ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 403

“เซียนอะไร? อยู่ที่ใดกัน?”

เว่ยอวี๋มองคนโง่คนนี้ด้วยความสับสนอย่างมาก ไม่นะ หลายวันมานี้เหล่าเซียวใช้ชีวิตกับคนโง่พวกนี้หรอกหรือ?

มิน่าเล่า พี่ใหญ่ดูท่าทางเซ่อ ๆ ซ่า ๆ ไปหน่อย เป็นเพราะติดเชื้อมาจากคนพวกนี้สินะ!

“นั่นไงเล่า!” อาฉีชี้ไปทางชิงหลงที่มองพวกเขาอยู่ไกล ๆ และเล่าความเป็นมาให้เว่ยอวี๋ฟัง เมื่อฟังจบ อาฉีจึงถามว่า “จริงสิ ท่านคือผู้ใดกัน? เหตุใดท่านจึงมารับพวกเราที่เกาะจูเสินได้? ท่านไม่กลัวฮ่องเต้ลงโทษงั้นหรือ?”

“ข้าไม่กลัวเขาเลยสักนิด! ข้าอยากทำอะไรข้าก็ทำ!” เว่ยอวี๋มีไทเฮาคอยหนุนหลัง จึงเอาแต่ใจตนอยู่เสมอ การมาที่เกาะจูเสินในครั้งนี้ ทำให้ไทเฮาแทบลมจับ แต่เขากลับไม่สนใจไยดี

แม่สาวไทเฮาไม่ใช่แม่แท้ ๆ ของเขาเสียหน่อย เขาจึงไม่ได้สนใจอะไรมากมาย

เขารู้จักแค่เซียวเฉวียน!

“เซียนที่พวกเจ้าว่าไม่มีไอเทพเลยแม้แต่น้อย ร่างกายบึกบึนเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ราวกับคนแบกอิฐ! เซียนของพวกเจ้าชาวต้าเว่ยหยาบเช่นนี้เลยหรือ?”

“หากผู้นี้คือเซียน การปฏิบัติต่อเซียนของต้าเว่ยเซียนถือว่าย่ำแย่มาก ต้องแบกอิฐแลกข้าวหรืออย่างไร?”

เว่ยอวี๋สีหน้างุนงงแต่ก็ไม่แยแส เขากินหอยเชลล์ที่เซียวเฉวียนย่างออกมาอย่างเอร็ดอร่อย ไม่มีรสเค็ม รสชาติจึงแย่ไปหน่อย

เขาวางหอยเชลล์ให้สุนัขสีเหลืองตัวน้อยกิน มันกินอย่างเอร็ดอร่อย หูของมันกระดิกอย่างมีความสุข

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ? เขาเป็นคนอะไรนะ?”

เซียวเฉวียนและเว่ยไป๋พูดขึ้นมาพร้อมเพรียงกัน

เป็นการตั้งคำถามที่น่าขันเสียจริง! เว่ยอวี๋ลูบไปที่หน้าผากของเซียวเฉวียน “พี่ใหญ่ สมองพี่ถูกเผาไหม้หรืออย่างไร? ท่านเพิ่งมาเกาะจูเสินไม่กี่วัน เหตุใดจึงได้บื้อเหมือนคนเถื่อนพวกนี้ได้”

อาฉีมีน้ำโห “ท่าน ๆ ๆ ๆ ท่านว่าใครกัน! ท่านว่าใครเป็นคนเถื่อนกันห้ะ!”

“ว่าพวกเจ้าไงเล่า ดูสิ ทำให้พี่ใหญ่ของข้าอยู่ในสภาพนี้ได้อย่างไรกัน!”

คำพูดเพียงคำเดียวปลุกคนที่กำลังเพ้อฝัน

คำพูดของเว่ยอวี๋ ทำให้เซียวเฉวียนตบเข้าที่ศีรษะ หลายวันนี้เขาฟังเว่ยไป๋เล่านิทานเยอะมากเกินไป แทบถูกเว่ยไป๋ลากเข้าไปในนั้น

ดูเหมือนว่ามนุษย์ไม่ควรอยู่ในพื้นที่ปิดตายนานเกินไป ไม่เช่นนั้นสมองจะมีปัญหาจริง ๆ

ทว่า ต้าเว่ยก็มีสถานที่ที่ลึกลับ เซียวเฉวียนก็ต้องระแวดระวังตัวเช่นกัน

“ไม่ว่าเขาจะเป็นเซียนหรือเป็นมนุษย์ พวกเราขึ้นเรือและออกจากที่นี่ก่อนค่อยว่ากัน”

เซียวเฉวียนมองไปยังชิงหลงที่รอคอยอยู่อีกฝั่งที่แสนไกล และพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึม

“เจ้าจะพาพวกเราออกไปจากเกาะจูเสินจริง ๆ หรือ?” เว่ยไป๋ตะลึง เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก พวกเขาเป็นกลุ่มคนที่ถูกเนรเทศ หากไม่มีคำสั่งของฮ่องเต้ พวกเขาไม่มีวันได้พลิกชีวิต

หากพวกเขาอยากเป็นบุคคลธรรมดา จักต้องอุทิศความผิดของตนและทำความดี จึงจะได้รับการอภัยโทษ

“ข้าพาพวกเจ้าออกจากเกาะจูเสิน ไม่ได้ให้พวกเจ้าไปเสวยสุข”

เซียวเฉวียนไม่ได้โง่เสียหน่อย การพาพวกเขาออกไปเฉย ๆ ฮ่องเต้จะไม่ฆ่าเขาตายงั้นหรือ? นี่ถือเป็นการฉีกหน้าฮ่องเต้โดยตรง แถมด้วยการเขวี้ยงทิ้งลงพื้นแล้วก็ขยี้ซ้ำอีก!

“เช่นนั้นคือ...”

“พาพวกเจ้าไปยังรัฐไป๋ลู่”

เซียวเฉวียนพูดอย่างหนักแน่น สิบแปดคนนี้อยู่รอดบนเกาะจูเสินได้ คนโหดร้ายแบบใดกันที่จะเอาชนะพวกเขาได้?

น่าเสียดายหากต้องอยู่บนเกาะจูเสิน วันนี้การตายของเว่ยชิงทำให้รัฐไป๋ลู่ต้องเกิดความสับสนวุ่นวายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เซียวเฉวียนพาพวกเขาไปสร้างประโยชน์ทางการทหาร เซียวเฉวียนก็จะสามารถกลับไปได้อย่างเป็นธรรมดา พวกเขาก็จะกลับมามีชีวิตที่เป็นอิสระ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

“แต่ว่า” เซียวเฉวียนมองไปยังเว่ยอวี๋ด้วยความสงสัย “ข้าคิดว่าเว่ยเชียนชิวจะมารับข้า เหตุใดจึงเป็นเจ้าที่มาถึงก่อนเขา?”

เว่ยเชียนชิว

ชื่อนี้ทำให้หัวใจของเว่ยไป๋ต้องเต้นแรง

เว่ยเชียนชิวเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของเว่ยไป๋

ในบรรดาพี่น้องทั้งหมด พวกเขาถือว่ามีความสัมพันธ์ดีต่อกันมากที่สุด

เว่ยไป๋ถูกเนรเทศมายังเกาะจูเสิน เว่ยเชียนชิวโกรธจนแทบล้มล้างพระราชวัง เหล่าขุนนางทั้งหลายต่างก็กดดันเขา อย่างไรก็ตาม ความคิดเห็นของผู้คนส่วนใหญ่ถือเป็นสิ่งที่สำคัญและยิ่งใหญ่ที่สุด เว่ยไป๋ถูกทำได้เพียงถูกเนรเทศออกไป

“อ๋อ เจ้าหมายถึงคนผู้นั้นเองหรือ” เว่ยอวี๋หัวเราะแหะ ๆ “เรือของเว่ยเชียนชิวเร็วกว่าข้าจริง ๆ แต่เมื่อข้าลองคิดทบทวนดู เจ้าเอายาอายุวัฒนะไปหลอกคนอื่น หากถูกเขาจับได้ก็คงแย่ จริงหรือไม่?”

“ดังนั้น ข้าจึงคว่ำเรือของพวกเขา!”

คว่ำเรือ...