ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 300

“เจ้านาย นี่มันคืออะไร?”

เซียวเฉวียนเหลือบมอง "รูปภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิคุนหลุน พรรณนาถึงเทือกเขาคุนหลุน ซึ่งเป็นแหล่งกำเนิดของบรรพบุรุษของเจ้า"

บรรพบุรุษ?

ไป่ฉีถือม้วนภาพไว้แน่น "ขอเปิดดูหน่อยได้ไหม?"

"เปิดดูสิ"

เซียวเฉวียนพยักหน้า ภาพวาดนี้ตั้งแต่เขาเอาคืนมาก็ยังไม่ได้เปิดดู

ขณะนี้โรงเรียนชิงหยวนอยู่ในขั้นตอนการรับสมัครเข้าเรียน มีผู้คนมากหน้าหลายตา ทุกๆ วันเขาจะถือภาพวาดนี้เดินไปรอบๆ ชิงหยวน โดยทำเป็นใส่ใจในความคืบหน้าของการเข้าสมัคร

อันที่จริง เซียวเฉวียนจะรอให้คนมาถามว่า "เซียวเจี้ยวยวี่ ท่านถือสิ่งนี้เดินไปเดินมา มันคืออะไรหรือ?"

เซียวเฉวียนก็จะตอบว่า "ไม่มีไร มันเป็นภาพวาดรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิเขาคุนหลุน คิดจะแขวนมันไว้ในโรงเรียน แต่ไม่รู้จะแขวนไว้ตรงจุดไหนดี"

พอผ่านไปเป็นเวลานานเข้า ใครก็ตามที่มาสมัครเรียนในโรงเรียนชิงหยวนก็จะรู้ดีว่าภาพวาดรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิเขาคุนหลุนยังอยู่ในมือของเซียวเฉวียน ไม่ใช่อยู่ในมือของชายชู้

ชาวบ้านที่ชอบซุบซิบกัน ก็จะบอกต่อๆ ให้ใครก็ตามที่สามารถบอกข่าวได้เป็นเรื่องธรรมดา

ด้วยวิธีนี้ ข่าวลือที่ฉินซูโหรวคบชายนอกบ้านก็จะสลายไปเอง

ฉินซูโหรวได้ขุดหลุมอันเบ้อเริ่มขึ้นมา เซียวเฉวียนก็เตร่ไปเตร่มาที่โรงเรียนทุกวัน ค่อยๆ อุดมันทีละน้อยจนกลับมาเหมือนเดิม

หลุมได้รับการซ่อมแซมแล้ว แต่เซียวเฉวียนจะเคืองทุกครั้งที่เห็นภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิเขาคุนหลุน เขาจึงไม่เคยเปิดมันเลยสักครั้ง

ทุกวันเมื่อเขากลับมาจากโรงเรียนชิงหยวน เขาจะโยนทิ้งๆ ขว้างๆ ม้วนภาพวาดนี้ที่คนอื่นบอกว่ามีค่าอย่างยิ่ง

“เจ้านาย ภาพวาดเปิดไม่ได้”

ไป่ฉีเป็นผู้อารักขา แข็งแกร่งและมีกำลัง ไม่สามารถเปิดภาพวาดเหรอ?

"เลิกเล่นเถอะ" เซียวเฉวียนไม่หันกลับมามอง การตั้งครรภ์เท็จของฉินซูโหรวทำให้เขายังขุ่นเคืองไม่หาย ไป่ฉีจะมาล้อเล่นกับเขาแบบนี้ เขาก็ไม่รู้สึกสนุกตรงไหน

“เจ้านาย มันเปิดไม่ได้จริงๆ”

ไป่ฉีเหงื่อออกเต็มหัว พยายามอย่างเต็มที่ แต่ภาพวาดก็ยังคงปิดแน่นและไม่กระดิกแม้แต่นิด

ในที่สุดความสนใจของเซียวเฉวียนก็ถูกกระเตื้อง เขาหันศีรษะมา "ข้าดูหน่อยซิ"

เซียวเฉวียนรับภาพวาดกลับมา จริงด้วย เปิดไม่ได้

อะไรนี่?

เขาออกแรงมากขึ้น จนเส้นเลือดเขียวแทบจะระเบิด ก็ยังไม่สามารถเปิดมันได้

เขาและไป่ฉีมองหน้ากัน ภาพวาดนี้สร้างโดยจักรพรรดิองค์ก่อน หรือว่ามีความลึกลับหรือกลไกอย่างอื่น?

”ทิ้งไว้ก่อนเถอะ ยังไม่มีอารมณ์”

เซียวเฉวียนส่ายหัวและพูดอย่างอารมณ์เสีย ภาพวาดชิ้นเดียวยังต้องทำให้ลึกๆ ลับๆ

"ช่างเถอะ" ไป่ฉีรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เขาอยากดูว่าภูเขาคุนหลุนมีหน้าตาเป็นยังไง

ใครๆ ก็บอกว่าภูเขาคุนหลุนเป็นภูเขาศักดิ์สิทธิ์

แต่สำหรับคนส่วนใหญ่ในต้าเว่ย ภูเขาคุนหลุนนั้นอยู่ห่างไกลเกินไป ถึงจะเป็นภูเขาศักดิ์สิทธิ์ ก็เป็นแค่ตำนานที่ลึกลับเท่านั้น

มีเพียงที่หอคุนหวู

อาวุธที่สร้างขึ้นนั้น ใช้วัตถุดิบของสถานที่นั้น

กล่าวอีกนัยหนึ่ง คนในต้าเว่ยที่เคยไปภูเขาคุนหลุน ก็คงมีแต่คนของตระกูลอี้

แม้แต่คนอย่างไป่ฉีซึ่งเกิดเป็นไพร่คุนหลุน ก็ไม่รู้ว่าดินแดนบรรพบุรุษมีหน้าตาเป็นอย่างไร

ไป่ฉีรู้สึกเสียดายอย่างยิ่ง เซียวเฉวียนกำลังเล่นกับพู่กันจินหลุนเฉียนคุน อาการเหม่อลอยเล็กน้อย "เจ้าว่า อาจารย์ไปอยู่ที่ไหน"

”ทำไมองค์จักรพรรดิไม่ต้องการพบข้า”

เซียวเฉวียนไปอยู่หน้าประตูวังทุกวัน เขาต้องการเข้าวังเพื่อถามองค์จักรพรรดิเกี่ยวกับที่อยู่ของปีศาจกวี แต่เนื่องจากเขาไม่ได้รับคำสั่งให้เข้าเฝ้า เขาจึงถูกปฏิเสธโดยยามรักษาพระราชวัง

พูดตามตรง เซียวเฉวียนไม่ค่อยรู้เรื่องของอาจารย์มากนัก

แค่รับรู้ว่าชายชราผู้นี้มีพลังเก่งกาจยิ่งนัก ตรงไปตรงมา ปากก็เหมือนตัวของเขาไม่เคยยอมใครทั้งนั้น

ปีศาจกวีสมัครใจติดคุกหลายปี องค์จักรพรรดิต้องรับรู้เรื่องราวของอาจารย์อย่างแน่นอน

เซียวเฉวียนไปที่พระราชวังทุกวันเพื่อขอเข้าเฝ้า องค์จักรพรรดิคงได้ยินเรื่องนี้ แต่พระองค์ไม่เคยเรียกให้เขาเข้าเฝ้าเลย

ตามระเบียบของต้าเว่ย เจ้าหน้าที่ระดับห้าต้องขึ้นราชสำนักทุกวัน

แต่เจ้าหน้าที่ระดับห้าของกองอารักขา ไม่จำเป็นต้องทำ

เนื่องจากกองอารักขาไม่มีอะไรทำจริงๆ งานว่างยิ่งกว่าหัวหน้าสวีซูผิงของกระทรวงการคลังเสียอีก จักรพรรดิจึงยกเว้นให้กองอารักขาไม่ต้องขึ้นราชสำนักทุกวัน

หลี่มู่ เจ้าหน้าที่ระดับสี่ยังไม่จำเป็นต้องขึ้นราชสำนัก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเซียวเฉวียน?

เดิมทีเซียวเฉวียนชอบงานว่างๆ ไม่ต้องเจอหน้าองค์จักรพรรดิดีที่สุด แต่ตอนนี้มีธุระก็เข้าเฝ้าไม่ได้ เขาจึงรู้สึกไม่ค่อยดีใจเท่าไร

“เจ้านาย ท่านสามารถขอให้คุณชายอี้พาท่านเข้าไปในวังได้นี่”