ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 318

สวีซูผิงเพิ่งพูดจบ เสียงร้องของเซียวเฉวียนดังมาแต่ไกล เพราะถูกสุนัขวิ่งไล่ ปากที่เปื้อนเลือดอ้าต่อหน้าสวีซูผิงในทันที

“โฮก!”

เสียงคำรามอย่างเกี้ยวกราดนี้ สั่นสะท้านจนเหล่าขุนนางหูแทบแตก!

อัครเสนาบดีจูและจ้าวไท่ชิงรีบหันมามอง ก็เห็นเพียงเสือดุร้ายสีขาวที่สง่างามน่าเกรงขาม อุ้งเล็บของมันทุบโต๊ะแตกกระจุย และกำลังชูคอคำราม!

สวีซูผิงทะยานตัวเองออกมาได้สิบเก้า เลือดสดก็พ่นออกมาจากปาก!

“อัก!” สวีซูผิงกุมหน้าอกไว้ เมื่อถอยห่างออกมาแล้ว เขาจึงมองได้อย่างชัดเจนว่าตัวที่อยู่ข้าง ๆ เขาเมื่อครู่คือตัวอะไร!

ทั้งขาวทั้งอ้วน สวีซูผิงเขม่นสายตาจนเห็นชัดแล้ว ทันทีที่หัวเอียง เขาก็สลบไป

เสือดุร้ายตัวนั้นสบตากับเหล่าขุนนาง กวาดสายตาที่ดุดันมองไปมาอยู่อย่างนั้น

ลูกตาของอัครเสนาบดีจูสั่น เซี่ยว เซี่ยวเฟิง?

เสือดุร้ายตัวนั้นสง่างามน่าเกรงขาม ขนขาวทั่วทั้งตัว ใช่...เป็นมันไม่ผิดแน่!

หลังจากแน่ใจว่าเป็นเซี่ยวเฟิงแล้ว อัครเสนาบดีจูดีใจอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง!

นี่คือเซี่ยวเฟิงที่ท่านอ๋องต้องการ!

อัครเสนาบดีจูอายุมากแล้ว แต่สายตายังคงหลักแหลม แล้วเว่ยชิงจะดีมากกว่าขนาดไหน?

เว่ยชิงที่มองอยู่ไกล ๆ ยิ่งดีใจมากขึ้นกว่าเดิม!

เซี่ยวเฟิง!

มันจริง ๆ ด้วย!

สัตว์ทหารตัวแรกของต้าเว่ย! เซี่ยวเฟิง!

เซี่ยวเฟิงแข็งแกร่งและทรงพลังมาก คนอื่น ๆ ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมด้วยความกลัวมีเพียงเว่ยชิงเท่านั้นที่ตื่นเต้นจนหัวใจของเขาแทบจะกระโดดออกมา!

วันนี้ช่างเป็นวันดีเสียจริง!

องค์หญิงเป็นของเขา!

เซี่ยวเฟิงก็เป็นของเขา!

หากเว่ยชิงจับเซี่ยวเฟิงไปถวายแด่ฝ่าบาทได้ ไม่เพียงแต่เว่ยชิงได้สร้างคุณงามความดีครั้งใหญ่ การแต่งงานกับองค์หญิงต้องเกิดขึ้นแน่นอน!

พยายามหาแทบตายไม่เจอ พอเลิกหาเลิกสนใจ กลับได้มาง่าย ๆ แบบคาดไม่ถึงเสียอย่างนั้น!

เซี่ยวเฟิงมาโจมตี วุ่นวายไปทั้งสนามฝึก

อัครเสนาบดีที่เข้าใจเว่ยชิงที่สุด ตบไปที่โต๊ะและลุกขึ้นมาในทันที

ในฐานะอัครเสนาบดี เขาเป็นผู้ออกกฎในการประลอง วันนี้มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น เขาจึงสามารถเปลี่ยนกฎได้ด้วยตัวเขาเอง “กฎการประลองยุทธเลือกคู่มีการเปลี่ยนแปลง! ผู้ใดจับเป็นเซี่ยวเฟิงได้ ผู้นั้นก็คือพระราชบุตรเขย!”

เมื่อจ้าวจินไหลได้ยิน ก็ดีใจอย่างที่สุด หากเป็นเช่นนั้น จ้าวซิ่นก็มีความหวังอย่างมากมิใช่หรือ?

ในด้านการฝึกสัตว์ จ้าวซิ่นมีพรสวรรค์อย่างที่สุด!

เมื่อผู้ที่เข้าร่วมการประลองยุทธเลือกคู่ได้ยิน โดยเฉพาะผู้ที่ถูกปัดตกไปตั้งแต่รอบแรก เมื่อเห็นว่าตนเองมีโอกาสอีกครั้ง ก็พากันตื่นเต้นดีใจ โห่ร้องอึกทึกครึกโครม “ดีเลย! อัครเสนาบดีช่างปราดเปรื่อง!”

แม้แต่คนฆ่าสัตว์ที่ถูกเซียวเฉวียนตี ก็พยายามลุกขึ้นมาสู้ สู้ใหม่อีกสักตั้ง!

คนเหล่านี้ต่างไม่รู้เลยว่า เซี่ยวเฟิงกระหายเลือดอย่างที่สุด

เมื่อครานั้นที่เซี่ยวเฟิงติดตามกองทัพตระกูลเซียวไปยังสนามรบ เลือดที่มันดื่มเข้าไปนั้น มากกว่าเกลือที่พวกเขากินเสียอีก!

และเป็นเพราะเซี่ยวเฟิงดุร้าย อัครเสนาบดีจูจึงให้ทุกคนเข้าร่วมการจับเป็นเซี่ยวเฟิง เดิมทีอัครเสนาบดีจูสามารถเรียกเหล่าองครักษ์มาได้ แต่หากให้องครักษ์จับเซี่ยวเฟิง เว่ยชิงจะนำองค์หญิงกลับสู่อ้อมอกได้อย่างไร?

อัครเสนาบดีจูเอาชีวิตของทุกคนที่อยู่ในสนาม แสดงความภักดีต่อเว่ยชิง

น่าเสียดายที่ไม่มีใครคิดถึงความอันตราย

เซี่ยวเฟิงก็ไม่รู้ว่าคนเหล่านี้ดีใจทำไม ดวงตาสีแดงของมันมองไปรอบ ๆ บริเวณสนามฝึก มันมองหาเจ้านายของมัน

นอกสนามฝึก พ่อฉินและไป๋ฉี่ที่ตามเซี่ยวเฟิงมาตลอดทางนั้น พวกเขาถูกขวางทางไว้

องครักษ์ที่ประตูขวางทางพวกเขาไว้ “ขออภัยด้วยท่านแม่ทัพฉินเซิง ท่านอัครเสนาบดีมีคำสั่ง เพื่อการประลองที่เป็นธรรม คนนอกทุกคนห้ามเข้าไป”

“อวดดี! เจ้าบังอาจพูดว่าแม่ทัพอย่างข้าเป็นคนนอกรึ?”

พ่อฉินคิ้วชนกัน ตะคอกใส่เสียงกร้าว!

มือของเขาถือภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุน การมายังสนามฝึกก็ไม่ใช่เพราะเรื่องอื่นใด แต่มาเพื่อจับตัวเซี่ยวเฟิง!

เมื่อครู่ฉินซูโหรวที่อยู่ในเรือน พู่กันเฉียนคุนปล่อยเซี่ยวเฟิงออกมา หลังจากเซี่ยวเฟิงทำลายล้างจวนฉินจนเละไม่เป็นท่าด้วยเสียงคำราม มันโผร่างขึ้นและกระโดดออกจากจวนฉินมายังสนามฝึก!

เซี่ยวเฟิงรับรู้ได้ว่าเซียวเฉวียนกำลังมีอันตราย จึงวิ่งออกมาอย่างว่องไว!

ฉินเซิงและไป๋ฉี่ทำได้เพียงตามอยู่ข้างหลัง!

ไป๋ฉี่รับภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิไว้ “ไว้ใจได้ขอรับ ข้าจะมอบให้นายท่านอย่างแน่นอน!”

“ไปเถอะ! เจ้าและนายท่านต้องระวังตัวให้มาก!”

“ขอรับ!” ไป๋ฉี่หายตัวแวบ หายไปต่อหน้าต่อตาฉินเซิง

“ท่านแม่ทัพฉิน ท่านกำลังพูดกับใครอยู่รึ?”

ในตอนนั้นเอง อัครเสนาบดีซึ่งกำลังยุ่งกับงานของเขา มาที่หน้าประตูและกล่าวทักทายฉินเซิงอย่างไร้อารมณ์ “หรือว่าท่านนายพลจะเป็นห่วงการประลองของนายท่านของตระกูล?”

“อัครเสนาบดีจู เหตุใดท่านจึงไม่รายงานเรื่องเซี่ยวเฟิงต่อฝ่าบาท! เหตุใดไม่รายงานต่อหยู่หลินเว่ย!” ฉินเซิงถามซ้ำ ๆ “ผู้คนเหล่านี้ที่มาร่วมการประลองยุทธเลือกคู่ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่แท้จริงของเซี่ยวเฟิง!”

ในตอนนี้ ควรจะส่งกองกำลังทหารไปจับเซี่ยวเฟิง!

เซี่ยวเฟิงเป็นเพียงบุคคลธรรมดาเช่นนั้นหรือ?

ผู้ที่เข้าร่วมการประลองยุทธเลือกคู่ ไม่ว่าสำนักศาสนาและสำนักนักคิดต่าง ๆ มีคนทุกรูปแบบ แม้ว่าศิลปะการต่อสู้เป็นเลิศ ก็ยังคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเซี่ยวเฟิง!

อีกทั้งในหลายพันคนนี้ มีลูกหลานตระกูลขุนนาง และมีขุนนางมากกว่าระดับสามอีกยี่สิบกว่าคน!

จะเล่นเป็นเด็กได้อย่างไร!

“ที่แท้ท่านแม่ทัพฉินก็กังวลเรื่องนี้นี่เอง” อัครเสนาบดีจูลูบเคราสีเทาของเขา “ท่านแม่ทัพได้โปรดวางใจได้ ข้าจะต้องสามารถจัดการกับเซี่ยวเฟิงได้”

“ใต้หล้านี้ มีอะไรที่เรือนหวงและสำนักงานสิบสามแห่งของข้าทำไม่ได้บ้าง?”

ในสายตาและคำพูดของอัครเสนาบดีจู คล้ายกำลังตำหนิว่าฉินเซิงวุ่นวายเรื่องของเขา

แต่ว่า เซี่ยวเฟิงเพิ่งปรากฏตัวเมื่อครู่ ฉินเซิงไม่ได้อยู่ที่สนามฝึก เขารู้เรื่องของเซี่ยวเฟิงได้อย่างไร?

“อัครเสนาบดี! เรื่องนี้สำคัญต่อชีวิตผู้คนมาก! จะเล่นเป็นเด็กไม่ได้! พวกท่านฝืนจับเป็นเซี่ยวเฟิง จะเป็นการยั่วให้มันโกรธ” ฉินเซิงเตือนสุดฤทธิ์ “เซี่ยวเฟิงมีเจ้านายแล้ว! พวกท่านห้าม...”

“ข้าได้รับเรื่องมาแล้ว ผู้ใดปราบเซี่ยวเฟิงได้ ผู้นั้นก็คือเจ้านายของเซี่ยวเฟิง!” อัครเสนาบดีจูพูดเย้ยหยัน “ท่านแม่ทัพฉินบอกว่ามันมีเจ้านายแล้ว ท่านพูดถึงเซียวเทียน เจ้านายของมันที่ตายไปแล้วงั้นหรือ?”

ฉินเซิงหน้าซีด ชื่อของเซียวเทียน เป็นความเจ็บปวดในใจของเขา

“คนตายคล้ายไฟมอด แม้เซียวเทียนเป็นเจ้านายของเซี่ยวเฟิง แต่เซียวเทียนได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว เซี่ยวเฟิงจะมีเจ้านายที่ใดอีกเล่า!”

อัครเสนาบดีจูสีหน้าเย็นชา “ข้าออกคำสั่งแล้วว่า ผู้ใดจับเซี่ยวเฟิงได้ ผู้นั้นคือนายของเซี่ยวเฟิง! และไม่ใช่เพียงแค่เป็นเจ้านายของเซี่ยวเฟิง แต่ยังเป็นพระราชบุตรเขยด้วย!”

พูดจบอัครเสนาบดีจูก็สะบัดชายแขนเสื้อแล้วเดินจากไป กลับไปที่สนามฝึกอีกครั้ง

“ท่านอัครเสนาบดี! ท่านอัครเสนาบดี!” ฉินเซิงตะโกนเรียกอยู่หลายครั้ง อัครเสนาบดีจูก็ไม่ได้หันกลับมา ฉินเซิงกัดฟันกรอด หันกลับมามองที่พระราชวังแล้วตรงไปทางนั้น!