ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 303

“ท่านอ๋อง กระหม่อมจะกล้าสร้างเรื่องได้อย่างไร” จูโชงรู้สึกผิดในใจ รีบโบกมือ เพื่อบอกว่าตัวเองได้ยินมาเช่นนี้

เว่ยชิงเป็นคนระวังตัวเอง แม้ว่าจะยังหนุ่ม แต่กลับดูสุขุมกว่าลูกหลานตระกูลสูงศักดิ์

เว่ยชิงรู้ว่าจูโชงไม่กล้าโกหกตน แต่ก็คงจะฟังจูโชงข้างเดียวไม่ได้

“ขันที”เว่ยชิงเรียกขันทีเข้ามาหนึ่งคน แจกแจงงานอย่างมุ่งมั่น “ไปสืบที่ตลาดดูสิว่าเป็นอย่างที่คุณชยจูพูดไหม”

“พะยะค่ะ”

“แล้วไปหาชาวนาเฒ่าคนนั้น ข้าอยากแน่ใจว่าเห็นเซียวเฟิงจริง ๆ”

“พะยะค่ะ”

“สุดท้าย” เว่ยชิงกลอกตาไปมา ก่อนจะจ้องเขม็งไปยังจูโชงแวบหนึ่ง ก่อนจะสูดลมหายใจเย็นเข้าปอดและเอ่ยว่า “ส่งคนที่มีความสามารถสักสองสามคนไปจับตาดูเซียวเฉวียนให้ข้า”

เว่ยชิงทำแบบนี้ก็เพื่อปิดช่องโหว่

จูโชงกลืนน้ำลาย ‘อึก ๆ’ ยิ้มแห้งก่อนพูดว่า “ท่านอ๋องรูปงาม ทำการอันใดย่อมน่าเชื่อถือ”

เว่ยชิงไม่ชอบการประจบประแจง เขาเอ่ยน้ำเสียงเย็นชา “ถ้าเจ้ากล้าหลอกข้า ทำให้ข้าและฝ่าบาทเสียเปล่า ระวังหัวเจ้าไว้ให้ดี”

จูโชงกลัวจนตัวสั่นงันงก ฉี่แทบเล็ดออกมา “ฝ่าบาทรูปงาม！ท่านอ๋องรูปงาม！กระหม่อมไม่กล้าพูดจากมั่วซั่วแน่นอน”

สักครึ่งเดียวจูโชงก็ไม่กล้า

จูโชงพูดจามั่วซั่วแค่ประโยคเดียวเท่านั้น

เว่ยชิงส่งเสียงฮึดฮัด ไม่ยินดีไม่โกรธ จูโชงส่งสายตาก่อนจะยิ้มตาหยีพลางเอ่ยว่า “ท่านอ๋อง พรุ่งนี้จะมีการประลองยุทธเลือกคู่ ท่านอ๋องจะได้อภิเษกสมรสกับสตรีที่งามพร้อมแน่นอน”

“ไปเอามาจากไหน?” มือของเว่ยชิงยังเจ็บ ถือกระบี่ก็ลำบาก

“ท่านอ๋อง แม้ว่ากระหม่อมจะไม่มีความสามารถ แต่ท่านปู่ทำได้เสมอ” จูโชงประจบสอพลอ “ท่านอ๋องเป็นเทพแห่งสงคราม รากเหง้าการฝึกตนก็แข็งแกร่ง ศิลปะการต่อสู้ก็กล้าแกร่ง คนอื่นเป็นต้องพ่ายแพ้ ท่านปู่รู้ว่าท่านอ๋องเก่ง กลับดูแลเรื่องอื่นให้ท่านอ๋อง”

ที่แท้จวนอัครเสนาบดีพ่ายแพ้ราบคาบ พอ รู้ว่าเว่ยชิงโปรดปรานองค์หญิงจุงลงประลองยุทธิ์เลือกคู่ ก็คอยช่วยเหลือเว่ยชิงอยู่ด้านหลังอย่างเงียบ ๆ

“บังอาจ！” เว่ยชิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “ทำไมข้าต้องพึ่งคนนอก！ข้าจะชนะมันด้วยตัวเอง”

“พะยะค่ะ” จูโชงดื่มจนสติเริ่มเลอะเลือน เหตุใดจะต้องเกรงกลัว?

“ข้าคือองค์ชาย！ไม่มีวันยืมมือผู้อื่น” เว่ยชิงส่งเสียงฮึดฮัด “บอกอัครเสนาบดีว่าไม่ต้องคิดให้ปวดหัว แม้ว่าข้าจะให้เจ้าไปสวนหยวนหลง แต่นั้นเพราะเห็นแก่ข้อมูลของเซียวเฟิง”

“ข้าไม่มีวันรับการช่วยเหลือจากเว่ยเจียนกั๋ว !”

“คุณชายจู ข้าไม่ได้เก็บอาหารให้คุณชาย กลับไปเสียเถอะ”

เว่ยชิงออกคำสั่งอีกครั้ง จูโชงกลัวจนสติแตก ไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไร “ท่านอ๋องทรงระงับความโกรธด้วย！ทรงระงับความโกรธด้วยพะยะค่ะ！หากไม่ใช่เพราะท่านปู่ของกระหม่อมได้ยินมาว่าศิษย์พี่ของท่านอ๋องทรงเข้าร่วมการประลองยุทธเลือกคู่ด้วย เซียวเฉวียนผู้มีแนวคิดมากมาย ท่านปู่กลัวว่าท่านอ๋องจะรับมือไม่ไหว！”

พูดไปสองไพเบี้ย นิ่งเสียตำลึงทอง ทันทีที่จูโชงเอ่ยถึงศิษย์พี่ เว่ยชิงก็ยิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “ข้ามีศิษย์พี่ที่ไหนกัน！”

“ข้ารับมือกับเซียวเฉวียนได้！”

ปีศาจกวีรับเซียวเฉวียนเป็นลูกศิษย์ คนทั้งใต้หล้าต่างรับรู้ ยามนั้นฮ่องเต้ทรงประทับอยู่ด้วย

ปีศาจกวียกชิงหยวนให้เซียวเฉวียน แต่บัดนี้ท่านอ๋องกลับไม่รู้จักอาจารย์ผู้นี้?

มันจะไม่เคารพกันเกินไปหน่อยแล้ว！

แม้ว่าจูโชงจะรู้สึกเคืองโกรธเว่ยชิงอยู่ในใจ แต่กลับไม่กล้าพูดออกมา ได้แต่พยักหน้า “ขอรับ ท่านอ๋องทรงตรัสถูก！เขาไม่คู่ควรป็นอาจารย์ของท่านอ๋อง！”

“ท่านอ๋องทรงรูปงามเก่งการรบ พรุ่งนี้ทรงเข้าร่วมประลองยุทธเลือกคู่ จะต้องกำหราบเซียวเฉวียนได้เป็นแน่”

กล่าวจบ จูโชงถึงกับเหงื่อไหลพราก ต่อมาก็ไม่กล้าเอ่ยถึงเซียวเฉวียนต่อหน้าท่านอ๋องอีก

“ท่านอ๋อง...เช่นนั้น กระหม่อมขอตัว”

จูโชงยกแขนเสื้อ เช็ดเหงื่อบนหน้าผาก ชิงหยวนไม่ใช่สถานที่ที่ใครจะเข้าออกได้ตามใจจริง ๆ เข้ามาครั้งหนึ่ง เสียเหงื่อเป็นครึ่งจิน！

ทันทีที่จูโชงจากไป เว่ยชิงที่อดทนมาตลอดก็ถึงกับเขวี้ยงถ้วยชาลงพื้นอย่างโหดเหี้ยม

ไร้เหตุสิ้นดี！

อาจารย์ยกสิ่งดี ๆ ให้เซียวเฉวียนทุกอย่าง

พู่กัน！

ชิงหยวน！

บัดนี้แม้แต่ฮ่องเต้ก็ทรงนึกถึงแต่เซียวเฉวียน พระราชทานทุกอย่างให้เซียวเฉวียน！

เว่ยชิงแป็นลูกศิษย์ของปีศาจกวีเช่นกัน เหตุใดถึงไม่ยกให้เขาบ้าง?