ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 312

องค์หญิงต้าถงเคยเห็นสุนัขป่าของจ้าวซินแล้ว

ครั้งหนึ่งในงานเลี้ยงของพระราชวัง องค์หญิงไม่ชอบงานเลี้ยงเพราะมันน่าเบื่อ นางจึงออกไปเดินเล่นในสวนเพียงลำพัง และได้พบกับสุนัขป่าตัวนี้เข้า

สุนัขป่าเห่าและกัดกระโปรงของนางขาด หากทหารองครักษ์มาไม่ทัน องค์หญิงคงถูกสุนัขป่าขย้ำไปแล้ว

เมื่อนึกถึงดวงตาสีแดงเพลิงและฟันอันแหลมคมของมัน องค์หญิงยังคงหวาดกลัวอยู่เลย นางตัวสั่นสะท้าน: "เจ้ารู้ไหมว่าใครเปลี่ยนกลุ่มให้เซียวเฉวียน?"

วันนี้องค์หญิงจะเข้าพิธีอภิเษก นางสวมผ้าคลุมสีแดง ใยผ้าสีแดงละเอียดไม่เป็นอุปสรรคต่อใบหน้าที่สวยงามของนางเลย

สาวใช้ก้มศีรษะลงและตอบว่า: "อำนาจของการประลองทั้งมด จัดโดยจวนอัครเสนาบดี นี่คงเป็นการประสานงานของเหล่าอัครเสนาบดี"

เหตุใดอัครเสนาบดีถึงทำกับเซียวเฉวียนเช่นนี้?

ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะอยู่กลุ่มไหน เขาก็มีศัตรู แต่ทำไมต้องย้ายเขาไปกลุ่มสิบสองโดยเฉพาะด้วย?

องค์หญิงไม่เข้าใจ

“องค์หญิง ไม่นานมานี้หลานชายของอัครเสนาบดีจูโชง และเว่ยชิง สนิทสนมกันมาก ดังนั้น...”

สาวใช้ลังเลที่จะพูด แต่องค์หญิงที่มีจิตใจงดงาม นางเข้าใจเป็นอย่างดีและพูดออกมาเบาๆ:"เว่ยชิงอีกแล้วสินะ"

เดิมที องค์หญิงคิดว่า หากนางแต่งกับเซียวเฉวียนไม่ได้ นางคงต้องแต่งกับฉินเฟิง

แต่ฉินเฟิงกลับออกจากการประลองยุทธเลือกคู่อย่างกะทันหัน และนั้นทำให้องค์หญิงประหลาดใจ

ต่อมาองค์หญิงได้รับรู้ว่า เว่ยชิงข่มขู่ฉินเฟิง และทำร้ายฉินเฟิงปางตาย ทำให้ฉินเฟิงไม่สามารถเข้าร่วการประลองยุทธเลือกคู่ได้

ดังนั้นองค์หญิงจึงออกห่างเว่ยชิง และตอนนี้ความรู้สึกก็กลับกลายเป็นรังเกียจทันที

องค์หญิงทำสีหน้าไม่พอใจ จนสาวใช้หัวเราะกันคิกคักเพราะความสองมาตรฐานขององค์หญิง:"องค์หญิง การต่อสู้ที่ตึกปี้เซิง ก็เกิดจากใต้เท้าเซียว ทำไมองค์หญิง ถึงไม่เกลียดเขาล่ะ?"

“มันเหมือนกันงั้นรึ? เซียวเฉวียนต่อสู้กับเว่ยชิง เพราะคนสามคนของตระกูลสวี่ แล้วทำไมข้าจะต้องเกลียดเซียวเฉวียนด้วย?"

"ใช่ ใช่ ใช่!" สาวใช้หัวเราะเบา ๆ และเหลือบมององค์หญิงผ่านกระจก: "ข้าไม่รู้ว่าใต้เท้าเซียวมีมนต์เสน่ห์อะไรกัน ถึงทำให้องค์หญิงผู้งดงามที่สุดในภูมิภาคตะวันตกตกหลุมรักเขาได้"

องค์หญิงยิ้มอย่างเขินอาย แต่คิ้วของนางกลับขมวด: "กลอุบายของเว่ยชิงนั้นแยบยล เขาร่วมมือกับอัครเสนาบดีเพื่อรังแกคนอื่น!"

“แม้ว่าสุดท้ายเขาจะชนะ ข้าก็จะไม่แต่งกับเขา!”

เมื่อสาวใช้ได้ยินสิ่งนี้ นางก็ตกใจ: "องค์หญิงเจ้าเล่ห์ถึงเพียงนี้เลยหรือ! ฮ่องเต้แห่งต้าเว่ยตั้งกฎการประลองไว้แล้ว หากองค์หญิงทำอะไรบุ่มบ่าม พระองค์คงพิโรธอย่างแน่นอน!"

“หากข้าไม่ได้แต่งกับเซียวเฉวียนก็ไม่เป็นไร แต่จะให้ข้าแต่งงานกับคนสกปรกที่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์ได้อย่างไรกัน!"

องค์หญิงส่ายหัวทั้งน้ำตา: "ถ้าฮ่องเต้แห่งต้าเว่ย บังคับให้ข้าแต่งกับเว่ยชิงจริงๆล่ะก็ ข้ายอมตายเสียยังดีกว่า!"

“องค์หญิง อย่าพูดเช่นนั้น!” สาวใช้ตกใจจนคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังลั่น: “เป็นวันมงคล! ท่านจะพูดแบบนี้ได้ยังไง!”

หากฮ่องเต้ได้ยิน องค์หญิงจะต้องถูกลงโทษอย่างแน่นอน!

องค์หญิงต้าถงประสูติในภูมิภาคตะวันตก แม้ว่านางจะเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยน แต่นางก็เป็นผู้หญิงที่เอาจริงเอาจังในเวลาเดียวกัน

ผู้หญิงจากภูมิภาคตะวันตกส่วนใหญ่จะเป็นเช่นนี้ อ่อนโยนดั่งสายน้ำแต่ก็มีความจงรักภักดีเป็นอย่างยิ่ง

“ข้ารู้ดี” องค์หญิงมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย และพูดเบาๆว่า “เขาคงจะอนุญาตให้ข้าแต่งงานกับผู้ชายอย่างเว่ยชิงแน่นอน…”

เขา?

สาวใช้คิดว่าคำว่าเขาหมายถึงฮ่องเต้ เพื่อปลอบประโลมองค์หญิง สาวใช้พยักหน้าและพูดขึ้นมา: "องค์หญิงโปรดวางพระทัยเถิด ฝ่าบาทจะเลือกคนดีเป็นพระสวามีของพระองค์อย่างแน่นอน"

แต่คนที่ในใจขององค์หญิงหมายถึงไม่ใช่ฮ่องเต้ แต่เป็นเซียวเฉวียน ผู้มีจิตวิญญาณสูงส่งในหอจืออี้

นั่นเป็นครั้งแรกที่ข้าได้พบกับเซียวเฉวียน

ขณะที่นางนึกถึงเรื่องราวในอดีต รอยยิ้มที่อ่อนโยนก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของนาง

เว่ยชิงยังคงมีความมั่นใจว่าเขาคู่ควรกับองค์หญิง แต่เขาไม่รู้เลยว่าพฤติกรรมของเขา ได้ทำให้องค์หญิงรังเกียจไปเสียแล้ว

องค์หญิงยอมตายดีกว่าแต่งงานกับเขา

ส่วนเขายังคงเข้าร่วมการประลองยุทธเลือกคู่ด้วยความมั่นใจ

ณ สนามฝึกของราชวงศ์

เสียงโห่ร้องของผู้ชมดังกึกก้องไปทั่ว!

ผู้คนต่างส่งเสียงดังสนั่นราวกับว่าโลกกำลังจะแตก

เซียวเฉวียนที่กำลังรอการประลองรอบต่อไป ตรงไปยังหัวมุม ฟังเสียงโห่ร้องอย่างใจเย็น

เสียงโห่ร้องนี้ เพื่อกลุ่มที่สิบสอง

เซียวเฉวียนเหลือบมองไปเห็นสุนัขป่ากำลังกินเนื้อน่องของคนอยู่!

ผู้เข้าแข่งขันแบ่งออกเป็นสิบสองกลุ่ม ในสิบสองกลุ่มสามารถมีคนทั่วไปได้เช่นกัน

สุภาพบุรุษนักวรรณกรรมขมวดคิ้วและตระหนักได้ว่าเขาเหยียบเนื้อดิบชิ้นหนึ่ง

สุนัขจิ้งป่ามองเขาด้วยความโกรธ และจ้าวซิ่นก็มองเขาด้วยดวงตาที่ดุร้ายเช่นกัน

เซียวเฉวียนไม่เคยเห็นเขามาก่อน ดูจากเสื้อผ้าแล้ว เขาน่าจะมาจากตระกูลที่ยากจนและยังไม่ได้เป็นขุนนางอย่างเป็นทางการ

เมื่อเห็นว่าชายผู้นี้แต่งตัวซอมซ่อ น้ำเสียงของจ้าวซิ่นก็ดูหยาบคายทันที:"เจ้ามาจากไหน ไอ้รากหญ้า? ขอโทษชีต้าของข้าเดี๋ยวนี้!"

ไอ้รากหญ้า คำนี้ฟังดูคุ้นหูมาก คนเหล่านี้ก็เรียกเซียวเฉวียนเช่นนี้เหมือนกัน

จงใจให้ขอโทษสุนัขป่าอย่างนั้นหรือ? ทุกคนไม่สนใจการประลองบนเวที แต่กลับพุ่งความสนใจมาที่เขาแทน อยากรู้ว่าจุดจบจะเป็นอย่างไร

เห็นได้ชัดว่าปัญญาชนผู้นี้ดูกล้าๆกลัวๆ ไม่ว่าจะคนธรรมดาหรือปัญญาชน ไม่มีใครต้องการก้มหัวขอโทษสุนัข

ดังนั้น คำของจ้าวซิ่นจึงถูกมองข้ามไป

เขาทำความเคารพคุณชายคนนั้นและพูดว่า: "คุณชายจ้าว ข้า อู๋ไห่คนรากหญ้า ข้าไม่ได้ตั้งใจจะ..."

“ขอโทษ!” ทันใดนั้น จ้าวซิ่นก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ กัดฟันกรอดใส่อู๋ไห่:" เป็นแค่คนรากหญ้า กล้าดียังไงมาพูดโต้ตอบกับข้าเช่นนี้?"

จ้าวซิ่นดุร้ายและเย็นชา ไม่มีความสง่างามเหมือนกับพี่ชายของเขา

เป็นเวลาหนึ่งหรือสองวันแล้วที่เหล่าสาวกผู้มีอำนาจใช้พลังของพวกเขาเพื่อรังแกผู้อื่น เซียวเฉวียนพูดขึ้นเลาๆ: "ขอโทษนะ ทำไมคุณชายจ้าว ถึงต้องโกรธขนาดนี้ด้วย?"

ทุกคนหันหน้าไปมอง ใครกล้าเข้าไปแส่เรื่องของเขา? พ่อของจ้าวซิ่นเป็นถึงไท่ชิงหนึ่งในสามซานกง!

มองแวบแรก ปรากฏว่าเป็นลูกเขยตระกูลฉิน !

“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร” จ้าวซินพูดอย่างเย็นชา

ในอดีต เซียวเฉวียนไม่รู้วิธีตอบคำถามเช่นนี้จริงๆ

แต่ตอนนี้ การสอบทุกอย่างก็จบลงไปแล้ว ไม่มีประโยชน์เลยอย่างนั้นรึ? จ้าวซิ่นไม่ได้เป็นแม้แต่จิ้นชื่อ คิดว่าแค่มีพ่อเป็นคนใหญ่คนโตจะทำอะไรก็อย่างนั้นหรือ?

เซียวเฉวียนมองอย่างเย็นชา จ้องมองดวงตาที่น่ากลัวของจ้าวซิ่นและตอบกลัวด้วยความภาคภูมิใจ: "ข้าเป็นขุนนางระดับห้าของราชสำนัก เมื่อคุณชายพูดกับข้า ท่านจะต้องเรียกแทนข้าว่า "ใต้เท้า" อย่างสุภาพ!

ทุกคนตกตะลึง เซียวเฉวียนไปเอาความกล้าแบบนี้มาจากไหนกัน!

จ้าวซิ่นขมวดคิ้ว: "เจ้าว่าอะไรนะ?"