ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 419

เซียวเฉวียนมาที่นี่ก็เพื่อจะดูเพื่อความสนุกสนาน ดูว่าฉินเฟิงลูกชายคนโตผู้สูงศักดิ์ของตระกูลฉิน ร้องไห้เป็นอย่างไร

วันนี้พวกนักพเนจรใช้ดินระเบิด ระเบิดกำแพงค่ายทหารหนานตูพังไปแล้ว

ไม่คิดว่า แค่ลองไม่กี่ครั้ง ก็สามารถระเบิดเปิดทางออกได้

อนิจจา งานก่อสร้างเหลวแหลกนี้ ไม่มีใครอยู่ดูแล้ว

ดูเหมือนว่าเงินของเมืองไป๋ลู่ถูกใช้ไปเพื่อเลี้ยงชีวิตชาวนักพเนจรหมด แม้แต่กำแพงค่ายทหารก็ไม่ลงทุนทำให้แข็งแรงสักหน่อย

วันนี้ ฉินเฟิงนำผู้คนจากค่ายทหารหนานตูไปสู้รบกับชาวนักพเนจร ฝ่ายตรงข้ามมีคนจำนวนมากและสังหารทหารที่ตระกูลฉินนำมา ทั้งจับตัวฉินเฟิงเอาไว้ได้

ฉินเซิ่งนำกองทหารอีกกลุ่มหนึ่งเข้าต่อสู้ ด้วยประสบการณ์อันยาวนาน เขาจึงรอดพ้นจากการโจมตีของชาวนักพเนจร

ข้อเท็จจริงได้พิสูจน์แล้วว่าพ่อของเจ้ายังคงเป็นพ่อของเจ้า ฉินเซิ่งมีประสบการณ์ในสนามรบมากมายและเหนือกว่าฉินเฟิงผู้เป็นลูกมาก

ฉินเฟิงมีสถานะสูงส่ง ตอนนี้เขาถูกจับตัวแล้ว ชาวนักพเนจรจะต้องเอาไว้เล่นอะไรสักหน่อย สั่งสอนลูกมีตระกูลที่ชอบอวดดีเสียบ้าง

ผลก็คือ ฉินเฟิงได้ทนรับแส้หวดมาแล้วไม่น้อย

"อ๊ากๆ ๆ ๆ! "

เริ่มแรก ฉินเฟิงกัดฟันและนิ่งเงียบ หลังจากถูกแส้หวดจนปากฉีกฟันหลุด จึงทนไม่ได้จนร้องโหยหวนไม่ขาดเสียง

ดีมาก!

ไม่เคยโดน เอาให้เข็ด!

เซียวเฉวียนมองดูอย่างมีความสุข ฉินเฟิงจำเป็นต้องได้รับการอบรมส่งสอนมานานแล้ว อายุยังน้อยอารมณ์ร้อน ขาดความยั้งคิด! ฉินเฟิงอาศัยความได้เปรียบของตน กล้าดีที่จะนำผู้คนในค่ายทหารหนานตูออกศึก

เป็นผลให้พวกเขาพ่ายแพ้ทันทีที่เคลื่อนพลออกรบ

คนที่เอาแต่พูดว่าเขาจะช่วยชีวิตค่ายทหารหนานตู แต่กลับถูกคู่ต่อสู้จับตัวได้ทั้งเป็น!

ฟังดูก็เหมือนเรื่องตลก พวกนักพเนจรระเบิดกำแพงค่ายทหาร ก้อนหินกระจาย ลอยไปโดนฉินเฟิงเข้าอย่างจังโดยไม่คาดคิด เพราะฉินเฟิงกำลังตั้งหน้าตั้งตาท่องคำขวัญ ร้องนำให้ผู้คนรุกไปข้างหน้า “ตระกูลฉินต้องชนะ! เมืองไป๋ลู่ต้องชนะ!”

ผลก็คือมีก้อนหินกระแทกเข้าศีรษะของเขา ฉินเฟิงก็หมดสติคาที่ไป

พวกนักพเนจรก็อย่างกับไปเก็บเอาตัวฉินเฟิงอย่างง่ายดายกลับไปไว้ที่จวนเจ้าอ๋อง

กลายเป็นเรื่องน่าอาบอายขายหน้าสำหรับตระกูลฉิน! เป็นที่อัปยศอดสูต่อค่ายทหาร!

ทุกคนในค่ายทหารหนานตูมองว่าฉินเฟิงเป็นตัวตลก!

แม้แต่พวกนักพเนจรก็ยังพูดไม่ออก คุณชายฉินคนนี้จัดการง่ายกว่าที่พวกเขาคิดมากมายทีเดียว!

ฮ่า ๆ ๆ ๆ!

เซียวเฉวียนหัวเราะจนท้องแข็ง ดาบจิงโหงของฉินเฟิงนั้นทรงพลังจริงๆ แต่ว่าฉินเฟิงอยู่แต่ในค่ายทหารในเมืองหลวงและไม่เคยสู้รบในสนามรบจริง เขาเองนิสัยก็หยิ่งผยอง ที่เขาพลาดในครั้งแรกนี้ ถือว่ามีเหตุมีผล

เหตุการณ์ของฉินเฟิงเป็นข้อพิสูจน์ที่ดี หากครอบครัวไม่อบรมเด็กที่ซุกซนให้ดี สังคมก็จะอบรมแทนให้เอง

เซียวเฉวียนมองดูฉินเฟิงถูกหวดด้วยความเพลิดเพลิน ดี ดี หวดถี่ๆ หน่อย จะทำให้ฉินเฟิงจดจำได้ยาวนาน อย่าคิดว่าฐานะลูกหลานผู้มีตระกูลจะสามารถนำมาใช้ได้ทุกที่

ในสนามรบ กำปั้นใครแข็งพอ วิทยายุทธแกร่งพอ นั่นแหละคือสัจธรรม

ในขณะที่ชมดูเหตุการณ์ เซียวเฉวียนเกือบจะจดจำผู้นำตัวหลักๆ ของนักพเนจรได้

คนที่สำคัญที่สุดชื่อเฉินอี้ เซียวเฉวียนไม่ต้องการรู้จักคนอื่นๆ เพราะทุกคนจะต้องตายหลังจากวันนี้

เฉินอี้ดูเป็นคนที่มีบารมีที่สุดในบรรดาชาวนักพเนจรทั้งหมด

ควรจะโจมตีที่ไหน เมื่อไรควรโจมตี และเมื่อใดควรถอย ส่วนใหญ่เป็นความคิดของเฉินอี้

”เราจะมองดูถึงเวลาเมื่อไร” ชิงหลงถาม พวกเขาแอบเข้าไปในจวนเจ้าอ๋องมาเป็นเวลานาน แต่เซียวเฉวียนไม่ได้บอกว่าจะดำเนินการอะไร เขาเพียงมองดูฉินเฟิงอย่างเพลิดเพลินและมีความสุข

ไม่ต้องรีบ เซียวเฉวียนยิ้ม ที่เขาเดินเล่นตามถนนนั้น องค์จักรพรรดิคงจะรับรู้ในไม่ช้า

เขารอให้คำสั่งของจักรพรรดิมาถึง แล้วจะดำเนินการทันที

ก่อนถึงเวลานั้น ให้ฉินเฟิงต้องทนทุกข์ทรมานหน่อยก็ไม่เห็นจะเป็นไร

เซียวเฉวียนหันกลับมาและถามชิงหลง "พวกชาวนักพเนจรยอมรับเขาคุนหลุนของพวกเจ้าไหม?"

"รับสิ" ชิงหลงพยักหน้า " ก็บรรดามีดดาบของต้าเว่ยจะใช้วัตถุดิบจากเขาคุนหลุนเป็นหลัก"

ภูเขาคุนหลุนมีสถานะที่สำคัญสำหรับผู้รู้หนังสือ ผู้อารักขา และผู้คนจากทุกสาขาอาชีพ

”พวกเจ้าชาวคุนหลุนช่างยอดเยี่ยมมาก น่าเสียดายที่ไม่ได้มาครองโลก” เซียวเฉวียนกัดมันเทศร้อนๆ ในมือแล้วพูดอย่างน่าเสียดาย

หยาบคายมากไปแล้ว!

แต่ว่า เฉินอี้และพวกกำลังมองดูชิงหลงด้วยสีหน้าอาฆาตแค้น ชิงหลงก็ไม่อาจไปถือสากับเซียวเฉวียนในตอนนี้ได้

“ข้าพเจ้าชื่อชิงหลง จากภูเขาคุนหลุน วันนี้ผ่านมาเมืองไป่ลู่ เห็นความโกลาหลจึงแวะเข้ามาดู”

ชิงหลงหยิบป้ายที่เซียวกวีมอบให้เขาออกมาเพื่อแสดงตัวตน

ด้านหน้าของป้ายเป็นรูปมังกรเล่นน้ำของเมืองไป๋ลู่ ด้านหลังเป็นรูปหงส์โอบดวงอาทิตย์ของภูเขาคุนหลุน

เมื่อเฉินอี้ได้ยินคำว่า “เขาคุนหลุน" สีหน้ากังวลในตอนแรกก็ผ่อนคลายเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าชิงหลงรูปร่างสูงใหญ่แข็งแกร่ง มีสีหน้าสงบนิ่งไม่เหมือนว่าเขาจะโกหก เขาจึงรับป้ายในมือของชิงหลงมาแล้วกัดมันด้วยปากดู อื่ม ป้ายนี้เป็นของแท้ที่ทำมาจากทองคำ

แต่ว่า เรื่องคนของเขาคุนหลุนก็เหมือนเรื่องผี ใครๆ ก็บอกว่ามี แต่คนที่เคยพบเห็นนั้นไม่มีสักคน

เฉินอี้มองสำรวจชิงหลงขึ้นๆ ลงๆ "จะพิสูจน์ได้อย่างไรว่าเจ้ามาจากเขาคุนหลุนจริง?"

“พวกเจ้าไม่ได้จับตัวเกาปิงไว้หรือ? เขารู้จักข้าดี” ชิงหลงไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่งทั้งไม่ถ่อมตัวจนดูต่ำต้อย มีอารมณ์สุขุมหนักแน่น ทำให้เฉินอี้และผู้นำคนอื่นๆ ของนักพเนจรตื่นตระนก

ในลานบ้าน ฉินเฟิงซึ่งถูกแส้หวดจนมีเลือดออกทั่วตัวเงยหน้าขึ้น มองไปที่ชิงหลงอย่างไร้เรี่ยวแรง เป็นคนอะไร ทำให้พวกอันธพาลกลุ่มนี้ปฏิบัติต่อเขาอย่างเท่าเทียมกัน?

เห็นได้ชัดว่า ฉินเฟิงถูกหวดจนประสาทหลอนไปแล้ว ไม่ได้ยินชิงหลงประกาศที่มาของเขาอย่างชัดเจน

”พาเกาปิงขึ้นมา”

เฉินอี้โบกมือแล้วสั่งให้คนลากตัวเกาปิงซึ่งมีจมูกบอบช้ำและตาบวมออกจากคุก

เกาปิงคิดว่าพวกนักพเนจรกำลังจะฆ่าเขาและเขาก็เกือบจะยอมรับชะตากรรมแล้ว แต่พอเขาออกมาและเห็น ชิงหลง เขาก็ตะโกนอย่างตื่นเต้น "ท่านชิงหลง! ในที่สุดท่านก็มาถึงแล้ว! เขาคุนหลุนอยู่ไกลขนาดนั้นหรือ! ทำไมเพิ่งมาถึงตอนนี้! ฮือๆ ๆ ๆ! ท่านดูพวกเขาสิ ทำอย่างไรกับข้า!”

คำพูดของเกาปิงพิสูจน์แล้วว่าสถานะของชิงหลงเป็นตัวจริง ดวงตาของเฉินอี้เป็นประกายและน้ำเสียงของเขาก็เปลี่ยนไปทันที "ท่านมาจากเขาคุนหลุนจริงๆ หรือท่านมาที่นี่ เพราะเขาคุนหลุนเห็นพวกเรามีความสามารถที่โดดเด่น ต้องการมารับสมัครบุคลากรอย่างพวกเราหรือ?"

ชิงหลงถูกถามจนไม่รู้จะตอบอย่างไร นี่เป็นครั้งแรกที่เซียวเฉวียนเห็นคนตีความกบฏในเชิงสดใหม่ล้ำยุคขนาดนี้ ที่แท้ในโลกนี้มีคนเยอะเหมือนกันที่หน้าด้านกว่าเซียวเฉวียนอย่างเขา

เวลานี้ เซียวเฉวียนลุกขึ้นยืนทันเวลา ผู้นำชาวนักพเนจรหลายคนชี้ดาบอย่างระวังตัวไปที่เซียวเฉวียนซึ่งจู่ๆ ก็เดินออกมา เฉินอี้ตกตะลึง "เจ้าเป็นใคร?"

ฉินเฟิงที่ถูกมัดตัวไว้กลางสนาม รูม่านตาขยายโต! ตาพร่าไปเหรอเปล่า เป็นเซียวเฉวียนได้ไง?

เซียวเฉวียนเหลือบมองฉินเฟิง สะบัดแขนเสื้ออย่างสง่าผ่าเผย และตอบเฉินอี้ด้วยรอยยิ้มอันเป็นมิตร "สวัสดี ข้าเป็นพี่ใหญ่ของชิงหลงเอง"