ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 296

“นายท่านเจ้าคะ!!”

ในเพลานี้ อาเซียงได้กระโจนวิ่งเข้ามาแล้วคุกเข่าลงบนพื้น

“นายท่าน! อย่าทำแบบนี้เลยนะเจ้าคะ!”

อาเซียงร้องไห้สะอึกสะอื้น นางแบกความรับผิดชอบทั้งหมดไว้กับตัวเอง หล่อนกำลังถือภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุน

หลุน “ภาพวาดนี้ถูกส่งออกไปเนื่องจากความประมาทเลินเล่อของบ่าว คุณหนูได้สั่งให้บ่าวเลือกภาพวาดอล้ว แต่บ่าวเองมองเห็นไม่ชัดเจน บ่าวจึงส่งภาพวาดนั้นออกไปเจ้าค่ะ!”

“อีกทั้ง คนอื่นไม่ได้รับรูปภาพวาดนี้ ตอนที่อาเซียงถูกปฏิเสธ ถูกกลุ่มสตรีผู้สูงศักดิ์เห็นเข้า ซึ่งทำให้เกิดความโกลาหลในเมืองหลวง และทำให้ชื่อเสียงของนายท่านถูกทำลาย!

“นายท่านอย่าโทษคุณหนูเลยนะเจ้าคะ! ถ้าจะโทษให้โทษบ่าวเถอะเจ้าค่ะ!”

อาเซียงเป็น คนซื่อสัตย์ที่ปกป้องเจ้านายของหล่อน หล่อนพูดทั้งน้ำตาที่ไหลอาบหน้า “อาเซียงยอมตายเพื่อขอโทษ! ขอแค่เพียงนายท่านให้อภัย!หลังจากพูดอย่างนั้น อาเซียงก็วางภาพวาดลงบนโต๊ะด้วยความเคารพแล้วกระแทกเข้ากับเสา!

เจ้าสาวทาสรับใช้ร้องไห้ต่อหน้าฟ้าดิน ร้องจนจะเป็นจะตาย ราวเหมือนกับละครในยุคสมัยปัจจุบัน ทั้งหมดล้วนเป็นการแสดงทั้งนั้น อีกทั้ง สาวทาสรับใช้ยังจะไปกระแทกเสาอีกด้วย

ดังนั้นเสี่ยวฉวนผู้มีประสบการณ์อย่างมากในการดูละครจึงยืดขาออกไป จนอาเซียวสะดุดล้ม รูปภาพเพียงรูปเดียว ยังไม่มากเพียงที่จะฆ่าคน แล้วเซียวเฉวียนก็ไม่ใช่คนศักดินาโบราณที่กินคนโดยไม่คายกระดูกออกมา

“โอ๊ย!”

อาเซียงเกือบจะโดนชนตายได้ล้มลงบนพื้น ล้มจนหัวทิ่มขะมำ

วิธีการช่วยเหลือของเซียวเฉวียน ค่อนข้างแปลกไปเสียหน่อย

“อาเซียง!เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่!” ฉินซูโหรวช่วยหล่อนลุกขึ้น หันหัวแล้วตะโกนเสียงดัง “อย่าโทษอาเซียง!เป็นความผิดของข้า!เป็นข้าที่สั่งให้นางไป!”

แม้ว่าฉินซูโหรวจะจงใจต่อทาสของหล่อน แต่หล่อนก็เป็นเจ้านายที่ดี กล้าทำกล้ารับ

อาเซียง ชายผู้นั้นเป็นใคร?”

แท้จริงเซียวเฉวียนถามฉินซุโหรวไม่รู้เพราะว่าเหตุใด จึงได้แต่ถามอาเซียง

อาเซียงลำบากใจเป็นอย่างมากและได้คุกเข่าลงบนพื้นอีกครั้ง “นายท่าน ชายผู้นั้นคือ”

“ข้าไม่อนุญาตให้พูด!” ฉินซูโหรวตะคอกด้วยเสียงเยือกเย็น “ข้ากับผู้นั้นไม่ได้มีธุระอันใด เหตุใดข้าจึงต้องรับการสอบสวนจากเซียวเฉวียนด้วยเล่า!”

“คือเจ้าชายอี้กุยเจ้าค่ะ”

คำพูดที่อาเซียงพูดออกมา เซียวเฉวียนขมวดคิ้วแน่น!

อาเซียงคุกเข่าต่อหน้าเซียวเฉวียนและฉินซูโหรว “คุณหนู! โปรดให้อภัยบ่าวด้วยเถอะนะเจ้าคะ! บ่าวไม่บอกไม่ได้ นายท่านถูกคนภายนอกพูดจนถึงขนาดนี้แล้ว! บอกนายทาน อาจจะมีทางช่วยให้รอดก็ได้นะเจ้าคะ!”

“ช่วยงั้นหรือ?ภายนอกเปลี่ยนเป็นเข่นนี้แล้ว อย่างเซียวเฉวียนนะหรือจะมีวิธีช่วย!”

พอเจอเรื่อง ฉินซูโหรวก็เอาแต่ตำหนิ เอาแต่ร้อนตัวรวมถึงหลบหลีกปัญหา คนโง่เง่าเต่าตุ่นอย่างหล่อน แน่นอนว่าคงคิดหาวิธีไม่ได้

เซียวเฉวียนยังทำหน้าเมินเฉย คำพูดสักคำก็ไม่เปิดปากพูด

อาเซียงสะอึกสะอื้น แย่แล้ว แย่แล้ว คุณหนูพัวพันกับลูกพี่น้องที่ดีมากของเซียวเฉวียน นายท่านต้องโกรธอย่างแน่นอน!

อาเซียงก้มหัวต่ำ ไม่สามารถละสายตาออกไปได้

ความเงียบได้ปกคลุมเป็นเวลานาน

สักพักหนึ่งก็มีเสียงหัวเราะดังลั่น

“ฮ่าฮ่าฮ่าๆ!”

เซียวเฉวียนระเบิดเสียงหัวเราะ!ฮ่าฮ่าฮ่า!อี้กุย!

อ๋อ! ที่แท้ก็เป็นอี้กุยนี่เอง!

“ถ้าเป็นอี้กุยล่ะก็ เช่นนั้นข้าก็ไม่มีปัญหาแล้วล่ะ”

เซียวเฉวียนหัวเราะเสียงดังลั่น ฉินซูโหรวที่ตึงเครียดถูกหัวเราะอย่างแปลกใจ “เจ้าพูดอะไร?”

เซียวเฉวียนมองดูเธออย่างใจเย็น ไม่ใช่ว่าเจ้าเคยคิดว่าข้าไม่มีหวังในการสอบขุนนางระดับเคอจี่และข้าไม่มีโอกาสจะได้เป็นจอหงวนเลยมิใช่หรือ?

“ใช่”ฉินซูโหรวกระพริบตาด้วยความสงสัย แล้วนี่มันเกี่ยวอะไรกับอี้กุยเล่า?

เจ้าเหมือนข้าที่เคยเป็นในตอนนั้น และอีกุ้ยคือผู้ที่ทดสอบการคัดเลือกข้าราชการเคอจวี่ที่เหนือกว่า“เซียวเฉวียนแสยะยิ้ม “ในสายตาของทุกคน อี้กุยไม่มีทางเหลียวมองเจ้าเป็นแน่”

สักพักเซียวเฉวียนก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ มันเหมือนกับว่าเจ้ากำลังสนับสนุนจูเหิง!อี้กุยไม่มีทางมาเหลียวมองเจ้าหรอก! แม้แต่ของขวัญของเจ้า เขาก็ไม่ต้องการ!

“ข้าว่า ภาพวาดภาพนี้ คงโดนอี้กุยปฏิเสธมาล่ะสิท่า”

“ฮ่าฮ่าๆ”

โถ ฉินซูโหรวกังวลว่าเซียวเฉวียนจะโกรธอย่างนั้นหรือ?คิดมากเกินไปแล้ว

นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ เซียวเฉวียนได้แต่หัวเราะ มีอะไรที่ต้องโมโหอย่างงั้นหรือ? ฉินซูโหรวประจบใครไม่ประจบ แต่จะมาประจบเจ้าชายอี้กุยคนแรกเช่นนั้นหรือ?

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

เซียวเฉวียนหัวเราะจวนจะตายอยู่แล้ว ถ้าบอกว่าฉินซูโหรวและอี้กุยอยู่ด้วยกัน เซียวเฉวียนก็คงเป็นเหมือนกับสุนัขตัวน้อยสี

เหลืองที่บ้านแล้วกระมัง!

“คุณหนูเจ้าตะ เพื่อให้นายท่านอารมณ์เย็นลง คุกเข่าเถอะนะเจ้าคะ”

“แต่ข้าตั้งครรภ์อยู่นะ!”คำพูดนี้ฉินซูโหรวพูดไปไม่รู้จักกี่รอบ ทั้งๆที่รู้ว่าเซียวเฉวียนคงไม่สะทกสะท้าน แต่หล่อนเองก็คงยีงพูดออกมา

แต่เซียวเฉวียนดันไม่ดีเท่าที่เธอต้องการในอดีต เขาเลิ่กคิ้วขึ้น “จริงสินะ เจ้าตั้งครรภ์อยู่ จะคุกเข่าได้เยี่ยงไรกัน”

ฉินชูโหรวเงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ โดยคิดว่าเขารับรู้สถานการณ์นั้นได้

“อาเซียง” เซียวเฉวียนพูดเบา ๆ”ในเมื่อคุณหนูของเจ้าชอบไปทำตัวโอ้อวดข้างนอกนัก แถมยังไม่ยอมรับโทษคุกเข่าอีก เช่นนั้นข้าจะขังนางไว้ห้องใต้หลังคา เป็นเวลาหนึ่งเดือน นำสิ่งของคลายความเบื่อของนางออกไป ไม่อนุญาตให้ใครอยู่เป็นเพื่อนทั้งนั้น แค่ปล่อยให้นางอยู่เงียบ ๆ และดูแลเด็กในครรภ์ให้ดีเป็นพอ”

ในสมัยโบราณแม้ว่าสตรีในตระกูลใหญ่จะไม่สามารถออกจากประตูหน้าได้ แต่พวกหล่อนก็ไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้ แต่ทว่าห้องส่วนตัวของสตรีมีคนคอยเฝ้าอยู่ด้วย ไหนจะยังมีสิ่งของบางอย่าง เฉกเช่นปักเส้นไหม เขียนอักษร หมากรุกพวกนี้ มันยังทำให้ผู้หญิงใช้เวลาทั้งวันอันยาวนานและน่าเบื่อได้

สิ่งของเหล่านี้กับคน เปรียบเสมือนผู้คนที่ไม่สามารถห่างจากโทรศัพท์มือถือได้จากตัว

“ “หา?” อาเซียงชะงัก หนึ่งเดือน คุณหนูคงคลั่งเบื่อหน่ายเป็นแน่! สู้คุกเข่าห้าวันไม่ดีกว่าหรือ?

“ห้ามห่างจากห้องใต้หลังคาไม่ถึงครึ่งก้าว!” น้ำเสียงเซียวเฉวียนเน้นย้ำหนักแน่น “ข้าจะส่งคนมากำกับดูแล”

“หากไม่ปฏิบัติตาม ข้าจะตัดสินว่าคุณหนูของเจ้ามีความผิดและรับโทษเป็นการส่วนตัว ถึงตอนนั้น จวนฉินคงอับอายขายขี้หน้าเป็นแน่ เช่นนั้นอย่ามาโทษข้าละกัน”

หลังจากพูดอย่างนั้น เซีบวเฉวียนก็ผลักนายและคนรับใช้ออกจากประตูลานบ้าน

“เซียวเฉวียน!เจ้าชักจะมากเกินไปแล้ว! เจ้ากล้าดียังไงมาลงโทษข้าเยี่ยงนี้!”

“ฮือฮือฮือ!”

ฉินซูโหรวร้องไห้โฮ

“คุณหนู”

“ฮือฮือฮือ!ไปเถอะ!อยากจะขังข้าก็ขังเลย!ฉินซูโหรวกระทืบเท้า โกรธจนใบหน้าซีด “เซียวเฉวียนพูดจริงทำจริง หรือจะดูว่าเซียวเฉวียนจะตัดสินโทษข้าเยี่ยงไร?”

บัดนี้เซียวเฉวียนได้เป็นประมุขแห่งชิงหยวน

นอกจากเซียวเฉวียนแล้ว ก็ไม่มีใครสามารถมาล้างมลทินโทษของหล่อนได้

แม้พ่อแม่มีตัวตนมีที่อยู แต่เป็นเพียงผู้มีอำนาจในกองทัพเท่านั้นที่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องปราบปรามข่าวลือ

ถ้าใช้คำพูดของเซียวเฉวียนพูดละก็ ผลร้ายได้บรรลุผลแล้ว และการปราบปรามอย่างแข็งขันจะนำไปสู่ผลที่เลวร้ายกว่าเท่านั้น

วีธิการของเซียวเฉวียนนี้ เป็นการเยียวยาที่ดีที่สุดที่ไม่ทิ้งร่องรอย

ยามนี้ หล่อนได้ขอร้องให้เซียวเฉวียนทำเรื่องนี้แล้ว