ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 275

ศิษย์พี่อะไรนะ?

เว่ยชิงตะลึงจนยังไม่ทันมีปฏิกิริยา

“เรื่องที่อาจารย์รับเซียวเฉวียนเป็นศิษย์ เจ้าไม่รู้หรือไร?” เหวินคุนหนีบหมูผัดผักกาดขึ้นมาหนึ่งชิ้น กร้วมๆๆ “เขาเข้ามาสำนักก่อน เจ้าย่อมเป็นศิษย์น้อง”

เซียวเฉวียนยังเป็นศิษย์ของปีศาจกวีงั้นหรือ?

เว่ยชิงขมวดคิ้วแน่น เขาเป็นท่านอ๋องรายหนึ่งยอมคุกเข่าให้ปีศาจกวี แน่นอนว่าเพราะปีศาจกวีสมควรได้รับมัน!

เซียวเฉวียน มีคุณสมบัติจะได้รับการคุกเข่าจากเขาด้วยหรือไร?

เมื่อเห็นเขามีท่าทีไม่ยินยอม เหวินคุนก็จะไม่บังคับ เขามอบโอกาสที่สอง “ข้ารู้ว่าเจ้ากับเซียวเฉวียนไม่ลงรอยกัน ตอนนี้เจ้าจะกลับใจก็ได้”

คำพูดประโยคนี้ เหวินคุนเรียกตัวเองว่าเจ้าข้าไปเลยตรงๆ เขาไม่เรียกตัวเองว่าอาจารย์ด้วยซ้ำ เขาไม่กลัวเว่ยชิงจะกลับใจด้วยซ้ำ

เพราะว่าเว่ยชิงไม่มีทางทำ

ไม้นี้ของเหวินคุน เด็ดนัก

เขาโยนเนื้อติดมันชิ้นใหญ่ให้ชาวบ้าน แถมยังจะคว้ากลับมาจากมือของอีกฝ่ายอีก จะมีใครยินดีบ้างล่ะ?

เว่ยชิงกัดฟัน เขาตัดสินใจ “ศิษย์จะไม่เสียใจ!”

“ถ้าเช่นนั้นศิษย์จะไปกราบศิษย์พี่!”

“อื้ม ไปเถอะ! ศิษย์พี่ของเจ้ากำลังรับโทษอยู่”

เหวินคุนชี้ไปทางหนึ่ง หลี่มู่ก้าวขึ้นมาข้างหน้า “ท่านอ๋อง กระหม่อมจะพาท่านไปเอง”

เว่ยชิงขมวดคิ้วแน่น “ไม่จำเป็น ข้าไปคนเดียวก็พอแล้ว”

เขาไม่ยินยอมให้ผู้อื่นเห็นเขาคุกเข่าให้เซียวเฉวียน

“พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องเดินไปทางทิศตะวันตก เดินไปจนสุดทางก็พอแล้ว”

เว่ยชิงพยักหน้า เขามองเหวินคุนครั้งหนึ่ง

เหวินคุนก้มสูดเส้นบะหมี่ คล้ายไม่ได้มองเขา

ทว่าเว่ยชิงไม่กล้าเสี่ยงทำเรื่องผิดพลาด

เขาทราบดี แม้ว่าปีศาจกวีจะสูญเสียการมองเห็นทั้งสองข้าง ทว่าสรรพสิ่งใดๆ ก็ไม่อาจรอดพ้นจากการสังเกตของเขาได้

ก่อนหน้าที่เว่ยชิงจะยังเบื้องหน้าห้องอันหลีกเร้นนี้ ประตูห้องปิดสนิทแน่นหนา

คุกเข่าให้เซียวเฉวียน!

ฝันไปสิ!

ตอนนี้ทั้งสี่ด้านไม่มีคนอื่น เว่ยชิงทำเพียงแค่ประสานมือ เขาเอ่ยเสียงเบากระทั่งยุงยังไม่ได้ยินด้วยซ้ำ “น้อมพบศิษย์พี่”

เอาละ หมดเรื่องแล้ว

เว่ยชิงแค่นเสียงเย็นครั้งหนึ่ง เขาหมุนกายคิดจะจากไป

เซียวเฉวียนทำให้เขาเสียหน้าต่อหน้าองค์หญิง เห็นแก่ฐานะของอาจารย์ เขาปล่อยเซียวเฉวียนไปครั้งหนึ่งก็ได้!

เว่ยชิงไม่ได้คุกเข่าคารวะเข้าสำนักให้แก่ศิษย์พี่อย่างเซียวเฉวียนนี้ ผู้อื่นไม่รู้ทว่าเหวินคุนกลับทราบ

เหวินคุนกลับแสร้งทำเป็นไม่รู้ รอจนกระทั่งเซียวเฉวียนออกมา การที่เว่ยชิงคุกเข่าเบื้องหน้าเซียวเฉวียนสิถึงจะนับว่าจริงใจ ทว่า เขาเองก็ดูออกเช่นกัน เว่ยชิงที่ดูเผินๆ อ่อนโยนสุภาพผู้นี้ แท้ที่จริงแล้วเป็นคนอำมหิตนัก

เหวินคุนเพียงแต่ยิ้มบาง “เอาละ อาจารย์ไม่มีเรื่องอันใด เจ้ากลับไปก่อนเถอะ”

ก็แค่นี้?

ไม่มีอะไรแล้วหรือ?

วันที่ปีศาจกวีรับเซียวเฉวียนเป็นศิษย์วันนั้น ไฟผลาญหอบันทึกหลวง สั่นสะเทือนไปทั้งเมืองหลวง

กระทั่งฮ่องเต้ยังทรงลงมาทอดพระเนตรด้วยตนเอง

และในพริบตา เหล่าผู้สูงศักดิ์ทั้งหลายต่างได้ทราบว่าเซียวเฉวียนกลายเป็นศิษย์คนแรกของปีศาจกวี

เว่ยชิงแค่คุกเข่า จากนั้นโขกศีรษะก็จบเรื่องแล้วหรือ?

ไม่จำเป็นต้องแจ้งเรื่องนี้แก่ทั้งเมืองหลวงหรือ?

คลื่นลมภายในใจของเว่ยชิงดังสมุทรโหม ทว่าเขาไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดมาก ทำได้เพียงคารวะอย่างเคารพนบนอบ “ศิษย์ขอลาก่อน”

เหวินคุนเพียงแค่พยักหน้าด้วยท่วงท่าชืดชาเป็นที่สุด คล้ายกับว่าเว่ยชิงยังไม่น่าสนใจเท่าเนื้อหมูผัดผักกาดดองในชามเลย

หลังจากที่เว่ยชิงออกจากจวนราชองครักษ์แล้ว เขาก็สะบัดชายเสื้อ “ใครก็ได้!”

ขันทีรายหนึ่งยิ้มตาหยีวิ่งมาหาเขา วันนี้ท่านอ๋ฮงนับว่าได้บรรลุเป้าหมายใหญ่หนึ่งในชีวิตของตนแล้ว “ท่านอ๋อง มีเรื่องใดกำชับให้บ่าวไปทำบ้างขอรับ?”

“เจ้าส่งคนไปตามถนนหนทางต่างๆ แล้วถ่ายทอดเรื่องที่ข้าได้กลายเป็นศิษย์ของปีศาจกวีออกไปซิ!”

เว่ยชิงโมโหเล็กน้อย แต่ก็ภูมิใจเช่นกัน

เรื่องนี้ จำเป็นต้องให้ทุกคนได้รับรู้เอาไว้!

“พ่ะย่ะค่ะๆๆ บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้!” ขันทีแย้มยิ้มหวานเยิ้ม

“หากว่าทุกคนถามเรื่องศิษย์พี่อย่างเซียวเฉวียนผู้นี้ ก็บอกไปว่าไม่รู้แล้วกัน!”

เว่ยชิงกำหมัดแน่น เขาจะไม่ยอมให้คนรู้เด็ดขาดว่าเซียวเฉวียนเป็นศิษย์พี่ของเขา!

“เอ้อ พ่ะย่ะค่ะ! บ่าวจะไปดำเนินการ!”

ต้าเว่ยนั้นไม่มีเรื่องใดเร็วสักเรื่อง ทว่าข่าวลือนั้นกลับแพร่เร็วที่สุด ข่าวเรื่องเหวินคุนรับเว่ยชิงเป็นศิษย์นี้ ทำเอาวงการผู้สูงศักดิ์ตกตะลึงอึ้งไป สุดยอด สุดยอดไปเลย!

เหล่าคุณชายตระกูลสูงศักดิ์ครั้นได้ฟังก็อิจฉาจนไม่รู้จะพูดเช่นไรดี เป็นพี่น้องกับฮ่องเต้นี่ดีจริง แค่ทะเลาะต่อยตีบนนนขบคิดอะไรเล็กน้อยก็พอ ยังได้โอกาสกราบปีศาจกวีเป็นอาจารย์

จวนฉิน

ฉินหนานคร่ำครวญอย่างไม่เป็นธรรม