่มี

ต้นไม้แห้งกรังยามเหมันต์กลับมาเริ่มผลิบานอีกครั้ง สบตามองออกไป เขียวขจีสดชื่นเป็นอย่างมาก