ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 321

จ้าวซิ่นเพิ่มค่าตัวอย่างรวดเร็ว จริงๆ แล้วเขามุ่งเป้าไปที่ทีมพลเรือนเท่านั้น

ส่วนทีมอื่นๆ ส่วนใหญ่ประกอบด้วยผู้รู้หนังสือ กระทั่งถึงข้าราชการฝ่ายบุ๋น พวกนี้คิดว่าตนเองมีอนาคตไกล ย่อมไม่เต็มใจที่จะเสียสละเป็นตัวสังเวยอย่างแน่นอน

สังเวย มันไม่ได้หมายความว่าจะถูกเซี่ยวเฟิงกินไปทั้งเป็นอย่างนั้นหรือ? พวกเขาก็ไม่ได้โง่!

ให้เงินค่าตัวมากก็จริง แต่เรื่องตาย พวกเขาก็กลัว

“พวกเจ้าคงไม่คิดว่า วันนี้พวกเจ้าสามารถจับเซี่ยวเฟิงทั้งเป็นได้ ก็จะได้เป็นราชบุตรเขย?”

เดิมทีจ้าวซิ่นอยากจะบอกตรงๆ มากกว่า ว่าราชบุตรเขยก็คือเว่ยชิง แต่เขาลูกตาหลุกหลิกและตะคอกว่า "ราชบุตรเขยต้องมาจากลูกหลานผู้ร่ำรวยมีอำนาจอย่างพวกเรา พวกเจ้าอย่าแม้แต่จะคิดเรื่องนี้ องค์หญิงก็เหมือนกับนางฟ้า จะแต่งงานกับคนอย่างพวกเจ้านั้นได้หรือ?”

”การประลองยุทธเลือกคู่เป็นเพียงพิธีการ พวกเจ้าก็ยังมาร่วมเบียดกันอยู่ได้”

”นอกจากนี้ เซี่ยวเฟิงเป็นสัตว์ทหารของราชสำนัก มันเป็นสมบัติของราชวงศ์ พวกเจ้าจะยังปราบมันได้เหรอ?”

”การประลองยุทธในวันนี้ พวกเจ้าจะสมัครใจถอนตัวจากการประลอง หรือไม่ก็เสียสละเป็นเครื่องสังเวยแล้วเอาเงินสองร้อยตำลึงให้ครอบครัวได้ใช้ชีวิตที่ดีต่อไป!”

”ไม่อย่างงั้น ก็อย่ามาอยู่ตรงนี้ให้รกหูรกตา!”

นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวซิ่นพูดได้มากขนาดนี้ พอเขาพูดจบ ผู้คนในทีมพลเรือนก็เริ่มลังเลอย่างที่คิด บางคนกำลังคิดที่จะถอนตัว และบางคนก็คิดว่าจะเอาเงินสองร้อยตำลึงหรือไม่

สองร้อยตำลึงนั้นมากอยู่ แต่ก็แสดงให้เห็นว่าเรื่องนี้อันตรายมาก พวกเขาก็รู้ตัวว่าตัวเองเป็นคางคก ไม่คู่ควรกับองค์หญิง และไม่หน้าด้านพอเหมือนเซียวเฉวียน

เฮ้ย? เซียวเฉวียนกลอกตา คนพวกนี้ลังเลก็ลังเลไปสิ ทำไมต้องมานินทากันว่าเขาหน้าด้านล่ะ?

แต่ในทีมพลเรือนนั้นมีคนทุกประเภท ย่อมมีบางคนคิดแตกต่าง "เซี่ยวเฟิงเป็นสัตว์ทหารของกองทัพตระกูลเซียว! ทำไมลูกหลานตระกูลผู้ดีอย่างพวกเจ้าถึงได้มั่นใจเหลือเกินว่าจะสามารถพิชิตมันได้?"

“นั่นสิ! ถึงแม้คิดจะเอาชนะมัน ทายาทของกองทัพตระกูลเซียวต้องเก่งกว่าพวกเจ้าแน่!”

”พวกเจ้ามาข่มขู่พวกเรา ก็แค่จะให้พวกเราถอนตัวด้วยตัวเราเองไม่ใช่หรือ?”

“นั่นสิ พวกเจ้ากับพวกเราก็พอๆ กัน ทำไมพวกเราต้องเสียสละเป็นเครื่องสังเวย!”

ในตอนแรก เซียวเฉวียนคิดว่าจะมีคนมาสนับสนุนเขา แต่แล้วคำพูดกลับกลายเป็นว่ามาเกี่ยวข้องกับตัวเขา

เมื่อพูดถึงทายาทของตระกูลเซียวในสนาม ไม่ใช่มีแค่เซียวเฉวียนหรือ?

มาแล้ว มาแล้ว พาเรื่องอัปยศมาจนได้

ดวงตาของจ้าวซิ่นเย็นชา ริมฝีปากแยกยิ้มประชด "พวกเจ้ากำลังพูดถึงเซียวเฉวียนหรือ? ผู้ชายที่ไม่สามารถแม้แต่จะดูแลภรรยาตัวเองได้ เขาจะมาปราบเซี่ยวเฟิงได้อย่างไร?"

ใบหน้าของเซียวเฉวียนมืดลง ให้ตายเถอะ ฉินซูโหรวทำสิ่งเลวร้าย คนพวกนี้จะนำออกมาแคะต่ออีก!

เวลานี้ มีคนยืนขึ้นและพูดว่า "ไปยุ่งเรื่องภรรยาคนอื่นทำไม พวกเขาไม่ได้ทำอะไรเสื่อมเสีย พวกเราทุกคนเห็นภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิเขาคุนหลุน เซียวเจี้ยวยวี่ถือมันอยู่ทุกวัน! คุณหนูฉินไม่ได้มอบมันให้กับชายคนอื่น!”

ดวงตาของเซียวเฉวียนมืดลง มองไปยังคนที่ยืนขึ้น คิดว่าจ้าวซิ่นเป็นผู้จัดเตรียมบุคคลนี้มา ดูเหมือนว่าเขากำลังพูดเข้าข้างเซียวเฉวียน แต่จริงๆ แล้วเขากำลังเหยียดหยามเซียวเฉวียน

จ้าวซิ่นเป็นคนที่พูดไม่เก่ง เมื่อสักครู่เซียวเฉวียนแหย่จนเขาโมโห จ้าวซิ่นก็พูดแก้ต่างอะไรไม่ออก

ตอนนี้จ้าวซิ่นมีความคิดและตรรกะที่ชัดเจน ดูเหมือนว่าเขากับคนที่ยืนขึ้นมาตอนนี้ได้ท่องเตรียมพร้อมไว้แล้ว

”ฮะ?” จ้าวซิ่นพูดด้วยใบหน้าเท่อๆ ราวกับท่องหนังสือ “เขาแค่ถือภาพวาดเดินไปเดินมา ใครเคยเห็นภาพวาด รุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิเขาคุนหลุนจริงๆ บ้างล่ะ? ไม่แน่เขาอาจจะถือภาพวาดเก๊ก็ได้!”

”เออ เป็นไปได้......” พวกชาวบ้านเป็นคนหูเบา โยกไปมาตามทิศทางลม

จ้าวซิ่นตะโกนขึ้นเสียงดัง "เซียวเฉวียนเป็นคนที่ตระกูลฉินไม่ต้อนรับ ควบคุมดูแลภรรยาตังเองก็ไม่ได้ เขาจะพิชิตเซี่ยวเฟิงได้ยังไง?"

เรื่องจะได้เป็นราชบุตรเขย ก็เหมือนการซื้อหวย ทุกคนรู้ว่าจะไม่ถูก แต่ก็ยังอยากลองดูเผื่อมีโอกาสหนึ่งในล้าน

เซี่ยวเฟิงตอนนี้มีอาการร้อนใจหงุดหงิด ถ้ามีคนโจมตีมันจำนวนมากในเวลาเดียวกัน อย่าว่าแต่มันเป็นสัตว์สงคราม ถึงเป็นสัตว์ร้ายธรรมดาตัวหนึ่ง พวกเขาก็ไม่สามารถเอาอยู่!

เซียวเฉวียนและจ้าวซิ่น อันที่จริงกำลังพูดถึงเรื่องเดียวกัน ว่าพวกเขาไม่สามารถเอาชนะเซี่ยวเฟิงได้

เพียงแต่ว่า จ้าวซิ่นหวังว่าจะใช้เงินเพื่อทำให้คนเหล่านี้เต็มใจที่จะไปตาย ทำหน้าที่เป็นบันไดให้เว่ยชิง

ในทางกลับกัน เซียวเฉวียนหวังว่าพวกเขาจะจากไปอย่างรวดเร็ว ไม่เอาชีวิตมาทิ้งโดยเปล่าประโยชน์

ดังนั้น เมื่อเซียวเฉวียนขอให้พวกเขาถอนออกไปเอง เว่ยชิงก็เริ่มกังวล เขากำหมัด "เซียวเฉวียน! เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาปล่อยให้คนเหล่านั้นออกจากการประลอง เมื่อกี้จ้าวซิ่นบอกว่าพวกเขาจะแพ้ อาจรุนแรงไปหน่อย จริงๆ แล้วทุกคนก็มีโอกาสที่จะเป็นราชบุตรเขย ไม่ใช่หรือ?”

เซียวเฉวียนตกตะลึง ขมวดคิ้ว "เว่ยชิง เจ้านี่เสียสติไปแล้วจริงๆ ! เจ้าก็รู้ดีว่าเซี่ยวเฟิงดุร้ายขนาดไหน! ให้พวกเขาอยู่ที่นี่เพื่อใช้เป็นบันไดให้เจ้าหรือเปล่า?"

”เจ้ายังอยู่ได้! ทำไมพวกเขาจะอยู่ไม่ได้?” เว่ยชิงย้อนกลับ เลิกคิ้ว "หรือเจ้าคิดว่าคนเหล่านี้สู้ลูกเขยอย่างเจ้าไม่ได้เหรอ?"

คำพูดของเว่ยชิง เพื่อเรียกเสียงให้ทุกคนพยักหน้า "ใช่! ใช่!"

”เซียวเฉวียนไม่มีแม้แต่อาวุธที่จะจดจำเจ้านายของมันได้ เอาชนะได้แต่คนฆ่าสัตว์เลี้ยงและสุนัขเท่านั้น เขาจะมาเก่งกว่าเราได้อย่างไร”

หลังจากได้ยินสิ่งที่คนเหล่านี้พูดแล้ว เว่ยชิงก็รู้สึกมั่นใจเต็มอก "พวกเจ้าไม่ต้องกลัว! ข้าอ๋องอยู่ที่นี่! ข้าจะปล่อยพวกเจ้าออกไปอย่างปลอดภัยแน่นอน! ถึงจะมีเพียงคนเดียวที่สามารถจับเซี่ยวเฟิงทั้งเป็นได้ ขอให้อยู่ที่นี่ ใครก็มีโอกาสแต่งงานกับองค์หญิง!”

ยโสโอหังจริง!

เซียวเฉวียนพูดอะไรไม่ออก เว่ยชิงนั่นหรือจะจับเซี่ยวเฟิงทั้งเป็นได้?

ทีมงานของเขาร้อยกว่าคน ไม่พอให้เซี่ยวเฟิงฉีกเนื้อเล่นหรอก!