ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 296

“นายท่านเจ้าคะ!!”

ในเพลานี้ อาเซียงได้กระโจนวิ่งเข้ามาแล้วคุกเข่าลงบนพื้น

“นายท่าน! อย่าทำแบบนี้เลยนะเจ้าคะ!”

อาเซียงร้องไห้สะอึกสะอื้น นางแบกความรับผิดชอบทั้งหมดไว้กับตัวเอง หล่อนกำลังถือภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุน

หลุน “ภาพวาดนี้ถูกส่งออกไปเนื่องจากความประมาทเลินเล่อของบ่าว คุณหนูได้สั่งให้บ่าวเลือกภาพวาดอล้ว แต่บ่าวเองมองเห็นไม่ชัดเจน บ่าวจึงส่งภาพวาดนั้นออกไปเจ้าค่ะ!”

“อีกทั้ง คนอื่นไม่ได้รับรูปภาพวาดนี้ ตอนที่อาเซียงถูกปฏิเสธ ถูกกลุ่มสตรีผู้สูงศักดิ์เห็นเข้า ซึ่งทำให้เกิดความโกลาหลในเมืองหลวง และทำให้ชื่อเสียงของนายท่านถูกทำลาย!

“นายท่านอย่าโทษคุณหนูเลยนะเจ้าคะ! ถ้าจะโทษให้โทษบ่าวเถอะเจ้าค่ะ!”

อาเซียงเป็น คนซื่อสัตย์ที่ปกป้องเจ้านายของหล่อน หล่อนพูดทั้งน้ำตาที่ไหลอาบหน้า “อาเซียงยอมตายเพื่อขอโทษ! ขอแค่เพียงนายท่านให้อภัย!หลังจากพูดอย่างนั้น อาเซียงก็วางภาพวาดลงบนโต๊ะด้วยความเคารพแล้วกระแทกเข้ากับเสา!

เจ้าสาวทาสรับใช้ร้องไห้ต่อหน้าฟ้าดิน ร้องจนจะเป็นจะตาย ราวเหมือนกับละครในยุคสมัยปัจจุบัน ทั้งหมดล้วนเป็นการแสดงทั้งนั้น อีกทั้ง สาวทาสรับใช้ยังจะไปกระแทกเสาอีกด้วย

ดังนั้นเสี่ยวฉวนผู้มีประสบการณ์อย่างมากในการดูละครจึงยืดขาออกไป จนอาเซียวสะดุดล้ม รูปภาพเพียงรูปเดียว ยังไม่มากเพียงที่จะฆ่าคน แล้วเซียวเฉวียนก็ไม่ใช่คนศักดินาโบราณที่กินคนโดยไม่คายกระดูกออกมา

“โอ๊ย!”

อาเซียงเกือบจะโดนชนตายได้ล้มลงบนพื้น ล้มจนหัวทิ่มขะมำ

วิธีการช่วยเหลือของเซียวเฉวียน ค่อนข้างแปลกไปเสียหน่อย

“อาเซียง!เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่!” ฉินซูโหรวช่วยหล่อนลุกขึ้น หันหัวแล้วตะโกนเสียงดัง “อย่าโทษอาเซียง!เป็นความผิดของข้า!เป็นข้าที่สั่งให้นางไป!”

แม้ว่าฉินซูโหรวจะจงใจต่อทาสของหล่อน แต่หล่อนก็เป็นเจ้านายที่ดี กล้าทำกล้ารับ

อาเซียง ชายผู้นั้นเป็นใคร?”

แท้จริงเซียวเฉวียนถามฉินซุโหรวไม่รู้เพราะว่าเหตุใด จึงได้แต่ถามอาเซียง

อาเซียงลำบากใจเป็นอย่างมากและได้คุกเข่าลงบนพื้นอีกครั้ง “นายท่าน ชายผู้นั้นคือ”

“ข้าไม่อนุญาตให้พูด!” ฉินซูโหรวตะคอกด้วยเสียงเยือกเย็น “ข้ากับผู้นั้นไม่ได้มีธุระอันใด เหตุใดข้าจึงต้องรับการสอบสวนจากเซียวเฉวียนด้วยเล่า!”

“คือเจ้าชายอี้กุยเจ้าค่ะ”

คำพูดที่อาเซียงพูดออกมา เซียวเฉวียนขมวดคิ้วแน่น!

อาเซียงคุกเข่าต่อหน้าเซียวเฉวียนและฉินซูโหรว “คุณหนู! โปรดให้อภัยบ่าวด้วยเถอะนะเจ้าคะ! บ่าวไม่บอกไม่ได้ นายท่านถูกคนภายนอกพูดจนถึงขนาดนี้แล้ว! บอกนายทาน อาจจะมีทางช่วยให้รอดก็ได้นะเจ้าคะ!”

“ช่วยงั้นหรือ?ภายนอกเปลี่ยนเป็นเข่นนี้แล้ว อย่างเซียวเฉวียนนะหรือจะมีวิธีช่วย!”

พอเจอเรื่อง ฉินซูโหรวก็เอาแต่ตำหนิ เอาแต่ร้อนตัวรวมถึงหลบหลีกปัญหา คนโง่เง่าเต่าตุ่นอย่างหล่อน แน่นอนว่าคงคิดหาวิธีไม่ได้

เซียวเฉวียนยังทำหน้าเมินเฉย คำพูดสักคำก็ไม่เปิดปากพูด

อาเซียงสะอึกสะอื้น แย่แล้ว แย่แล้ว คุณหนูพัวพันกับลูกพี่น้องที่ดีมากของเซียวเฉวียน นายท่านต้องโกรธอย่างแน่นอน!

อาเซียงก้มหัวต่ำ ไม่สามารถละสายตาออกไปได้

ความเงียบได้ปกคลุมเป็นเวลานาน

สักพักหนึ่งก็มีเสียงหัวเราะดังลั่น

“ฮ่าฮ่าฮ่าๆ!”

เซียวเฉวียนระเบิดเสียงหัวเราะ!ฮ่าฮ่าฮ่า!อี้กุย!

อ๋อ! ที่แท้ก็เป็นอี้กุยนี่เอง!

“ถ้าเป็นอี้กุยล่ะก็ เช่นนั้นข้าก็ไม่มีปัญหาแล้วล่ะ”

เซียวเฉวียนหัวเราะเสียงดังลั่น ฉินซูโหรวที่ตึงเครียดถูกหัวเราะอย่างแปลกใจ “เจ้าพูดอะไร?”

เซียวเฉวียนมองดูเธออย่างใจเย็น ไม่ใช่ว่าเจ้าเคยคิดว่าข้าไม่มีหวังในการสอบขุนนางระดับเคอจี่และข้าไม่มีโอกาสจะได้เป็นจอหงวนเลยมิใช่หรือ?

“ใช่”ฉินซูโหรวกระพริบตาด้วยความสงสัย แล้วนี่มันเกี่ยวอะไรกับอี้กุยเล่า?

เจ้าเหมือนข้าที่เคยเป็นในตอนนั้น และอีกุ้ยคือผู้ที่ทดสอบการคัดเลือกข้าราชการเคอจวี่ที่เหนือกว่า“เซียวเฉวียนแสยะยิ้ม “ในสายตาของทุกคน อี้กุยไม่มีทางเหลียวมองเจ้าเป็นแน่”

สักพักเซียวเฉวียนก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ มันเหมือนกับว่าเจ้ากำลังสนับสนุนจูเหิง!อี้กุยไม่มีทางมาเหลียวมองเจ้าหรอก! แม้แต่ของขวัญของเจ้า เขาก็ไม่ต้องการ!

“ข้าว่า ภาพวาดภาพนี้ คงโดนอี้กุยปฏิเสธมาล่ะสิท่า”

“ฮ่าฮ่าๆ”

โถ ฉินซูโหรวกังวลว่าเซียวเฉวียนจะโกรธอย่างนั้นหรือ?คิดมากเกินไปแล้ว

นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ เซียวเฉวียนได้แต่หัวเราะ มีอะไรที่ต้องโมโหอย่างงั้นหรือ? ฉินซูโหรวประจบใครไม่ประจบ แต่จะมาประจบเจ้าชายอี้กุยคนแรกเช่นนั้นหรือ?

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

เซียวเฉวียนหัวเราะจวนจะตายอยู่แล้ว ถ้าบอกว่าฉินซูโหรวและอี้กุยอยู่ด้วยกัน เซียวเฉวียนก็คงเป็นเหมือนกับสุนัขตัวน้อยสี

เหลืองที่บ้านแล้วกระมัง!