ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 274

เซียวเฉวียนนวดนัยน์ตา นี่ใช่เขาเหนื่อยเกินไปจนมองเห็นภาพหลอนหรือไม่?

“ขลุก”

“ขลุก”

พู่กันนั้นเคลื่อนไหวเล็กน้อย กระแทกกับตัวโต๊ะ

นิ้วของเซียวเฉวียนถูกมันยกขึ้นมาทั้งหมด!

เฮ้ย!

ผีหลอก!

เซียวเฉวียนตกใจจนสะบัดพู่กันขนทิ้งลงกับพื้น!

ครั้นพู่กันตกสู่พื้น มันก็ไม่ขยับอีกแล้ว!

เซียวเฉวียนเคยเห็นพู่กันโบราณหลากหลายรูปแบบมาจากพิพิธภัณฑ์ ทว่าพู่กันนี้ก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกับพู่กันโบราณพวกนั้น แล้วเหตุใดมันจึงสามารถขยับเองได้ด้วยล่ะ?

ท่ามกลางแสงเทียนอันมืดสลัวนั้น เซียวเฉวียนขนลุกซู่ นี่มัน...

เขามองไปยังพู่กันด้ามนั้นที่ไม่ขยับเขยื้อนบนพื้น เขายังต้องเขียนชื่อต่อ ยังต้องเก็บพู่กันนี้ขึ้นมา!

เพื่อจะออกไปให้ได้โดยเร็ว เซียวเฉวียนก็คว้าหยิบพู่กันพังๆ นี้ขึ้นมาจากนั้นก็ฉึ่บๆๆ เขียนชื่อของโจโฉต่อ

โจโฉ

โจโฉ...

โจโฉ!

ด้านหนึ่งเขียนไป คำกลอนของโจโฉในจีนโบราณก็ทะลักเข้ามาในสมองของเซียวเฉวียน!

พลังปราณขุมหนึ่ง หมุนวนอยู่ในทรวงอกของเซียวเฉวียนไม่สลายไป!

พู่กัน!

ขยับอีกครั้งแล้ว!

เซียวเฉวียนกัดฟัน ต่อให้เจ้าขยับอีกแล้วไง! ข้าก็จะใช้เจ้า!

กลอนของโจโฉ แล่นผ่านสมองของเขาไปทีละรอบๆ เซียวเฉวียนร่ายกลอน

“ลมสารทพัดสะท้าน มหาคลื่นซัดโหม

อาทิตย์และจันทร์คล้ายปรากฏโฉม

ดวงดาวดารดาษคล้ายแฝงอยู่ภายใน

ในโอกาสมงคลเช่นนี้ ขอใช้กลอนแทนปณิธานนิรันดร์”

บนหน้ากระดาษ ทั้งหมดมีแต่คำว่าโจโฉ

โจโฉ!

โจโฉ!

ลมปราณขุมนั้นในอกยิ่งมาก็ยิ่งอัดแน่นเข้า พู่กันเองก็ขยับเคลื่อนอย่างบ้าคลั่ง เซียวเฉวียนกลับกุมมันเอาไว้แน่น!

อักษรก็เขียนได้โยกโย้เต็มที!

และโดยช้าๆ เซียวเฉวียนก็ค่อยๆ เสียความควบคุมพู่กันนั้นไป ตัวอักษรก็เริ่มหวัดอย่างโอหังบ้าคลั่ง!

“พรวด!”

เลือดสดๆ คาวหวานคำหนึ่งทะลักขึ้นมาจากหน้าอกของเซียวเฉวียน ทะลวงผ่านคอหอยของเขา!

เลือดสดๆ สีแดงฉานนั้นสาดลงบนกระดาษสีขาว ไม่ต่างจากดอกเหมยที่ลอยปลิวปลิวสยายในวันฤดูหนาว

ตัวพู่กันเองก็เปื้อนโลหิตที่เซียวเฉวียนพ่นเข้าใส่

หากว่ามันสามารถพูดได้ แน่นอนคงเป็นคำว่า ชิ น่ารังเกียจ

เซียวเฉวียนกลับรังเกียจยิ่งกว่า เดิมทีพู่กันนี้ทั้งเก่าทั้งผุพัง ยิ่งเปื้อนเลือดของเขา ยิ่งโสโครก!

เซียวเฉวียนไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่ตนเองกระอักโลหิต อาจจะเป็นเพราะเพิ่งมีรากจิตอักษร ครั้นท่องบทกลอน ลมปราณก็เลยไม่นิ่ง

หลังจากเขากลืนยาลงไปเม็ดหนึ่งแล้ว เขาก็หยิบพู่กันขึ้นมาเช็ดกับเสื้ออย่างไร้เรี่ยวแรง พู่กันที่เปื้อนเลือดเหนียวปานนี้ เขาจะกำไว้ได้อย่างไร?

เขาเช็ดๆ สีเสื้อผ้าบนตัวนั้นเป็นสีอ่อน ใช้เช็ดพู่กันก็ย่อมเปื้อนเสื้อผ้าสกปรก

ผลสุดท้าย เสื้อผ้าดันสะอาด

และเลือดที่อยู่บนพู่กันเมื่อครู่ ก็หายไปแล้ว

เซียวเฉวียนตะลึง เขาออกแรงเช็ดๆ ก็ยังไม่มีรอยเลือดใด

แม่งเจ้า!

พู่กันนี้มันมีระบบทำความสะอาดตัวเองอัตโนมัติด้วยหรือนี่?

เพื่อทดลอง เซียวเฉวียนจึงเช็ดเลือดที่มุมปากนำมาป้ายไว้บนพู่กัน

เม็ดเลือดสีแดงสดนั้นเพิ่งจะสัมผัสถึงพู่กัน ยังไม่ทันที่เม็ดเลือดจะร่วงหล่น มันก็ถูกพู่กันนี้ดูดซับไปแล้ว

และในเวลาเดียวกัน สีดำที่อยู่บนตัวพู่กันก็ไม่ได้ดำขนาดนั้นแล้ว

และโดยรางๆ นั้นเขามองเห็นหมึกสีแดงจุดหนึ่งได้

พู่กันนี้ เดิมทีมันคือสีแดงใช่ไหม?

แต่ต้องดื่มกินเลือดถึงจะเปลี่ยนเป็นสีแดงแบบนั้นได้?

“งานอดิเรกของแกมันเหนือคาดไปแล้วกระมัง” เซียวเฉวียนไม่พอใจเล็กน้อย เขาหยิบพู่กันมาเคาะลงบนโต๊ะ “ดื่มเลือดของข้าเจ้าจึงจะแดงได้ ทำไมเจ้าไม่ลอยขึ้นสวรรค์ไปเลยล่ะ?”

“ในฐานะพู่กันด้ามหนึ่ง เจ้าสามารถกระทำเรื่องเช่นมนุษย์หน่อยได้หรือไม่?”

“เจ้าดื่มน้ำไม่ได้หรือไง?”

เซียวเฉวียนรู้สึกได้อยู่ลางเลาว่าพู่กันนี้ไม่ใช่ของธรรมดา

พู่กันของบัณฑิต ดื่มหมึก

มันดื่มเลือด

พู่กันกระหายเลือด คล้ายกระบี่ที่กระหายโลหิต

เซียวเฉวียนตื่นเต้นคึกคัก!

อาวุธ!

มันคืออาวุธ!

มือของเซียวเฉวียนค่อยๆ ยื่นไปหามัน ขอร้อง แสดงความรู้สึกมาสักอย่างเถอะ