ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 28

หนุ่มวัยรุ่นคนนี้ยังสูงไม่เท่าไหล่ของเซียวเฉวียน แต่อายุน้อยๆ นิสัยกราดเกรี้ยวมาก

เซียวเฉวียนไม่สนใจว่าคนกลุ่มนี้เขาจะตอแยได้หรือไม่ แต่ถ้าเขาไม่ช่วย คนที่ฟุบอยู่ที่พื้นอาจจะถูกทำร้ายจนตายได้

เห็นคนกำลังจะตายไม่ช่วย จิตใจเกินร้ายเพราะไร้ความเมตตา

เซียวเฉวียนพูดต่อนายน้อยผู้สูงศักด์หน้าโหดคนนี้ว่า

“ข้าฯ เซียวเพิ่งมาถึงเมืองหลวงเป็นครั้งแรก ยังไม่รู้คำว่ากลัวนั้นเขียนอย่างไร"

อะฮ้า โอหังมาก

นายน้อยคิดว่าหูของเขาน่าจะมีอะไรผิดปกติ เขากระทืบ เผยท่าทีดุดันที่ตีคนเมื่อตะกี้อีก "พี่น้อง เราลุยกันเลย!"

พูดปั๊บ นอกจากคนอื่นๆ แล้ว มีเพียงนายน้อยผู้สูงศักดิ์คนนี้ยกมือขึ้นอย่างสัตย์ซื่ออยู่คนเดียว

”ไม่ได้! เขาคือเซียวเจี่ยเหยียน!” เพื่อนตัวเล็กทนไม่ได้อีกต่อไปจึงตะโกนเสียงดัง

นายน้อยผู้สูงศักดิ์คนนั้นตกใจ ลูกตาของเขาแข็งค้างไปครู่หนึ่ง ใครในเมืองหลวงปัจจุบันนี้ไม่รู้จักเซียวเฉวียน?

แต่มือยกขึ้นมาแล้ว ทำไงดี?

นายน้อยผู้นี้ไหวพริบดี สีหน้าของเขาพลิกเปลี่ยนไปหลายตลบในทันที

มือที่ยกขึ้นหยุดกลางอากาศ เคลื่อนลงแตะบนแขนเสื้อของเซียวเฉวียนอย่างแผ่วเบา หน้าอันกราดเกรี้ยวเมื่อตะกี้เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแล้วพูดว่า "ฉันเห็นว่ามีฝุ่นเกาะอยู่บนเสื้อผ้าของท่าน เลยมาปัดเช็ดให้ เช็ด เฮ้ เช็ด" เอาละท่านเซียวเจี่ยเหยียนพอใจหรือยังครับ”

เมื่อสักครู่เซียวเฉวียนยังกังขาอยู่ว่าหากเขาเผชิญหน้ากันแบบตัวต่อตัว เขาอาจจะไม่ได้รับผลดีอะไร ในเมื่อคนพวกนี้รู้กาลเทศะดี ถือว่าเยี่ยมยอดแล้ว

ตอนนี้ดูเหมือนว่าคนกลุ่มนี้จะขี้ขลาดตาขาว เขาจึงคิดวางใจได้แล้ว

”ขอคารวะท่านเซียวเจี่ยเหยียน” พวกของนายน้อยสูงศักดิ์ทั้งหลายได้ทำความเคารพต่อเซียวเฉวียนพร้อมเพรียงกันเพื่อแสดงความเป็นมิตร

เซียวเฉวียนไม่ตอบ พวกของนายน้อยไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นในเวลานี้ ถ้าพฤติกรรมชั่วร้ายของพวกเขารู้ถึงหูของทางบ้านขุนนาง กลัวว่าจะนำความเดือดร้อนมาสู่บิดาซึ่งก็เป็นขุนนางได้

นายน้อยทั้งหลายนี้มักทำตัวเป็นนักเล็งอาละวาดต่อหน้าคนทั่วไป พอเห็นเจ้าหน้าที่ในศาลเข้าก็เกิดความหวาดกลัว ดูๆ แล้วก็เป็นได้แต่พวกชอบรังแกคนอ่อนแอแต่กลัวของแข็งมากกว่า

”ไปตีเขาทำไม?” เซียวเฉวียนทำหน้าเย็นชา

"แค่......ไม่ชอบขี้หน้า......" พวกวัยรุ่นก้มหน้าบ่นพึมพำ

ไม่ชอบหน้าก็ตีเขาได้หรือ? กำเริบเสิบสานมากไปแล้ว!

"เอาเงินมา!"

เซียวเฉวียนพูดอย่างเย็นชา นายน้อยหลายคนตกใจ

”ทุบตีเขาถึงขนาดนั้น ไม่ต้องจ่ายเงินค่ารักษาพยาบาลให้เขาหรือ?”

พวกเจ้าชายน้อยแห่งตระกูลขุนนางมองตากันและกัน และนายน้อยหัวหน้านักเล็งคนหนึ่งก็หยิบเงินออกมาหนึ่งตำลึงอย่างไม่เต็มใจและโยนมันลงที่พื้น

เงินตกลงที่พื้นตามแรง เซียวเฉวียนนเลิกคิ้วขึ้น "นายกล้าโยนฮึ?"

นายน้อยนั่นสะดุ้งตกใจ รีบหยิบมันขึ้นมาและส่งให้เซียวเฉวียนด้วยความความเคารพนอบน้อม

"อืม? " เซียวเฉวียนพึมพำ นายน้อยผงะ จึงกัดฟันและยื่นให้เขาอีกหนึ่งตำลึงด้วยความปวดใจ

"พอแล้ว......" ชายที่ฟุบอยู่บนพื้นเอ่ยอย่างอ่อนแรง ดูจากลักษณะแล้ว คนคนนี้ไม่ใช่คนโลภ

เซียวเฉวียนยกคางขึ้นเล็กน้อย ดูยังไม่พอใจ เจ้าชายน้อยนั่นเม้มปาก วางกระเป๋าเงินอันหนักหน่วงไว้ในมือของเซียวเฉวียนและร้องไห้กล่าวว่า "ให้เขาไปหมดเลย พอใจหรือยัง! พวกเราไปกันเถอะ!"

เงินไม่ได้ทำให้เจ้าชายน้อยรู้สึกทุกข์ใจมากนัก แต่ถูกเซียวเฉวียนหักหน้าต่อที่สาธารณะ ทำให้ศักดิ์ศรีของวัยรุ่นถูกทำลายเสียหมดสิ้น

เขากระทืบเท้าเดินจากไป ในเมื่อเขาให้เงินมาเพียงพอแล้ว เซียวเฉวียนจึงไม่คิดไปตอแยอะไรกับเขา จึงปล่อยมือที่รั้งตัวเขาไป

วัยรุ่นกลุ่มนั้นวิ่งหนีอย่างทุลักทุเล ชายที่อยู่บนพื้นก็ลุกขึ้น "ขอบคุณครับท่าน......"