ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 250

เซียวเฉวียนไม่อยากสู้กับเขาจริงๆ สู้รบกับคนจะมีอะไรใหม่ๆ เกิดขึ้นหรือไหมนี่?

เขาอยากดูตราประทับเหวินอิ้น!

อยากรู้ว่าเหวินอิ้นมีอนุภาพขนาดไหน!

แต่เถาจี๋คนนี้ดันมาก่อกวนสร้างปัญหา!

ผู้รู้หนังสือในราชวงศ์ต้าเว่ยฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก ถึงพวกเขาจะเทียบพวกนักพเนจรไม่ได้ ทั้งไม่ต้องพูดถึงพวกผู้อารักขา แต่พวกเขาก็พอมีฝีมืออยู่ไม่เบา

อาวุธร้ายแรงของเถาจี๋ก็คือพัดในมือของเขา

พัดหวือตรงมาหาเขา เซียวเฉวียนหลบออก แต่พัดก็หมุนวนกลับมา กีดแขนของเขาแตก

เซียวเฉวียนผู้เคยได้รับความเจ็บปวดลึกถึงกระดูก บาดแผลแค่นี้ถือว่าเป็นรอยขีดข่วนเท่านั้น

แต่เถาจี๋พออกพอใจมาก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นบูดเปรี้ยวของผู้รู้หนังสือทางตอนใต้ของแม่น้ำแยงซี เขาอายุสามสิบกว่า แก่กว่าเซียวเฉวียนมากกว่าสิบปี ยามพูดก็มีสำเนียงผู้ใหญ่สั่งสอนเด็ก "เด็กโง่ ลบหลู่ผู้ใหญ่ ต้องมีค่าตอบแทนให้ชดใช้เสมอ!”

"ยิง!"

เถาจี๋ออกคำสั่ง และจู่ๆ สวิตช์พัดมือก็เปิดออก เข็มพิษก็ยิงออกมา!

เข็มพิษแปดเล่มส่งเสียงหวือหวา โอ้ การกระทำของเถาจี๋เหมือนกับเจ้าเม่นยิงหนามของมันออกมา มันดูน่าสนใจมาก

เล่นอาวุธลับในต้าเว่ย จะมีประโยชน์อะไร?

หากดาบพุ่งตรงมาที่คุณ แม้มือที่ยิงหนามก็จะโดนตัดขาด!

อย่างว่า หลี่มู่ชักดาบไท่อาออกมาและเบนเข็มพิษทั้งหมดออกไป!

“เฟี้ยว!” เข็มพิษปักเข้าไปในเสาไม้ ฝูงชนผิดหวังเล็กน้อย เถาจี๋แค่เล่นลวดลายใช่ไหม? ดูดีแต่ไร้ประโยชน์!

”หลี่มู่!” เถาจี๋ส่งสายตาเย็นชา เมื่อกี้เขายิงเข็มออกมา ทำลายดวงตาของเซียวเฉวียนได้อย่างสบาย! แต่หลี่มู่ดันโผล่ออกมา!

”หลี่มู่!”

เซียวเฉวียนก็ตะโกนเช่นกัน เขาไม่คิดว่าหลี่มู่จะยุ่งเรื่องนี้ไม่ยอมเลิก!

หลี่มู่ไม่ได้มองเซียวเฉวียน ถือดาบไท่อาทำความเคารพต่อเถาจี๋ "ใต้เท้าเถา วันนี้เซียวเฉวียนล่วงเกินท่าน เขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของผู้น้อย ผู้น้อยได้ละเลยหน้าที่ในระเบียบวินัย หลี่มู่เต็มใจที่จะรับผิดแทน!”

คนโบราณมีความรับผิดชอบสูงขนาดนั้นเลยเหรอ?

วันนี้เซียวเฉวียนทะเลาะวิวาทกับเว่ยชิง ก็ตั้งใจที่จะวิวาทถึงชีวิตอยู่แล้ว ถึงอย่างไรมันก็ต้องเกิดขึ้นสักวันหนึ่ง

แต่แล้วหลี่มู่ก็มาขัดขวางไม่ลดละ เถาจี๋ก็ออกมาร่วมสนุกด้วย

เซียวเฉวียนจ้องมองที่ตราประทับเหวินอิ้นสีแดงๆ หากตราประทับอันหนึ่งมีอนุภาพมากมายขนาดนั้น ก็เหมือนห่วงที่แน่นหนาบนตัวซุนหงอคง ซึ่งควบคุมคนได้ทุกเมื่อ

เซียวเฉวียนถูกควบคุมไม่ได้

”เจ้าจะรับโทษแทนเหรอ? ก็ไม่ใช่ไม่ได้ ถ้าอย่างนั้น...... เจ้าคุกเข่าลงซะ!”

ดวงตาของเถาจี๋เป็นประกาย ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ในฐานะเจ้าหน้าที่ระดับสูง เขายอมให้หลี่มู่คุกเข่าต่อเขาได้

ในฐานะผู้ร่ำรวยมีอำนาจ เขาสามารถยอมให้ไพร่คุนหลุนคุกเข่าต่อเขาได้เช่นกัน

ใต้เข่าลูกผู้ชายมีทองคำ เพียงคุกเข่าลงต่อท้องฟ้าและบุพการี!

ยิ่งไปกว่านั้นหลี่มู่ในขณะนี้

เขายังเป็นข้าราชสำนักที่จริงแท้แน่นอน มีชาวบ้านมากมายจับตามอง ให้เขาคุกเข่าลง ย่อมอดสูยิ่งกว่าฆ่าเขาเสียอีก!

”บังอาจ!” เซียวเฉวียนห้ามเขาและมองเถาจี๋ด้วยสายตาอาจหาญ “คุณกล้าเหรอ?”

“ใต้เท้าเซียว รอให้ท่านมาถึงตำแหน่งอย่างของข้าแล้ว ท่านจึงจะมีสิทธิ์มาถามคำถามนี้กับข้าได้”

เถาจี๋ยิ้มสบายๆ ดังคำพังเพยกล่าว ตำแหน่งข้าราชการสูงกว่าระดับหนึ่งก็อัดคนตายได้

เถาจี๋อาศัยสถานะเจ้าหน้าที่ระดับสาม เปลี่ยนกติกา ไม่ให้ผู้อารักขาลงมือ แต่เขาสู้ด้วยตัวเอง เขาไม่ใช่รังแก เซียวเฉวียนที่ไม่เคยฝึกศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็กหรือ?

”เขาก็เป็นเจ้าหน้าที่ของราชสำนัก! เป็นผู้อารักขาของเหวินฮั่น! คุณมีสิทธิ์อะไรมาให้เขาคุกเข่า?”

เซียวเฉวียนขวางหลี่มู่ไว้ข้างหลังเขา นี่เป็นเรื่องของเขา เขาจัดการเองได้! ไม่จำเป็นต้องให้หลี่มู่มาคร่ำครวญ คุกเข่าขอความเมตตาต่อบุคคลเช่นนี้!

“ใต้เท้าเซียว มีความมุ่งมั่นสูงยิ่งนัก การกระทำผิดลบหลู่ชั้นผู้ใหญ่เมื่อสักครู่ ทำไมไม่เห็นท่านพิจารณาแทนหลี่มู่บ้าง?” เถาจี๋เอามือโบกพัด พูดอย่างเย็นชา “ลูกผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น! หลี่มู่ เจ้าคุกเข่าลงและคำนับ ข้าจะได้ยกโทษให้เซียวเฉวียนที่ไม่เคารพข้า!”