ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 404

"ไปเร็ว ไปเร็ว!"

เว่ยอวี๋เหลือบมองอรหันต์ทั้ง 18 คนด้วยความรังเกียจ ใช้ตูดผลักอาฉีหลบไปด้านข้าง จะตื่นเต้นอะไร ให้พี่ใหญ่ข้าไปก่อน

“เหล่าเซียว เชิญ”

เว่ยอวี๋หัวเราะฮิๆ เซียวเฉวียนมองเขาเงียบๆ แต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้

เว่ยอวี๋ปล่อยกายปล่อยใจตัวเองไปทุกวัน ไม่ปิดบังตัวเอง คิดว่าคงเหนื่อยกันมามากในชีวิตยุคปัจจุบัน พอมาถึงทางนี้เขาจึงทำทุกอย่างตามที่ใจต้องการ

เซียวเฉวียนก้าวขึ้นบนเรือ อารมณ์สดชื่น เที่ยวนี้ได้อะไรมามากมาย! ถึงแม้จะเร่ร่อนมาอยู่บนเกาะจูเสิน แต่เขาก็ได้พลที่มีความสามารถมา 18 คน ใช้ได้ ใช้ได้!

”โฮ้ง ๆ ๆ!” หมาน้อยสีเหลืองตื่นเต้นมาก เจ้านายตูกำลังจะกลับบ้าน!

รวมเว่ยไป๋สิบแปดคนต่างก็เคร่งขรึมและตื่นเต้น!

ก่อนที่พวกเขามาถึงเกาะจูเสิน พวกเขาก็อ่านออกเขียนได้

อยู่ที่เกาะจูเสินมาหลายปี ได้ฝึกฝนทักษะมาเต็มตัว ตอนนี้ออกไปทำประโยชน์ทางทหารคงไม่น่าจะมีปัญหา

เซียวเฉวียนที่ขึ้นไปบนเรือ ยืนนิ่งแล้วหันกลับมาถามเว่ยไป๋ว่า "พวกเจ้าทั้งสิบแปดคน ก่อนที่มาเกาะจูเสิน เคยเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์และทำร้ายผู้คนโดยไม่เลือกหน้าหรือไม่?"

ตอนที่ตั้งคำถามนี้ เซียวเฉวียนไม่มีเสียงหัวเราะเหมือนอย่างในเวลาปกติ สีหน้าของเขาเคร่งขรึมและจริงจัง

เซียวเฉวียนถามเว่ยไป๋เพียงคนเดียว

เขาเชื่อว่าเว่ยไป๋จะไม่โกหกเขา

หากอรหันต์คนไหนใน 18 คนนี้ เคยฆ่าผู้บริสุทธิ์และทำร้ายชาวบ้าน พวกเขาจะไม่ให้ออกจากเกาะจูเสิน

ดวงตาของเว่ยไป๋ส่งประกายและกล่าวอย่างแน่วแน่ "ไม่"

แม้ว่าคนทั้งสิบแปดคนนี้จะถูกเนรเทศด้วยเหตุผลหลายประการ แต่พวกเขาก็มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน นั่นคือพวกเขาได้ดูหมิ่นศักดิ์ศรีของราชวงศ์และสร้างความขุ่นเคืองให้กับตระกูลผู้มีอำนาจ

ผู้ที่ทำร้ายคนบริสุทธิ์มักจะถูกจำคุกและประหารโดยตรง จะไม่ถูกส่งไปยังเกาะจูเสิน

"ดี" เซียวเฉวียนพยักหน้าและพูดตรงๆ "เนื่องจากต่อไปนี้ เราจะเป็นพวกเดียวกัน ข้าจะบอกพวกเจ้าว่า ทำไมข้าถึงถูกเนรเทศ"

“โดยเฉพาะเว่ยไป๋ จะต้องรับรู้เรื่องนี้” เซียวเฉวียนกล่าวอย่างเปิดอก ถึงเซียวเฉวียนจะไม่พูดเรื่องนี้ ต่อไปก็ต้องมีคนพูดอยู่ดี "ข้าสังหารบุคคลในราชวงศ์มา ชื่อ เว่ยชิง"

สีหน้าของเว่ยไป๋ผงะ แสดงออกไม่เหมือนก่อน เว่ยชิง เป็นลูกชายของเสด็จพี่เซียนกวีไม่ใช่หรือ?

ตอนที่เขายังเป็นเด็ก เว่ยชิงชอบเว่ยไป๋ เสด็จอาคนนี้มากเป็นพิเศษ

ตอนที่เว่ยไป๋ถูกเนรเทศ เว่ยชิงยังมีอายุไม่กี่ขวบ ทั้งฉลาดและน่ารัก

อย่างว่า เว่ยไป๋ชะงักขณะที่ก้าวขึ้นมาบนเรือ "เจ้า......ฆ่าเขาทำไม?"

”เขาฆ่าผู้บริสุทธิ์ สังหารสมาชิกในครอบครัวสวี่ไปสามคน หรือถ้าพูดให้ถูกก็คือ ครอบครัวที่มีสี่คน รวมทั้งเด็กในครรภ์ด้วย”

หลังจากที่เซียวเฉวียนแจกแจงเสร็จ เว่ยไป๋จะขึ้นหรือไม่ขึ้นเรือลำนี้

ในเมื่อเซียวเฉวียนต้องการจะพาคนกลุ่มนี้ออกไป เขาจะต้องกำจัดอันตรายที่แอบแฝงอยู่ทิ้งให้หมดก่อน

ถึงอย่างไร คนน่าระแวงอย่าใช้ และใช้คนอย่าระแวง

เซียวเฉวียนมองดูทะเลสีเดียวกับท้องฟ้า ลมทะเลเค็มๆ พัดโชย เขาหันศีรษะมา "พูดให้ถูกก็คือ เว่ยเชียนชิวฆ่าเว่ยชิง ข้าเป็นแค่ผู้ผลักดันเท่านั้น"

ข่าวนี้ สำหรับเว่ยไป๋แล้ว กลายเป็นการซ้ำเติมแท้ๆ

อะไร?

พี่ใหญ่ฆ่าลูกของพี่น้องเองเหรอ?

เว่ยไป๋อยู่บนเกาะจูเสินนานเกินไป ผู้คนเปลี่ยนไป หลายสิ่งหลายอย่างก็เปลี่ยนแปลงกันไปไม่เหมือนเดิม

"ไม่ ไม่ เป็นไปไม่ได้"

เว่ยไป๋ส่ายหัว เมื่อก่อนพวกเขาพี่น้องรักใคร่กันดี เว่ยเชียนชิว เซียนกวี เซียนยุทธ เซียนกระบี่ ต่างก็มีความรู้สึกที่ดีต่อกัน ทำไมพวกเขาถึงมาเข่นฆ่ากันเองในที่สุด?

เกิดอะไรขึ้นในช่วงสิบสองปีที่เขาอยู่บนเกาะจูเสิน?

เว่ยไป๋คิดย้อนไปไกลเกินไป อันที่จริงสิ่งเหล่านี้เพิ่งเกิดขึ้นในช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมาและผู้ริเริ่มก็ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

”พี่ใหญ่ เรายังจะไปหรือเปล่า?”

อาฉีถามเว่ยไป๋ ดูไม่ออก คนที่มาถึงเกาะจูเสินแล้วเอาแต่กินๆ ดื่มๆ อย่างเซียวเฉวียนคนนี้ ดุร้ายยิ่งกว่าพวกเขาเองมากมาย

เขาสามารถยืมมือเว่ยเจียนกั๋วไปฆ่าผู้คนได้จริงๆ!

หากติดตามเซียวเฉวียนออกไปจากเกาะจูเสิน ผู้นำลักษณะนี้ ไม่รู้ว่าจะเป็นคุณหรือเป็นโทษ

แต่ถ้าไม่ออกไปจากนี่ คงจะไม่มีโอกาสได้ออกไปอีกเลยในชาตินี้

"ไป"

เว่ยไป๋มองไปที่แผ่นหลังของเซียวเฉวียน คิดถึงช่วงที่อยู่กับเซียวเฉวียนในเวลาไม่กี่วันที่ผ่านมา เว่ยไป๋กัดฟันและพาพี่น้องขึ้นเรือไป

ตราประทับที่คล้ายกับเหวินอิ้น!

แต่ว่า เส้นที่ตราประทับนี้ดูหนากว่าอีก!

แย่ชะมัด!

มีตราประทับจูเสินจริงๆ!

ตำนานเกี่ยวกับเกาะจูเสินนั้น จริงครึ่งหนึ่งเท็จครึ่งหนึ่ง ไม่มีเทพเจ้า แต่ตราประทับจูเสินมีจริง!

ดูสภาพแล้ว มันกำลังป้องกันไม่ให้เซียวเฉวียนและคนอื่นๆ ออกไปจากเกาะจูเสิน!

“ไม่ได้บอกว่ามันแค่ลงโทษจำพวกเทพเจ้าเท่านั้นเหรอ? มายุ่งอะไรกับสามัญชนอย่างพวกเราด้วยเล่า!” เว่ยอวี๋ตกใจมากจนเขากรีดร้องดั่งเห็นผี รีบซุกตัวอยู่ด้านหลังเซียวเฉวียน "เหล่าเซียว รีบหาทางเร็วเข้า! "

เซียวเฉวียนขมวดคิ้ว ขึ้นเขาง่าย แต่ลงจากเขามันไม่ง่ายซะแล้ว

การเข้ามาในเกาะจูเสินเป็นเรื่องง่าย แต่จะออกจากเกาะจูเสิมอาจไม่ง่ายเสียแล้ว

ตราประทับจูเสินขนาดมหึมายิ่งมายิ่งชัดเจนขึ้น สว่างขึ้น และใกล้เข้ามามากขึ้น

ลมยิ่งพัดยิ่งแรงขึ้นเรื่อยๆ เว่ยอวี๋ยืนไม่อยู่แล้ว "ต่งจัว! ประคองตัวข้าเร็ว!"

มือใหญ่คู่หนึ่งยื่นมาประคองตัวเว่ยอวี๋เอาไว้ เซียวเฉวียนเหลือบมองที่ต่งจัว ไม่ได้เห็นเขามากว่าครึ่งเดือน พลังของต่งจัวดูเชื่องช้าลงไปนิด มังกรพิษแท้ๆได้สูญเสียพลังงานอย่างก่อนหน้านี้ไปแล้ว

เซียวเฉวียนควรจะเป็นเจ้านายของต่งจัว มอบเขาให้กับเว่ยอวี๋ไปเสียเปล่าจริง

เว่ยอวี๋ไม่ชอบการต่อสู้ และไม่มีใครกล้าต่อสู้กับเว่ยอวี๋ ต่งจัวติดตามเขาก็ไม่มีอะไรทำ ผู้อารักขาเกิดมาเพื่อต่อสู้ ต่งจัวติดตามเจ้านายที่ไม่คิดเรื่องก้าวหน้า พลังเขาจึงดูไม่มีชีวิตชีวา

ลมแรงและคลื่นลูกใหญ่ จนเรือของชิงหลงแกว่งไปมาแทบจะพลิกคว่ำ

แย่แล้ว ชิงหลงขมวดคิ้ว เขาไม่สามารถเข้าไปในพื้นที่เกาะจูเสิน จึงไม่อาจช่วยพวกเขาได้ เซียวเฉวียนและพวกคงถูกปล่อยให้อยู่ตามยถากรรมแล้ว

เวลานี้ ที่พระราชวังในเมืองหลวง พู่กันเฉียนคุนและภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิที่วางอยู่ในห้องอ่านหนังสือเริ่มมีอาการเคลื่อนไหว

องค์จักรพรรดิอยู่ในราชสำนักส่วนหน้า ไม่ได้อยู่ในห้องหนังสือ ขันทีน้อยที่กำลังเก็บกวาด 2-3 คนเห็นพู่กันเฉียนคุนกำลังสั่นไหวและมีแสงสีแดง เริ่มรู้สึกหวาดกลัวในใจ

จู่ๆ มีเสียง "หวือ" ดังขึ้น

พู่กันเฉียนคุนและภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิ บินหนีไปแล้ว!

บรรดาขันทีตกใจกรีดร้องด้วยเสียงดัดจริต "โอ๊ย แย่แล้ว! ตามมันไป ! ไล่ตามมันไปเร็ว ๆ!"