ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 301

ไป๋ฉีไล่ตามไปเบื้องหน้า เซียวเฉวียนวิ่งตามอยู่ข้างหลัง

ผีหลอก！

มันอยู่อย่างสงบมาตลอด มีการตื่นตัวอย่างที่พู่กันควรมี ว่านอนสอนง่าย

ตอนนี้กลับเหมือนสุนัขวิ่งเพ่นพ่าน วิ่งไปวิ่งมาอยู่ในจวนฉิน！

โชคดีที่เป็นเวลากลางคืน ไม่อย่างนั้นคงถูกโดนเด็กรับใช้เหล่านั้นพบเข้าแน่

หลังจากที่รากเหง้าการฝึกตนของเซียวเฉวียนพัฒนาขึ้น มือไม้ของไป๋ฉีก็ว่องไวมากขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังแตะพู่กันไม่ได้!

ไป๋ฉีและเซียวเฉวียนวิ่งจนเหนื่อยหอบ อาจารย์ส่งอาวุธสงครามอะไรให้เขากันเนี่ย！ สมาธิสั้นยิ่งนัก！

ท่านปู่น้อย！ใต้เท้าหลี่มู่เรียกหาท่าน”

เซียวเฉวียนกำลังวิ่งอยู่ข้างหน้า เด็กรับใช้จึงตะโกนเรียกเขา

“ให้เขาไปนั่งรอในลานกว้าง ตอนนี้ข้าไม่ว่าง！” ใบหน้าของเซียวเฉวียนเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อหันกลับมาตอบ จากนั้นก็วิ่งไล่ตามพู่กันต่อ

พู่กันวิ่งรอบจวนฉิน เซียวเฉวียนไล่ตามจนเหนื่อย สุดท้ายก็ทิ้งตัวลงพื้น ให้ตายเถอะ ไม่ตามแล้ว！

ดูสิว่ามันจะวิ่งไปได้นานแค่ไหน！

ใบหน้าของไป๋ฉีก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเหมืนกัน เขามือไวก็จริง แต่พู่กันวิ่งเร็วกว่า

พอเขาช้า พู่กันก็ช้าตาม

ไม่ว่าพู่กันด้ามนี้จะวิ่งไปที่ไหน ก็มักจะล้อเลียนเซียวเฉวียนและไป๋ฉีอยู่เสมอ！

“ไอ้จองหอง！มานี่”

เวลานี้หลี่มู่ได้ตะโกนออกไปด้วยความโกรธ กระทั่งเห็นพู่กันจินหลุนเฉียนคุนสั่นเทิ้มไปทั้งด้าม เหมือนกลัวหลี่มู่อย่างไรอย่างนั้น สุดท้ายโรยตัวลงบนมือของหลี่มู่

“นี่มัน.....”

เซียวเฉวียนตะลึงงัน “ทำไมมันถึงเชื่อฟังเจ้า?”

หลี่มู่ยื่นพู่กันมา “ปีศาจกวีให้มันเชื่อฟังข้า”

พู่กันเชื่อฟังได้ด้วยหรือ?

“แล้วทำไมอาจารย์ถึงไม่ให้มันเชื่อฟังข้าล่ะ?” เซียวเฉวียนโกรธจนตัวสั่น ตาแก่นี้กำลังล้อเล่นกับเขา！

หลี่มู่กระแอมเบา ๆ ก่อนเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา “เรียกมัน มันก็ไม่ยอม”

“ว่าไงนะ?” เซียวเฉวียนมองเหยียดแวบหนึ่ง พู่กันด้ามหนึ่งก็ดูถูกเช่นกัน

เซียวเฉวียนเอ่ยอย่างขุ่นเคือง “ในฐานะที่ข้าเป็นนักแต่งกวีที่น่าทึ่ง มันจะไม่เชื่อฟังได้อย่างไร?”

“ใต้เท้าเซียว” หลี่มู่ยิ้ม “มันยอมข้า เพราะข้าคือเจ้าของกระบี่ไท่อา”

กระบี่ไท่อาและกระบี่ฉุนจุนของตระกูลเซียวเป็นกระบี่ที่มาจากคุนหลุน

พู่กันจินหลุนเฉียนคุนก็มาจากคุนหลุน

ดังนั้นมันจึงเชื่อฟังหลี่มู่

จะว่าไปแล้วพู่กันจินหลุนเฉียนคุนก็ดูจะไม่ชอบดาบจิงหุนในมือของไป๋ฉีสักเท่าไหร่ ต่อหน้ากระบี่ไท่อา ดาบจิงหุนก็เป็นเด็กรุ่นหลัง

ดังนั้นพู่กันจินหลุนเฉียนคุนจึงดูถูกเซียวเฉวียน

“เหอะ！ เซียวเฉวียนโกรธจนพูดไม่ออก！

จริง ๆ เลย！

เรื่องที่เขาโดนดูถูกตั้งแต่มาถึงต้าเว่ยช่างเถอะ！

บัดนี้แม้แต่พู่กันด้ามเล็ก ๆ ก็ยังดูถูกเขา！

“ใต้เท้าเซียวอย่าเพิ่งโกรธขอรับ พู่กันเป็นสิ่งของ แต่แค่มีชีวิตก็เท่านั้น ต่อให้มันเก่งแค่ไหน ก็ยังต้องพึ่งเจ้านายอยู่ดี”

หลี่มู่ยื่นพู่กันมา เซียวเฉวียนรับไว้ จากนั้นก็มองพู่กันด้ามนี้พร้อมกับส่งเสียงฮึดฮัด “ข้าจะทำให้เจ้ายอมข้าในสักวัน！”

“ขอบคุณใต้เท้าหลี่ ไม่อย่างนั้นวันนี้ข้าก็ไม่รู้จะจับมันได้อย่างไร”

หนีได้หนึ่งครั้ง ก็ต้องหนีเป็นครั้งที่สอง เซียวเฉวียนตะโกนหนึ่งเสียง “ไป๋ฉี ไปบอกท่านแม่ข้าที่จวนเซียวว่าข้าต้องกรกระบี่ฉุนจุน!”

“ข้าไม่เชื่อ！ข้าจะควบคุมมันไม่ได้！”

“ขอรับ！” ไป๋ฉีน้อมรับคำสั่ง

“ใต้เท้าหลี่ แวะมาดึกดื่นค่อนคืนเช่นนี้ มีธุระอะไรหรือ?”

เซียวเฉวียนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ปีศาจกวีเกิดเรื่องใหญ่แล้ว”

นัยน์ตาของหลี่มู่เคร่งขรึมลง

“ว่าไงนะ?” เซียวเฉวียนตะลึงงัน “อาจารย์ไปเจียงหนานแล้วไม่ใช่หรือ?”

หลี่มู่ส่ายหน้า ไม่สิ ปีศาจกวีไม่น่าจะอยู่เจียงหนานนะ

ไม่มีใครสังเกตว่าปีศาจกวีตายแล้ว แต่หลี่มู่กลับสังเกตเห็น