ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 313

“ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือ?” เซียวเฉวียนจ้องมองเขาอย่างเย็นชา

จ้าวซิ่นตัวคนเดียว แต่เขาก็เป็นคนที่หยิ่งยโสเช่นกัน

ทุกคนรู้ดีว่าพ่อของเขาคือจ้าวจินไหล

และทุกคนต่างหวาดกลัวไม่กล้าเข้าใกล้เขา

ในทางตรงกันข้าม เซียวเฉวียนที่เป็นขุนนางระดับห้า ทำไมถึงพูดเรื่องไม่เข้าหูเขา?

“ใต้เท้าเซียว?” จ้าวซิ่นกลอกตาแล้วยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว: "ข้ารู้แค่ว่าเจ้าเป็นลูกเขยตระกูลฉิน"

ทุกคนยิ้มเยาะเย้ยใส่เขา

เมื่อหันมามองที่เจ้าสุนัขป่า ตอนนี้มันไม่มองที่อู๋ไห่อีกต่อไป มันจ้องมองไปที่เซียวเฉวียน และส่งเสียงขู่ในลำคอเป็นสัญญาณเตือน

ลูกเขย?

ฮ่าๆ คนสมัยนี้น่ารักกันจัง ลูกเขยถือว่าเป็นคำด่าได้ไหม?

"ถ้าท่านรู้ว่าข้าเป็นเพียงลูกเขยของตระกูลฉิน" เซียวเฉวียนยิ้มสบายๆ และจับดาบจิงหุน: "คุณชายจ้าว ก็ช่างโง่เขลาเสียเหลือเกิน"

“ข้าอาจจะไม่มีความสามารถ แต่ข้าเป็นถึงประมุขของสถานศึกษาชิงหยวน”

ทันทีที่เซียวเฉวียนพูดจบ จ้าวซิ่นกระพริบตาถี่ๆ ใบหน้าของเขาซีดเซียว

จ้าวซินอยู่ห่างจากบ้านมาหลายปี เขารู้เพียงแค่ว่าเซียวเฉวียนเป็นลูกเขยของตระกูลฉิน แต่เขาไม่รู้ว่าเซียวเฉวียนได้เลื่อนตำแหน่งเป็นประมุขสถานศึกษาชิงหยวนแล้ว

แม้ว่าจ้าวซิ่นจะศึกษาที่สถานศึกษาชิงหยวน แต่เขาไม่ได้ชอบมันมากนัก จึงไม่ได้ยุ่งกับใคร และไม่ได้รับรู้ข่าวสารใดๆเลย

ตราบใดที่ศึกษาอยู่ที่สถานศึกษาของหยวน ก็ถือว่าเป็นลูกศิษย์ของชิงหยวนและเซียวเฉวียนเช่นกัน

เซียวเฉวียนยืดหลังและพูดอย่างสบายๆ: "ดังนั้นคุณชายจ้าว ไม่เพียงแต่คุณชายต้องเรียกข้าว่าใต้เท้าเท่านั้น แต่คุณชายยังต้องเรียกข้าว่าเซียวเจี้ยวหยู้เพื่อความสุภาพ"

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” เมื่อฝูงชนได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาก็หัวเราะเยาะ หัวเราะให้กับความไร้ยางอายของเซียวเฉวียน

ผู้คนเชื่อฟังเซียวเฉวียนเพียงเพราะพวกเขาไม่รู้จักตัวอักษรจีนแม้แต่ตัวเดียว และหวาดกลัวเซียวเฉวียนเท่านั้น

เซียวเฉวียนกล้ายกตนว่าเป็นประมุขสถานศึกษาชิงหยวน ฝ่าบาทมอบตำแหน่งนั้นให้เขา คนอย่างเซียวเฉวียนมีความสามารถอะไรถึงได้รับตำแหน่งนี้?

ระดับความรู้และความสามารถของเขาสูงกว่าเหวินฮั่นและเหวินคุนอย่างนั่นรึ?

เซียวเฉวียนจึงพูดออกมาได้โดยไม่มีความละอาย!

น่าขัน!

น่าขันสิ้นดี!

หูของเซียวเฉวียนราวกับหูของคนไร้ยางอายที่ฟังคำเย้ยหยันพวกนั้น เขาเพิกเฉยไม่สนใจ! และยังเงี่ยหูรอฟังจ้าวซิ่นเรียกเขา "ใต้เท้าหรือเซียวเจี้ยวหยู้" ด้วยความเคารพ

เซียวเฉวียนรู้ดีว่าจ้าวซิ่นจะไม่เรียกอย่างแน่นอน

อันที่จริง เซียวเฉวียนไม่ได้สนใจเขา เพียงแค่อยากตักเตือนจ้าวซิ่นว่าทุกอย่างควรทำแต่พอประมาณ

การที่เขารังแกอู๋ไห่ ชายหนุ่มที่มาจากตระกูลยากจน ให้เขาขอโทษสุนัขนั้น มันดูมากเกินไปหน่อย

“ฮ่าฮ่า!” ในที่สุดจ้าวซิ่นก็รู้ตัวตนที่แท้จริงของเซียวเฉวียน ในฐานะประมุขสถานศึกษาชิงหยวน เขาถึงกลับหัวเราะเยาะออกมาทันที"เซียวเฉวียน เจ้าเป็นขุนนางระดับห้าและเป็นประมุขสถานซึกษาชิงหยวน เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้อย่างนั้นหรือ?"

เมื่อทุกคนได้ยิน ต่างก็คิดว่ากำลังซุบซิบอะไรกันอยู่

แม้แต่เซียวเฉวียนก็ดูเหมือนกำลังนินทาอะไรสักอย่างอยู่

จ้าวซิ่นกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของทุกคน แต่ไม่พูดออกมาว่าคืออะไร:" ข้ารู้ว่าท่านคือขุนนาง แต่ทำไมข้าจะต้องไว้หน้าท่านด้วย!"

“พูดออกมาเถอะ ข้าไร้ยางอายพอ” ทันทีที่เซียวเฉวียนพูดออกมา ทุกคนก็หัวเราะเสียงดัง ลูกเขยตระกูลฉินไม่เพียงแต่ไร้ยางอายเท่านั้น แต่ยังมีอารมณ์ขันอีกด้วย เขากล้าดียังไงมาท้าทายจ้าวซิ่นเช่นนี้?

จ้าวซิ่นตะคอกอย่างเย็นชา: "ไม่จำเป็น! ข้าไม่ชอบพูดอะไรไร้สาระ แค่เจ้าสำเหนียกตัวเองไว้ก็เพียงพอแล้ว!"

“เจ้าไม่มีความสามารถและไม่มีความรู้ที่แท้จริง และสิ่งที่เจ้าพึ่งพาก็เป็นเพียงสิ่งนอกรีต ดังนั้นเจ้าอย่ามาชี้นิ้วสั่งข้า!"

จ้าวซิ่นท่าทางเย่อหยิง:" อู๋ไห่! ขอโทษชีต้าเดี๋ยวนี้! ไม่เช่นนั้นก็อย่ามาว่าข้าว่าข้าหยาบคาย!"

วันนี้ อู๋ไห่มาที่นี้เพื่อเข้าร่วมการประลองยุทธเลือกคู่ หากเขาขอโทษสุนัข เขาก็คงพ่ายแพ้ก่อนที่การแข่งขันจะเริ่ม สุดท้ายนี้ไม่ต้องพูดถึงองค์หญิง แม้แต่ผู้หญิงธรรมดาก็คงไม่อยากแต่งงานกับคนขี้ขลาดเช่นนี้

“คุณชายจ้าว โปรดยกโทษให้อู๋ไห่ที่ไม่ระวัง"

อู๋ไห่เป็นคนฉลาด เมื่อเห็นว่าเซียวเฉวียนที่เป็นขุนนางเต็มใจที่จะช่วยเหลือเขา เขาจึงไม่ยอมจำนนต่อจ้าวซิ่น

เขาเป็นคนฉลาดและมีการศึกษาดี เซียวเฉวียนจึงแอบยกย่องเขาอยู่ในใจ

ทันใดนั้น ไม่ทันให้จ้าวซิ่นแสดงท่าทีไม่พอใจ สุนัขป่าก็วิ่งเข้าใส่อู๋ไห่ทันที!

“อ๊า!” อู๋ไห่หน้าซีดด้วยความหวาดกลัวและท่องบทกวี: “แม่น้ำจิงซีไหลเชี่ยวเผยหินสีขาว ใบไม้แดงล่วงหล่นปลิวตามลมหนาว ออกมา!"

ดาบโผล่ออกมาในมือของอู๋ไห่และฟันสุนัขป่า!

“ไอ้สารเลว! เจ้ากล้าดียังไง!”

กัดครั้งเดียวคออู๋ไห่ก็หักแล้ว!

ทุกคนเฝ้าดูความตื่นเต้น แต่เซียวเฉวียนรีบก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับดาบของเขา: "เจ้าสัตว์ร้าย!"

เซียวเฉวียนโบกดาบจิงหุน!

ก่อนที่สุนัขจิ้งจอกจะกัด เขาใช้ด้ามดาบโจมตีไปโดยตรง!

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการช่วยชีวิตผู้คน ดังนั้นเซียวเฉวียนจึงไม่ฟันมันด้วยดาบ เพราะสุนัขป่าตัวนี้ดุร้าย และถ้ามันไม่ตายในทีเดียว มันคงอาละวาดน่าดู!

ด้ามดาบฟาดลงไปแรงจนสุนัขตัวสั่น! มันส่งเสียงร้อง “เอ๋ง!”

เซียวเฉวียนช่วยอู๋ไห่ขึ้นมาจากจุดที่เขานอนอยู่: "ลุกขึ้นเร็ว!"

“เซียวเฉวียน! เจ้ากล้าดียังไง ทำร้ายสุนัขของข้า!”

จ้าวซิ่นรีบวิ่งเข้าไปกอดสุนัขของเขา: "ลูกรักของข้า! เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

สุนัขป่าส่งเสียงแหลมสองสามครั้ง เสียงที่เปล่งออกมา ฟังดูก็รู้ว่ามันเจ็บปวดเพียงไหน

เมื่อขันทีที่ยืนอยู่ข้างๆ เห็นเซียวเฉวียนลงมือ เขาก็รีบแสดง "ความห่วงใย": "ใต้เท้าเซียว ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?"

ถึงยังไงเซียวเฉวียนก็เป็นขุนนางของราชสำนัก หากเซียวเฉวียนกล่าวทูลฮ่องเต้ว่าพวกเขาทำหน้าที่ได้ไม่ดี พวกเขาก็จะมีความผิด!

“อู๋ไห่ก่อปัญหาก่อน! ทำไมเจ้าไม่ไล่เขาออกจากการประลอง!”

จ้าวซิ่นที่อุ้มสุนัขจิ้งจอกอยู่โกรธมาก เขาชี้ไปที่อู๋ไห่ที่บาดเจ็บและตะโกนเสียงดัง!

ทุกคนส่ายหัว ตอนนี้อู๋ไห่รู้สึกเศร้าโศก ไหนจะทำให้คุณชายจ้าวขุ่นเคือง ไหนจะไม่สามารถเข้าร่วมการประลองได้อีก

“ใช่ ใช่ ใช่ คุณชายจ้าว โปรดสงบสติอารมณ์ด้วย” ขันทีหันมาพูดกับจ้าวซิ่น แล้วหันไปหาอู๋ไห่: “อู๋ไห่รบกวนสถานที่ประลอง โปรดพาตัวอู๋ไห่ออกไป เขาถูกตัดสิทธิ์จากการประลอง!”

“คุณชายจ้าว ท่านพอใจหรือยัง?”

ขันทีหน้าซีดเซียว จ้าวซินมองไปที่อู๋ไห่อย่างเย็นชา:"ไม่เลวเลย! จำไว้ ว่านี้คือสิ่งที่เจ้าจะได้รับ หากท้าทายข้า!"

อู๋ไห่ที่ถูกสุนัขจิ้งจอกเล่นงานกำหมัดแน่น ผมของเขายุ่งเหยิง ชัดเจนว่าคนผิดไม่ใช่เขา!

ดาบจิงหุนของเซียวเฉวียนกระแทกลงพื้นเสียงดัง "ตึง" ทำให้ขันทีตกใจจนตัวสั่น

เซียวเฉวียนมองอย่างเย็นชา: "ข้าได้ยินสิ่งที่ท่านขันทีพูดไม่ชัดเจน รบกวนท่านพูดใหม่อีกครั้งด้วยเถิด"

ทุกคนต่างตกตะลึง เซียวเฉวียนกำลังแสวงหาความยุติธรรมให้กับอู๋ไห่ผู้ต่ำต้อยงั้นรึ?