ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 418

”ฝ่าบาท! เซียวเฉวียนผู้นี้ไม่มีขื่อมีแป! เพิ่งเนรเทศไปที่เกาะจูเสินได้ไม่กี่วัน! เขาหนีออกไปอีกแล้ว!”

รองเสนาบดีจ้าวจินไหลโกรธมากจนพูดไม่ออก "ฝ่าบาท โปรดส่งคนไปจับกุมชายคนนี้ทันทีและพาเขากลับไปที่เกาะ มิฉะนั้น ผู้คนอาจเอาเป็นเยี่ยงอย่างเป็นผลให้หมิ่นบรมเดชานุภาพได้ จะปล่อยไว้ได้หรือ?”

เฉาสิงจือไม่พูดอะไร เขาตกใจมากจริงๆ จนไม่รู้จะพูดอะไรดี

เป็นครั้งแรกที่มีคนซึ่งถูกเนรเทศไปยังเกาะจูเสิน ยังสามารถออกมาเดินเล่นสบายๆ ได้

ทั้งเป็นการเดินเล่นอยู่ในหนานตูซึ่งกำลังตกอยู่ในสภาพย่ำแย่ดั่งนรก

จ้าวจินไหลโกรธแค้นมาก เขาไม่ชอบขี้หน้าเซียวเฉวียนมานานแล้ว เซียวเฉวียนเอาชนะลูกชายสองคนของเขา ได้ขึ้นเป็นราชบุตรเขย

เรื่องนี้เป็นผลให้จ้าวจินไหลรู้สึกเหมือนมีก้างติดในลำคอมาหลายวัน ลูกชายสองคนของเขามีตรงไหนสู้เซียวเฉวียน ไอ้สารเลวคนนั้นไม่ได้ กลายเป็นว่าเซียวเฉวียนได้เป็นราชบุตรเขย จ้าวจินไหลไม่ยอมรับ !

ตอนนี้เซียวเฉวียนผู้ไม่เอาไหนคนนี้ นำจุดอ่อนมาเสนอให้ถึงที่ จ้าวจินไหลจึงไม่ปล่อยให้เซียวเฉวียนรอดไปแน่ จะไม่มีวันปล่อยให้เซียวเฉวียนได้กลับตัวเด็ดขาด!

จ้าวจินไหลไม่ได้ใส่ใจมากนักในเรื่องปราบปรามเมืองไป๋ลู่ แต่เขาสนใจที่จะเอาเรื่องกับเซียวเฉวียนมากกว่า

เฉาสิงจือตะคอกอย่างเย็นชา "ท่านจ้าว ฝ่าบาทเชิญพวกเรามาเพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องของเมืองไป๋ลู่ ไม่ใช่เพื่อหารือเกี่ยวกับการจับกุมผู้น้อยคนหนึ่ง!"

“ท่านเฉา ข้ารู้ว่าท่านนิยมชมชอบผู้มีพรสวรรค์ แต่คนไม่มีระเบียบวินัยอย่างเซียวเฉวียน ให้มันมีความสามารถแค่ไหน ก็ใช้มันไม่ได้!”

จ้าวจินไหลถวายความเคารพ "ฝ่าบาท นักโทษเนรเทศบนเกาะจูเสินหลบหนีไป ต้องจับตัวส่งกลับไปให้ได้!"

ผู้คนเหล่านี้คุยกันเจี๊วยจ๊าว องค์จักรพรรดิไม่ได้ฟังเข้าหูแม้แต่นิด

องค์จักรพรรดิได้ยินเข้าหูเพียงห้าคำ เซียวเฉวียนอยู่หนานตู

ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะหนีออกจากเกาะจูเสินได้อย่างไร แค่เซียวเฉวียนอยู่ที่หนานตู หนานตูก็รอดแล้ว! เมืองไป๋ลู่มีหวังรอดแล้ว!

แม้ว่าเซียวเฉวียนจะไม่ได้สัมผัสทะเลกวีคุนหลุนเหมือนอาจารณ์ของเขา ในต้าเว่ยโดยรวม นอกจากปีศาจกวีแล้ว จะมีใครอีกที่อยู่ใกล้เคียงกับระดับของปีศาจกวีมากที่สุด?

มีแต่เซียวเฉวียนเท่านั้น

แค่เซียวเฉวียน

”มานี่ บอกกล่าวฉินเซิ่งให้ไปสมทบรวมกับเซียวเฉวียน! มอบตราประทับเหวินอิ้นให้กับเซียวเฉวียน! ให้เซียวเฉวียนนำผู้อารักขาในเมืองไป๋ลู่ เผชิญหน้ากับกลุ่มนักพเนจรนั้นเสีย!”

องค์จักรพรรดิจิตใจตื่นเต้นพร้อมดวงตาที่สดใสยิ่งนัก ประกาศคำสั่งปุ๊บ ไม่เพียงแต่จ้าวจินไหลหน้าตาตกตะลึง แม้แต่เฉาสิงจือก็ยังไม่เชื่อ "ฝ่าบาท พระองค์ทรงพูดอะไร?"

ให้นักโทษไปสู้รบ?

”ฝ่าบาท! ทำไม่ได้เด็ดขาด!” จ้าวจินไหลพยายามขัดขวางอย่างสุดกำลัง “เซียวเฉวียนจะมีปัญญาอะไรเป็นผู้นำของบรรดาผู้อารักขาในเมืองไป๋ลู่ ถึงเขาจะมีพรสวรรค์ แต่ก็ยังไม่ได้ระดับ ทำเช่นนี้มิเท่ากับสั่งให้คนไร้ความสามารถคนหนึ่งพาคนทั้งหมดไปตายหรือ?”

”งั้น ให้ท่านไปดีไหม?” คำพูดของจักรพรรดิคำเดียว จ้าวจินไหลหงอยไปเลย

จ้าวจินไหลอ้าปากค้าง เขา...... เขาเองก็ไม่มีปัญญาขนาดนั้น!

เขาก้มศีรษะลง แต่องค์จักรพรรดิไม่ยอมปล่อย "ถ้าท่านไม่ปรารถนาไป ให้ลูกชายสองคนของท่านไปดีไหม ข้าพเจ้าฟังท่านจ้าวเหมือนจะกล่าวว่า จ้าวหลันและจ้าวซิ่นสามารถนำทัพผู้อารักขาในเมืองไป๋ลู่ ถูกต้องไหม?”

”เอ่อ......” จ้าวจินไหลอ้าปากกว้างยิ่งขึ้น ลูกชายทั้งสองของเขา......แน่นอนยิ่งไม่มีปัญญาทำได้ถึงขนาดนั้น!

พูดตลกหรือ การนำทัพผู้อารักขาหลายหมื่นคน ถ้าไม่ถึงระดับสัมผัสทะเลกวีคุนหลุน ต้องเป็นเรื่องตลกแน่ๆ !

ด้วยระดับบทกวีของจ้าวหลันและจ้าวซิ่น มันยังห่างไกลลิบลิ่ว

จ้าวจินไหลถูกองค์จักรพรรดิโต้แย้งจนไม่มีอะไรจะพูด จึงได้แต่ก้มศีรษะลงและถอนหายใจยาว

องค์จักรพรรดิไม่เคยแทงรัฐมนตรีแบบนี้มาก่อน เห็นได้ว่าพระองค์ทรงกังวลใจจริงๆ

เฉาสิงจือกล่าวอย่างกังวล "ฝ่าบาท สิ่งที่ท่านจ้าวกล่าวมานั้นไม่ไร้ซึ่งเหตุผลทีเดียว เซียวเฉวียนมีความสามารถ แต่ด้วยกำลังของเขา เขาไม่สามารถเชื่อมวิญญาณกับผู้อารักขานับหมื่นคนได้ ไม่ต้องพูดถึงจะขับเคลื่อนผู้อารักขาจำนวนมากเช่นนี้"

“ให้เขารับคำสั่งเป็นผู้นำบรรดาผู้อารักขา ความเสี่ยงนั้นสูงเกินไป”

"เป็นไปไม่ได้เลยที่จะประสบความสำเร็จ เรามาคิดหาวิธีอื่นกันดีกว่า......"

เฉาสิงจือเน้นถึงความจริงที่ปรากฏ ในต้าเว่ย มีเพียงปีศาจกวีเท่านั้นที่มีความสามารถนี้ ทุกคนรู้กันดี น่าเสียดายที่ปีศาจกวีเสียชีวิตเร็วเกินไป

เซียวเฉวียนเป็นเด็กหนุ่ม เขาอยู่แค่ในระดับเดียวกับกวีสะเทือนเทวดาเท่านั้น ถึงจะเก่งกว่าใครหลายๆ คน แต่เขาก็ยังไม่แข็งแกร่งเท่าระดับของปีศาจกวี

"พวกท่านเอาแต่ขัดขวางอยู่อย่างนี้ เคยคิดเผื่อข้าพเจ้าบ้างไหม?"

”เคยคิดถึงผืนดินอาณาจักรของต้าเว่ยบ้างไหม?”

“เคยคิดถึงชาวบ้านในเมืองไป๋ลู่บ้างไหม”

องค์จักรพรรดิพูดทุกประโยคอย่างหนักแน่น บี้คั้นจนจ้าวจิไหลปากนิ่งเงียบเฉย

”วันนี้ อย่าว่าแต่เซียนเฉวียนเป็นนักโทษร้ายแรง ! ถึงเขาจะเป็นปีศาจ! ตราบใดที่เขาสามารถคืนความสงบสุขให้กับเมืองไป๋ลู่ได้! ข้าพเจ้าก็จะใช้เขา!”

”ผลกรรมที่ตามมาทั้งหมด! ข้าพเจ้าจะรับผิดชอบเพียงผู้เดียว!”

องค์จักรพรรดิจ้องตาเขม็งด้วยความโกรธ "มานี่สิ! จงกระจายคำสั่งของข้าพเจ้า! สั่งเซียวเฉวียนและฉินเซิ่งสมทบร่วมกองกำลัง! ให้ปราบกบฏในเมืองไป๋ลู่พร้อมกันเถอะ!"

”พิชิตไม่ได้ ไม่ต้องกลับมา!”

“หากเขากลับมาด้วยชัยชนะ! ข้าพเจ้าจะอนุญาตให้คืนตำแหน่งเขา! และให้สิทธิ์เขาในการใช้ประโยชน์ในที่ดินเมืองไป๋ลู่ครึ่งหนึ่งเป็นเวลาสามสิบปี!”

“ขอรับ!” ขันทีหม่ากงกงรับคำสั่งแล้วออกไป

จ้าวจินไหลและรัฐมนตรีการทหารอื่นๆ ดูตกใจ นี่เป็นรางวัลที่ต้องใช้ทุนมหาศาล!

หากเซียวเฉวียนได้รับสิทธิ์ครึ่งหนึ่งในการใช้ประโยชน์ที่ดินเมืองไป๋ลู่ ก็ไม่ต่างอะไรกับเจ้าอ๋องครองเมืองครึ่งคน?

”ฝ่าบาท......” จ้าวจินไหลคิดจะมาพูดเซ้าซี้อะไรอีก แต่เมื่อนึกถึงคำถามอันหนักอึ้งของจักรพรรดิเมื่อกี้นี้ เขาก็อึ้งจนไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

ที่หนานตู เมืองไป่ลู่

ในจวนเจ้าอ๋องที่ถูกยึดครองโดยนักพเนจร

ฉินเฟิงถูกมัดตัวไว้กับเสาต้นหนึ่งเหมือนบ๊ะจ่าง

ในความมืด เซียวเฉวียนและพวกจ้องมองเขาอย่างร่าเริงมาตลอด