ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 294

เซียวเฉวียนถามอย่างจริงจัง และเคร่งขรึมมาก แต่ไม่รีบร้อน

จากสายตาของปีศาจกวี เขาอาจจะรู้คำตอบอยู่แล้วก็เป็นได้ ท่านอาจารย์ไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว

เพียงแต่เขาไม่อยากเชื่อ

เขาต้องการคำตอบที่มีความหวังจากปีศาจกวี

เขาไม่รู้ว่าทำไมท่านอาจารย์ไม่ยอมพูด จึงทำได้เพียงถามตาปริบ ๆ

เซียวเฉวียนก็ดูเหมือนลูกที่เป็นห่วงพ่อ พ่อยังไม่ทันเดินทางไกล ลูกก็ร้องไห้ตาแดงเสียแล้ว

ปีศาจกวีมองที่เซียวเฉวียนเงียบ ๆ ความรักปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาเพียงสองวินาที

วินาทีที่สาม เขาใช้มือตบป้าบที่หัวของเซียวเฉวียน “พูดมาก! พูดมากจริง ๆ! ข้ารับเจ้ามาเป็นลูกศิษย์ได้อย่างไรกัน!”

“รอให้ข้าไปฟังเพลงพื้นบ้านที่เจียงหนานจนพอเสียก่อน! กินผักจี่ไฉ่จนอิ่ม! พร้อมกับลิ้มรสส้มโอแสนหวานในท้องถิ่น! และข้าก็จะกลับมาหาเด็กแก่นอย่างเจ้า!”

พูดจบหนึ่งประโยค ปีศาจกวีก็ตบเขาหนึ่งที

เซียวเฉวียนยิ้มแหะ ๆ แต่ก็ไม่ได้หลบ และไม่มีท่าทีต่อต้านเหมือนก่อนหน้า คำพูดเต็มไปด้วยการเฝ้ารอและความหวัง “เช่นนั้นท่านอาจารย์รีบกลับมานะขอรับ”

ปีศาจกวีตะลึงงัน ชักมือที่จะตีเซียวเฉวียนกลับคืน แกล้งพูดขึ้นอย่างเนือย ๆ “ต้องฟังที่หลี่มู่บอก! เขาเป็นเจ้านายของเจ้า! และเป็นผู้อารักขาศิษย์น้องของข้า!”

“อย่าแข็งกร้าวเกินไปกับทุกเรื่อง! ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เคยเกรงกลัวต่อสิ่งใด! หากเจ้าถูกคนชนชั้นสูงที่มีอำนาจกลั่นแกล้ง และเจ้าเองก็สู้ไม่ไหว เจ้าก็ฆ่าเขาได้เลย! เรื่องนี้จัดการได้ ทุกอย่างก็จบ!”

ในตอนแรกคิดว่า ปีศาจกวีเตือนให้เขารู้จักอดทนอดกลั้น แต่เมื่อเปลี่ยนหัวข้อ เซียวเฉวียนก็ชะงักจนพูดไม่ออกในทันที “...”

“ล้อเล่นน่า เจ้าเป็นลูกศิษย์ของข้า อย่ากลัวไม่ว่าเรื่องใดก็ตาม!” ปีศาจกวีตบที่ไหล่ของเขาอย่างหนักแน่น “เพียงแต่ หากหลบเลี่ยงเรื่องพวกนี้ได้ พวกเราก็เลี่ยงดีกว่า จริงหรือไม่?”

“ขอรับ ท่านอาจารย์”

เซียวเฉวียนก้มหัว แสดงความเคารพ

“ไปล่ะ!” ปีศาจกวีทำทีทนไม่ไหวอยู่เล็กน้อย “เจ้าเด็กแก่น พูดอะไรมากมาย! เสียเวลาข้าเดินทางออกนอกเมือง!”

ปีศาจกวีโบกมือ เดินออกไปอย่างวางมาด

“ท่านอาจารย์! มีเงินมากพอจะไปเจียงหนานหรือไม่?” เซียวเฉวียนถามด้วยความจริงใจและห่วงใย

“พอแล้ว! เงินเก็บทั้งหมดของเจ้า ข้าเอามาหมดแล้ว!”

“…”

“ฮ่า ๆ ๆ ฮ่า ๆ ๆ!”

ปีศาจกวีทิ้งเสียงหัวเราะที่แจ่มใสเอาไว้ ขณะที่เซียวเฉวียนกำลังเดินออกไปส่งเขาด้านนอกสถานศึกษา ก็ไม่เห็นเงาของเขาเสียแล้ว

ก็ตามนั้นแหละ ท่านอาจารย์จากไปแล้ว

เซียวเฉวียนรู้สึกโหรงเหรงในใจ เขานับถือชายชราท่านนี้เป็นอาจารย์ยังไม่ถึงเดือนกว่า

แต่ว่า...

ปีศาจกวีกลับมอบทุกสิ่งที่ให้ได้กับเซียวเฉวียน ไม่ว่ารากจิตอักษร อาวุธและตำแหน่งทางสังคมต่างก็ยกให้เขา

เป็นครูเพียงหนึ่งวัน เปรียบดั่งเป็นพ่อชั่วชีวิต

เซียวเฉวียนคุกเข่าลงที่พื้น โค้งหัวคำนับสามครั้งไปยังทิศทางที่ปีศาจกวีเดินจากไป

ทุกครั้งที่โค้งคำนับ ในดวงตาของเซียวเฉวียนก็ยิ่งเจ็บปวด

“ท่านอาจารย์!”

เขาตะโกนเสียงดัง ในบ้านที่ว่างเปล่า ไร้ซึ่งเสียงขานรับ

ไม่ได้การ เขาต้องถามให้ชัดเจนว่าท่านอาจารย์ไปที่ใดกันแน่!

เมื่อตัดสินใจได้ เขาก็ออกไปจากสถานศึกษาชิงหยวนอย่างรีบร้อน

ระหว่างทาง ประชาชนที่เจอเขาต่างก็ก้มหัวแสดงความเคารพ “สวัสดีครูฝึกเซียว”

“สวัสดีครูฝึกเซียว”

มีคนเคารพ ก็ต้องมีคนที่ไม่เห็นเซียวเฉวียนอยู่ในสายตา

หนึ่งในนั้น เหล่าลูกหลานตระกูลขุนนางต่างก็ไม่แยแส เมื่อพบกับเซียวเฉวียนก็ได้เพียงเกลือกตามองบน

เซียวเฉวียนที่รีบร้อนควบม้าอย่างว่องไว เขาอยากเข้าวังไปถามฮ่องเต้ แต่เมื่อถึงหน้าประตูวัง องครักษ์ผู้เฝ้าประตูบอกว่า ไม่มีสิทธิ์เข้าวังหากไม่มีคำสั่งอนุญาต

เซียวเฉวียนไม่สามารถฝืนกฎบุกเข้าไปได้ เขาเหลือบมองประตูพระราชวังที่เข้มงวด ชายชราท่านนี้ คงไม่เข้าไปกินดื่มเสวยสุขอยู่ในวังหรอกนะ?

ปีศาจกวีหลอกเขาว่าจะไปเจียงหนาน ความจริงเพียงแค่อยากผลักแผงลอยอย่างสถานศึกษาชิงหยวนให้เขาก็เท่านั้น!

เข้าประตูวังไม่ได้ เซียวเฉวียนทำได้เพียงหาโอกาสใหม่

ไม่ว่าท่านอาจารย์อยู่ที่ใด สถานศึกษาชิงหยวนเป็นหัวใจและเลือดของครูฝึกเหวินกับท่านอาจารย์!

เขาจะไม่ทำให้ผู้ที่ฝากฝังเขาไว้ทั้งสองต้องผิดหวัง!