ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 293

ณ สำนักบัณฑิต

ปีศาจกวีและเซียวเฉวียนนั่งอยู่ตรงกันข้ามกัน

ด้านนอกยังคงคึกคักอย่างมาก ประชาชนลงสมัครกันขวักไขว่ไปมาไม่ขาดสาย

ในมือของเซียวเฉวียนถือพู่กันจินหลุนเฉียนคุน ตราประทับมือ และยังมีพระราชโองการหนึ่งเล่ม

ในพระราชโองการ เขียนไว้อย่างชัดเจนว่า เซียวเฉวียนได้เป็นผู้สืบทอดสถานศึกษาชิงหยวนแล้ว

ต่อจากนี้ เซียวเฉวียนก็คือเจ้าของสถานศึกษาชิงหยวน

เซียวเฉวียนมีคำถามมากมาย แน่นอนว่าปีศาจกวีย่อมต้องเข้าใจ

นานทีที่ปีศาจกวีจะจริงจังสักครั้ง พูดจาด้วยความสุขุม “เซียวเฉวียน จวนเซียวล้มสลาย เจ้าก็เป็นแค่ลูกเขยของจวนฉิน และไม่ได้มีอำนาจวาสนาในต้าเว่ย วันนี้ได้เป็นเจ้าของสถานศึกษาชิงหยวน มีตำแหน่งที่มั่นคงแล้ว คนอื่นจะได้เคารพเจ้าบ้าง”

“ในฐานะอาจารย์ นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่จะมอบให้เจ้าได้”

“ท่านอาจารย์...” เซียวเฉวียนขมวดคิ้ว จริงด้วย อาจารย์กำลังฝากฝังเรื่องสุดท้ายในชีวิต “ท่านไม่สบายตรงไหน? หรือว่าท่านป่วย? ข้าจะหาหมอมารักษาท่าน และเป็นหมอที่ดีที่สุดในเมืองหลวง”

ปีศาจกวีแทบพ่นน้ำใส่ใบหน้าของเซียวเฉวียน “พรวด! เจ้านี่มันเป็นศิษย์ไม่รู้คุณจริง ๆ เจ้าแช่งให้ข้าตายงั้นรึ?”

“ข้าพูดด้วยความจริงจังในฐานะอาจารย์! เจ้าคิดว่าข้าดูเหมือนกำลังฝากฝังเรื่องสุดท้ายก่อนตายงั้นรึ?”

เซียวเฉวียนตะลึงงัน “เหมือนขอรับ”

“เจ้าดูสภาพร่างกายและจิตวิญญาณของข้า! ดูเหมือนคนใกล้ตายงั้นรึ!” ปีศาจกวีทุบกำปั้นลงบนไหล่ของเซียวเฉวียน “ไร้สาระ! ท่านอาจารย์มีอายุยืนยาว! มีชีวิตไปถึงร้อยปีก็ไม่มีปัญหา!”

“แต่ท่านบอกว่า ปีนี้ท่านอายุเก้าสิบเก้าปีแล้วไม่ใช่รึ?” เซียวเฉวียนยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งเบาลง ยังมีความรู้สึกไม่สบายใจอยู่เบา ๆ

ปีศาจกวีชะงัก

เอ๋?

ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้น!

ปีศาจกวีตบลงที่โต๊ะ “เจ้านี่! ข้ารับคนอย่างเจ้ามาเป็นลูกศิษย์ได้อย่างไรกัน! คนไม่รู้คุณ!”

“คืนตราประทับมือมาให้ข้า!”

เมื่อปีศาจกวีพูดออกมา เซียวเฉวียนก็รีบส่งคืนให้อย่างไม่ลังเลในทันที!

ปีศาจกวีเห็นว่าเขากำลังจะคืน จึงรีบผลักมือออก “ออกไป! ข้าไม่อยากได้ของที่เจ้าเคยจับแล้ว!”

เซียวเฉวียนดึงมือกลับด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับถอนหายใจเบา ๆ “ว่ามาเถอะท่านอาจารย์ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

เหตุใดจึงต้องล้อมปราบผู้คนในเจียงหูอย่างกระทันหัน?

เหตุใดจึงให้เซียวเฉวียนเป็นผู้สืบทอดสถานศึกษาชิงหยวน?

เหตุใดก่อนหน้านี้จึงหายไปนานขนาดนั้น? เพื่อตามหาพู่กันให้เซียวเฉวียนงั้นหรือ?

“เจ้าอ้าปากก็พูดฉอด ๆ ๆ เลยนะ เอาคำถามมาจากไหนเยอะแยะแบบนี้?”

ปีศาจกวีทำทีแคะหู นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเซียวเฉวียนพูดมากเช่นนี้!

“อ้อ สามคนในตระกูลสวี่ได้ช่วยลูกศิษย์ข้าไว้ หากข้าไม่จัดการกับผู้คนในเจียงหู จะไม่เป็นคนเนรคุณต่อพวกเขาหรืออย่างไร?”

คำว่าจัดการของปีศาจกวี ทำให้ซือชือต้องเสียความพยายามที่ทำมาทั้งชีวิต

ภายใต้พระราชโองการของฮ่องเต้ กองทัพตระกูลฉินกวาดล้างเมืองหลวงได้หมดจด

และผู้คนในเจียงหูที่รัฐไป๋ลู่ ก็จะต้องเริ่มเข้าร่วมกองทัพด้วย

เว่ยชิงสูญเสียแขนที่ใช้เวลาสี่สิบปีในการสร้างกำลังที่แข็งแกร่ง นี่ก็คือ...

การจัดการของปีศาจกวีงั้นหรือ?

เซียวเฉวียนแสดงสีหน้าไม่เชื่อ ปีศาจกวีกลับพยักหน้า “ใช่ ก็ง่าย ๆ แค่นี้เองแหละ”

“สามีภรรยาตระกูลสวี่ช่วยเจ้าไว้ ถือเป็นผู้มีบุณคุณของปีศาจกวีอย่างข้า คนที่ช่วยลูกศิษย์ของข้าไว้ได้ จะต้องตายอย่างไร้การอภัย!”

เซียวเฉวียนตะลึง ใบหน้าปีศาจกวีไม่มีท่าทีพูดเล่นแม้แต่น้อย

“เหตุใดท่านจึงไม่มาช่วยข้า?”

“เพราะข้าไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง ตอนนั้นข้าอยู่ต่างเมือง” ปีศาจกวีส่ายหัว พร้อมกับถอนหายใจ “เดิมทีข้าอยากให้เจ้าได้ใช้เวลาปลูกรากเหง้าการฝึกตนสักสามเดือน แต่ใครจะคิดว่าฉินเฟิงจะโหดเหี้ยมเพียงนี้ หลังจากนำตัวเจ้าไปทิ้งบนพื้นหิมะ และยังใช้มีดแทงเข้าที่กระดูกสันหลังของเจ้าอีก”

ปีศาจกวีบรรยายออกมาเช่นนี้ เซียวเฉวียนก็รู้สึกเจ็บแปลบ ๆ ขึ้นมาที่กระดูกสันหลัง

เซียวเฉวียนขมวดคิ้ว “ท่านอยู่ต่างเมือง ท่านยังส่งหิมะตกหนักมาให้ข้าอีกหรือ?”

“แน่นอน ข้าไม่ได้เป็นอาจารย์เล่น ๆ นะ” ปีศาจกวียิ้มเบา ๆ

“เช่นนั้น ที่ท่านให้ข้าสืบทอดสถานศึกษาชิงหยวน ก็เพื่อให้ข้ามีตำแหน่งทางสังคมงั้นหรือ?”