ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 321

จ้าวซิ่นเพิ่มค่าตัวอย่างรวดเร็ว จริงๆ แล้วเขามุ่งเป้าไปที่ทีมพลเรือนเท่านั้น

ส่วนทีมอื่นๆ ส่วนใหญ่ประกอบด้วยผู้รู้หนังสือ กระทั่งถึงข้าราชการฝ่ายบุ๋น พวกนี้คิดว่าตนเองมีอนาคตไกล ย่อมไม่เต็มใจที่จะเสียสละเป็นตัวสังเวยอย่างแน่นอน

สังเวย มันไม่ได้หมายความว่าจะถูกเซี่ยวเฟิงกินไปทั้งเป็นอย่างนั้นหรือ? พวกเขาก็ไม่ได้โง่!

ให้เงินค่าตัวมากก็จริง แต่เรื่องตาย พวกเขาก็กลัว

“พวกเจ้าคงไม่คิดว่า วันนี้พวกเจ้าสามารถจับเซี่ยวเฟิงทั้งเป็นได้ ก็จะได้เป็นราชบุตรเขย?”

เดิมทีจ้าวซิ่นอยากจะบอกตรงๆ มากกว่า ว่าราชบุตรเขยก็คือเว่ยชิง แต่เขาลูกตาหลุกหลิกและตะคอกว่า "ราชบุตรเขยต้องมาจากลูกหลานผู้ร่ำรวยมีอำนาจอย่างพวกเรา พวกเจ้าอย่าแม้แต่จะคิดเรื่องนี้ องค์หญิงก็เหมือนกับนางฟ้า จะแต่งงานกับคนอย่างพวกเจ้านั้นได้หรือ?”

”การประลองยุทธเลือกคู่เป็นเพียงพิธีการ พวกเจ้าก็ยังมาร่วมเบียดกันอยู่ได้”

”นอกจากนี้ เซี่ยวเฟิงเป็นสัตว์ทหารของราชสำนัก มันเป็นสมบัติของราชวงศ์ พวกเจ้าจะยังปราบมันได้เหรอ?”

”การประลองยุทธในวันนี้ พวกเจ้าจะสมัครใจถอนตัวจากการประลอง หรือไม่ก็เสียสละเป็นเครื่องสังเวยแล้วเอาเงินสองร้อยตำลึงให้ครอบครัวได้ใช้ชีวิตที่ดีต่อไป!”

”ไม่อย่างงั้น ก็อย่ามาอยู่ตรงนี้ให้รกหูรกตา!”

นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวซิ่นพูดได้มากขนาดนี้ พอเขาพูดจบ ผู้คนในทีมพลเรือนก็เริ่มลังเลอย่างที่คิด บางคนกำลังคิดที่จะถอนตัว และบางคนก็คิดว่าจะเอาเงินสองร้อยตำลึงหรือไม่

สองร้อยตำลึงนั้นมากอยู่ แต่ก็แสดงให้เห็นว่าเรื่องนี้อันตรายมาก พวกเขาก็รู้ตัวว่าตัวเองเป็นคางคก ไม่คู่ควรกับองค์หญิง และไม่หน้าด้านพอเหมือนเซียวเฉวียน

เฮ้ย? เซียวเฉวียนกลอกตา คนพวกนี้ลังเลก็ลังเลไปสิ ทำไมต้องมานินทากันว่าเขาหน้าด้านล่ะ?

แต่ในทีมพลเรือนนั้นมีคนทุกประเภท ย่อมมีบางคนคิดแตกต่าง "เซี่ยวเฟิงเป็นสัตว์ทหารของกองทัพตระกูลเซียว! ทำไมลูกหลานตระกูลผู้ดีอย่างพวกเจ้าถึงได้มั่นใจเหลือเกินว่าจะสามารถพิชิตมันได้?"

“นั่นสิ! ถึงแม้คิดจะเอาชนะมัน ทายาทของกองทัพตระกูลเซียวต้องเก่งกว่าพวกเจ้าแน่!”

”พวกเจ้ามาข่มขู่พวกเรา ก็แค่จะให้พวกเราถอนตัวด้วยตัวเราเองไม่ใช่หรือ?”

“นั่นสิ พวกเจ้ากับพวกเราก็พอๆ กัน ทำไมพวกเราต้องเสียสละเป็นเครื่องสังเวย!”

ในตอนแรก เซียวเฉวียนคิดว่าจะมีคนมาสนับสนุนเขา แต่แล้วคำพูดกลับกลายเป็นว่ามาเกี่ยวข้องกับตัวเขา

เมื่อพูดถึงทายาทของตระกูลเซียวในสนาม ไม่ใช่มีแค่เซียวเฉวียนหรือ?

มาแล้ว มาแล้ว พาเรื่องอัปยศมาจนได้

ดวงตาของจ้าวซิ่นเย็นชา ริมฝีปากแยกยิ้มประชด "พวกเจ้ากำลังพูดถึงเซียวเฉวียนหรือ? ผู้ชายที่ไม่สามารถแม้แต่จะดูแลภรรยาตัวเองได้ เขาจะมาปราบเซี่ยวเฟิงได้อย่างไร?"

ใบหน้าของเซียวเฉวียนมืดลง ให้ตายเถอะ ฉินซูโหรวทำสิ่งเลวร้าย คนพวกนี้จะนำออกมาแคะต่ออีก!

เวลานี้ มีคนยืนขึ้นและพูดว่า "ไปยุ่งเรื่องภรรยาคนอื่นทำไม พวกเขาไม่ได้ทำอะไรเสื่อมเสีย พวกเราทุกคนเห็นภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิเขาคุนหลุน เซียวเจี้ยวยวี่ถือมันอยู่ทุกวัน! คุณหนูฉินไม่ได้มอบมันให้กับชายคนอื่น!”

ดวงตาของเซียวเฉวียนมืดลง มองไปยังคนที่ยืนขึ้น คิดว่าจ้าวซิ่นเป็นผู้จัดเตรียมบุคคลนี้มา ดูเหมือนว่าเขากำลังพูดเข้าข้างเซียวเฉวียน แต่จริงๆ แล้วเขากำลังเหยียดหยามเซียวเฉวียน

จ้าวซิ่นเป็นคนที่พูดไม่เก่ง เมื่อสักครู่เซียวเฉวียนแหย่จนเขาโมโห จ้าวซิ่นก็พูดแก้ต่างอะไรไม่ออก

ตอนนี้จ้าวซิ่นมีความคิดและตรรกะที่ชัดเจน ดูเหมือนว่าเขากับคนที่ยืนขึ้นมาตอนนี้ได้ท่องเตรียมพร้อมไว้แล้ว

”ฮะ?” จ้าวซิ่นพูดด้วยใบหน้าเท่อๆ ราวกับท่องหนังสือ “เขาแค่ถือภาพวาดเดินไปเดินมา ใครเคยเห็นภาพวาด รุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิเขาคุนหลุนจริงๆ บ้างล่ะ? ไม่แน่เขาอาจจะถือภาพวาดเก๊ก็ได้!”

”เออ เป็นไปได้......” พวกชาวบ้านเป็นคนหูเบา โยกไปมาตามทิศทางลม

จ้าวซิ่นตะโกนขึ้นเสียงดัง "เซียวเฉวียนเป็นคนที่ตระกูลฉินไม่ต้อนรับ ควบคุมดูแลภรรยาตังเองก็ไม่ได้ เขาจะพิชิตเซี่ยวเฟิงได้ยังไง?"