ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 315

ปล่อยมือ?

ฉินซูโหรวย่นคิ้วงาม “เหตุใดข้าต้องปล่อยมือด้วย! แค่พู่กันหัก ๆ พัง ๆ จะทำให้ข้ากลัวได้งั้นรึ?”

“ไป๋ฉี่! เจ้ากำลังเล่นบ้าอะไรอยู่ใช่หรือไม่?”

“เพราะอยากได้ภาพผืนนี้ เจ้าจึงใช้พู่กันมาขู่ข้าเช่นนั้นรึ!”

ปากของฉินซูโหรวพูดว่าไม่กลัว แต่สีหน้าซีดลงเรื่อย ๆ พู่กันด้ามนั้นค่อย ๆ หมุนไวมากขึ้น เสียงจากด้านในภาพก็ดังมากขึ้นเรื่อย ๆ!

ดูเหมือนว่าพวกมันรีบร้อนกันมาก แม้ไป๋ฉี่ไม่รู้ว่าพวกมันรีบร้อนอะไร แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ คือให้ฉินซูโหรวโยนภาพทิ้งไปข้าง ๆ เสียก่อน

พู่กันจินหลุนเฉียนคุนเพิ่งอยู่กับเจ้านายได้ไม่นาน ไป๋ฉี่ไม่อาจกุมมันอยู่หมัด รวมถึงครั้งก่อนพู่กันเฉียนคุนยังหนีหายไปอีก ฉินซูโหรวเอาแต่ใจเช่นนี้ ไม่แน่ว่าอาจเกิดอันตรายขึ้น!

“คุณหนูฉิน! ท่านวางภาพไว้ข้าง ๆ ก่อนเถอะขอรับ! ข้าไม่แย่ง! ข้าไม่แย่งแน่นอน!”

ไป๋ฉี่ไม่กล้าบีบบังคับ ฉินซูโหรวเป็นผู้ที่ชอบเอาชนะและเอาแต่ใจ หากเขาฝืนแย่งมา นางอาจจะฉีกภาพด้วยความโกรธก็เป็นได้!

“เจ้าก็แค่ผู้อารักขาคนหนึ่ง เจ้ากล้าออกคำสั่งกับข้ารึ!”

ทำอย่างไรฉินซูโหรวก็ไม่ปล่อยมือและไม่พูด แล้วยังใจกล้าถือภาพวิ่งออกไปด้านนอก!

พู่กันเฉียนคุนก็ตามไปในทันที!

“คุณหนู!” อาเซียงตกใจตาค้าง ท่าทีลุกลน “ไป๋ฉี่! เจ้ารีบหาวิธีสิ! นี่ไม่ใช่พู่กันของนายท่านหรือ! ทำไม ทำไมมันถึงไล่ตามคนได้เล่า!”

ให้ฉินซูโหรวทิ้งภาพ นางก็ไม่โยน ตอนนี้สาวใช้กลับโยนความผิดให้ไป๋ฉี่แทน

ไป๋ฉี่ไม่มัวพูดไร้สาระ หายตัวไปในพริบตา และวิ่งตามไป

ตามหลักการแล้ว พู่กันเฉียนคุนมีความว่องไวกว่าฉินซูโหรวมาก แต่มันคอยตามหลังนางอยู่เนือย ๆ

ฉินซูโหรวไม่เคยพบเห็นพู่กันที่ประหลาดเช่นนี้ นางกอดภาพไว้และวิ่งกลับเรือนอย่างรีบร้อน เมื่อเข้าไปแล้วก็ปิดประตูในทันที!

เพราะฉะนั้นแล้ว พู่กันก็ไม่อาจเข้ามาได้!

ฉินซูโหรวหอบแฮก ๆ ทันใดนั้นก็มีบางอย่างมากระแทกที่หน้าอกของนาง ทำให้หน้าอกของนางเจ็บปวดขึ้นมา!

เมื่อนางก้มหัวลงไปมอง ดีจริง ที่แท้ภาพนี้ขยับได้งั้นหรือ? ที่แท้ภาพผืนนี้ก็มีความลับแอบแฝง มิน่าล่ะเซียวเฉวียนจึงได้ทั้งซ่อน ทั้งเหน็บ ไม่ยอมคืนให้กับนาง!

ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุน วาดขึ้นโดยจักรพรรดิผู้ล่วงลับไปแล้ว เป็นผลงานชิ้นเอกที่มีชื่อเสียง

ว่ากันว่าเป็นผลงานชิ้นเอก แต่ฉินซูโหรวไม่เคยเห็นว่ามันเป็นอย่างไร เพราะนางไม่สามารถเปิดมันได้เลย

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ฉินซูโหรวจะแย่งภาพกลับมาได้ ประจวบกับนิสัยของคุณหนูเอาแต่ใจ วันนี้นางต้องดูให้รู้ว่าภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุนมีหน้าตาเป็นอย่างไร!

นางฝืนเปิดม้วนภาพ สองมือแยกม้วนกระดาษอย่างเอาเป็นเอาตาย!

“โฮก!”

เสียงคำรามของเสือที่กำลังโกรธ สั่นสะท้านมาจากม้วนภาพ!

ฉินซูโหรวตกใจเสียจนเลือดพุ่งออกมาจากปาก!

เลือด...

เลือด?

เลือด!

ฉินซูโหรวมองเลือดที่พื้นอย่างไม่เชื่อสายตา! มีเลือดได้อย่างไรกัน...

ในขณะเดียวกันนั้น เสียงคำรามของเสือทำให้เกิดลมกระโชก สิ่งที่เป็นขวดและโหลในบ้านกระแทกพื้นดังเพล้ง เพล้ง!

ในระหว่างนั้น แจกันโบราณล้ำค่าเหล่านั้นและเครื่องประดับของฉินซูโหรว ต่างก็แตกละเอียดไม่เหลือแม้เศษเสี้ยว!

“เครื่องลายครามของข้า!”

“กำไลหยกของข้า!”

ฉินซูโหรวที่กำลังสูญเสียอย่างหนัก รีบโยนภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุนไว้ที่พื้น นางวิ่งไปปกป้องของโบราณและเครื่องประดับ แต่ลมแรงเกินไปและนางไม่สามารถปกป้องสิ่งใดไว้ได้เลย!

“ฮือ ๆ ๆ!” ฉินซูโหรวโกรธจนทนไม่ไหวและร้องไห้ออกมา นางไม่สนใจจะปกป้องสิ่งของแล้ว!

สมน้ำหน้า!

หากเซียวเฉวียนอยู่ เขาต้องด่านางอย่างโหดร้าย!

ในเวลานั้น พ่อฉินที่ได้ยินเสียงโครมครามก็รีบวิ่งเข้ามา “ลูกสาว เกิดเรื่องอะไรขึ้น! ปิดประตูไว้ทำไม!”

เขาทุบที่ประตู พลางถามไป๋ฉี่ที่ยืนอยู่ที่ประตู “เหตุใดด้านในจึงมีเสียงคำรามของสัตว์ร้าย! อีกอย่าง! นี่คืออะไรกัน?”

พ่อฉินชี้ไปที่พู่กันเฉียนคุนที่ลอยอยู่ในอากาศ พร้อมคำถามที่มาเป็นกอง!

“ท่านแม่ทัพฉิน เปิดประตูออกก่อนเถอะขอรับ”

ไป๋ฉี่ไม่ชนประตูเข้าไป การชนประตูบานนี้เป็นเรื่องกล้วย ๆ สำหรับเขา แต่ผู้ชายคนหนึ่งที่ชนประตูเรือนของภรรยาเจ้านาย คงไม่เหมาะสมสักเท่าไร

เมื่อพ่อฉินได้ยินดังนั้น จึงเตะประตูให้เปิดออกด้วยความห่วงใยลูกสาว!

เมื่อประตูเปิดออก พู่กันจินหลุนเฉียนคุนก็บินนำหน้าเข้าไปก่อน!

ด้านในห้องเละเทะเป็นหน้ากลอง ราวกับมีลมพายุใหญ่พัดผ่าน แต่พ่อฉินเพิ่งกลับมาจากด้านนอกเมื่อครู่ และไม่เห็นว่าวันนี้มีลมพัดผ่านมา!