ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 405

ในจวนอ๋องเจ้าเมืองไป๋ลู่

ที่นี่เคยเป็นที่ประทับของเจ้าแห่งเมืองไป๋ลู่ แต่ตอนนี้อยู่ในสภาพระเกะระกะ

เป็นศูนย์กลางของเมืองไป๋ลู่ มีชื่อเรียกว่าหนานตู

แมวไม่อยู่ หนูร่าเริง

เมื่อข่าวการตายของเซียนกวีและเว่ยชิงแพร่มาถึง จวนอ๋องเจ้าเมืองก็ตัดเสบียงของชาวนักพเนจร นอกจากนี้ ชาวนักพเนจรเดิมไม่มีผู้นำอยู่แล้ว จึงถือโอกาสออกปล้นสะดมชาวบ้านและทำทุกอย่างที่พวกเขาต้องการ

หนานตูที่ครั้งหนึ่งเคยเจริญรุ่งเรืองกลายเป็นเหมือนนรกบนดินที่วุ่นวายและน่าสะพรึงกลัว ชาวบ้านผู้น่าสงสารจึงหนีภัยออกจากเมืองไปทีละคน

ฉินเซิ่งได้รับคำสั่งให้มาปราบปรามความวุ่นวาย เขามาถึงค่ายทหารในเมืองไป๋ลู่ โดยไม่คาดคิดว่า คนในค่ายที่เดิมสังกัดเว่ยชิงนั้น ตอนนี้มาเจอกับฉินเซิ่ง ซึ่งเป็นคนของจักรพรรดิส่งมาด้วย พวกเขาจึงมีกิริยาผลักไสกัน ไม่ให้ความร่วมมือกัน

พวกที่มาหนานตูเที่ยวนี้ นอกจากฉินเซิ่งแล้ว ยังมีฉินเฟิง และกองกำลังตระกูลฉินอีกสามร้อยคน

แต่ในอาณาเขตของเจ้าอ๋อง กองทัพถูกควบคุมโดยเจ้าอ๋องเองมาตลอด ไม่ได้สังกัดองค์จักรพรรดิ

ตอนนี้การมาถึงของฉินเซิ่งพ่อลูก แม้จะทำตามคำสั่งของจักรพรรดิ ก็ยังไม่เป็นที่ยินดีต้อนรับจากค่ายทหารหนานตู

ค่ายทหารหนานตูเองมีแม่ทัพชื่อ เกาปิง

ตระกูลเกามีความภักดีต่อจวนเจ้าอ๋องครองเมืองมาโดยตลอด แม้ว่าเซียนกวีและเว่ยชิงจะตายไปแล้ว แต่เซียนกวียังมีลูกชายคนเล็ก แม้จะมีอายุเพียงห้าขวบ แต่เขาก็ถือเป็นเจ้านายของเมืองไป๋ลู่เช่นกัน แม้ว่านายน้อยจะไร้ความสามารถ แต่เกาปิงเชื่อว่าไม่ใช่กาลเวลาที่คนของจักรพรรดิจะมาตัดสินใจได้

ฉินเฟิงโกรธแค้นยิ่งนัก ทุกคนให้ความเคารพและเอื้อมมาเกาะตระกูลฉินในเมืองหลวงของเขา พ่อของเขาเป็นแม่ทัพทหารม้าผู้ยิ่งใหญ่ ยศเทียบสามองคมนตรี

ตอนนี้ แม่ทัพเล็กๆ ในจวนอ๋องเจ้าเมืองเพียงผู้เดียวกล้าแสดงสีหน้าอวดดีมาให้เห็น!

”แล้วพวกเจ้าจะจ้องตามองให้เมืองไป๋ลู่ตกไปอยู่ในมือของชาวนักพเนจรเหรอ? ดูเอาซิ ตอนนี้เมืองไป๋ลู่ตกอยู่ในสภาพแย่แค่ไหนแล้ว!”

ฉินเฟิงคำรามด้วยโทสะ เขาไม่ได้โกรธคนเหล่านี้ที่ไม่ทำหน้าที่ แต่โกรธคนเหล่านี้ที่ไม่เห็นคนของเขาอยู่ในสายตา

ฝ่าบาทส่งพ่อลูกฉินเซิ่งมานี่ ก็จะให้มายึดค่ายทหารหนานตู แต่กลับกลายเป็นว่าพวกนี้ไม่เชื่อฟังคำสั่ง?

ยิ่งไปกว่านั้น พ่อลูกฉินเซิ่งมาที่นี่พร้อมตราประทับของเมืองไป๋ลู่ ซึ่งเป็นตัวแทนอำนาจสูงสุดของเมืองไป๋ลู่

แต่ว่า ทหารของเมืองไป๋ลู่มักจะมีข้อครหาในการเสียชีวิตของเซียนกวีและเว่ยชิง พวกเขารู้สึกว่าจักรพรรดิเป็นผู้สังหารคนสองคนนี้โดยมีเป้าหมายเพื่อจะยึดครองดินแดนของเมืองไป๋ลู่

ตอนนี้คนของจักรพรรดิจะมายึดค่ายทหารอีก ผู้คนที่นำโดยเกาปิงจึงไม่มีความยินดีอย่างแน่นอน

“ยังไม่จำเป็นต้องรบกวนแม่ทัพฉินมาเป็นห่วง” เกาปิงส่งเสียงเย็นชา ทำความเคารพต่อท้องฟ้า “พวกเราในเมืองไป๋ลู่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับคุนหลุน ตอนนี้เราได้ไปที่คุนหลุนเพื่อขอให้เหล่าเทพเจ้ามาช่วยเรา ถึงเวลา คุนหลุนจะมาประจำการอยู่ที่เมืองไป๋ลู่ เรื่องใหญ่ๆ จะลดเหลือเป็นเรื่องเล็ก เรื่องเล็กๆ จะหายไป จะไม่รบกวนพวกท่านมาเป็นห่วง”

“พวกเจ้าเป็นค่ายทหาร แต่กลับจะมอบตำแหน่งของผู้บัญชาการสูงสุดให้กับคนนอกเหรอ?”

ฉินเฟิงเหลือเชื่อมาก คุนหลุนไม่ได้สังกัดในอาณาเขตของราชวงศ์ต้าเว่ย ค่ายทหารหนานตูทำเช่นนี้ มีอะไรต่างไปจากเป็นการทรยศประเทศหรือ?

“ท่านว่ากล่าวเกินไปแล้ว” เกาปิงกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “ต้าเว่ยเลื่อมใสในพลังของภูเขาคุนหลุนมาโดยตลอด และทุกคนก็เคารพภูเขาคุนหลุน แม้แต่อาวุธส่วนใหญ่ที่ฝ่าบาทปัจจุบันทรงสร้าง ก็มาจากภูเขาคุนหลุน การเชิญคนของคุนหลุนมาประจำการได้ถือเป็นเกียรติยศอย่างสูงยิ่ง จะกล่าวหาเป็นทรยศได้อย่างไร? คุณชายฉิน ข้อกล่าวหาของท่านนี้ แม่ทัพอย่างข้ารับไม่ไหวจริงๆ !”

“เจ้าบังอาจมาก เจ้า......”

ฉินเฟิงโมโหจนกระทึบเท้า แต่ฉินเซิ่งหักห้ามลูกชายเอาไว้ ฝ่าบาทตรัสไว้แล้ว ว่าการมาที่เมืองไป๋ลู่เพื่อเข้ายึดค่ายทหารในครั้งนี้ จะไม่ราบรื่นอย่างแน่นอน

พระองค์ตรัสว่า หากเมืองไป๋ลู่ไม่เต็มใจมอบอำนาจทางทหาร ก็ให้รอไปก่อน

รอจนกว่าพวกเขามาขอร้องเอง

ครั้งนี้ ฝ่าบาททรงมุ่งมั่นที่จะพิชิตเมืองไป๋ลู่ให้ได้

เว่ยเจียนกั๋วให้เหลียงไหวโหรวเข้าไปในจวนฉินในฐานะลุงเขย เป็นการกระทำที่มีแผน เพราะเว่ยเจียนกั๋วปรารถนาอำนาจทางทหารของตระกูลฉินมานานแล้ว

เพื่อตอบโต้เว่ยเชียนชิว องค์จักรพรรดิจะต้องยึดเมืองไป๋ลู่ซึ่งเว่ยเชียนชิวให้ความสำคัญมาโดยตลอดมาให้ได้

ยิ่งไปกว่านั้น องค์จักรพรรดิยังต้องการยึดอำนาจทางทหารของเมืองไป๋ลู่ เป็นก้าวแรกสู่การลดสถานะข้าราชบริพาร บั่นทอนให้หนักซึ่งศักดิ์ศรีของฝ่ายเว่ยเจียนกั๋ว

คราวนี้ หากไม่ได้เมืองไป๋ลู่ แม่ทัพไม่สามารถกลับเมืองหลวงได้ ซึ่งเท่ากับองค์จักรพรรดิได้ลงคำสั่งตาย

พอเกาปิงได้ยิน เขาก็ดูสดใสขึ้นมาทันที "เร็ว ๆ ๆ รีบไปทำความสะอาดอีกห้องหนึ่ง"

บุคคลที่ใต้เท้าชิงหลงคิดว่าสำคัญอย่างยิ่ง จะต้องเป็นเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ที่สำคัญที่สุดอย่างแน่นอน!

“เตรียมดอกไม้สด!”

“เตรียมขนมวางบนโต๊ะ!”

“ยังต้องส่งสาวใช้ที่ดีที่สุดไปที่นั่นด้วย!”

“อุ่นอาหารเตรียมไว้ตลอดเวลา ไม่ว่าใต้เท้าชิงหลงจะชอบทานเย็นๆ หรือไม่ก็ตาม สำหรับบุคคลสำคัญนั้นก็ต้องทำเหมือนกัน!”

ความกระตือรือร้นของเกาปิงแตกต่างโดยสิ้นเชิงจากการปฏิบัติต่อตระกูลฉิน ฉินเซิ่งไม่ติดใจเรื่องนี้ แต่ฉินเฟิงเคืองมากที่พวกเขาไม่ได้รับการปฏิบัติอย่างดีเช่นนี้!

ชิงหลงตดสุนัขอะไรมาจากไหนไม่มีใครรู้จัก ทำให้ผู้นำทหารเมืองไป๋ลู่ยืดคอรอคอยได้ขนาดนี้

"ปัญญาอ่อน! งี่เง่า!"

ฉินเฟิงดุด่าสั่งสอนเขา กลอกตาแล้วหันหลังเดินจากไป

“เจ้ากำลังว่าอะไรนะ?” เกาปิงก็ไม่ยอมอ่อนข้อ ให้ตายเถอะ จักรพรรดิสังหารเจ้าอ๋องครองเมืองไป๋ลู่มาสองสมัย คนของจักรพรรดิยังจะมาอวดดีอวดเก่งในค่ายทหารอีกเหรอ?

คนในค่ายทหารอารมณ์เริ่มพองโต เกาปิงส่งสัญญาณทางตา ไปสั่งสอนไอ้เด็กเปรตนี่หน่อยซิ!

ผู้นำทหารคนหนึ่งรับคำสั่งแล้วออกไป ฉินเซิ่งมองเห็น แต่แสร้งทำเป็นไม่เห็นอะไร

ดีเหมือนกัน ให้คนพวกนี้ได้เห็นความแข็งแกร่งของตระกูลฉินซะบ้าง

ที่เกาะจูเสิง ลมฝนกำลังกระหน่ำ