ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 322

"ไม่ต้องห่วง! ท่านอ๋องอยู่ที่นี่! พวกเราจะไม่มีปัญหาในการจับเซี่ยวเฟิงทั้งเป็น!"

จ้าวซิ่นที่อัดอั้นมาเป็นเวลานานก็ตะโกนขึ้นเสียงดัง

และแล้ว ทุกคนที่ยังลังเลอยู่เมื่อกี้ต่างตะโกนอย่างเร่าร้อนเพื่อโอกาสเศษหนึ่งในพัน "ไปจับเซี่ยวเฟิงกัน!"

”จับเซี่ยวเฟิง!”

”จับเซี่ยวเฟิง!”

เสียงตะโกนโห่ร้องนี้ทำให้เซี่ยวเฟิงรู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง มันพ่นลมหายใจไอร้อนออกมา

จ้าวหลันที่อยู่ข้างๆ สีหน้าดูหงุดหงิดเล็กน้อย เหมือนกับว่าเขาไม่เห็นที่น้องชายมาทำเช่นนี้

“ท่านอ๋อง ท่านยังรู้สึกขายหน้ากันไม่พออีกเหรอ?”

จู่ๆ เซียวเฉวียนก็ถามอย่างเย็นชา ประโยคนี้ฟังเข้าใจเฉพาะเขากับเว่ยชิงเท่านั้น มีตราประทับเหวินอิ้นยังแพ้ได้ ตอนนี้เหวินอิ้นถูกจักรพรรดิยึดคืนไปแล้ว เจ้าจะจับเซี่ยวเฟิงได้อย่างไร?

“เจ้ากำลังพูดถึงอะไร ข้าอ๋องไม่เข้าใจ!”เว่ยชิงมองอย่างเย็นชา หากเซียวเฉวียนกล้าที่จะเปิดเผยความล้มเหลวของเหวินอิ้นของเขา เขาก็จะเปิดเผยพู่กันเฉียนคุนของเซียวเฉวียนเช่นกัน !

ตอนนี้เขายังไม่ได้บอกคนนอกว่าเขาจะยึดพู่กันเฉียนคุนมาเป็นของเขาเอง!

“เจ้าไม่สามารถปกป้องคนเหล่านี้ได้เลย!” เซียวเฉวียนกัดฟัน เว่ยชิงก็ไม่คิดที่จะปกป้องอยู่แล้ว!

"ข้าอ๋องทำไม่ได้ แล้วเจ้าทำได้?" เว่ยชิงยิ้มเยาะ "เจ้านี่เขยอาศัยบ้านเขาอยู่ เจ้าควรเรียกข้าว่าท่านอ๋องด้วยความเคารพ อย่าใช้คำว่า "เจ้า" มาแทนข้าอ๋อง!

ท่าทีหน้าใหญ่ใจโตของเว่ยชิง เซียวเฉวียนไม่พอใจอย่างมาก "ข้าเป็นศิษย์พี่ของเจ้า จะเรียกเจ้าว่าหลาน เจ้าก็ต้องขานรับ!"

"เจ้า!" เว่ยชิงเกลียดเซียวเฉวียนใช้คำว่า "ศิษย์พี่" มาแอบอ้างที่สุด แต่เซียวเฉวียนกลับชอบอวดฐานะนี้มากเป็นพิเศษ!

เซียวเฉวียนพูดอย่างเคร่งเครียด "เว้นแต่ว่าเจ้าจะไม่ยอมรับว่าเจ้าเป็นลูกศิษย์ของปีศาจกวี! ไม่เช่นนั้น ข้าก็จะเป็นศิษย์พี่ของเจ้าไปตลอดชีวิต! ปล่อยคนเหล่านี้ไปซะ!"

เว่ยชิงตะคอกอย่างเย็นชา "เจ้าไม่ใช่เจ๋งเหรอ? ทำไมเจ้าไม่บอกให้พวกเขาออกไป?"

เซียวเฉวียนกัดฟัน เขาบอกแล้ว แต่เว่ยชิงบอกว่าเขาสามารถปกป้องพวกเขาได้ พวกเขาจึงยังอยู่ต่อนี่ไง

”เว่ยชิง เจ้าและอัครเสนาบดีกำลังสร้างบาปสร้างกรรม! ถึงเจ้าจะปราบเซี่ยวเฟิงได้ องค์หญิงก็จะไม่แต่งงานกับเจ้าอย่างแน่นอน!”

เซียวเฉวียนชี้ให้เห็นถึงความร่วมมือระหว่างเว่ยชิงกับอัครเสนาบดีอย่างโจ่งแจ้ง ทุกคนในที่เกิดเหตุต่างสะดุ้งตกใจ

นี่เป็นเรื่องที่ร้ายแรงยิ่งกว่าภรรยาของเซียวเฉวียนมีเรื่องชู้สาวกับบุคคลภายนอกอีก

เว่ยชิงเจ้าอ๋องครองเมืองราชวงศ์ต้าเว่ยทำเช่นนี้ นี่คือการสมรู้ร่วมคิดกับขุนนางคนสำคัญในราชสำนัก!

ตอนนี้ ผู้รู้ตื้นลึกหนาบางต่างหลีกจากเว่ยชิงหนีออกไปอยู่ห่างกันเล็กน้อย โดยเฉพาะจ้าวหลันได้ออกจากทีมของเว่ยชิง ย้ายไปอยู่ที่ค่ายข้าราชการเล็กๆ

ก่อนออกจ้าวหลันยังจ้องไปที่จ้าวซิ่นอย่างดุเดือด "ไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือ! หากเว่ยชิงสมรู้ร่วมคิดกับอัครเสนาบดีจริงๆ จ้าวซิ่นช่วยเว่ยชิงเช่นนี้ ตระกูลจ้าวจะต้องตกกระไดพลอยโจนไปด้วย

ดูๆ แล้ว จ่าวหลันจะไม่รู้ว่าน้องชายคนนี้ก็กำลังสมรู้ร่วมคิดกับอัครเสนาบดีอยู่แล้ว เซียวเฉวียนส่ายหัว อย่างว่าทุกตระกูลล้วนมีลูกเต้าจอมล้างผลาญอย่างจ้าวซิ่น

“เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไร” เว่ยชิงตะโกน “ท่านอัครเสนาบดีปฏิบัติงานด้วยความยุติธรรม เจ้าว่าเขาทำงานเพื่อข้าหรือ?”

“เจ้าเป็นแค่เจ้าหน้าที่ระดับห้า มากุข่าวสร้างความเดือดร้อนแบบนี้หรือ......”

เซียวเฉวียนขี้เกียจไปต่อกร กล่าวอย่างเย็นชา "เว่ยชิง ไม่ว่าเจ้าจะว่ายังไง วันนี้คนที่ปราบเซี่ยวเฟิงทั้งเป็นในวันนี้ไม่ใช่เจ้าอย่างแน่นอน"

“แล้วจะเป็นใคร?” เว่ยชิงกัดฟัน เซียวเฉวียนกำลังยั่วยุเขาอยู่หรือ?

เซียวเฉวียนกล่าวอย่างหนักแน่น "ข้าเอง"

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา ผู้ชมทั้งสนามก็หัวเราะเสียงลั่น! มีแต่จ้าวหลันคนเดียวที่ขมวดคิ้วแน่น

เขาเคยได้อ่านกระดาษข้อสอบของเซียวเฉวียนแล้ว จ้วงหยวนเซียวเฉวียนนี้ของจริงชื่อแท้ มีวุฒิดูดีกว่าของเขาเองในตอนนั้นด้วยซ้ำ

เซียวเฉวียนไม่ใช่คนที่อาศัยตระกูลฉินถึงได้เป็นจ้วงหยวนอย่างที่คนพวกนั้นลือกัน

แต่ว่า ทุกคนก็หัวเราะ

หัวเราะและหัวเราะ

เมื่อก่อนเคยได้ยินมาว่าลุงเขยบ้านตระกูลฉินมีความมั่นใจในตัวเองมาก ตอนนี้ดูแล้ว ก็จริงอย่างที่เขาว่า!

คนที่สร้างตัวได้โดยอาศัยตระกูลฉิน มีอะไรน่าหัวเราะเหรอ?

”เซียวเจี้ยวยวี่” เสียงแผ่วเบาดังขึ้น เซียววียนหันหน้าไป เห็นเป็นอู๋ไห่ “ท่าน......ไหวไหม? พวกเราไปกันเถอะ”

คนเดียวที่ยอมฟังคำพูดของเซียวเฉวียนคืออู๋ไห่

เขารักชีวิตของเขา ต้องการจะจากไป

กฎเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน คู่ต่อสู้เปลี่ยนจากมนุษย์เป็นเสือร้าย อู๋ไห่ไม่กล้าอยู่อีกต่อไป

”ออกไปด่วน” เซียวเฉวียนจ้องมองเขา “ข้ายังไปไม่ได้”

เขายังมีภารกิจติดตัว ไม่สามารถปล่อยให้เว่ยชิงทำตามความปรารถนาของเขาได้

”เซียวเจี้ยวยวี่ เมื่อสถานการณ์เริ่มวุ่นวาย ท่านอ๋องจะถือโอกาสจากความวุ่นวายสังหารท่านอย่างแน่นอน ท่านจะไม่ออกไปเหรอ?”

คนส่วนใหญ่รู้ว่าเซียวเฉวียนและเว่ยชิงนั้นไม่ถูกกัน อู๋ไห่ก็รู้ วันนี้ถึงไม่มีเซี่ยวเฟิง เซียวเฉวียนก็ยังอันตรายมาก

"รีบออกไป!"

”เอาดาบมานี่!”

เว่ยชิงตะโกน สุนัขรับใช้คนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ ยื่นดาบขึ้นมาให้

ทุกคนส่งเสียงเกรียวกราว

ดาบหลงย้วน!

ดาบหลงย้วนมีชื่อพอๆ กับดาบฉุนจวีนของเซียวเทียนและดาบไท่อาของหลี่มู่ เป็นดาบศักดิ์สิทธิ์ชั้นเลิศอันลือชื่อ!

ตัวของดาบหลงย้วนนั้นเหมือนน้ำแข็ง ประกายสีเขียวตระการตา แสงเยือกเย็นระยิบระยับ!

ทุกคนเห็นแล้วตกตะลึง แม้แต่จ้าวหลันยังรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเล็กน้อย อาวุธของเขาเป็นดาบระดับสาม เทียบไม่ได้กับดาบหลงย้วนของเว่ยชิงเลย

หลงย้วนเป็นที่รู้จักในฐานะดาบแห่งความซื่อสัตย์สูงเกียรติ ความซื่อสัตย์?

เซียวเฉวียนรู้สึกทุเรศมาก เว่ยชิงเป็นคนที่ไร้ความซื่อสัตย์ที่สุด!

เว่ยชิงสามารถปกป้องใครได้บ้างในบรรดาคนนับพันเหล่านี้?

เกรงว่าจะป้องกันแม้แต่ตัวเองยังไม่ได้!

โอ้อวดสิ้นดี!

ถูกเซียวเฉวียนกระทำเช่นนี้ เรื่องสังเวยไปต่อไม่ได้ ดังนั้น จ้าวซิ่นได้แต่ตะโกน "ไปตามท่านอ๋อง! จับเซี่ยวเฟิง ทั้งเป็น!"

เขาตะโกนแบบนี้ ไม่ว่าใครจะปราบเซี่ยวเฟิงได้ ความดีความชอบนั้นก็จะตกเป็นของเว่ยชิงคนเดียว

เซียวเฉวียนกอดดาบจิงหุนไว้ในอ้อมแขนของเขา ยืนอยู่ที่นั่นอย่างเฉื่อยชา

ไปเถอะ!

เขาแค่อยากจะดูว่า เว่ยชิงจะเก่งกาจแค่ไหน!

เขากำลังรอให้เว่ยชิง ท่านอ๋องสูงส่งคนนี้ ร้องพ่อหาแม่มาขอความช่วยเหลือ!

"ลุย!"

เสียงคำรามของผู้คนหลายพันคน ดังขึ้นพร้อมกัน!

เซี่ยวเฟิงได้ยินแล้ว เสียอารมณ์ยิ่งนัก ยกอุ้งเท้าขึ้นและตบพื้น ดวงตาสีแดงปะทุความโกรธ!

ยืดคอแล้วคำรามด้วยเสียงดังยิ่งขึ้น!