ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 319

“โฮก!”

เสียงคำรามของเซี่ยวเฟิงผสานกับเสียงคำรามของสุนัขป่า ทันทีที่กฎการประลองได้ถูกแก้ไข ผู้คนจำนวนไม่น้อยหยิบอาวุธของตัวเอง เพ้อฝันที่จะจับเป็นเซี่ยวเฟิง

ไม่มีผู้ใดสนใจการต่อสู้ของสุนัขป่าและเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนไม่รู้ว่าเซี่ยวเฟิงคือตัวอะไร เขารู้เพียงว่า สุนัขป่าที่อยู่ตรงหน้าหมายจะเอาชีวิตของเขา!

จ้าวซิ่นยิ่งต้องการชีวิตของเขามากกว่าผู้ใด!

จ้าวซิ่นออกคำสั่งโจมตีไม่หยุด สุนัขป่ากัดเซียวเฉวียนราวกับกำลังบ้าคลั่ง เสื้อผ้าของเขาหลุดลุ่ยราวกับเศษผ้าขี้ริ้ว!

สุนัขป่าก็บาดเจ็บไม่น้อย ดาบจิงหุนของเซียวเฉวียนฟันโดนมันไปหลายแผล บนตัวของมันมีบาดแผลห้าถึงหกจุด

เซียวเฉวียนคิดอยู่พอดีว่า หากไม่คร่าชีวิตมันในคราเดียว สุนัขป่าตัวนี้ก็ยิ่งบ้าคลั่งมากขึ้น!

รวมถึงการที่จ้าวซิ่นให้มันกินยาเข้าไป เมื่อฟันโดนมัน มันก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวด และฉีกเสื้อผ้าของเซียวเฉวียนด้วยความฮึกเหิม!

เซียวเฉวียนที่ถือดาบจิงหุนไว้ในมือ ในตอนนี้เขาถูกสุนัขป่าลากไปกับพื้น เซียวเฉวียนหมายจะแกว่งดาบฟันมัน แต่ไม่ถนัดมือเอาเสียเลย

ตอนนี้ในสายตาของสุนัขป่า เซียวเฉวียนคือเหยื่อที่กำลังจะได้มาอยู่แล้ว

กฎกติกาได้มีการเปลี่ยนแปลง ผู้คนทั้งหมดวิ่งไปในทิศทางเดียว แต่จ้าวซิ่นกลับยังตะลุมบอนเซียวเฉวียนอย่างเอาเป็นเอาตาย!

ดูท่าแล้ว เป้าหมายของจ้าวซิ่นไม่ใช่องค์หญิง แต่เป็นเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนกัดฟันกรอด ให้ตายเถอะ สัตว์นรกตัวนี้! กล้ารังแกเขาขนาดนี้เชียวหรือ!

เขาวางดาบไว้ข้าง ๆ ชกเข้าที่หัวของสุนัขเต็มแรงหมัด!

“เอ๋ง!” เส้นประสาทที่หัวค่อนข้างอ่อนไหว มันจึงรู้สึกเจ็บปวด ร้องออกมาดังเอ๋งพร้อมกับปล่อยเสื้อของเซียวเฉวียนออก!

“โฮ่ง!”

สุนัขตัวนั้นทนเจ็บปวดไม่ไหว คำรามออกมาอย่างเกี้ยวกราด รุดเข้ามาหมายจะกัดที่มือของเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนพลิกตัว หลบสุนัขป่าที่จะเข้ามากัด!

โมโห!

น่าโมโห!

จ้าวซิ่นที่อยู่ข้าง ๆ กำหมัดแน่น ร่างกายของเซียวเฉวียนค่อนข้างปราดเปรียว สุนัขของเขาถูกฟันจนได้รับบาดเจ็บ นอกจากเสื้อผ้าที่ถูกฉีกขาดหลุดลุ่ย เซียวเฉวียนก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลยแม้แต่น้อย?

มีข่าวลือมาว่า เซียวเฉวียนมีรากเหง้าการฝึกตนที่แข็งแกร่ง วันนี้ได้ประจักษ์แล้วว่า ฝีมือของเซียวเฉวียนไม่ได้แย่ไปกว่าผู้ใดเลย!

จ้าวซิ่นโกรธจนตัวสั่น!

สุนัขก็โกรธไม่แพ้กัน มันก้มหัวจ้องไปที่เซียวเฉวียนและร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่มันต้องรับความพ่ายแพ้!

“เอ๋ง...”

“เอ๋ง...”

“นี่ เจ้าจะไม่ยอมแพ้เพื่อสุนัขของเจ้าเลยรึ” เซียวเฉวียนลุกขึ้นยืน ปัดโคลนที่แขนเสื้อของเขาออก “ลูกน้องของเจ้า กัดเสื้อผ้าของข้าขาดหมดแล้ว!”

ดาบของเซียวเฉวียน แม้จะไม่ได้ฟันสุนัขป่าถึงตาย แต่รอยแผลที่แทงไปนั้นทำให้มันเลือดไหลออกมามากเกินไป ตอนนี้มันคงจะเวียนหัวมาก และอุ้งเท้าทั้งสี่ของมันก็ลอยเบาหวิว!

แม้จะเป็นเช่นนี้ แต่ความอาฆาตหมายจะเอาชีวิตของสุนัขป่ายังมีอยู่มาก หากมันเหลือแรงอีกเฮือกเดียว มันคงกัดเซียวเฉวียนจนตาย!

เอ๋ง ๆ ๆ ๆ! มันเงยหน้าขึ้นด้วยความท้าทาย

แต่ว่า มันเหนื่อยแล้ว และอยากพักก่อน

สุนัขป่าตัวนั้นนอนคว่ำหน้าลงกับพื้น หายใจเฮือกใหญ่ เมื่อครู่ใช้แรงมากเกินไปในการกระชากเสื้อผ้าของเซียวเฉวียน สุนัขตัวนี้เหนื่อยเจียนตายอยู่แล้ว!

เซียวเฉวียนก็เหนื่อยไม่แพ้กัน สุนัขตัวนี้ไล่กัดไม่ปล่อย เซียวเฉวียนวิ่ง ชักดาบ กระโดด เหนื่อยแทบตาย!

“โอ้ แต่ว่าเจ้ายังดูกล้ากว่านายเจ้าเสียอีก” จ้าวซิ่นที่ยังโมโหอยู่ทางนี้ จู่ ๆ เซียวเฉวียนก็เอ่ยชมสุนัขเสียอย่างนั้น

“เจ้าว่าอะไรนะ?” จ้าวซิ่นจ้องไปที่เขา เซียวเฉวียนกล้าเอาเขาไปเทียบกับสุนัขงั้นหรือ?

ยังบอกอีกว่าสุนัขยังดูกล้ากว่าเขาเสียอีก?

“ถูกต้อง” เซียวเฉวียนหายใจช้าลง “เจ้าเห็นมันเกลียดข้า มันจึงมากัดข้าด้วยตัวเอง โดยไม่กลัวหรือถอยไป ไม่เหมือนเจ้าที่อยากฆ่าข้าให้ตาย แต่ทำได้เพียงยืนอยู่ข้าง ๆ และออกคำสั่งกับสุนัขตัวเดียว”

เซียวเฉวียนหยุดชะงัก ใบหน้าเต็มไปด้วยการเสียดสีที่ยั่วให้คนโมโห “ถ้ามันไม่กล้าพอ เจ้ากล้าพอไหมเล่า?”

“เจ้า! เจ้า! เจ้า!”

“ข้า ข้า ข้า ข้าทำไมรึ!” เซียวเฉวียนเพียงแค่แหย่จ้าวซิ่นที่เอาแต่ใจ ไม่เก่งการเจรจา พูดจาเหมือนกำลังยิงกระสุน “ปากเจ้าเอาแต่พูดว่าจะฆ่าข้าให้ตาย แล้วเหตุใดเจ้าไม่ทำเองเล่า เจ้าก็แค่สั่งให้สุนัขมากัดข้างั้นหรือ?”

“ข้า เซียวเฉวียนผู้มีเกียรติ จะยอมให้สุนัขมารังแกงั้นหรือ?”

“แม้แต่คนยังรังแกข้าไม่ได้ เอาอะไรกับสุนัขเพียงตัวเดียว?”

“เจ้า... เจ้า...”

จ้าวซิ่นถูกเซียวเฉวียนเยาะเย้ยจนพูดไม่ออก เขายืดหน้าอกขึ้น โกรธเสียจนไร้คำพูดไร้คำตอบ