ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 411

“ปัง!”

“ปัง!”

“ปัง!”

รอบๆเกาะจูเสินราวกับว่ามีอะไรแยกออกจากกัน! สถานที่แยกออกนั้น ได้เกิดแสงขาวเจิดจ้า

เซียวเฉวียนตาลุกวาว!

“ไป! พวกเราต้องออกไปจากซอกซอย! เร็ว! รีบเร็ว!”

ซินชี่จี๋เอ๋ยซินชี่จี๋ ท่านสมกับเป็นมังกรผู้เฒ่าที่ว่าไว้จริงๆ รอพวกข้าออกไปจากที่เกาะจูเสินได้ก่อน ข้าจะจุดธูปให้ท่านสองสามดอก ขอบพระคุณท่านมาก!

เซียวเฉวียนหัวเราะอย่างมีความสุข ดึงเว่ยหยู่ที่กำลังวิ่งอย่างกลัวความตายอย่างสุดชีวิต

ฉี่ไป๋และพระอรหันต์สิบแปดองค์ตามมาติดๆ!

ณ เมืองหลวง

จวนเจียนกั๋ว เว่ยเจียนกั๋วที่เพิ่งมีเรื่องกับเซี่ยวเฟิงเสร็จ แทบจะนั่งนิ่งไม่ได้

ครั้งนี้ เว่ยเชียนชิวได้ส่งคนไปไล่ล่าเซียวเฉวียน แต่ก็ไม่มีใครกลับมาจากเกาจูเสินสักคน

เขาหารู้ไม่ว่า คนของเขาถูกเว่ยหยู่กระแทกและตกลงไปในมหาสมุทรตั้งนานแล้ว คาดว่าคงถูกปลากลืนลงท้องไปหมดแล้วกระมัง

เซียวเฉวียนตายน่ะมันเรื่องเล็ก แต่ยาอายุวัฒนะนี่สิเรื่องใหญ่!

ถ้าเซียวเ)ลฉวียนจะตายก็ต้องมอบยาให้เขาค่อยถึงจะตายได้!

ในขณะที่นั่งอยู่ไม่เป็นสุขนั้น ที่จวนเจียนกั๋วมีแขกที่ไม่เชิญขึ้นมา

เป็นฉินซูโหรว

“เจ้ามาเพราะเหตุใด?” เว่ยเชียนชิวขมวดคิ้ว จวนแนและฉวยเจียนกั๋วเป็นศัตรูกัน คนตระกูลฉินเกลียนชังจวนเจียนกั๋วเป็นอย่างมาก เว่ยเชียนชิวก็รู้ตัวเองดี

เมื่อเห็นฉินซูโหรวอยู่ตรงหน้า หน้าตาห่อเหี่ยวโรยรา ตั้งแต่ได้หย่าร้างไป วันวันเอาแต่ร้องไห้ โหวกเหวกโวยวาย และผอมซูบลงไปไม่น้อย

รอหล่อนร้องไห้และโหวกเหวกโวยวายเสร็จ จึงจะพบว่าว่าตระกูลฉินตกอยู่ในการควบคุมของเว่ยเจียนกั๋ว

เหลียงไหวโหรวใช้อำนาจบาตรใหญ่ พ่อและพี่ใหญ่ถูกจัดให้ต้องไปรัฐไป๋ลู่ นั่นเป็นสถานที่โหดเหี้ยมที่หนึ่ง นับครึ่งหนึ่งของอาณาเขตของเว่ยเจียนกั๋ว

ฉินซูโหรวรู้ดี ว่าคนที่นั้นจะต้องสร้างความขายขี้หน้าให้พ่อแหละพี่ชายเป็นอย่างแน่ รัฐไป๋ลู่เป็นของซือชือมาโดยตลอด และซือชือก็ดีต่อเว่ยเชียนมาตลอดเช่นเดียวกัน

“แลกกับการไว้ชีวิตพ่อข้าและพี่ชายข้า แล้วข้าจะนำเอายาอายุวัฒนะจากเซียวเฉวียนมาให้ท่าน”

ฉินซูโหรวแค่กล้าแสดงท่าทีขี้ขลาด และเมื่อหล่อมามาที่จวนเจียนกั๋ว แม้แต่ผายลมหล่อนก็ไม่กล้าผายด้วยซ้ำ

“เจ้างั้นหรือ?” อารมณ์ของเว่ยเชียนชิวราวเหมือนกับดูถูกเหยียดหยาม “เจ้าถือดีอะไรไปเอายาอายุวัฒนะให้ข้า?”

“เท่าที่ข้ารู้มา เซียวเฉวียนชิงชังเจ้ามากไม่ใช่หรือ ตอนแรกที่เขาหย่ากับเจ้า เขาก็ยินยอมโดยมิลังเล และบัดนี้เซียวเฉวียนก็ได้แต่งงานกับองค์หญิงรูปงามนั่นแล้ว”

“องค์หญิง เจ้าไม่ได้อยู่ในใจเขาแม้แต่นิดเลย ไม่ใช่หรือ?”

คำพูดของเว่ยเชียนชิวทำให้ฉินซูโหรวพูดไม่ออกและหน้าแดง เว่ยเชียนชิวตะคอกอย่างเย็นชา”เพื่อที่จะช่วยพ่อเจ้ากับพี่เจ้า เจ้าถึงกับกล้าสร้างเงื่อนไขอันน่าขันอย่างนี้ เจ้าคิดว่าข้าโง่อย่างนั่นหรือ!”

เว่ยเชียนชิวตบโต๊ะด้วยความโมโห ฉินซูโหรวย่อไหล่ของเธอด้วยความกลัว แล้วขบฟันพูดว่า “ข้ากับเขาเคยแต่งงานกัน ข้ารู้จักเซียวเฉวียนเป็นอย่างดี นอกจากนี้เขายังสัญญากับท่านปู้ข้าไว้ว่าจะดูแลข้า”

แม้ว่าท่านจะเอายาอายุวัฒนะมาได้ แต่ข้ารู้ใจเซียวเฉวียนดี เขาจะต้องให้ของปลอมกับท่านมาอย่างแน่นอน”

“เขากล้าอย่างนั้นหรือ?” เว่ยเชียนชิวขมวดคิ้วเป็นปม แต่ไหนแต่ไรไม่เคยมีใครกล้ามากระตุกหนวดตน

“ผู้อื่นไม่กล้า แต่เซียวเฉวียนนั้นกล้า” จิตใจของฉินซูโหรวรวมกันไปอยู่ที่ลำคอ และหล่อนก็มองไปที่เว่ยเชียนชิวก่อนที่จะพูดต่อ “มิใช่เขาใช้ยาลูกกลอนปลอมหนึ่งเม็ดยืมมือท่านเพื่อฆ่าเว่ยชิงหรอกหรือ?

“เจ้าว่าอย่างไรนะ?” เว่ยเชียนชิวที่เพิ่งได้รู้ ก็ตบโต๊ะและลุกขึ้น “ยาลูกกลอนนั่นเป็นของปลอมหรอกหรือ? เขากล้าตบตาข้าอย่างนั้นหรือ?

“เขาย่อมรู้ดีว่าท่านหายาอายุวัฒนะอย่างอยากลำบาก แน่นอนก็ง่ายต่อการตบตาท่าน”