ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 314

“เซียวเฉวียน เจ้าพูดว่าอย่างไรนะ? ดวงตาของจ้าวซิ่นเผยให้เห็นแสงเย็นวาบลงลึกไปในดวงตาของเขา สัตว์ร้ายในอ้อมแขนจ้องมองมาราวกับว่าต้องการจะกินเลือดกินเนื้อเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนเพิกเฉยต่อจ้าวซิ่น เขาเป็นเพียงเศษฝุ่นธุลี ไม่คู่ควรแก่การให้ความสนใจ

ขันทีถูกเซียวเฉวียนจ้องมองจนตัวสั่น เขาไม่สามารถทำให้จ้าวซิ่นขุ่นเคืองได้ ตัวเซียวเฉวียนเอง เขาก็ทำไม่ได้เช่นกัน ควรทำอย่างไรดี?

“ใต้เท้าเซียว ชายคนนี้มาจากตระกูลที่ยากจน เขา…”

คำพูดของขันทีสื่อความหมายออกมาชัดเจน อู๋ไห่เป็นเพียงปัญญาชนที่มาจากตระกูลที่ยากจน กล้าดียังไงมาทำให้ลูกชายของจ้าวไท่ชิงขุนเคือง?

อู๋ไห่กำหมัดแน่น รู้สึกหมดหวัง เขาก้มศีรษะลงและกำลังจะยอมรับชะตากรรมของเขา

ทันใดนั้น เซียวเฉวียนพูดว่า: "ท่านขันที ถ้าท่านจัดการเรื่องนี้ได้ไม่ดี ข้าเกรงว่าวันนี้จะไม่มีใครได้ประลอง"

“ท่านว่าอย่างไรนะ?” ขันทีตกตะลึง

ผู้คนยังคงซุบซิบและเหยียดหยามเขา!

เซียวเฉวียนรู้ตัวหรือไม่ว่ากำลังเล่นกับใครอยู่?

เขาจะขัดขวางการประลองได้อย่างไรกัน?

“ดูสิ เหมือนว่าสุนัขของคุณชายจ้าวตัวนี้อยากจะกินข้า” เซียวเฉวียนมองไปที่ดาบจิงหุน "ดาบของข้าอาจจะไม่มีข้อดีอื่นใด เพียงแต่มันคมมาก"

“จะเป็นอย่างไรถ้าข้าบังเอิญเอาดาบไปถูกคอของสุนัขตัวนี้? ”

“เจ้ากล้าดียังไง!” จ้าวซิ่นตะโกนด้วยความโกรธ

เซียวเฉวียนส่งเสียง "จิ๊!": "ดูสิ ท่านขันที คุณชายจ้าวโกรธเสียแล้ว ถ้าสุนัขตาย เขาคงจะมาฆ่าข้าอย่างแน่นอน ดาบข้าคมขนาดนี้ หากข้ากลัวจนมือสั่น แล้วดาบหล่นไปโดนคุณชายโดยไม่ตั้งใจเข้า..."

จ้าวซิ่นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ความโกรธปะทุออกมาจากก้นบึ้งภายในหัวใจของเขา

ขันทีและคนอื่นๆถึงกับหายใจไม่ทั่วท้อง

ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจสิ่งที่เซียวเฉวียนพูด ถ้าอู๋ไห่ถูกตัดสิทธิ์ เซียวเฉวียนจะฆ่าเจ้าสัตว์ร้ายนั้นและฆ่าจ้าวซิ่นด้วย

หากมีชีวิตที่ต้องสูญเสียไปในการประลองยุทธเลือกคู่ ดังนั้นก็ไม่ควรมีใครต้องประลอง

หากพูดว่าความเยือกเย็นของเซียวเฉวียนเป็นบุคลิกของเขา

ความเยือกเย็นของเซียวเฉวียนคงมาจากกระดูก เขายืนขึ้นอย่างทะนง ไม่กระพริบตา ทุกคำที่เขาพูดน้ำเสียงหนักแน่นเอาจริงเอาจัง ราวกับว่าเขาจะลงมือในวินาทีถัดไป

ขันทีตัวสั่นด้วยความตกใจ: "ใต้เท้าเซียว โปรดมองข้ามไปเถิด นี่... นี่ ... "

“เจ้ากล้าฆ่าข้าอย่างนั่นหรือ?” จ้าวซิ่นไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเซียวเฉวียนพูดเช่นนี้ในที่สาธารณะ!

พ่อของเขา! เขาเป็นถึงไท่ชิงที่มีเกียรติ!

เซียวเฉวียนเป็นใครกัน!

ไอ้ตัวซวย!

เขาอาศัยฉินปาฟางเพื่อขึ้นเป็นจอหงวน แต่สุดท้ายก็ฆ่าฉินปาฟางและเหวินฮั่น!

ไม่คาดคิด เซียวเฉวียนส่ายหัว: "ข้าไม่กล้าหรอก เพียงแค่มือของข้ามันอาจจะดื้นรั้นจนไม่สามารถควบคุมได้ เช่นเดียวกับท่าน ที่ไม่สามารถควบคุมสัตว์ของตนเองได้"

ปกติแล้ว เซียวเวียนจะไม่ฆ่าใครพร่ำเพื่อ

ข้าเพียงแค่ข่มขู่ขันที แต่ไม่คาดคิดว่าจ้าวซิ่นจะเชื่อมันสนิทใจ

"เจ้า!" จ้าวซิ่นโกรธมาก ปากของเซียวเฉวียนมีแต่หนอนเน่า! เขาเป็นคนเก็บตัวและพูดไม่เก่ง เขาจึงคิดไม่ออกว่าควรพูดอะไรกับเซียวเฉวียน!

เขาทำได้เพียงมองดูเซียวเฉวียนด้วยความโกรธ เซียวเฉวียนพูดออกมาอย่างเย็นชา: "อู๋ไห่! ไปกันเถอะ! มาร่วมประลอง!"

"ขอรับ"

อู๋ไห่รู้สึกขอบคุณและเดินตามเซียวเฉวียนไป รังสีของเซียวเฉวียนที่แผ่ออกมานั่นแข็งแกร่งมาก และความไม่เกรงกลัวของเขาทำให้ทุกคนต้องหลีกทางให้

ไม่มีขันทีคนไหนกล้าหยุดเขา เซียวเฉวียนเป็นลูกศิษย์ของกวีปีศาจ หากเขาและกวีปีศาจเอาจริงขึ้นมาและต้องการฆ่าจ้าวซิ่นจริงๆ ใครจะหยุดพวกเขาได้?

“เซียวเฉวียน! หยุดเดี๋ยวนี้!”

จ้าวซิ่นส่งเสียงดัง!

เซียวเฉวียนค่อยๆหันศีรษะกลับไปเผขิญหน้า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยรังสีสังหาร รังสีที่แผ่ออกมา ไม่ได้ด้อยไปกว่าความกระหายเลือดของเจ้าสุนัขป่าเลยด้วยซ้ำ

เมื่อถูกจ้องมองสุนัขป่าตกใจจนต้องหดหัวกลับไป!

จ้าวซินสะดุ้งและกัดฟัน: "ชีต้าไม่ต้องกลัว อีกประเดี๋ยว เราจะไปฆ่าเขา!"

"โฮ่ง..." สุนัขป่าเห่าตอบรับ สายตายังคงจับจ้องไปที่เซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนหันหน้ากลับมาอีกครั้ว

“ขอบคุณเซียวเจี้ยวหยู้ที่ช่วยลูกศิษย์คนนี้”

อู๋ไห่จัดทรงผมและเสื้อผ้าของเขา พร้อมทั้งโค้งคำนับด้วยความเคารพเพื่อแสดงความขอบคุณ

“เจ้าเป็นนักเรียนที่สถานศึกษาชิงหยวนหรือไม่?” เซียวเฉวียนยิ้มเบา ๆ

เซียวเฉวียนขมวดคิ้ว ให้สุนัขกินยาอะไรกัน?

"โฮ่ง!"

ทันใดนั้นสุนัขก็ดูคุ้มคลั่งขึ้น

เซียวเฉวียนตกใจ!

ให้ตายเถอะ เล่นสกปรกเช่นนี้ถือว่าโกงได้ไหม?

ในขณะเดียวกัน ไป๋ฉี่นำภาพวาดกลับไปที่ลานของเซียวเฉวียน

ฉินซูโหรวต้องการวาดภาพ แต่ไม่สามารถให้ได้

“คุณหนูฉิน ภาพวาดจะถูกส่งกลับไปยังจวนฉินแล้ว"

คำพูดของไป๋ฉี่ทำให้ฉินซูโหรวโกรธมาก:"เจ้าล้อข้าเล่นอย่างนั้นรึ? ข้าต้องการภาพพวกนั้น เจ้ากล้าดียังไงนำกลับไปที่ลานของเซียวเฉวียน?"

“เหตุใดคุณหนูฉินจึงต้องการภาพพวกนั้นด้วย?”

“เซียวเฉวียนถือภาพนี้ออกไปอวดทุกวัน กลัวว่าคนอื่นจะไม่รู้หรืออย่างไรว่าข้าแต่งงานกับเขาแล้ว!” ใบหน้าที่มีเสน่ห์ของฉินซูโหรวแสดงความรังเกียจ: "ตอนนี้เขาเข้าร่วมการประลองยุทธเลือกคู่! เขาสมควรที่จะเก็บพวกนั้นไว้หรืออย่างไร?"

"เอามาให้ข้า!"

ด้วยสายตาและมืออันรวดเร็วของฉินซูโหรว นางคว้านรูปไปอย่างภาคภูมิใจ: "ไปกันเถอะ!"

ในเวลานี้ ภาพรุ่งอรุณของฤดูใบไม้ผลิในคุนหลุนตื่นตระหนก!

ในเวลาเดียวกัน โต๊ะของเซียวเฉวียนก็สั่นไหว!

พู่กันจินหลุนเฉียนคุนบินออกมาจากกล่องลับด้านล่าง!

หยุดอยู่ตรงหน้าฉินซูโหรว!

พูดให้ถูกก็คือ มันกำลังสกัดกั้นไม่ให้เปิดภาพรุ่งอรุณของฤดูใบไม้ผลิในคุนหลุน!

ฉินซูโหรวตกใจมากจนใบหน้าของนางถอดสี นางมองไปที่ปากกา: "อะไรนะ... นี่คืออะไร?"

"ย๊ากก!"

เสียงคำรามในภาพวาดดังขึ้นทันที!

เมื่อเห็นสิ่งผิดปกติ ไป๋ฉี่ก็ตะโกนเสียงดังทันที: "ปล่อย!"