ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 295

เซียวเฉวียนกลับมาแล้ว และไม่มีคำอธิบายต่ออาการบาดเจ็บที่รุนแรงของฉินเฟิงแม้แต่น้อย

แม่ฉินจะรู้ได้อย่างไรว่า เป็นเว่ยชิงหรือเซียวเฉวียนที่ทำร้ายเขาเช่นนี้?

ฉินหนานและฉินเป่ยไร้เดียงสา แต่นางไม่ได้โง่!

ลูก ๆ พูดว่า ประตูของหอปี๋เซิ่งถูกปิดแน่น เช่นนั้นเรื่องที่เกิดขึ้นด้านใน ก็เป็นสิ่งที่ออกมาจากปากของเซียวเฉวียนผู้เดียวมิใช่หรือ?

และยังเอาชนะตราประทับเหวินอิ้นได้ด้วย?

ขี้โม้ เกรงว่าจะโม้จนตัวลอยขึ้นฟ้าได้!

นับวันก็ยิ่งสติฟั่นเฟือนขึ้นจริง ๆ!

นับวันก็ยิ่งไม่มีขอบเขตเอาเสียเลย!

แม่ฉินโกรธจนดึงกำปั้นไว้แน่น “เซียวเฉวียน! เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

เซียวเฉวียนเดินออกไปไกลนานแล้ว อย่าว่าแต่หยุดเดินเลย แม้แต่เงาของเขาก็ไม่มีให้เห็นแล้ว

“อวดดี! อวดดีเกินไปแล้ว”

แม่ฉินโมโหจนทำตัวไม่ถูก ไม่ว่าจริงหรือเท็จ ฉินซูโหรวที่รู้สึกผิดก็ต้องจำใจก้มหัวลง “ท่านแม่ ท่านอย่าร้อนใจไป ข้าจะไปถามให้ชัดแจ้งเอง”

พ่อฉินเหลือบมองลูกสาวด้วความเป็นห่วง ฉินซูโหรวยิ้ม “ไม่เป็นไร เขาไม่ทำอะไรข้าหรอก”

ในท้องของฉินซูโหรวยังมีลูกของเขาอยู่

สำหรับเด็กคนนี้ ไม่ว่าอย่างไรเซียวเฉวียนก็ไม่กล้าทำอะไรแน่นอน

ณ ลานบ้านของเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนยืนอยู่กลางลานบ้าน เอามือไขว้ไว้ด้านหลัง

ร่างกายที่สูงใหญ่ของเขา มองไปที่ต้นสนกลางลานบ้านอย่างเหม่อลอย

ฉินซูโหรวคิดไว้แล้วว่าจะอธิบายอย่างไร ดังนั้นแม้ว่านางจะรู้สึกผิด แม้ว่านางจะก้มหัวเล็กน้อย แต่นั่นก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

นางเป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลฉิน เซียวเฉวียนเป็นลูกเขยคนหนึ่ง ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะมีหน้ามีตาแค่ไหน เขาก็เป็นคนของจวนฉิน

“ข้า…”

ฉินซูโหรวกำลังเปิดปากพูด เซียวเฉวียนก็พูดอย่างเยือกเย็นว่า “ฉินซูโหรว ข้าเคยบอกกับเจ้าแล้ว เจ้าจะชอบใครไม่ใช่เรื่องสำคัญ เจ้าอยากคบหากับใครก็ไม่เป็นไรเลย”

นางตะลึง พูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?

“แต่เจ้าไม่ควรเอาข้า เซียวเฉวียนและชื่อเสียงจวนเซียวของข้า ไปวางไว้ที่พื้น ให้คนทั้งเมืองหลวงเหยียบย่ำ! หัวเราะเยาะ!”

เซียวเฉวียนหันหน้ามา พูดกับนางอย่างเย็นชา “วันนี้ข้า เซียวเฉวียนได้เป็นเจ้าของชิงหยวน และยังเป็นสิ่งน่าขันไปทั่วเมืองหลวง! จวนเซียวก็เต็มไปด้วยน้ำที่สกปรก!”

“เป็นน้ำสกปรกที่ไหลมาจากตัวของเจ้า!”

ทุกถ้อยคำ ทุกประโยคของเซียวเฉวียน “เจ้า ทำให้วันที่ข้า เซียวเฉวียนควรได้รับเกียรติมากที่สุด มีคนเป็นหมื่นเป็นพันชี้หน้าด่ากราด!”

ฉินซูโหรวขมวดคิ้ว ก้มหัวลง “ข้าทำอะไรให้เจ้า! เหตุใดเจ้าต้องนำความผิดมาโยนใส่ข้าด้วย?”

“หมา มันแก้นิสัยกินอึไม่ได้จริง ๆ ด้วย!” เซียวเฉวียนเยาะเย้ย ดูท่าทางของฉินซูโหรวแล้ว ดูเหมือนนางไม่อยากยอมรับความผิดแม้แต่น้อย

“ก็จริงนะ เมื่อก่อนแม้แต่ก้อนอึอย่างจูเหิง เจ้ายังกินเข้าไปได้ ไม่ทราบว่าตอนนี้เจ้าไปคบค้ากับสวะที่ไหนอยู่งั้นรึ?”

คำพูดน่ารังเกียจของเซียวเฉวียน ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ฉินซูโหรวโมโหอย่างมาก นางสั่นเทิ้มไปทั้งตัว “เจ้ากล้าพูดเช่นนี้กับข้างั้นรึ!”

“เจ้ากล้าดีอย่างไรมาพูดเช่นนี้กับข้า?”

“ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด! ข้า...ข้าไปมอบของขวัญให้ผู้อื่น! ข้าผิดอะไร!”

“น้ำใจของคนแบบไหนกัน ที่มอบภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุนให้กันได้!”

เซียวเฉวียนตะคอก!

ตะคอกจนฉินซูโหรวกลัว

เซียวเฉวียนได้ยินมาจากปากของผู้คนตามถนน และเป็นครั้งแรกที่ได้ยินชื่อภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุน

ภาพผืนนี้ เดิมทีเป็นของขวัญที่ฮ่องเต้ประทานให้เขากับฉินซูโหรว เพื่ออวยพรให้พวกเขาสองสามีภรรยาเต็มไปด้วยพลังชีวิต เต็มไปด้วยความสุขชื่นมื่น ความสุภาพอ่อนโยน

ภาพผืนนี้แม้แต่พวกชาวบ้านต่างก็รู้จัก แต่เขากลับไม่เคยแม้แต่ได้เห็น

เดิมที เขาไม่รู้สึกแปลกที่ฮ่องเต้จะตบรางวัลใดให้จวนฉิน

และเซียวเฉวียนก็ไม่เคยอยากได้

แต่ว่า ภาพผืนนี้ฮ่องเต้มอบให้พวกเขาสองสามีภรรยา!

ฉินซูโหรวนำภาพผืนนี้ ไปมอบให้กับชายผู้หนึ่งงั้นหรือ?

ผู้ชาย?