ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 244

เจียงหูเค่อรีบออกจากหอปี๋เซิ่งทันที ขืนช้าเพียงก้าวเดียว เกรงว่าเซียวเฉวียนและคนอื่นอาจเห็นเขาเป็นเพียงสุนักตัวหนึ่งก็ได้

เขาถูกไป๋ฉีแทงหน้าอก มันเจ็บปวด เจ็บปวดร้าวรานไปทั้งหน้าอก

เขาเดินเตร่อยู่บนถนนยามราตรีของเมืองหลวง มือกุมหน้าอกห้ามเลือดอย่างสุดชีวิตและควบคุมลมหายใจ！

ร่างเงานี้โซซัดโซเซ กระทั่งมาหยุดอยู่หน้าสวนส่วนตัวหางหนึ่ง

ประตูหน้าสวนส่วนตัวปิดสนิท แต่ดูจากประตูที่แกะสลักอย่างงดงามแล้วก็พอมองออกว่าคนที่อยู่ภายในนั้นร่ำรวยเพียงใด

หลังจากเสียงเคาะประตูสั้น ๆ ดังขึ้น ก็มีสาวใช้คนหนึ่งเดินมาเปิดประตูให้เจียงหูเค่อ

“ท่านอ๋องอยู่ไหม?”

“อยู่ รีบเข้ามา”

สวนส่วนตัวแห่งนี้ไม่ได้ตั้งอยู่บนถนนสายสี่ แต่ตั้งอยู่ใกล้กับชานเมือง เป็นจุดแวะพักของเว่ยชิง ชื่อว่าสวนหรงหยวน

ตามหลักแล้ว ท่านอ๋องไม่ควรมีอสังหาริมทรัพย์อยู่ในเมืองหลวง แต่ตอนที่ซือชือยังมีชีวิตอยู่ เขารีดไถเงินอย่างบ้าคลั่ง สวนส่วนตัวสำหรับซือชือแล้ว ไม่นับว่ามากนัก

ตอนนี้เว่ยชิงได้รับมรดกตกทอดเป็นสวนส่วนตัวแห่งนี้ ยามเดินทางมาเมืองหลวงก็มักจะแวะพักที่แห่งนี้ จักรพรรดิทรงรู้จักที่นี่ดี แต่กลับไม่ทรงตรัสสิ่งใด และไม่ยึดคืนอีกด้วย

ผ่านไปสองวัน เมืองหลงก็เกิดเรื่องใหญ่ ห้องหนังสือชิงหยวนเปิดให้บริการแล้ว

องค์หญิงต้าถงแห่งหอจืออี้ เป็นหนึ่งในตัวแทนของปัญญาชนในยามนั้น ต้องการไปกล่าวปราศรัยที่ห้องหนังสือชิงหยวน

ลูกหลานตระกูลใหญ่หลายตระกูลเล็งเห็นโอกาสนี้ ต่างเตรียมตัวเข้าประจบประแจง เตรียมซื้อของขวัญถวายแด่องค์หญิง

เว่ยชิงถึงขั้นออกคำสั่งให้คนไปซื้ออัญมณีที่แพงที่สุดและใหม่ที่สุดที่หออู๋เตี่ยนกลับมา เลือกไปเลือกมา ในที่สุดก็เลือกชิ้นที่ดีที่สุดจนได้ เตรียมจะนำไปถวายแด่องค์หญิงพรุ่งนี้

แต่ความสนุกของหญิงสาว เว่ยชิงไม่อาจล่วงรู้ เขาไม่รู้ความโปรดปรานขององค์หญิง หลังจากเลือกมาตลอดทั้งคืน สุดท้ายกลับมาไม่ทันการ

เวลานี้เจียงหูเค่อมาถึงแล้ว

เขาคุกเข่าอยู่บนพื้น และเล่าที่มาที่ไปที่เกิดขึ้นในคืนนี้ให้เขาฟัง

หลังจากเว่ยชิงฟังจบ ก็ตกอยู่ในความเงียบไปพักใหญ่

เจียงหูเค่อกุมหน้าอก ไอติดต่อหลายครั้ง จนทำให้เว่ยชิงได้สติกลับมา และคลี่ยิ้มบาง ๆ “ไม่เป็นไร”

เจียงหูเค่อตื่นตกใจ ไม่เป็นไร? เขาทำภารกิจล้มเหลว จะไม่เป็นไรได้อย่างไร?

“ท่านอ๋อง！ท่านฆ่าข้าเถอะ ！ได้โปรดไว้ชีวิตครอบครัวของข้าด้วย！”

นิ้วมือเรียวยาวผุดผองของเว่ยชิงไล่เรียงไปตามปิ่นมุกอย่างอ่อนโยน เกิดเป็นเสียงกระทบของปิ่นมุกดัง กริ๊ง ๆ เสียงที่ไพเราะเสนาะหูนั้นได้ดังเข้ามาในหูของเขา “เขาบอกว่าเขาอยากได้รัฐไป๋ลู่ใช่ไหม?”

“ขอรับ” เจียงหูเค่อตัวสั่น

เรื่องที่เซียวเฉวียนแย่งองค์หญิงมา เว่ยชิงก็รู้

และนี่เป็นครั้งแรกที่เว่ยชิงรู้ว่ากะเพราะของเซียวเฉวียนใหญ่มหาศาล ถึงขั้นอยากได้รัฐไป๋ลู่!

มือของเว่ยชิงบีบปิ่นมุกในมือแน่น ราวกับว่ามันเป็นร่างของเซียวเฉวียน แค่ออกแรงเพียงนิดเดียว เซียวเฉวียนก็กระดูกหักแล้ว

“บ้าระห่ำ！”

“อวดดี！”

เว่ยชิงโบนปิ่นมุกลงพื้น เสียง ‘เพล้ง’ ดังขึ้น ปิ่นหยกแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

“ท่านอ๋องทรงระงับความโกรธด้วย！”

สาวใช้ที่อยู่ในนั้นต่างทยอยกันคุกเข่า ไม่กล้าเงยหน้า

ระงับความโกรธ?

เขาจะระงับความโกรธได้อย่างไร?

เว่ยชิงคิดมาตลอดว่าเซียวเฉวียนมีความทะเยอทะยาน คนผู้นี้อุทิศตนเพื่อบ้านเมือง เป็นบุคคลที่มีความสามารถคนหนึ่ง แต่เว่ยชิงกลับคิดไม่ถึงว่าคนผู้ยี้จะฆ่าพ่อแม่ของเขา！

ตอนนี้เขายังอยากได้รัฐไป๋ลู่！

รัฐไป๋ลู่ไม่ใช่อาณาเขตเล็ก ๆ ！ไม่ใช่ของคนคนเดียว！ไม่ใช่ของกองกำลังใดกองกำลังหนึ่ง！

แต่เป็นอาณาจักรที่จักรพรรดิพระราชทานให้เขา！

นี่คือที่ดินที่มั่นคง！

นี่คือลมหายใจของเขา เป็นกิจการพื้นฐานของรุ่นสู่รุ่น！

เซียวเฉวียนอยากได้รัฐไป๋ลู่เช่นนั้นหรือ?

เขาชักจะโลภเกินไปแล้ว！

คนหนึ่งก็ขุนนางที่เพิ่งเลื่อนขั้นมาขั้นห้า อีกคนก็ขุนนางน้อยที่มีคุณสมบัติเข้ามารับราชการ ช่างไร้ยางอายสิ้นดี อยากยึดที่ดินที่จักรพรรดิพระราชทานให้กับท่านอ๋อง！

มันต่างอะไรกับกบฏ?

มันต่างอะไรกับการแสวงหาความเป็นใหญ่?