ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 420

เซียวเฉวียนทำหน้าตาดุร้าย ไม่ตอแย มีอารมณ์อย่างกะว่าที่มาปรากฏตัวที่นี่เป็นเกียรติตลอดชีวิตสำหรับชาวนักพเนจรอย่างพวกเจ้า ซึ่งกำราบพวกนักพเนจรที่ฆ่าฟันปล้นสะดมในหนานตูได้ผลทันที

กล่าวในเชิงเข้มงวด เซียวเฉวียนเป็นผู้รู้หนังสือติดนิสัยนักเลงมาโดยตลอด เมื่อเทียบกับพวกผู้รู้หนังสือที่ชอบอวดวิชาความรู้ในหนังสือแล้ว เซียวเฉวียนจะแสดงอารมณ์ดูหมิ่นผู้คนย่างง่ายดาย เพราะเดิมทีเขาก็เป็นมนุษย์ในยุคใหม่ที่มีนิสัยเสเพลตามใจชอบอยู่แล้ว

นอกจากนี้ เซียวเฉวียนยังยืนขึ้นด้วยมือท้าวสะเอว ชิงหลงก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ ถึงเซียวเฉวียนจะไม่มีป้าย ใครจะไปสงสัยว่าพี่ใหญ่ของชิงหลงนี้เป็นตัวปลอม?

ชิงหลงได้รับความเคารพความพึ่งพาจากเกาปิงจึงพิสูจน์ให้เห็นว่า ชิงหลงเป็นคนที่มีความสามารถ

เป็นพี่ใหญ่ของชิงหลง ยิ่งไม่ต้องสงสัย เซียวเฉวียนต้องเป็นคนในคุนหลุนที่มีสถานะสูงส่งอย่างยิ่ง!

ด้วยวิธีนี้ เซียวเฉวียนอาศัยวาจาฉะฉานและความหน้าด้านของเขา ด้วยคำพูดประโยคเดียว ก็ทำให้เฉินอี้และพวกยอมรับตัวเซียวเฉวียนได้สำเร็จลุล่วง

ชาวคุนหลุน ก็คือเทพเจ้าในตำนาน!

ดวงตาของเฉินอี้และพวกเป็นประกาย เซียวเฉวียนและชิงหลงต่างก็มีร่างสูงใหญ่และดูดุดัน มีนิสัยที่เร่าร้อน พวกเขาต้องเป็นเทพเจ้าอย่างแน่นอน

“ไม่ทราบท่านพี่ใหญ่ มีชื่อธรรมว่าอะไร” ดวงตาของเฉินอี้เป็นประกาย เทพเจ้าล้วนมีชื่อธรรมไม่ใช่เหรอ?

”เซียวเฉวียน”

เซียวเฉวียนพูดตรงๆ เฉินอี้ขมวดคิ้ว เทพเจ้าก็มีแซ่ด้วยเหรอ?

แต่ว่าทำไมชื่อเซียวเฉวียนนี้ ฟังคุ้นๆ หู ?

เฉินอี้ครุ่นคิดอย่างเอาจริงเอาจัง แต่ก็นึกไม่ออกว่าเซียวเฉวียนคือใคร เซียวเฉวียนโบกมือแล้วเรียกเว่ยอวี๋ เว่ยไป๋และคนอื่นๆ ออกมา "พวกเราชาวคุนหลุนเดินทางผ่านมาทางนี้ รวมกันยี่สิบคน เจ้าช่วยจัดเตรียมห้องยี่สิบห้องให้พวกเราได้พักผ่อนเถอะ”

น้ำเสียงและท่าทางของเซียวเฉวียน ราวกับว่าเดินทางมาขอเช่าห้องพักในจวนเจ้าอ๋องอย่างนั้น

เฉินอี้ตกตะลึง ชิงหลงก็ตกตะลึงเช่นกัน ชิงหลงไม่เคยคิดได้ว่าเซียวเฉวียนจะเล่นกันซื่อๆ อย่างนี้ เหมือนลากเอาครอบครัวของเขามาอยู่ต่อหน้าคนกลุ่มนี้

”พี่เฉินอี้ เทพเจ้านี้ก็มีญาติด้วยหรือ?” ผู้นำของพวกนักพเนจรอดไม่ได้ที่จะสงสัย ยิ่งกว่านั้น ยกเว้นเว่ยอวี๋และ ต่งจัวที่ดูมีเนื้อหนังหน่อย คนอื่นๆ ล้วนผอมจนราวกับไม้ฟืนแห้ง

เซียวเฉวียนและชิงหลงไม่น่าเป็นพวกนักต้มตุ๋นมั่ง

พวกเขามองไปที่ชิงหลงและก็มองไปที่เซียวเฉวียน ด้วยความสงสัยบนใบหน้า ชิงหลงเป็นคนจริงจากคุนหลุน เซียวเฉวียนและคนอื่นๆ เป็นคนปลอม ในโลกนี้ที่ยากแก่การแยกแยะที่สุดคือมีทั้งของจริงในของปลอมและมีทั้งของปลอมในของจริง

ชิงหลงต้องเล่นตามบทจึงรีบพยักหน้า พร้อมด้วยท่าทีที่ดีขึ้นมาก "ใช่ พวกเราทุกคนมาจากคุนหลุน ถ้าสะดวก รบกวนช่วยเตรียมห้องให้พวกเราด้วย "

“พี่เฉินอี้ พวกเทพเจ้าต้องนอนหลับด้วยเหรอ?” ผู้นำของพวกนักพเนจรแอบถามเฉินอี้ ดวงตาเกลือกกลิ้งวนเวียนอยู่แถวเซียวเฉวียนและพวก ตอนนี้เป็นจังหวะเวลาสำคัญที่จะโจมตีค่ายทหารหนานตู ชัยชนะรออยู่ตรงหน้าแล้ว ขอร้องอย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นอีกเลย

”เทพเจ้าอย่างพวกเราไม่เพียงแต่จะต้องนอนหลับ! ยังต้องกินและถ่าย! ใครบอกเจ้าว่าเทพเจ้าไม่หลับ! หืม?”

เซียวเฉวียนเห็นความอืดอาดยืดยาด ผัดวันประกันพรุ่งของคนเหล่านี้ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ยินดีต้อนรับเขา เขาจึงตะโกนทันที "พวกเราชาวคุนหลุนไม่ค่อยปรากฏตัวนัก ที่ได้มายืนตรงนี้คุยกับเจ้าได้ถือเป็นบุญของเจ้าแล้ว! เจ้ายังไม่ยินดีต้อนรับหรือ เมื่อก่อนเจ้าอ๋องเมืองไป๋ลู่ล้วนมาขอร้องให้พวกเรามา ตอนนี้พวกเจ้าเป็นใหญ่ในเมืองไป๋ลู่แล้ว ใช่ไหม? กล้าดียังไงมาวางท่ากับพวกเราแบบนี้? ”

ท่าทางมั่นใจของเซียวเฉวียน ทำให้ชิงหลงและพวกรู้สึกน่าทึ่ง

เซียวเฉวียนหน้าด้าน มือหยิบเรื่อยเปื่อยไปตามใจชอบ

แต่ว่า ด้วยถ้อยคำนี้เองที่ขู่ให้คนอย่างเฉินอี้และพวกๆ สยบลงได้

ถ้าเซียวเฉวียนและพวกๆ ไม่ใช่เทพเจ้าจากคุนหลุน จะกล้าพูดกับพวกเขาด้วยน้ำเสียงอย่างนี้หรือ

นอกจากนี้ ชิงหลงยังมีป้าย ปลอมไม่ได้ ปลอมไม่ได้

แม้ว่าคำพูดของเซียวเฉวียนจะเป็นคำพูดโทสะ แต่ก็ทำให้พวกเขาสบายใจ

เทพเจ้าของคุนหลุนยอมรับจริงๆ แล้วว่าพวกเขามาเป็นใหญ่ในเมืองไป๋ลู่แล้ว! แน่นอนว่าเหล่าเทพเจ้ามาที่นี่ก็เพื่อมาช่วยเหลือพวกเขา ต้องต้อนรับให้ดีๆ ถึงจะถูก!

”มานี่สิ! ไปจัดเตรียมห้องที่ดีที่สุดในจวนเจ้าอ๋องสำหรับเทพเจ้าทุกท่านและผู้ติดตามของพวกท่าน! เตรียมเหล้าอาหารดีๆ! ต้อนรับแขกผู้มีเกียรติจากแดนไกลเหล่านี้ให้ดี!”

เฉินอี้โบกมือและออกคำสั่ง คนรับใช้ต่างก็รีบกุลีกุจอไปเตรียมการ