ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 310

ดาบจิงหุน ฮ่องเต้ทรงตั้งชื่อให้ว่าดาบจิงหุน ตั้งแต่ออกมาจากเตาหลอมของศาลาคุนหวู่ เจียงหูเคอก็สังเวยเลือดเนื้อตนเองให้กับดาบนี่

ทุกคนรู้ดีว่าพวกเขาสังหารเหวินฮั่น จากนั้นก็ถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยม

ดาบในมือของเซียวเฉวียนเป็นดาบจิงหุนเล่มแรก มีตัวอักษรสลักอยู่บนดาบ

แม้ว่าจะเป็นเพียงคำธรรมดาหนึ่งคำ แต่มันก็ถูกสลักไว้อย่างบรรจงลงลึกไปในตัวดาบ

รังสีสังหารคละคลุ้งไปในอากาศเย็น รุงแรงราวกับต้องการแล่เนื้อเฉือนหนังออกมาทีละน้อย

เซียวเฉวียนถือดาบไว้ในมือ เข้าร่วมการประลองยุทธเลือกคู่ ก็เหมือนกับการบอกผู้คนของเว่ยเจียนกั๋วว่า: ข้ายังจดจำการสังหารครั้งนั้นได้ และข้ามาเพื่อแก้แค้น! ข้า เซียวเฉวียน วันนี้ข้าจะไม่ยอมให้พวกเจ้าได้ในสิ่งที่ปรารถณา!

คนขายเนื้อเห็นดาบจิงหุนใกล้ๆ เป็นครั้งแรก และเมื่อสบเข้ากับสายตาอันหนักแน่นและไม่แยแสของเซียวเฉวียน เขารับรู้ได้ถึงพลัง!

"เฮ้!"

"เฮ้!"

"เฮ้!"

ผู้ชมตีท้องและปรบมือเพื่อให้กำลังใจคนขายเนื้อ นี่เป็นหนึ่งในมารยาทระหว่างการประลองของต้าเว่ย!

ไร้สาระ!

เซียวเฉวียนกลอกตา ภาพกลุ่มผู้คนตบท้องดูน่าเอ็นดูจนอยากจะคลื่นไส้

ตัวเขาถือมีดแล่เนื้อและพร้อมจะฆ่าราวกับฆ่าหมู เขารีบวิ่งเข้าไป!

เซียวเฉวียน หรี่ตาอย่างเย็นชาและยกดาบขึ้นเพื่อต่อสู้!

ดาบจิงหุนมีความยาว 5 ฟุต กับมีดแล่เนื้อที่มีความยาวประมาณ 1.3 ฟุต

เซียวเฉวียนสูง 187 เซนติเมตร และคนขายเนื้อสูง 175 เซนติเมตร

เซียวเฉวียนหนัก 80 กิโลกรัม และคนขายเนื้อหนักประมาณ 110 กิโลกรัม

เซียวเฉวียนได้เปรียบในเรื่องความสูงและอาวุธ ในขณะที่คนขายเนื้อได้เปรียบในเรื่องน้ำหนักและความแข็งแกร่ง

วิชาดาบซินโหย่วนั้นเฉียบคมและดุดันอย่างยิ่ง แต่เซียวเฉวียนออมมือทุกครั้งเพื่อหลีกเลี่ยงการนองเลือด

มีดของคนขายเนื้อแม้ว่าจะสั้นแต่หากโดนจุดสำคัญก็ไม่รอดเช่นกัน คนขายเนื้อโจมตีอย่างสุดกำลังราวกับว่าเขากลัวที่จะไม่ได้ฆ่าเซียวเฉวียน!

คนขายเนื้อดุดันและใช้วิธีที่โหดเหี้ยมในการประลอง

เซียวเฉวียนต้องการชนะอย่างใสสะอาด ดังนั้นเขาจึงระมัดระวังมากกว่าคนขายเนื้อ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากความคล่องตัวของเขา คนขายเนื้อจึงเสียเปรียบในเรื่องนี้

เห็นได้ชัดว่าทักษะการต่อสู้ของเซียวเฉวียนเกินความคาดหมายของพวกเขา

ทักษะการใช้ดาบของเซียวเฉวียน เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน แม้ว่าไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าจะเคยใช้ทักษะดาบนี้มาก่อนก็ตาม

ตอนนี้ เซียวเฉวียนใช้ความเร็วตามปกติ ก็สามารถทำให้พวกเขาก็ตกตะลึงได้แล้ว

คนขายเนื้อหยิบมีดของเขาออกมาและโจมตีไปด้วยความโกรธ เป็นผลให้ทักษะการใช้ดาบของเซียวเฉวียนมีทั้งการโจมตีและการป้องกัน เขาไม่สามารถเข้าไปประชิดตัวเซียวเฉวียนได้ ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ

"เฮ้!"

"เฮ้!"

"เฮ้!"

ผู้ชมตบท้องของพวกเขาเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้แรงสั่นสะเทือนในหูของเซียวเฉวียนเพิ่มขึ้น

"อา!"

จู่ๆ คนขายเนื้อก็คำรามออกมา!

เขาขว้างมีดออกไปเสียงดังสนั่น!

การโจมตีตอนนี้ของคนขายเนื้อไม่ได้น่ากลัว แต่มันจะน่ากลัวก็ต่อเมื่อเขาใช้สมอง!

ดวงตาของเซียวเฉวียนเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง

ผู้ชมต่างก็ลุกขึ้นยืน เห็นได้ชัดว่าคนขายเนื้อเลือกใช้กลยุทธ์อื่นในการต่อสู้

ในเมื่อมีดของคนขายเนื้อเสียเปรียบดาบจิงหุน คนขายเนื้อจึงโยนมีดทิ้งไป และเริ่มทำการประลองใหม่ด้วยการประชิดตัว ด้วยความแข็งแกร่งของเขา เซียวเฉวียนจะต้องแพ้อย่างแน่นอน

ผู้คนต่างคิดว่าในเมื่อคนขายเนื้อทิ้งมีดไปแล้ว เซียวเฉวียนจะยังมีความกล้าใช้ดาบอีกอย่างนั้นหรือ? หากใช้ ชัยชนะที่ได้มามันจะบริสุทธิ์งั้นหรือ?

ซึ่งเซียวเฉวียนก็รู้สึกอายนิดหน่อย เมื่อเห็นภาพตรงหน้า

แต่เซียวเฉวียนมาที่นี่เพื่อเป็นผู้ชนะ ไม่ใช่เพื่อเป็นสุภาพบุรุษ

“เคล้ง!” เสียงมีดของคนขายเนื้อหล่นลงบนพื้นดังกึกก้อง

เพื่อให้กำลังใจตัวเอง คนขายเนื้อคำราม จากนั้นเบ่งกล้ามแขนด้วยสีหน้าจริงจัง: วางดาบจิงหุนลง มาสู้กันตัวต่อตัว!

เซียวเฉวียนขมวดคิ้ว โง่รึเปล่าเนี้ย? มีอาวุธกลับไม่ใช้ จะสู้ตัวต่อตัวอย่างนั้นหรือ?

เซียวเฉวียนถือดาบขึ้น: "แน่ใจหรือ ว่าจะทิ้งอาวุธ?"

ตามกฎการประลอง เมื่อวางอาวุธแล้วจะไม่สามารถใช้งานมันได้อีก

เซียวเฉวียนถามอย่างจริงจัง แต่ในสายตาคนอื่นนี้กลับเป็นความไร้ยางอาย

ความเงียบ......

เงียบ......

คนขายเนื้อจ้องมองเซียวเฉวียนผู้ไร้ยางอายอย่างจดจ่อ เขามองไปที่มีดของคนขายเนื้อ หยิบมันและโยนมันออกไปยังคนขายเนื้อ

ถ้าคนขายเนื้อหยิบมันขึ้นมา เขาจะต้องก้มลงไป ถ้าเซียวเฉวียนคิดจะทำอะไรสกปรก เขาจะไม่เป็นผู้แพ้หรอกหรือ?

เห้อ! คนหนอคน! ฟังดูก็สมเหตุสมผล ภายในใจของคนขายเนื้อกำลังร้องหาปู่หาย่าให้ช่วย: "เซียวเฉวียน ช่วยนักษาหน้าหน่อยเถอะ ข้าไม่ต้องการใช้มันหรอก ว่าแต่ทำไมเจ้ายังถือดายอยู่อีก! จะเล่นสกปรกรึ!"

"ถ้าอย่างนั้นมาเริ่มกันเลย"

เซียวเฉวียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ในมือถือดาบไว้แน่น ต่อสู้ให้จบๆไปดีกว่า