ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 416

ใบหน้าของเกาปิงกระตุก และเขายื่นตราอาญาสิทธิ์ให้ฉินเฟิงอย่างไม่เต็มใจ แต่ฉินเฟิงกลับพูดอย่างภาคภูมิใจ: "คอยดูข้าไว้ให้ดี!"

ฉินเฟิงยกมือขึ้นโบกดาบจิงหงของเขาและตะโกนเสียงดัง:"ทหารหนานตูฟังข้า! ข้าคือนายพลตระกูลฉิน! ฆ่าพวกมันให้หมด!"

การต่อสู้ระยะประชิดที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน กำลังเกิดขึ้นในเมืองหลวงทางตอนใต้ของรัฐไป๋ลู่

ทหารของเจียงหูเค่อและหนานตูต่อสู้กันจนยืดเยื้อ สถานการณ์ตอนนี้แย่มากทีเดียว

ณ ชายหาดหนานตู เซียวเฉวียนที่ลงจากเรือด้วยความกระตือรือร้น เขาวางแผนที่จะสำรวจรอบๆรัฐไป๋ลู่

ตามข้อตกลงของเขากับฮ่องเต้ ในอนาคตเขาสามารถมีสิทธิใช้ที่ดินครึ่งหนึ่งได้ ดังนั้นจึงต้องมาดูสภาพแวดล้อมและทำความคุ้นเคยกับมันก่อน

ใครบางคนสังเกตเห็นท่าทางที่ไร้กังวลของเซียวเฉวียน

คนๆ นั้นเพิ่งมาถึงทางใต้ ก่อนที่จะลงจากเรือ ได้เห็นเซียวเฉวียนอยู่ที่ท่าเรือ ตามมาด้วยคนกลุ่มใหญ่ที่ไม่รู้จัก

“เซียวเฉวียน?”

ฉินซูโหรวตื่นตาตื่นใจ วันนี้นางมาเพราะต้องการมาพบพ่อและพี่ชายของนาง จากนั้นจึงจะไปที่เกาะจูเสิน เพื่อถามเซียวเฉวียนเกี่ยวกับที่อยู่ของน้ำอมฤตแห่งชีวิต

แต่ฉินซูโหรวกลับพบเซียวเฉวียนที่นี้ ทำไมเซียวเฉวียนถึงมาอยู่ที่นี้ได้?

อาชญากรผู้นี้ออกมาจากเกาะจูเสินโดยไม่ได้รับอนุญาตงั้นรึ?

คนถูกเนรเทศกล้าเดินบนถนนด้วยความเย่อหยิ่งถึงเพียงนี้เลยรึ?

ก็ดี ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไม่จำเป็นจะต้องไปที่เกาะจูเสิน

ฉินซูโหรวผู้โกรธแค้นลงจากเรืออย่างรวดเร็ว นางไล่ตามไปพร้อมกับตะโกนเสียงดัง: "เซียวเฉวียน! ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี้ เจ้าถูกเนรเทศไม่ใช่หรืออย่างไร?"

เซียวเฉวียนได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ เขาเดินไปข้างหน้าโดยที่ไม่หันหลังกลับไปมอง ขณะที่เขาเดิน เขาถามชิงหลง: "ผู้หญิงคุนหลุนของท่าน รูปงามเป็นพิเศษเลยใช่หรือไม่?"

ชิงหลงไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไรจึงตอบอย่างตรงไปตรงมา: "เรื่องจริง ผู้คนต่างบอกว่าผู้หญิงคุนหลุนนั้น งามดั่งนางฟ้านางสวรรค์"

เซียวเฉวียนเชื่อคำพูดของชิงหลง สาวคุนหลุนในอันหยวนเกิดมาพร้อกับความงาม งามมากกว่าผู้หญิงทั่วไปเสียอีก

“เซียวเฉวียน! เจ้าหูหนวกหรืออย่างไร?”

ทุกวันนี้ฉินซูโหรวเป็นองค์หญิงที่สูงส่ง และเซียวเฉวียนก็เป็นคนป่าเถื่อน การทำตัวไม่สุภาพยังพอให้อภัย แต่กล้าดียังไงถึงมาเมินนางเช่นนี้?

เซียวเฉวียนยังรู้สึกเหมือนเดิม ว่าฉินซูโหรวราวกับสุนัขที่กัดไม่ปล่อย สลัดยังไงก็ไม่หลุด

หากสลัดออกได้ ก็จะทำอย่างแน่นอน

เซียวเฉวียนหันกลับมาและพูดอย่างเย็นชา: "มีอะไร?"

“เอาน้ำอมฤตแห่งชีวิตมาให้ข้า ข้าต้องการใช้มัน” ฉินซูโหรวพูดออกไปด้วยความทนงตน วางท่าทีราวกับหญิงสูงศักดิ์ ช่างน่าขยะแขยงเสียจริง

"ข้าไม่มี"

"ไม่มีอะไร!" ฉินชูโหรวตะโกนด้วยความตกใจ "รีบส่งมาเถอะ! แล้วข้าจะไม่บอกใครว่าข้าพบเจ้าที่นี้"

ฉินซูโหรวคิดว่านางสามารถจัดการเซียวเฉวียนได้ เพราะถึงอย่างไร เซียวเฉวียนเป็นที่ถูกเนรเทศ หากทางการพบว่าเขาหลบหนี มันจะเป็นอาชญากรรมร้ายแรงได้!

“เจ้าต้องดูแลครอบครัวของเจ้าไม่ใช่หรืออย่างไร หรือว่าไม่สำคัญ?”

ฉินซูโหรวกล่าวด้วยรอยยิ้มอันนุ่มนวลแต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมากลับน่าขนลุก

คราวนี้ เซียวเฉวียนผู้กระตือรือร้นสังเกตเห็นบางสิ่งที่แตกต่างเกี่ยวกับฉินซูโหรว

นางยังคงเอาแต่ใจและหยาบคาย แต่สิ่งที่แตกต่างจากอดีต คือความเกลียดชังในดวงตาของนางมากมีมากขึ้น

หรือเป็นเพราะความรักที่ทำให้เกลียดได้ถึงเช่นนี้?

ในวันนี้ เซียวเฉวียนมาที่นี้เพื่อทำเรื่องบางอย่าง ไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกับฉินซูโหรว จึงพูดไปตรงๆว่า:"ก่อนอื่น ข้าไม่มีน้ำอมฤตแห่งชีวิต เพราะฉะนั้นอย่ามายุ่งกับข้า"

“ประการที่สอง ข้าไม่ได้หนี ข้ามาที่ไป๋ลู่เพื่อชดใช้ความผิดของข้า และจะกลับมาเมืองหลวงพร้อมกับการหาประโยชน์ทางทหาร”

“ประการที่สาม อย่ามายุ่งกับครอบครัวของข้า”

ดวงตาของเซียวเฉวียนเต็มไปด้วยความเฉยเมย ไม่มีความอบอุ่นใดๆ

“เจ้าเป็นผู้ถูกเนรเทศ พูดกับองค์หญิงคนนี้ด้วยวาจาเช่นนี้งั้นรึ เจ้าอยากตายหรืออย่างไร?"ฉินซูโหรวเลือดขึ้นหน้าด้วยความโกรธ

“นี่ใครกัน?” ชิงหลงถามอย่างสงสัย ผู้หญิงคนนี้บอกว่าตนเองเป็นองค์หญิงแห่งต้าเว่ย แต่ทำไมนางไม่มีลักษณะเหมือนองค์หญิงและยังจงใจทำให้เซียวเฉวียนอับอายถึงเพียงนี้?

“ผู้หญิงคนนี้เป็นอดีตภรรยาของท่านเซียว นางเอาแต่ใจและพูดไม่ฟัง” เว่ยหยูกระซิบ นั้นทำให้ชิงหลงตระหนักได้ว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนในโลกจะทำตัวเช่นนี้ มีเพียงคนเป็นภรรยาที่น่ากลัว และนี่ยิ่งเป็นอดีตภรรยา ยิ่งน่ากลัวยิ่งขึ้นไปอีก