ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 411

“ปัง!”

“ปัง!”

“ปัง!”

รอบๆเกาะจูเสินราวกับว่ามีอะไรแยกออกจากกัน! สถานที่แยกออกนั้น ได้เกิดแสงขาวเจิดจ้า

เซียวเฉวียนตาลุกวาว!

“ไป! พวกเราต้องออกไปจากซอกซอย! เร็ว! รีบเร็ว!”

ซินชี่จี๋เอ๋ยซินชี่จี๋ ท่านสมกับเป็นมังกรผู้เฒ่าที่ว่าไว้จริงๆ รอพวกข้าออกไปจากที่เกาะจูเสินได้ก่อน ข้าจะจุดธูปให้ท่านสองสามดอก ขอบพระคุณท่านมาก!

เซียวเฉวียนหัวเราะอย่างมีความสุข ดึงเว่ยหยู่ที่กำลังวิ่งอย่างกลัวความตายอย่างสุดชีวิต

ฉี่ไป๋และพระอรหันต์สิบแปดองค์ตามมาติดๆ!

ณ เมืองหลวง

จวนเจียนกั๋ว เว่ยเจียนกั๋วที่เพิ่งมีเรื่องกับเซี่ยวเฟิงเสร็จ แทบจะนั่งนิ่งไม่ได้

ครั้งนี้ เว่ยเชียนชิวได้ส่งคนไปไล่ล่าเซียวเฉวียน แต่ก็ไม่มีใครกลับมาจากเกาจูเสินสักคน

เขาหารู้ไม่ว่า คนของเขาถูกเว่ยหยู่กระแทกและตกลงไปในมหาสมุทรตั้งนานแล้ว คาดว่าคงถูกปลากลืนลงท้องไปหมดแล้วกระมัง

เซียวเฉวียนตายน่ะมันเรื่องเล็ก แต่ยาอายุวัฒนะนี่สิเรื่องใหญ่!

ถ้าเซียวเ)ลฉวียนจะตายก็ต้องมอบยาให้เขาค่อยถึงจะตายได้!

ในขณะที่นั่งอยู่ไม่เป็นสุขนั้น ที่จวนเจียนกั๋วมีแขกที่ไม่เชิญขึ้นมา

เป็นฉินซูโหรว

“เจ้ามาเพราะเหตุใด?” เว่ยเชียนชิวขมวดคิ้ว จวนแนและฉวยเจียนกั๋วเป็นศัตรูกัน คนตระกูลฉินเกลียนชังจวนเจียนกั๋วเป็นอย่างมาก เว่ยเชียนชิวก็รู้ตัวเองดี

เมื่อเห็นฉินซูโหรวอยู่ตรงหน้า หน้าตาห่อเหี่ยวโรยรา ตั้งแต่ได้หย่าร้างไป วันวันเอาแต่ร้องไห้ โหวกเหวกโวยวาย และผอมซูบลงไปไม่น้อย

รอหล่อนร้องไห้และโหวกเหวกโวยวายเสร็จ จึงจะพบว่าว่าตระกูลฉินตกอยู่ในการควบคุมของเว่ยเจียนกั๋ว

เหลียงไหวโหรวใช้อำนาจบาตรใหญ่ พ่อและพี่ใหญ่ถูกจัดให้ต้องไปรัฐไป๋ลู่ นั่นเป็นสถานที่โหดเหี้ยมที่หนึ่ง นับครึ่งหนึ่งของอาณาเขตของเว่ยเจียนกั๋ว

ฉินซูโหรวรู้ดี ว่าคนที่นั้นจะต้องสร้างความขายขี้หน้าให้พ่อแหละพี่ชายเป็นอย่างแน่ รัฐไป๋ลู่เป็นของซือชือมาโดยตลอด และซือชือก็ดีต่อเว่ยเชียนมาตลอดเช่นเดียวกัน

“แลกกับการไว้ชีวิตพ่อข้าและพี่ชายข้า แล้วข้าจะนำเอายาอายุวัฒนะจากเซียวเฉวียนมาให้ท่าน”

ฉินซูโหรวแค่กล้าแสดงท่าทีขี้ขลาด และเมื่อหล่อมามาที่จวนเจียนกั๋ว แม้แต่ผายลมหล่อนก็ไม่กล้าผายด้วยซ้ำ

“เจ้างั้นหรือ?” อารมณ์ของเว่ยเชียนชิวราวเหมือนกับดูถูกเหยียดหยาม “เจ้าถือดีอะไรไปเอายาอายุวัฒนะให้ข้า?”

“เท่าที่ข้ารู้มา เซียวเฉวียนชิงชังเจ้ามากไม่ใช่หรือ ตอนแรกที่เขาหย่ากับเจ้า เขาก็ยินยอมโดยมิลังเล และบัดนี้เซียวเฉวียนก็ได้แต่งงานกับองค์หญิงรูปงามนั่นแล้ว”

“องค์หญิง เจ้าไม่ได้อยู่ในใจเขาแม้แต่นิดเลย ไม่ใช่หรือ?”

คำพูดของเว่ยเชียนชิวทำให้ฉินซูโหรวพูดไม่ออกและหน้าแดง เว่ยเชียนชิวตะคอกอย่างเย็นชา”เพื่อที่จะช่วยพ่อเจ้ากับพี่เจ้า เจ้าถึงกับกล้าสร้างเงื่อนไขอันน่าขันอย่างนี้ เจ้าคิดว่าข้าโง่อย่างนั่นหรือ!”

เว่ยเชียนชิวตบโต๊ะด้วยความโมโห ฉินซูโหรวย่อไหล่ของเธอด้วยความกลัว แล้วขบฟันพูดว่า “ข้ากับเขาเคยแต่งงานกัน ข้ารู้จักเซียวเฉวียนเป็นอย่างดี นอกจากนี้เขายังสัญญากับท่านปู้ข้าไว้ว่าจะดูแลข้า”

แม้ว่าท่านจะเอายาอายุวัฒนะมาได้ แต่ข้ารู้ใจเซียวเฉวียนดี เขาจะต้องให้ของปลอมกับท่านมาอย่างแน่นอน”

“เขากล้าอย่างนั้นหรือ?” เว่ยเชียนชิวขมวดคิ้วเป็นปม แต่ไหนแต่ไรไม่เคยมีใครกล้ามากระตุกหนวดตน

“ผู้อื่นไม่กล้า แต่เซียวเฉวียนนั้นกล้า” จิตใจของฉินซูโหรวรวมกันไปอยู่ที่ลำคอ และหล่อนก็มองไปที่เว่ยเชียนชิวก่อนที่จะพูดต่อ “มิใช่เขาใช้ยาลูกกลอนปลอมหนึ่งเม็ดยืมมือท่านเพื่อฆ่าเว่ยชิงหรอกหรือ?

“เจ้าว่าอย่างไรนะ?” เว่ยเชียนชิวที่เพิ่งได้รู้ ก็ตบโต๊ะและลุกขึ้น “ยาลูกกลอนนั่นเป็นของปลอมหรอกหรือ? เขากล้าตบตาข้าอย่างนั้นหรือ?

“เขาย่อมรู้ดีว่าท่านหายาอายุวัฒนะอย่างอยากลำบาก แน่นอนก็ง่ายต่อการตบตาท่าน”

“เซียวเฉวียนเร่ร่อนพเนจรอยู่ที่เกาะจูเสิน ถึงตายก็ยังไม่สาสมแก่บาปกรรม ในใจข้า เขากับคนที่ตายก็ไม่แตกต่างอะไรมากนักหรอก”

ฉินซูโหรวแน่ใจว่าเซียวเฉวียนไม่มีทางกลับมาหาตนอีก สิ่งที่หล่อนต้องการคือการรู้สึกสบายใจด้วยใจ “เขาหย่ากับข้า สร้างความขายขี้หน้าทั้งข้าและตระกูลฉิน ถ้าเขาตาย ข้าสิถึงจะมีความสุข”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”เว่ยเชียนหัวเราะเสียงดั่งลั่น”สมกับที่เป็นเชื้อสายราชวงศ์ ยังมีจิตวิญญาณอยู่บ้าง”

“ได้ หลังที่เจ้านำยาอายุวัฒนะมาให้ข้าได้สำเร็จ ข้าจะคุ้มกันพ่อและพี่ชายของเจ้าให้ปลอดภัย และจะจัดการหนามหยอกอกเช่นองค์หญิงต้าเว่ยแทนเจ้า ดีหรือไม่?

“ดี”

ฉินซูโหรวพนักหน้าอย่างตื่นเต้น เหมือนยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่ก็ถูกเว่ยเชียนชิวดักคอเสียก่อน “ไปได้แล้ว”

ความรังเกียจของเว่ยเชียนชิวที่มีต่อตระกูลฉินนั้นฝังลึกอยู่ในใจของเขา ฉินซูโหรวที่มานานขนาดนี้แล้ว น้ำสักแก้วก็ไม่ได้ดื่ม และยังโดนสั่งไล่ให้ออกไปอีก

ฉินซูโหรวเดินตัวลอย ออกมาจากจวนเจียนกั๋วเสร็จ ก็ถอนหายด้วยควางโล่งใจ เว่ยเชียนชิวมีนิสัยไม่มั่นคงและยากที่จะรับมือ แต่ถึงอย่างไรจุดประสงค์ตนก็ถึงเป้าหมายแล้ว

แต่ในเวลานี้ ฉินหนานที่คอยอยู่ด้านนอกตลอดได้ขมวดคิ้ว “ท่านพี่ ท่านมาทำอะไรที่นี่?”

ใบหน้าของหนานฉินไม่อยากจะเชื่อ จ้องมองไปที่ฉินซูโหรว ราวกับว่าจะจับผิดหล่อน

ฉินซูโหรวตื่นตระหนก “ไม่มีเหตุใด ข้าก็แค่มาหาเหลียงไหวโหรวก็เท่านั้น”

ตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ แค่ฉินซูโหรวโกหก ก็ไม่สามารถปิดบังคนในครอบครัวได้

ฉินหนานส่วยหน้า “ไม่จริง ท่านพี่ไม่เคยแม้แต่จะชายตามองเหลียงไหวโหรว ท่านจะมาหาเขาได้อย่างไรกัน? ที่ท่านมาที่นี่ มาเพื่อหาเว่ยเชียนชิวอย่างนั้นหรือ?”

“เจ้าตามข้ามาอย่างนั้นหรือ?”

ฉินซูโหรวไม่ตอบ มองเฉไฉแล้วพูดเรื่องืน มิหนำซ้ำยังโทษฉินหนานไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่ เขาทำสิ่งที่สกปรกจริงๆ เช่น การสะกดรอยตาม

“ข้าทำผิดหรือ?” ฉินหนานชี้ไปยังจวนเจียนกั๋ว “ที่นี่คือที่ใด ใยท่านพี่ถึงได้มาเล่า? วันวันท่านพี่เอาแต่นอนร้องห่มร้องไห้อยู่ที่บ้าน วันนี้กลับไม่ร้อง กลับมาที่นี้เสียดื้อๆ ไม่ใช่ว่าท่านพี่วางแผนจะทำอะไรพี่เขยหรอกหรือ?”