ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 409

"เป็นตระกูลฉินแห่งเมืองหลวง ฉินหลัง"

ตระกูลฉินแห่งเมืองหลวง?

เซียวเฉวียนขมวดคิ้วแน่นทันที คนแซ่ฉินอย่างั้นหรือ?

เห็นเซียวเฉวียนไม่รู้จักมักจี่คนผู้นี้ เว่ยไป๋จึงสมทบขึ้นมาว่า "เขาเป็นบุตรชายคนที่สองของฉินปาฟาง น้องรองของฉินเซิง"

ฉินเซิงกับฉินหลังแยกบ้านกันไปตั้งนานแล้ว ออกไปสร้างครอบครัวกันเอง ก่อนหน้านี้ในตอนที่เซียวเฉวียนเป็นนายท่านอยู่ในจวนฉิน ไม่ได้รับความนิยมชมชอบจากผู้คน คนผู้นี้เองก็ไม่เคยมาที่จวนฉินด้วยเช่นเดียวกัน

ฉินปาฟางมีบุตรสองคน ชาติกำเนิดของฉินหลังยังคงมีคุณสมบัติห่างไกลจากฉินเซิงอยู่มาก

ฉินเซิงถือกำเนิดจากท่านยายฉิน ท่านยายฉินมีบุตรชายสุดที่รักผู้นี้เพียงคนเดียวเท่านั้น

ฉินหลังถือกำเนิดจากอนุภรรยาผู้หนึ่งของฉินปาฟาง อนุภรรยาผู้นั้นกับท่านยายฉินไม่ถูกกัน รังเกียจโกรธแค้นต่อกัน ดังนั้นหลังแยกบ้านกันแล้ว ฉินหลังก็ไม่ได้ไปมาหาสู่กับจวนฉิน

บุตรชายของฉินปาฟาง...

เซียวเฉวียนขมวดคิ้วแน่น ฉินปาฟางเป็นคนตงฉิน ฉินเซิงเองก็เป็นผู้ที่ซื่อสัตย์ผู้หนึ่งเช่นเดียวกัน เหตุใดจึงอบรมสั่งสอนคนอย่างฉินหลังเช่นนี้ออกมาได้?

ฉินเฟิงเป็นคนรุ่นหลัง แม้อุปนิสัยเกเรเสเพล แต่แม้ฉินเฟิงจะใจคอโหดเหี้ยมไปนั้นก็ช่างมันไปแล้วเหมือนกัน คราแรกในคืนวันปีใหม่ ที่ฉินเฟิงสังหารเซียวเฉวียนเองก็เป็นการสังหารอย่างโจ่งแจ้ง เขาจะไม่ลักลอบแอบทำอย่างเด็ดขาด

ส่วนฉินหลังผู้นี้กลับทำเรื่องราวเช่นนี้เองหรอกหรือ?

หรือว่าเป็นเว่ยไป๋ที่กำลังพูดปด?

"เป็นอะไรไป? ท่านรู้จักกับฉินหลังหรือ?" หัวใจของเว่ยไป๋หนักอึ้งทันที หรือว่าเซียวเฉวียนกับฉินหลังจะเป็นสหายสนิทกันหรือ?

เช่นนั้นเซียวเฉวียนจะสามารถเป็นปากเป็นเสียงทวงความยุติธรรมเพื่อเขาได้หรือไม่?

ไม่ถึงกับเป็นสหายสนิท หากเคยเป็นญาติกันนั้นคงต้องช่างมันไปแล้วกระมัง

เซียวเฉวียนมิได้กล่าวถึงเรื่องที่ตนเองเคยเป็นนายท่านแห่งตระกูลฉินมาก่อน ในเมื่อมันไม่ได้มีอะไรน่าตื่นเต้นเร้าใจนัก เขาโบกมือไปมาใส่เว่ยไป๋ "ท่านวางใจเถิด รอข้ายืนยันเรื่องนี้ได้แล้ว ไม่ว่าผู้ใดจะเป็นผู้กระทำมัน ข้าล้วนจะไม่ปล่อยเขาไปแน่"

"ประเสริฐ ประเสริฐ ประเสริฐ..." เว่ยไป๋พยักหน้า เป็นอย่างที่คาดการณ์เอาไว้จริง ๆ ว่าประมุขแห่งชิงหยวนที่ปีศาจกวีแต่งตั้งมานั้น ไม่ได้เป็นเพียงแค่ชื่อเสียงจอมปลอม

"ยามเมื่อข้าจากมา ปีศาจกวีเฒ่าผู้นั้นอยู่ในคุกอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้เขายังสบายดีอยู่หรือไม่?"

"เขาจากโลกนี้ไปแล้ว" เซียวเฉวียนไม่อยากที่จะเอ่ยถึงเรื่องนี้ หลังตอบเว่ยไป๋เสร็จสรรพก็หมุนตัวเปลี่ยนหัวข้อสนทนา เขาคำรามใส่เว่ยอวี๋ว่า "ยังไม่รีบกลับมาอีก! ไม่เห็นหรือไงว่าฝนกำลังจะตกแล้ว?"

ยามที่เซียวเฉวียนกับเว่ยไป๋สนทนากันอยู่นั้น ท้องฟ้าก็เริ่มมีเมฆฝนตั้งเค้าขึ้นมาอีกแล้ว คล้ายกับมีท่าทีว่าฝนกำลังจะตก

เว่ยไป๋ชะงักนิ่งไปทันที สีหน้าหม่นหมอง ปีศาจกวีตายแล้วอย่างนั้นหรือ? ดูท่าแล้วในช่วงระยะเวลาที่พวกเขาไม่ได้อยู่ที่ต้าเว่ยนั้น ต้าเว่ยได้มีการเปลี่ยนแปลงไปเป็นอย่างมากแล้ว

"ไม่ถูกสิ" เซียวเฉวียนขมวดคิ้วแน่นทันที เมฆฝนนี้เหตุใดจึงดูผิดปกติกันนะ?

เมื่อเว่ยไป๋เงยหน้าขึ้นมอง เมฆฝนและลมฝนที่มลายหายไปเมื่อครู่นี้กลับม้วนตัวกลับมาอีกครั้งหนึ่งเสียแล้ว!

ผนึกจูเสินยังไม่ปล่อยพวกเขาไป!

แต่กลับกำลังรวบรวมพละกำลังใหม่อีกครั้ง!

"รีบกลับมา! รีบกลับมา!" เว่ยไป๋หันไปตะโกนบอกเว่ยอวี๋ด้วยความกระวนกระวายว่า "พวกเจ้าเข้าไปหลบในถ้ำ!"

เว่ยอวี๋กลับเป็นผู้ที่กลัวตายผู้หนึ่ง เมื่อได้ยินสุรเสียงสั่นเครือของเว่ยไป๋แล้ว ดังนั้นจึงสับเท้าวิ่งเท้าสุนัขพุ่งกลับมาทันที!

แม่งเอ๊ย! เซียวเฉวียนสบตามองเมฆฝนก้อนนี้ที่กำลังปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า เมฆที่กำลังรวมตัวอยู่ในตอนนี้มันหนากว่าเมื่อครู่นี้เสียอีก!

หากหนีก็ตาย!

หากไม่หนีก็ตายเหมือนกัน!

เซียวเฉวียนพวกเขาล้วนถอยกลับมากันหมดแล้ว แต่ผนึกจูเสินกลับไล่ตามไม่หยุด!

"พวกเราต้องทำให้มันบันดาลโทสะแล้วเป็นแน่" เว่ยไป๋เสียอาหาร "เพราะไม่เคยมีใครกล้าออกไปจากเกาะจูเสินมาก่อน"

ผนึกจูเสินจะต้องลงโทษพวกเขาอย่างแน่นอน!

"ไป! เข้าไปในถ้ำภูเขา!"

มีขุนเขาปกป้องย่อมต้องสามารถหลบหนีด่านเคราะห์นี้ได้อย่างแน่นอน

เว่ยไป๋พวกเขามีโชคดีติดตัวอยู่ ทว่าเซียวเฉวียนกลับแอบสัมผัสได้อย่างลับ ๆ แล้วว่าผนึกจูเสินจะไม่ปล่อยพวกเขาแน่น มันกะจะเอาให้ถึงตายจึงจะหยุด

ไม่ ไม่อาจตายที่นี่ได้

ในตอนนั้นเอง เว่ยไป๋พวกเขาสิบเจ็ดคน บวกเข้ากับเซียวเฉวียน เว่ยอวี๋ ต่งจัว ทั้งหมดรวมยี่สิบคนบวกสุนัขเพิ่มอีกหนึ่งตัวกำลังหลบเข้าไปในถ้ำภูเขามืดทึบเปียกชื้นแล้ว

โชคยังดีที่ถ้ำภูเขามีขนาดกว้างเป็นอย่างมาก พวกเขาเข้ามาหลบเองก็ไม่ได้เบียดเสียดกันมากขนาดนั้นเช่นเดียวกัน

เซียวเฉวียนกลั้นหายใจ ปิดตาปรับลมหายใจ

"ทำอะไรอยู่น่ะ?" เว่ยอวี๋หนาวจนตัวสั่นหงก ๆ สบตามองดูเซียวเฉวียนอย่างงุนงงพลางเอ่ยถาม

"เรียกอาวุธ"

เมื่อสุรเสียงของเซียวเฉวียนสิ้นสุดลง คนอื่น ๆ จึงหันไปสบตามองกันอย่างเงียบเฉียบหนึ่งหนทันที

เมื่อหลวงอยู่ห่างจากที่นี่ไปไกลมากเช่นนี้ แม้แต่กับราชองครักษ์เองก็ไร้หนทางที่จะติดต่อผ่านจิตด้วยเช่นเดียวกัน อาวุธจะสามารถได้ยินการร้องเรียกได้อย่างไร?

เว่ยไป๋พวกเขาเคยลองมาก่อนกันตั้งนานแล้ว ทว่าเรียกไปทุกวี่ทุกวันก็ไม่มีสิ่งใดตอบกลับมา อาวุธของพวกเขาไม่เคยมาเลย

ไม่ได้เป็นเพราะว่าพวกมันไม่เป็นมิตร แต่เป็นเพราะนายท่านของพวกมันใกล้จะถูกหมื่นอัสนีฟาดตายแล้วต่างหาก พวกมันจึงไม่มีเวลามาเจ๊าะแจ๊ะกับเพื่อนตัวน้อยแล้วจริง ๆ

"ปัง!"

พู่กันเฉียนคุนกับภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุนพึ่งจะเข้าไปในอาณาเขตของเกาะจูเสิน ทว่ากลับถูกม่านที่มองไม่เห็นอย่างหนึ่งขัดขวางเอาไว้เสียแล้ว

หัวใจของเซียวเฉวียนมีปฏิกิริยาแข็งค้างทันที มาแล้ว!

มาเร็วขนาดนี้เลยรึเนี่ย?

เซียวเฉวียนไม่สนใจพายุฝนกระหน่ำแล้ว ก่อนจะออกจากปากถ้ำไปแล้ว

ณ ที่ห่างไกล ลำแสงสีแดงและสีขาวสายหนึ่ง มันสะดุดตาในความมืดมิดทั้งหมดเป็นอย่างมาก!

ที่แท้ก็เป็นพู่กันเฉียนคุนกับภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุน!

"อ๊ากกกกก!" เว่ยอวี๋กระโดดโลดเต้นด้วยความตื่นเต้น "เหล่าเซียว! ครั้งนี้ถือว่าพวกมันพึ่งพาได้จริง ๆ แล้วสินะ!"

เซียวเฉวียนเองก็มีหยาดน้ำตาอุ่นร้อนรื้นขึ้นมาเช่นเดียวกัน นี่คือช่วงเวลาที่จะใช้พละกำลังที่สั่งสมบ่มเพาะมาทั้งหมดแล้ว

"พวกเราอยู่ที่นี่! อยู่ที่นี่!" เว่ยอวี๋เขาปลื้มปีติจนกระทืบเท้าไปมาแล้ว!

พู่กันเฉียนคุนเจ๋งเป้งไปเลย!

พวกเขาจะต้องออกจากเกาะจูเสินได้อย่างแน่นอน!

เว่ยอวี๋ร้องยินดีเสียงดัง กระโดดโลดเต้นไปมา "เหล่าเซียว! ทำไมมันไม่เข้ามาล่ะ!"

เซียวเฉวียนขมวดคิ้วแน่ ไม่ใช่ไม่เข้ามา แทบจะไม่เข้ามาเลยต่างหาก

เมื่อครู่นี้ยังพูดอยู่เลยว่าที่นี่เรียกทุกวี่ทุกวันก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ แต่เซียวเฉวียนกลับเรียกอาวุธมาได้แล้ว เว่ยไป๋จึงตกตะลึงอย่างไร้เทียบเทียม "นั่นคืออาวุธของท่านหรือ?"

"ใช่แล้ว! ตอนนี้รู้แล้วใช่หรือไม่ว่าเหล่าเซียวสุดยอดมากเพียงใด!" เว่ยอวี๋อบทรวงอกไปมาอย่างลำพองตน

"ใช่ พวกมันสามารถต่อกรกับตราประทับเหวินอิ้นได้" เซียวเฉวียนหันศีรษะกลับไปมองเว่ยไป๋ที่กำลังตกตะลึง "เช่นนั้นมันก็คงจะสามารถต้านทานผนึกจูเสินได้กระมัง?"

อะไรนะ? อาวุธนี้สามารถต้านทานตราประทับเหวินอิ้นได้หรือ?

เว่ยไป๋ที่ไม่ทันจะได้ตกตะลึงรีบพยักหน้าขึ้นลงหลายครั้งติดกัน "คงจะได้!"

เซียวเฉวียนพยักหน้าแรง ๆ ไปมา กัดฟันแน่น "วันนี้จะสู้แค่ตายกันสักตั้งเพื่อที่จะออกจากเกาะจูเสินแห่งนี้! พวกท่านยินยอมหรือไม่!"

"ยอม!"

ทุกคนต่างก็พยักหน้าขึ้นลงกันด้วยโลหิตร้อนที่พลุ่งพล่าน